By most scholarly measure, Bush and Blair's invasion of Iraq in 2003 led to the deaths of some 700,000 people - in a country that had no history of jihadism. The Kurds had done territorial and political deals; Sunni and Shia had class and sectarian differences, but they were at peace; intermarriage was common. Three years before the invasion, I drove the length of Iraq without fear. On the way I met people proud, above all, to be Iraqis, the heirs of a civilization that seemed, for them, a presence.
Bush and Blair blew all this to bits. Iraq is now a nest of jihadism. Al-Qaeda – like Pol Pot’s 'jihadists' – seized the opportunity provided by the onslaught of Shock and Awe and the civil war that followed. 'Rebel' Syria offered even greater rewards, with CIA and Gulf state ratlines of weapons, logistics and money running through Turkey. The arrival of foreign recruits was inevitable. A former British ambassador, Oliver Miles, wrote, 'The [Cameron] government seems to be following the example of Tony Blair, who ignored consistent advice from the Foreign Office, MI5 and MI6 that our Middle East policy – and in particular our Middle East wars – had been a principal driver in the recruitment of Muslims in Britain for terrorism here.'
John Pilger. From Pol Pot to ISIS: 'Anything that flies on everything that moves.' 8 October 2014
On Saturday, the day after the massacre in France which turned the streets of Paris into a warzone and left some 130 civilians dead, Syrian President Bashar al-Assad had a message for the West.
While condemning the attacks and branding the perpetrators 'savages,' he was also quick to note that Syria has been dealing with this brand of terrorism for nearly five years straight. In what amounted to an 'I told you so' moment, Assad also said the following: 'We said, don't take what is happening in Syria lightly. Unfortunately, European officials did not listen.'
Assad also took the opportunity to once again suggest that the West’s sponsorship of the regional powers who support (both explicitly and implicitly) Sunni extremism in Syria is the root cause of the problem although the language he used was a bit less harsh than that which he employed in September (presumably because he was trying not to inflame tensions less than 24 hours after the Paris massacre). Here’s what he said: 'The question that is being asked throughout France today is, was France's policy over the past five years the right one? The answer is no.'
Presumably, Assad was referencing the West’s support for the various militant groups seeking to oust his government. Those groups, including ISIS, have received money, guns, and training at various times from the CIA, from Turkey, from Saudi Arabia, and from Qatar. The situation on the ground is of course so fluid that it’s nearly impossible to keep track of where the guns, money, and fighters end up, meaning that even those observers who shun conspiracy theories would be hard pressed to contend that the US has not at least indirectly armed and trained ISIS.
Perhaps the most overlooked passage in all of the leaked documents that have surfaced thus far is the following from a declassified Pentagon report dated August 2012 and obtained by Judicial Watch:
'there is the possibility of establishing a declared or undeclared Salafist Principality in eastern Syria (Hasaka and Der Zor), and this is exactly what the supporting powers to the opposition want, in order to isolate the Syrian regime, which is considered the strategic depth of the Shia expansion (Iraq and Iran).'
That’s it.
That’s the smoking gun and nobody seems to care.
The passage above clearly states that the US knew this was coming and viewed it as 'exactly what the supporting powers to the opposition want' on the way to not only 'isolating' Assad, but also to breaking Tehran’s Shiite crescent.
Although that’s such a critical excerpt, it has been habitually overlooked, and ironically, tragedies like that which occurred in Paris only serve to galvanize public opinion around an ideal rather than around the search for answers and that, is a dangerous, dangerous thing.
In that context and (importantly) in the context of French President Francois Hollande’s push to alter the French Constitution, we bring you the following interview with journalist Gearoid O’Colmain who pretty much blows apart the entire charade in the space of ten minutes.
Tyler Durdan. 'There's No Such Thing As ISIS': Journalist Destroys West's Terror Narrative, Warns Of Crackdown On 'Dissidents.'17 november 2015
Bijna een decennium geleden, in 2006, waarschuwde de Amerikaanse geleerde Isobel Coleman, destijds 'Senior Fellow and Director of the Civil Society, Markets, and Democracy Initiative; Director of the Women and Foreign Policy Program,' en de huidige 'U.S. Representative to the United Nations for UN Management and Reform with the rank of ambassador.'
The Arab world is experiencing the first tremors of a youth quake
While the Middle East lurches from crisis to crisis, its greatest challenge today is probably not what most people think. It’s jobs.
With 65 percent of the region’s population under the age of 25, the Middle East has the fastest-growing labor force of any part of the world. This youth bulge is surging onto the labor market like a massive demographic tsunami. Just to keep pace with population growth, the Middle East must create 80 million new jobs over the next 15 years. And if it hopes to put a dent in its already high unemployment rate of 15 percent, it must create 100 million new jobs by 2020—a near doubling of today’s total employment.
To put this into perspective, the Middle East must create jobs at twice the pace of the United States in the go-go Clinton years, in an increasingly competitive international environment that is already accommodating the rise of India and China. Without making deep structural reforms, Middle East governments will never be able to meet the employment needs of its increasingly disaffected youth—a stark fact that, left unaddressed, leaves an entire generation ripe for radicalization.
Unemployment is a problem throughout Arab society, but it is most acutely a youth issue. Fifty percent of those unemployed are between the ages of 15 and 24. Unemployment is also highest among those with some formal education. In the past, these young graduates could expect employment in the public sector, but as formal education has significantly expanded over the past generation and government coffers have come under increasing pressure, the public sector can no longer absorb what public school systems produce.
Nor is the private sector picking up the slack. Dull macroeconomic growth over the last few decades has barely kept pace with population growth. The region’s highly protective labor environment, which saddles the private sector with numerous restrictions, makes companies reluctant to hire...
Today, with a population of over 300 million people, the region accounts for a paltry 2 percent of world exports and attracts less than 2 percent of global foreign direct investment...
While opening up their economies is bound to be politically threatening to the region’s authoritarian governments, it will be more destabilizing to have millions of unemployed youths.
At this stage, only deep reforms will avert disaster.
Mevrouw Coleman was 'previously a senior fellow at the Council on Foreign Relations,' een invloedrijke conservatieve Amerikaanse denktank, gelieerd aan de Rockefeller kapitaalgroep en met David Rockefeller als 'Honorary Chairman.' Als men uitgaat van het feit dat neoconservatieve beleidsbepalers als Condoleezza Rice, Dick Cheney, Zbigniew Brzezinski, George H. W. Bush, eraan verbonden zijn geweest, evenals neoliberale machthebbers als Alan Greenspan, John McCain en de speculanten Gorge Soros, dan zal duidelijk zijn dat Coleman niet de eerste de beste is. Desondanks, vanwege de westerse oliebelangen in de Arabisch sprekende regio heeft de neoliberale Europese Unie van 'Geen Jorwert zonder Brussel' al die jaren de tikkende tijdbom op de drempel van Avondland genegeerd. Het autisme van de politiek verantwoordelijken houdt niet op, zelfs niet nu ISIS, al dan niet met steun van westerse geheime diensten, een tweede front in Europa heeft geopend, en gewone burgers, net als in het Midden-Oosten, doelwit zijn geworden van grootscheeps geweld. 'All Paris Attackers Identified So Far Are European Nationals,' was de geschrokken kop in The Huffington Post, onmiddellijk na de aanvallen in Parijs. Dat deze informatie als uiterst relevant werd gepresenteerd, verraadt nog eens dat de westerse mainstream-media nog steeds niet begrijpen hoe groot de weerzin is onder Europese jongeren van Arabische afkomst over de wijze waarop ze door het 'Verlichte' Europa worden bejegend. Zij kunnen zich eerder vinden in het verzet van ISIS tegen de langdurige gewelddadige westerse overheersing, dan bij de belevingswereld van de hedonistische yuppen op jacht naar kicks, die zij vorige week vrijdagavond als doelwit kozen. De meeste doden vielen tijdens een optreden van de Amerikaanse rockband Eagles of Death Metal, die toen de eerste schoten werden gelost met 'Kiss The Devil'wilde beginnen, een ode aan het Kwaad, met als tekst:
Who will kiss the Devil on his tongue?
I'll love the Devil
I'll kiss his tongue
I will kiss the Devil on his tongue
Who'll love the Devil?
Who'll sing his song?
I will live the Devil and sing his song
Het vrijblijvende, infantiele, seksueel geladen gekoketteer met de Duivel en zijn Kwaad als amusement van zich te pletter vervelende westerse consumenten staat in schril contrast met de werkelijkheid waarin de onderkaste van Arabische jongeren zowel hier als in het Midden-Oosten leven. Het is niet voor niets dat de warriors toesloegen in een Parijse gegentrificeerde omgeving. Degenen die zijn uitgesloten accepteren het niet langer. In een samenleving leeft men samen, en niet geïsoleerd naast elkaar. Een samenleving die heeft besloten dat bepaalde groepen voorgoed worden buitengesloten, moet niet verbaast zijn dat het daarvoor een hoge prijs moet betalen, net zo hoog als de prijs die de outsider zijn of haar hele leven lang al betaald. Het getuigt van een ziekelijke hypocrisie wanneer de massamedia niet in staat zijn om de werkelijkheid te beschrijven, en populisten als Geert Mak naar aanleiding van de doden bij Charlie Hebdo met veel trompetgeschal beweert dat 'De kracht van onze westerse samenleving onze democratie [is], onze variatie in ideeën, onze tolerantie, onze openheid tegenover andere culturen,' terwijl hij als bestseller-auteur het langdurige en soms genocidale Amerikaanse terrorisme kwalificeert als 'ordebewaking.' Welk beeld denkt de postmoderne 'politiek-literaire elite' hiermee op te roepen bij Arabische jongeren in, ik noem maar wat, de 'achterstandswijk' Molenbeek van het neoliberale Brussel? Welk beeld van het Westen hebben Arabische jongeren, die op school het belang van mensenrechten en democratie wordt bijgebracht, en de leerstelling
that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the Pursuit of Happiness. That to secure these rights, Governments are instituted among Men, deriving their just powers from the consent of the governed,
terwijl ze tegelijkertijd worden uitgestoten, en telkens worden vernederd door dezelfde samenleving die bij hoog en bij laag beweert dat 'We hold these truths to be self-evident'? Welke waarheden? Die van de 'Universele Verklaring van de Rechten van de Mens' uit 1948, die uitgaat van de
erkenning van de inherente waardigheid en van de gelijke en onvervreemdbare rechten van alle leden van de mensengemeenschap grondslag is voor de vrijheid, gerechtigheid en vrede in de wereld; Overwegende, dat terzijdestelling van en minachting voor de rechten van de mens geleid hebben tot barbaarse handelingen, die het geweten van de mensheid geweld hebben aangedaan'?
Respect voor het individu, waar dan ook ter wereld? Hoe schizofreen moet de westerling wel niet zijn om te geloven dat zijn consumptiecultuur die rechten respecteert? Met zijn stilzwijgende goedkeuring of in elk geval zonder dat hij hiertegen in verzet komt, is al jarenlang sprake van massale zionistische terreur in Gaza en op de Westbank, NAVO-terreur in Libië, Afghanistan, Irak en Syrië. En dan nu zichzelf ineens als slachtoffer zien omdat de Volkskrant op maandag 16 november 2015 op zijn hele voorpagina liet weten dat 'De aanslagen in Parijs het 9/11 van Europa [zijn].' Hoeveel krankzinnigheid kan een westerling verdragen? 'Het gevaar lijkt van alle kanten te komen,' stelt de redactie van de zelfbenoemde 'kwaliteitskrant,' zonder te beseffen dat door de westerse interventies in het Midden-Oosten het gevaar niet 'van alle kanten [lijkt] te komen,' maar daadwerkelijk 'van alle kanten' komt. Het totale onvermogen van de mainstream-pers om de werkelijkheid weer te geven blijkt tevens uit de opmerking op pagina 3 van de Volkskrant, waar in een zogeheten 'analyse' wordt opgemerkt dat, ik citeer, 'Islamtische Staat een burgeroorlog [wil] ontketenen in Europa,' zonder er bij te vermelden dat dit streven het logisch gevolg is van het feit dat het Westen burgeroorlogen heeft ontketend in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Oekraïne. Verdeel en heers was de Europesee strategie al in de oudheid en tijdens het kolonialisme. Het verzwijgen of verdraaien van de context van het nieuws is één van de belangrijkste taken van de westerse massamedia geworden. De wet van oorzaak en gevolg, die de geschiedenis dicteert, moet verdoezeld blijven. In 2007 sprak ik met Rifat Kassis, een christelijke Palestijn, destijds president van Defence for Children International, en ook van de Palestijnse sectie van deze internationale mensenrechtenorganisatie. Daarnaast werkte hij toen voor de Wereldraad van Kerken in Genève en was hij actief in verschillende besturen van internationale en locale organisaties. Hij gaf me als verklaring voor 'terrorisme':
Als een mens zich in abnormale omstandigheden bevindt, ontwikkelt hij zich psychologisch abnormaal, denkt hij abnormaal, handelt hij abnormaal.
Deze plausibele verklaring zal men niet snel in het werk van de 'vrije pers' in het 'democratische Westen' aantreffen. En toch is het een noodzakelijk tegengeluid, temidden van al het borstgeroffel over de eigen voortreffelijkheid en het niet van ophouden wetende larmoyante slachtofferisme. Vergelijk dit met de houding van de Joods-Israelische Nurit Peled-Elhanan, hoogleraar taalonderwijs aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Haar dochter kwam op dertienjarige leeftijd bij een Palestijnse zelfmoordaanslag om het leven. Peled-Elhanan is een Israëlische vredesactiviste die eerder verklaarde dat niet degene die de aanslag pleegde, maar de Israëlische onderdrukking van de Palestijnen de dood van haar dochter heeft veroorzaakt. Zij zei:
Mijn kleine meid werd vermoord, omdat ze een Israëlische was, door een jonge man, die louter en alleen omdat hij een Palestijn was, zo vernederd, onderdrukt en wanhopig was, dat hij zelfmoord pleegde en een moord pleegde en onmenselijk handelde… Er bestaat geen wezenlijk moreel verschil tussen de soldaat bij de controlepost die een vrouw die op het punt staat te bevallen verhindert te passeren, en zo een misgeboorte veroorzaakt, en de man die mijn dochter heeft vermoord. En net zoals mijn dochter een slachtoffer was [van de bezetting], zo was hij dat.
Het besef van persoonlijke verantwoordelijkheid, het onder ogen zien van de wet van oorzaak en gevolg, vereist een geweldige inspanning en morele moed. Degene die weigert deze moeite te doen heeft geen recht van spreken omdat hij voortdurend met twee maten meet. Zo blind als hij is voor andermans leed, zo haarscherp ziet hij zijn eigen smart. Het getuigt van onverschilligheid ten opzichte van de medemens, een harteloosheid, die Nurit Peled weigert te accepteren, ondanks al haar verdriet over het verlies van een kind. In 2001 kreeg zij voor haar moed de Sacharov Prijs voor Mensenrechten en Vrijheid van Meningsuiting van het Europees Parlement.
In 2008, een dag voor de zestigste verjaardag van de Nakba en de stichting van de Israëlische staat, hield zij in Amsterdam een toespraak tijdens een bijeenkomst, georganiseerd door Een Ander Joods Geluid en het Steuncomité Israëlische Vredes- en Mensenrechtenorganisaties. Over het vermoorden van Palestijnse kinderen merkte ze op:
Wij kennen geen enkel voorbeeld van een Israëlische of welke andere soldaat dan ook die zichzelf heeft aangegeven en berouw heeft getoond over zijn daden. Dit is het grootste succes van het Israëlische onderwijs: het onderscheid maken in bloed en bloed, tussen een Joods dood kind en een Arabisch dood kind, en het erin hameren van de overtuiging dat de moord op Palestijnen en hun kinderen geen misdaad is. Iedereen die in het Israëlische leger dienst neemt weet dat en wordt tijdens twaalf jaar onderwijs daarop voorbereid. De jongemannen die de Al-Maatak- familie vermoordden (bij een Israëlische militaire aanslag, SvH) werden niet slecht geboren, ze waren net als degenen die het Centrum voor Remedial Teaching in Gaza met de grond gelijkmaakten, en degenen die bij de controleposten mensen martelen en oude vrouwen onder bedreiging van de loop van een geweer het bevel gaven zich uit te kleden, die treiteren en vernietigen en iedereen terroriseren. Zij allen zijn het product van onderwijs. De wreedheid die niet in woorden kan worden uitgedrukt, de methodische, vernuftige mishandeling, waarvoor de beste Joodse hersenen worden ingezet om het te plannen en te perfectioneren, kwam niet uit een leegte voort. Het is het resultaat van een systematisch, diep, totalitair onderwijs. Israëls kinderen worden opgevoed binnen een compromisloos racistisch discours. Een racistische lezing die niet stopt bij de controleposten, maar alle menselijke relaties in dit land beheerst. Israëls kinderen zijn opgeleid om het kwaad dat ze onmiddellijk na hun scholing geacht zijn toe te passen, te zien als een noodzakelijke realiteit waarin ze hun rol moeten vervullen. Al zestig jaar lang hebben racisme, angst voor de ander en grootheidswaan onze levens gedicteerd...
Zestig jaar waarin zij hebben geleerd hun buren te haten louter en alleen omdat ze buren zijn, hen te vrezen zonder hen te kennen, om hen te vergelijken met nazi’s, om bijna een kwart van de staatsburgers te beschouwen als een demografisch gevaar en een interne vijand, en om de inwoners van de getto’s die door de bezettingspolitiek zijn gecreëerd te zien als een probleem dat 'opgelost' moet worden. Slechts zestig jaar geleden waren de joden de inwoners van getto’s en werden in de ogen van de onderdrukkers gezien als een probleem dat 'opgelost' diende te worden. Slechts zestig jaar geleden waren de joden ingesloten achter lelijke betonnen muren met elektrisch draad en wachttorens bemand met gewapende figuren, en waren ze beroofd van de mogelijkheid in hun levensonderhoud te voorzien of hun kinderen in waardigheid op te voeden. Slechts zestig jaar geleden eiste het racisme een prijs van het Joodse volk. Vandaag de dag heerst het racisme in de Joodse staat, vertrapt de menselijke waardigheid en ontneemt anderen de vrijheid, veroordeelt ons allen tot een leven in de hel. Veertig jaar lang heeft het Joodse hoofd nu onophoudelijk gebogen voor de aanbidding van het racisme, terwijl de Joodse geest de meest creatieve manieren ontwerpt om het heilige land dat een onbewoonbaar gebied is geworden te verwoesten en te vernietigen. Dat is wat er is overgebleven van het Joodse genie, zodra het eenmaal Israëlisch wordt. Joods medeleven, Joodse barmhartigheid, de Joodse kosmopolitische vitaliteit, liefde voor de mensheid en het respect voor de ander zijn al lang vergeten. Hun plaats werd opgeëist door haat en achterdocht en racisme. Het was alleen maar racisme dat de soldaten motiveerde om in Gaza onschuldige kinderen en hun ouders te vermoorden.
Het is alleen maar racisme dat bestuurders van bulldozers motiveert om huizen te verwoesten met de bewoners er nog in, om wijngaarden en akkers te vernietigen en eeuwenoude olijfbomen uit de grond te rukken. Alleen racisme kan wegen bedenken waarvan het gebruik is toegestaan op basis van ras, en het is alleen maar racisme dat onze kinderen drijft om vrouwen te vernederen die hun moeders zouden kunnen zijn en om oude mensen te beschimpen bij die vreselijke controleposten, om jonge mensen van hun eigen leeftijd te slaan die net zoals zij met hun families een dagje naar zee zouden willen, en om onbewogen toe te kijken terwijl vrouwen op straat bevallen. Het is puur racisme dat onze beste piloten motiveert om bommen van duizend kilo te werpen op flatgebouwen in Gaza en het is alleen maar racisme dat deze criminelen in staat stelt om ’s nachts onbekommerd te slapen. Dit racisme heeft voor zichzelf een monument naar zijn eigen gelijkenis opgericht – het monument van een lelijke, onbuigzame, bedreigende en inbreuk makende betonnen muur. Een monument dat de hele wereld laat weten dat schaamte en compassie uit het heilige land zijn verbannen. En wel omdat racisme schaamte elimineert. Deze muur is onze muur van schaamte, het is een getuigenis van het feit dat we van een licht onder de naties een voorwerp van schande zijn geworden voor de naties en een aanfluiting voor alle landen,
aldus Nurit Peled-Elhanan tijdens haar toespraak in Amsterdam zeven jaar geleden.
Hetzelfde racisme, dezelfde rottigheid, dezelfde immoraliteit heeft de westerling ongevoelig gemaakt voor het leed dat hij elders veroorzaakt. Daarom kan hij ook moeiteloos het zionistisch fascisme blijven steunen, waardoor de weerzin en haat tegen het Westen almaar toeneemt, zonder dat de politici en de 'vrije pers' consequenties hieruit trekken. Integendeel, hoe meer geweld des te meer zijzelf in de belangstelling staan. Wanneer de Volkskrant spreekt van 'een gruwelijke aanslag' in Parijs, terwijl de redactie bijvoorbeeld begin 2003 een brief weigerde waarin gezaghebbende Nederlandse volkenrecht-experts benadrukten dat 'er geen volkenrechtelijke rechtvaardiging was te bedenken voor de inval in Irak,' met andere woorden dat er een qua omvang een nog massalere 'gruwelijke aanslag' werd gepleegd, dan is hier sprake van doortrapte hypocrisie en van overduidelijk racisme, die Arabische jongeren, zowel hier als in het Midden-Oosten, aanzet om het Westen een rekening te presenteren. Terreur roept contra-terreur op, en het Westen bezit niet het morele recht dit te bekritiseren zolang het zelf terrorisme bedrijft. Wanneer westerse politici en mainstream-journalisten claimen dat 'all men are created equal,' en dat die 'certain unalienable Rights' bezitten, dan is men verplicht daar naar te handelen. Zo niet, dan is alle verontwaardiging slechts theater van kleinburgerlijke racisten. Tocqueville had gelijk toen hij schreef dat
Wat ik de gelijkheid verwijt, is niet dat zij de mensen aanzet tot het najagen van verboden genoegens, maar dat zij hen volledig doet opgaan in de zoektocht naar toegestane genoegens.
Zo zou er in de wereld wel eens een soort eerbaar materialisme tot stand kunnen komen dat de ziel... verzwakt en haar uiteindelijk ongemerkt al haar veerkracht ontneemt.
Het Westen is door zijn karakterloos materialisme al heel lang misdadig. De voorbeelden hiervan zijn eindeloos.
Since the I950s, as we have moved from crisis to crisis, the constitutional responsibilities of the Congress have been eroded in dangerous measure by the diversion of power to the President and the Joint Chiefs and the Department of State.
It seems to me we have grown distressingly used to war… War and the military have become a part of our environment, like pollution.
Violence is our most important product. We have been spending nearly $80 billion a year on the military, which is more than the profits of all American business, or, to make another comparison, is almost as much as the total spending of the federal, state, and local governments for health, education, old age and retirement benefits, housing, and agriculture. Until the past session of the Congress, these billions have been provided to the military with virtually no questions asked.
The military has been operating for years in that Elysium of the public relations man, a seller's market. Take the climate into which the Sentinel ABM program was introduced. Many people looked on it, as they now look on Safeguard, not as a weapon but as a means of prosperity. For the industrialist it meant profits; for the worker new jobs and the prospect of higher wages; for the politician a new installation or defense order with which to ingratiate himself with his constituents… There are 22,000 major corporate defense contractors and another 100,000 subcontractors. Defense plants or installations are located in 363 of the country's 435 congressional districts. Even before it turns its attention to the public-at-large, the military has a large and sympathetic audience for its message.
These millions of Americans who have a vested interest in the expensive weapons systems spawned by our global military involvements are as much a part of the military-industrial complex as the generals and the corporation heads. In turn they have become a powerful force for the perpetuation of those involvements, and have had an indirect influence on a weapons development policy that has driven the United States into a spiraling arms race with the Soviet Union and made us the world's major salesman of armaments…
Militarism has been creeping up on us during the past thirty years… Today we have more than 3.5 million men in uniform and nearly 28 million veterans of the armed forces in the civilian population… The American public has become so conditioned by crises, by warnings, by words that there are few, other than the young, who protest against what is happening.
The situation is such that last year Senator Allen J. Ellender of Louisiana, hardly an apostle of the New Left, felt constrained to say:
‘For almost twenty years now, many of us in the Congress have more or less blindly followed our military spokesmen. Some have become captives of the military. We are on the verge of turning into a military nation.’
This militarism that has crept up on us is bringing about profound changes in the character of our society and government-changes that are slowly undermining democratic procedure and values.
James William Fulbright. The Pentagon Propaganda Machine. 1971
http://www.thirdworldtraveler.com/Pentagon_military/Pentagon_Propaganda_JWF.html En: http://eca.state.gov/fulbright/about-fulbright/history/j-william-fulbright
Senator William Fulbright sprak uit ervaring, hij was de ‘longest serving chairman of the Senate Foreign Relations Committee,’ en 30 jaar lang lid van het Amerikaanse Congres. De vooraanstaande joods Amerikaanse criticus van Israelische staat Alfred M. Lilienthal schreef over hem:
The one senator who, over many years, consistently refused to bow to Zionist pressures and who defied the Israeli lobby was Senate Foreign Relations Committee Chairman J. William Fulbright. He incurred Zionist wrath when he stated on ‘Face the Nation’ in 1973 that: ‘The Israelis control the policy of the Congress and the Senate ... Somewhere around 80% of the Senate of the U.S. is completely in support of Israel-of anything Israel wants...’
Jews in Arkansas blasted the Senator: Fulbright's rival in the May 1974 Democratic primary, Governor Dale Bumpers boasted:
'I could have bought central Arkansas with the offers of money from the Jewish community ... The offer of assistance came from people in New York and California who had raised a lot of money in the Jewish community for political purposes.’
To the great satisfaction of the lobby, this flow of money helped defeat Senator Fulbright and return him to private life. But this victory in the long run may turn out to be only a Pyrrhic one for American Jews.
In a memorable speech on the floor of the Senate, Mr Fulbright had placed ‘the whipsawing of foreign policy by certain minority groups to the detriment of the national interest’ in its broader, historical perspective:
‘Mr. President, this nation has welcomed millions of immigrants from abroad. In the 19th century we were called the melting pot, and we were proud of that description. It meant that there came to this land people of diverse creeds, colors and races. These immigrants became good Americans, and their ethnic or religious origins were of secondary importance. But in recent years we have seen the rise of organizations dedicated apparently, not to America, but to foreign states and groups. The conduct of foreign policy for America has been seriously compromised in this development. We can survive this development, Mr. President, only if our political institutions-and the Senate in particular- retain their objectivity and their independence so that they can serve all Americans.’
But as long as legislative staff members kept their Jewishness uppermost in mind, vital objectivity could never be accomplished.
The Anti-Defamation League (ADL) of B'nai B'rith, likewise, has done its share in ‘converting’ congressmen at critical moments. Opposition to sending the deadly C-3 concussion bombs to the Zionist state immediately brought overt suggestions from the ADL that opponents were secretly anti-Semitic. ‘That's the perversive force they strike at in the hearts of members up here,’ one Capitol Hill aide was quoted as saying. ‘If you're in opposition to anything Israel wants, you get a big white paintbrush that says you're anti-Semitic.’
Senator Fulbright’s visie dat ‘violence is our most important product’ staat lijnrecht tegenover de bewering van Geert Mak dat de VS na de Tweede Wereldoorlog ‘decennialang als ordebewaker en politie agent [fungeerde],’ en dat de ‘Amerikaanse soft power… de agenda van de wereldpolitiek’ bepaalt. Ik heb in de vorige afleveringen laten zien dat Mak’s oordeel wat betreft de periode 1945 tot 1990 niet gebaseerd is op feiten, maar op de officiele propaganda van de mainstream. Laten we nu de periode 1990-2000 onder de loep nemen.
Iraq, 1990s:
Relentless bombing for more than 40 days and nights, against one of the most advanced nations in the Middle East, devastating its ancient and modern capital city; 177 million pounds of bombs falling on the people of Iraq, the most concentrated aerial onslaught in the history of the world; depleted uranium weapons incinerating people, causing cancer; blasting chemical and biological weapon storage and oil facilities; poisoning the atmosphere to a degree perhaps never matched anywhere; burying soldiers alive, deliberately; the infrastructure destroyed, with a terrible effect on health; sanctions continued to this day multiplying the health problems; perhaps a million children dead by now from all of these things, even more adults.
Iraq was the strongest military power among the Arab states. This may have been their crime. Noam Chomsky has written: ‘It's been a leading, driving doctrine of U.S. foreign policy since the 1940s that the vast and unparalleled energy resources of the Gulf region will be effectively dominated by the United States and its clients, and, crucially, that no independent, indigenous force will be permitted to have a substantial influence on the administration of oil production and price. ‘
Afghanistan, 1979-92:
Everyone knows of the unbelievable repression of women in Afghanistan, carried out by Islamic fundamentalists, even before the Taliban. But how many people know that during the late 1970s and most of the 1980s, Afghanistan had a government committed to bringing the incredibly backward nation into the 20th century, including giving women equal rights? What happened, however, is that the United States poured billions of dollars into waging a terrible war against this government, simply because it was supported by the Soviet Union. Prior to this, CIA operations had knowingly increased the probability of a Soviet intervention, which is what occurred. In the end, the United States won, and the women, and the rest of Afghanistan, lost. More than a million dead, three million disabled, five million refugees, in total about half the population.
El Salvador, 1980-92:
El Salvador's dissidents tried to work within the system. But with U.S. support, the government made that impossible, using repeated electoral fraud and murdering hundreds of protesters and strikers. In 1980, the dissidents took to the gun, and civil war.
Officially, the U.S. military presence in El Salvador was limited to an advisory capacity. In actuality, military and CIA personnel played a more active role on a continuous basis. About 20 Americans were killed or wounded in helicopter and plane crashes while flying reconnaissance or other missions over combat areas, and considerable evidence surfaced of a U.S. role in the ground fighting as well. The war came to an official end in 1992; 75,000 civilian deaths and the U.S. Treasury depleted by six billion dollars. Meaningful social change has been largely thwarted. A handful of the wealthy still own the country, the poor remain as ever, and dissidents still have to fear right-wing death squads.
Haiti, 1987-94:
The U.S. supported the Duvalier family dictatorship for 30 years, then opposed the reformist priest, Jean-Bertrand Aristide. Meanwhile, the CIA was working intimately with death squads, torturers, and drug traffickers. With this as background, the Clinton White House found itself in the awkward position of having to pretend-because of all their rhetoric about "democracy"-that they supported Aristide's return to power in Haiti after he had been ousted in a 1991 military coup. After delaying his return for more than two years, Washington finally had its military restore Aristide to office, but only after obliging the priest to guarantee that he would not help the poor at the expense of the rich, and that he would stick closely to free-market economics. This meant that Haiti would continue to be the assembly plant of the Western Hemisphere, with its workers receiving literally starvation wages.
Yugoslavia, 1999:
The United States is bombing the country back to a pre-industrial era. It would like the world to believe that its intervention is motivated only by ‘humanitarian’ impulses. Perhaps the above history of U.S. interventions can help one decide how much weight to place on this claim.
Hoewel deze agressie wordt verkocht als ‘responsibility to protect,’ of ‘humanitair ingrijpen’ dan wel ‘vredesmissies,’ of de ‘verspreiding van democratie en mensenrechten’ zijn deze termen in de praktijk niet meer dan een politiek wapen om westers geweld te legitimeren. De Amerikaanse geleerde James Peck wees hierop in zijn uitgebreid gedocumenteerde studie Ideal Illusions. How The U.S. Government Co-Opted Human Rights:
‘Holding high the banner of human rights’ became a way to quiet the growing alarm that America’s ‘arrogance of power,’ in Senator J. William Fulbright’s phrase, reflected a global imperial ethos. The United States would again become a nation ‘for others to admire and to emulate,’ Carter promised, with human rights as a ‘beacon of something that would rally our citizens to a cause.’
Apparently ‘holding high the human rights banner’ did not require looking too closely at the nation's actions in Vietnam. As president, Carter largely avoided mentioning war crimes and human rights violations in the Vietnam War – even such egregious ones as free-fire zones (where soldiers could shoot unidentified civilians at will), tiger cages (cramped cells in which prisoners were tortured), Operation Phoenix (for assassinating National Liberation Front members and sympathizers in the South), or the massive bombings of Vietnam, Laos, and Cambodia. Nor did he ever question American intentions: ‘we went there to defend the freedom of the Vietnamese,’ he insisted, ‘without any desire to impose American will on another people.’ Vietnam was ‘a moral crisis,’ he said, because we ‘stooped’ to acting like Communists, ‘abandoning our own values for theirs’; but by reaffirming our values in the light of human rights, we could reestablish our claims to moral leadership.
Toen ik James Peck in januari 2012 interviewde over de continuiteit van het geweld in de Amerikaanse buitenlandse politiek, zei hij ondermeer het volgende:
In de Verenigde Staten speelden de mensenrechten als actiemiddel tot het einde van de jaren zestig, begin jaren zeventig geen rol van betekenis in de publieke opinie. En toen ze belangrijk werden, kwam dit door twee redenen. Eén ervan was de impact van de oorlog in Vietnam, waardoor onder andere de anticommunistische beginselen onwerkzaam werden, en de vraag moest worden beantwoord of Vietnam simpelweg een aberratie was van de Amerikaanse politiek dan wel een kenmerkend onderdeel ervan. De andere reden, waarvan de nationale veiligheidswereld diep doordrongen was, was het besef dat de wereld zeer snel veranderde, met name in de media en in het bedrijfsleven, en dat het onrecht en de gruweldaden niet meer gelegitimeerd konden worden door het anticommunisme. Zo werden mensenrechten, die eerst geassocieerd waren met de positie van joden in de Sovjet Unie, al snel in het Congres en de media gekoppeld aan Vietnam als aberratie van de Amerikaanse macht. De gedachte werd gepropageerd dat als we maar naar onze idealen zouden leven, als we ons zouden houden aan het recht, de oorlogsmisdaden niet zouden plaatsvinden. Op die manier kon het beeld ontstaan dat wat er in Vietnam gebeurde niet het ware Amerika vertegenwoordigde en kon de werkelijkheid worden versluierd. Voor iemand van mijn generatie die opgroeide in de jaren zestig, waren er twee grote bewegingen in de Verenigde Staten. Eén ervan was de vredesbeweging van een omvang die wij hier nooit eerder hadden gezien. Die beweging stelde niet alleen Vietnam ter discussie maar ook een reeks andere kwesties met betrekking tot oorlog en agressie. Daarbij werd verwezen naar het Proces van Neurenberg dat in 1945 de nadruk had gelegd op het verschijnsel agressieoorlog. omdat daaruit al het andere kwaad was voortgevloeid. Niet de mensenrechten stonden toen centraal, maar de misdaden tegen de vrede. In de jaren zestig werd het militair industrieel complex een vraagstuk, de groeiende kloof tussen arm en rijk en de reikwijdte van de Amerikaanse macht.
Nog fundamenteler was de vraag of de Verenigde Staten de belangrijkste macht op de planeet moest zijn, stuk voor stuk kwesties die Martin Luther King zo overtuigend aan de orde had gesteld. Wat ik zag was dat vele overtuigde mensenrechtenactivisten die ten tonele verschenen nog voordat de Amerikaanse mensenrechtenorganisaties waren ontstaan – Amnesty International was in Europa opgericht – zich begonnen af te keren van deze fundamentele vraagstukken. Dat wil zeggen: ze hielden zich niet bezig met de kwesties van oorlog en het militair industrieel complex, maar met de vraag hoe de macht van de Verenigde Staten weer een morele macht kon worden, in feite het werkelijke thema van Jimmy Carter die als eerste president mensenrechten als politiek instrument van Amerikaans buitenlands beleid inzette. De andere grote ontwikkeling was de burgerrechtenbeweging die de rassenscheiding in het Zuiden wilde breken. Natuurlijk konden Amerikanen niet voor mensenrechten in het buitenland pleiten zolang die segregatie bleef bestaan; ze was een bespotting van de Amerikaanse aanspraak op hegemonie. Maar dat was zeker niet alles. Op een dieper niveau ging het King en vele anderen die hem steunden om gelijkheid. Dit betekende niet alleen het hebben van mogelijkheden om gelijkwaardig deel te kunnen nemen aan de samenleving, wat dat ook in de praktijk moge betekenen. Gelijkheid betekende een herverdeling van rijkdom en macht. Het betekende een kritiek op de macht van de grote concerns en het zoeken naar manieren waarop burgers gemobiliseerd konden worden om politiek actief te kunnen zijn waardoor fundamentele veranderingen mogelijk zouden worden. Ik noem met enige nadruk Martin Luther King omdat hij weliswaar een betrekkelijk gematigde man was wiens visie een groot publiek bereikte, maar die desalniettemin ongezouten kritiek op het systeem leverde door bijvoorbeeld te betogen dat een maatschappij die haar oplossingen probeert te zoeken in de marktideologie, en tegelijkertijd een maatschappij is die zoveel geld besteedt aan militaire middelen, een samenleving is die de ziel doodt. Dit waren fundamentele vraagstukken die snel naar de achtergrond verdwenen toen mensenrechten de boventoon begonnen te voeren. Het gevolg is dat de opkomst van de mensenrechten de afgelopen veertig jaar gepaard is gegaan met de wereldwijde toename van extreme ongelijkheid, de ontzagwekkende uitbreiding van de Amerikaanse macht, en het onvermogen om de enorme concentratie van privébezit te beheersen. Daarom vond ik het de moeite waard deze ontwikkeling te onderzoeken en te analyseren.
http://stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=45#body Een interview met hem uit januari 2012 kunt u lezen in mijn boek De val van het Amerikaanse imperium
Kort samengevat kan zonder overdrijven worden gesteld dat Mak’s stellige bewering dat de VS ‘decennialang als ordebewaker en politie agent [fungeerde],’ wat betreft de jaren ’45 tot 2000 niets anders is dan een leugen. Het beste is misschien wel om deze propaganda van de blanke domineeszoon Geert Mak te confronteren met de visie van dominee Martin Luther King, volgens Mak in moreel opzicht ‘een groot voorbeeld’ voor de mensheid. Bijna een halve eeuw geleden, februari 1967, verklaarde King:
I would like to speak to you candidly and forthrightly this afternoon about our present involvement in Viet Nam. I have chosen as a subject, ‘The Casualties of the War In Viet Nam.’ We are all aware of the nightmarish physical casualties. We see them in our living rooms in all of their tragic dimensions on television screens, and we read about them on our subway and bus rides in daily newspaper accounts. We see the rice fields of a small Asian country being trampled at will and burned at whim: we see grief-stricken mothers with crying babies clutched in their arms as they watch their little huts burst forth into flames; we see the fields and valleys of battle being painted with humankind's blood; we see the broken bodies left prostrate in countless fields; we see young men being sent home half-men--physically handicapped and mentally deranged. Most tragic of all is the casualty list among children. Some one million Vietnamese children have been casualties of this brutal war. A war in which children are incinerated by napalm, in which American soldiers die in mounting numbers while other American soldiers, according to press accounts, in unrestrained hatred shoot the wounded enemy as they lie on the ground, is a war that mutilates the conscience. These casualties are enough to cause all men to rise up with righteous indignation and oppose the very nature of this war.
But the physical casualties of the war in Viet Nam are not alone the catastrophies. The casualties of principles and values are equally disastrous and injurious…
One of the first casualties of the war in Viet Nam was the Charter of the United Nations…
It is very obvious that our government blatantly violated its obligation under the charter of the United Nations to submit to the Security Council its charge of aggression against North Viet Nam. Instead we unilaterally launched an all-out war on Asian soil. In the process we have undermined the purpose of the United Nations and caused its effectiveness to atrophy. We have also placed our nation in the position of being morally and politically isolated…
But honesty impells me to admit that our power has often made us arrogant. We feel that our money can do anything. We arrogantly feel that we have everything to teach other nations and nothing to learn from them. We often arrogantly feel that we have some divine, messianic mission to police the whole world. We are arrogant in not allowing young nations to go through the same growing pains, turbulence and revolution that characterized cur history. We are arrogant in our contention that we have some sacred mission to protect people from totalitarian rule, while we make little use of our power to end the evils of South Africa and Rhodesia, and while we are in fact supporting dictatorships with guns and money under the guise of fighting Communism. We are arrogant in professing to be concerned about the freedom of foreign nations while not setting our own house in order. Many of our Senators and Congressmen vote joyously to appropriate billions of dollars for war in Viet Nam, and these same Senators and Congressmen vote loudly against a Fair Housing Bill to make it possible for a Negro veteran of Viet Nam to purchase a decent home. We arm Negro soldiers to kill on foreign battlefields, but offer little protection for their relatives from beatings and killings in our own south. We are willing to make the Negro 100% of a citizen in warfare, but reduce him to 50% of a citizen on American soil. Of all the good things in life the Negro has approximately one half those of whites; of the bad he has twice that of whites. Thus, half of all Negroes live in substandard housing and Negroes have half the income of whites. When we turn to the negative experiences of life, the Negro has a double share. There are twice as many unemployed. The infant mortality rate is double that of white. There are twice as many Negroes in combat in Viet Nam at the beginning of 1967 and twice as many died in action (20.6%) in proportion to their numbers in the population as whites.
All of this reveals that our nation has not yet used its vast resources of power to end the long night of poverty, racism and man's inhumanity to man… A fifth casualty of the war in Viet Nam is the principle of dissent. An ugly repressive sentiment to silence peace-seekers depicts advocates of immediate negotiation under terms of the Geneva agreement and persons who call for a cessation of bombings in the north as quasi-traitors, fools or venal enemies of our soldiers and institutions. Free speech and the privilege of dessent and discussion are rights being shot down by Bombers in Viet Nam. When those who stand for peace are so villified it is time to consider where we are going and whether free speech has not become one of the major casualties of the war…
Wat blijft er over van Mak’s bewering dat de Verenigde Staten als ‘vitale… democratie… decennialang als ordebewaker en politieagent’ in de wereld ‘fungeerde’? Morgen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten