Henk Hofland en de Massa 99

Hoeveel irrationaliteit kunnen Mak en zijn publiek slikken zonder wezenlijk te gaan twijfelen aan de waarheidsgehalte van hun woorden en daarmee van hun bestaan? Het zijn steeds actuelere vragen nu we het tijdperk zijn ingegaan van baanloze groei, klimaatverandering, oorlogen over almaar schaarsere grondstoffen en slinkende marktaandelen en de groeiende macht van het militair-industrieel complex in een voormalige parlementaire democratie. Deze ontwikkelingen tezamen vormen de context die het leven van miljarden mensen dicteert. Maar juist dit feit verzwijgen de commerciële massamedia, aangezien

In the mainstream media, owners run corporations for the purpose of pushing a pro-elite agenda while delivering viewers to advertisers,

of, zoals een onderwereld-advocaat in de BBC-serie Silk opmerkt, 'power is control of the story.' Vandaar dat een opiniemaker als Geert Mak met de regelmaat van de klok gelauwerd wordt door de autoriteiten van het neoliberale systeem. Zijn 'control of the story' is noodzakelijk voor de macht om datgene mogelijk te maken wat George Orwell in zijn roman 1984 als volgt beschreef: 'Who controls the past controls the future; who controls the present controls the past.' Mak's Readers Digest-versie van de geschiedenis is mede verantwoordelijk voor de vertekende wijze waarop het Nederlandse mainstream-publiek de werkelijkheid ziet. In hun baanbrekende studie Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media (1988) analyseren de Amerikaanse geleerden Edward S. Herman en Noam Chomsky het werk van de Amerikaanse 'vrije pers' en komen tot de slotsom dat de commerciële massamedia 'effective and powerful ideological institutions' zijn

that carry out a system-supportive propaganda function by reliance on market forces, internalized assumptions, and self-censorship, and without overt coercion.

Beide wetenschappers concluderen na ruim 400 pagina's documentatie: 

As we have stressed throughout this book, the U.S. media do not function in the manner of the propaganda system of a totalitarian state. Rather, they permit -- indeed, encourage -- spirited debate, criticism, and dissent, as long as these remain faithfully within the system of presuppositions and principles that constitute an elite consensus, a system so powerful as to be internalized largely without awareness. No one instructed the media to focus on Cambodia and ignore East Timor. They gravitated naturally to the Khmer Rouge and discussed them freely -- just as they naturally suppressed information on Indonesian atrocities in East Timor and U.S. responsibility for the aggression and massacres. In the process, the media provided neither facts nor analyses that would have enabled the public to understand the issues or the bases of government policies toward Cambodia and Timor, and they thereby assured that the public could not exert any meaningful influence on the decisions that were made. This is quite typical of the actual 'societal purpose' of the media on matters that are of significance for established power; not 'enabling the public to assert meaningful control over the political process,' but rather averting any such danger. In these cases, as in numerous others, the public was managed and mobilized from above, by means of the media's highly selective messages and evasions. As noted by media analyst W. Lance Bennett: 'the public is exposed to powerful persuasive messages from above and is unable to communicate meaningfully through the media in response to the messages... Leaders have usurped enormous amounts of political power and reduced popular control over the political system by using the media to generate support, compliance, and just plain confusion among the public.'

En: 

Given the imperatives of corporate organization and the workings of the various filters, conformity to the needs and interests of privileged sectors is essential to succes. In the media, as in other major institutions, those who do not display the requisite values and perspectives will be regarded as 'irresponsible,' 'ideological,' or otherwise aberrant, and will tend to fall by the wayside. While there may be a small number of exceptions, the pattern is pervasive, and expected. Those who adapt, perhaps quite honestly, will then be free to express themselves with little managerial control, and they will be able to assert, accurately, that they perceive no pressures to conform. The media are indeed free -- for those who adopt the principles required for 'societal purpose.'

Herman en Chomsky constateren voorts: 

The technical structure of the media virtually compels adherence to conventional thoughts; nothing else can be expressed between two commercials, or in seven hundred words, without the appearance of absurdity that is difficult to avoid when one is challenging familiar doctrine with no opportunity to develop facts or argument... The critic must also be prepared to face a defamation apparatus against which there is little recourse, an inhibiting factor that is not insubstantial... The result is a powerful system of induced conformity to the needs of privilege and power. In sum, the mass media of the United States are effective and powerful ideological institutions that carry out a system-supportive propaganda function by reliance on market forces, internalized assumptions, and self-censorship, and without significant overt coercion. This propaganda system has become even more efficient in recent decades with the rise of the national television networks, greater mass-media concentration, right-wing pressures on public radio and television, and the growth in scope and sophistication of public relations and news management.

Binnen dit ideologische raamwerk hebben opiniemakers als Henk Hofland en Geert Mak in de Nederlandse polder een vorstelijk aanzien en inkomen weten te verwerven. Zij bedrijven een journalistiek die, in de woorden van de Franse filosoof Jacques Rancière 'het geweld van de klassenoverheersing, verborgen achter de schijn van de alledaagse banaliteit en de democratische vrede,' mogelijk maakt, waardoor de overal doorgedrongen 'vervreemding' als normaal wordt voorgesteld. Rancière's 'geëmancipeerde toeschouwer,' voortdurend bestookt met beelden van een 'verborgen realiteit die je niet kunt zien,' wil nu juist ook niet die werkelijkheid zien, omdat hij dan geconfronteerd wordt met het feit dat hij 'er verantwoordelijk voor' is. 'De bewustwording van de verborgen realiteit' creëert namelijk 'een schuldgevoel.' Het door Hofland en Mak bediende mainstream-publiek wil daarentegen zichzelf als onschuldig zien, en zodra het er werkelijk op aankomt als slachtoffer, zeker niet als verantwoordelijke dader. Schuld en verantwoording dragen altijd De Ander. Deze pathologie wordt dagelijks bekrachtigd door de voorstelling van zaken die de westerse journalistiek verschaft. Een recent voorbeeld daarvan is de demonisering van de Russische buitenlandse politiek. Zo verklaarde bestseller-auteur Geert Mak op 5 mei 2014 naar aanleiding van het referendum waarbij de bevolking van de Krim voor aansluiting bij Rusland koos, dat het 'landjepik' van 'meneer Poetin' de NAVO-landen'dwingt' nog meer geld aan het militair-industrieel complex te spenderen dan nu al het geval is, te weten tenminste 11 keer meer dan de Russische Federatie. Ondanks dit opmerkelijke verschil deed Mak het voorkomen alsof Rusland daadwerkelijk Europa bedreigt, terwijl in werkelijkheid de NAVO almaar oostwaarts oprukt en de Russische Federatie nu heeft omringd met militaire bases. Waarom Washington en Brussel dit hebben gedaan, nadat ook nog eens het Warschau-Pact was ontbonden, maakte de Amerikaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger duidelijk toen deze real-politicus  zomer 2015 tegenover het Amerikaanse neoconservatieve tijdschrift The National Interest verklaarde dat 'Breaking Russia has become an objective [for US officials].' Kissinger merkte over Geert Mak's EU van 'Geen Jorwert zonder Brussel' op:

The first mistake was the inadvertent (onachtzame. svh) conduct of the European Union. They did not understand the implications of some of their own conditions. Ukrainian domestic politics made it look impossible for [former Ukrainian president Viktor] Yanukovych to accept the EU terms and be reelected or for Russia to view them as purely economic.

http://www.nationalinterest.org/feature/the-interview-henry-kissinger-13615 

Als real-politicus vreest Kissinger de confrontatie-koers van de neoconservatieven, die onvermijdelijk in een gewapend conflict zal eindigen, met catastrofale gevolgen voor de burgerbevolking in zowel de NAVO-staten als de Russische Federatie. Zoals bekend zijn in moderne oorlogen burgers de overgrote meerderheid van de slachtoffers, en dan met name de meest kwetsbare burgers, vrouwen, kinderen, bejaarden. De misdadigheid van opiniemakers als Geert Mak en Henk Hofland is nog weerzinwekkender wanneer men weet dat Geert Mak zelf geen kinderen heeft en de 88-jarige Henk Hofland al met één been in het graf staat. De prijs voor hun op ressentimenten en narcisme gebaseerde opruiing laten ze anderen betalen. Bij Mak valt ook nog het verraad op, de normloosheid, die eveneens voor zijn vader, dominee Catrinus Mak, zo kenmerkend was, en die volgens zijn zoon Geert in De eeuw van mijn vader door diens 'oude vrienden terecht [werd] gezien als een dolkstoot in de rug. Achteraf gaf mijn vader dat zelf ook toe.' Het verraden van normen en waarden was een karaktertrek van zijn vader, zoals opnieuw bleek in 1936 toen hij Gods 'uitverkoren volk' nog eens een trap na gaf door publiekelijk te laten weten dat de antisemitische Neurenberger Rassenwetten 'tolerabel' waren. Op zijn beurt verraadt zoon Geert nu niet alleen zijn oude vrienden, die hun normen en waarden in ere houden, maar ook zijn kennelijk niet doorleefde eigen normen en waarden, precies als zijn vader in het interbellum deed. Hij bezit dezelfde karakterloosheid als die van zijn vader, die hij in zijn bestseller probeert vrij te pleiten met argumenten als ‘Ook heeft grootmoeder Mak vermoedelijk een rol gespeeld (in het verraad van zijn vrienden. svh): ze heeft hem in elk geval stevig onder handen genomen, en mijn vader was in zijn hart een brave jongen.’ 

Een 'brave jongen' die niet alleen zijn vrienden verraadde, maar ook de joden, het, in zijn ogen, 'volk' dat 'de verlosser' Jezus Christus had voortgebracht. Hoe 'argeloos' dan wel 'dociel' kan een karakterloze verrader zijn? Kan een levensgevaarlijke opportunist 'een brave jongen' zijn? Voor wie is hij dan 'braaf'? In elk geval niet voor degenen die door hem verraden zijn, van vrienden tot joden. Dat Geert Mak het conformistische leven van zijn vader herhaalt, tekent zijn onvermogen om van de geschiedenis te leren. Paradoxaal genoeg is hij juist daarom de populairste 'historicus' van Nederland geworden, want het publiek wil niet verantwoordelijk worden gesteld voor zijn eigen daden en gebrek aan karakter. Mak junior portretteert Mak senior als een willoze speelbal van allerlei krachten, van diens moeder tot aan de politiek van de gereformeerde voormannen. Desondanks las hij anderen de les en hield hen voor hoe de bijbel geïnterpreteerd moest worden. Die macht claimde hij, net als zijn even karakterloze zoon Geert nu overal en altijd zijn zegje doet, zonder zich ook maar enigszins opgelaten te voelen voor zijn opportunisme. Op die wijze laat ook Geert Mak zich gebruiken door de macht, en zal ook hij tegen het einde van zijn leven denken dat hij 'in zijn hart een brave jongen' was, die weliswaar deze en gene een 'dolkstoot in de rug' heeft gegeven, maar die niet verantwoordelijk kan worden gesteld voor zijn daden, en die uiteindelijk zal worden gered door 'een vriendelijke, vaderlijke God, een milde man, die mensen doorziet in hun zwakheid.' Aldus weet de mens die geen waardigheid bezit zijn bestaan te rechtvaardigen ten koste van de ander. En net als zijn vader de God van 'het uitverkoren volk' prees en tegelijkertijd het verbannen van de joden uit de Duitse samenleving 'tolerabel' achtte, zo weet ook zijn zoon Geert twee tegenstrijdige denkbeelden moeiteloos aan elkaar te koppelen door enerzijds te stellen dat  'we' de 'deur' naar het neoliberale Brussel beslist niet moeten 'dichtgooien,' aangezien de Europese Unie 'een markt van bijna een half miljard mensen' is en tegelijkertijd met evenveel stelligheid waarschuwt voor het 'grootkapitaal' dat 'ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.' Deze schizofrene houding is typerend voor het feit dat hij geen waarden en geen normen bezit. Voor hem is alles waar en daarom is niets meer waar. Alles is verkoopbaar, zolang het maar zijn narcisme bevredigt. Hij is een exponent bij uitstek van mijn babyboom-generatie, van wie het leven een combinatie is van 'wanhoop, escapisme en paniek,' van 'egoïsme en berekening' die de westerse middenklasse kenmerkt, zoals Alberto Moravia zo genadeloos beschreven heeft in De onverschilligen (1985). Vandaar ook het gemak waarmee mijn ouwe vriend Geert Mak meewerkt aan het moderne fascisme. Voor hem gaat op wat Dostojevski in Aantekeningen uit het ondergrondse (2010) schreef, namelijk dat de 

mens zo verslingerd is aan systemen en aan abstracte gevolgtrekkingen dat hij bereid is de waarheid bewust te verdraaien, bereid is om ziende blind en horende doof te zijn, alleen om de juistheid van zijn logica aan te tonen.   

Wijlen Michaël Zeeman, die Mak's 'weke sentiment' haatte, had gelijk toen hij in april 2001 in het essay Babyboomers vormen de lamlendige generatie opmerkte dat zij 

zich de economische, de politieke en de sociale voordelen — het geld, de baantjes en de voorzieningen [hebben] toegeëigend. Toen het te laat was, het geld op en de baantjes vergeven, hieven ze de voorzieningen die ze voor zichzelf in het leven hadden geroepen doodleuk op. Nee, de bomen groeiden niet tot in de hemel wisten ze. Dat hebben wij, de kinderen, dan ook nooit beweerd — maar wel te lang voor kennelijk waar aangenomen. Want het klonk allemaal reuze hip.

Geert Mak's 'zelfontplooiing,' modewoord uit de jaren zestig, gaat ten koste van de huidige samenleving. Zijn zelfgenoegzame betweterigheid is illustrerend voor de houding van veel van mijn generatiegenoten in Nederland. Ze weigeren de verantwoording voor de hedendaagse chaos te accepteren, als dreinende kinderen blijven ze de aandacht opeisen in de overtuiging de wereld iets te vertellen te hebben. Ze geloven rotsvast in 'het marktdenken' van 'het kapitalisme met een menselijk gezicht,' daarbij voorbijgaand aan het feit dat 

Capitalism is the extraordinary belief that the nastiest of men for the nastiest motives will somehow work for the benefit of all,

zoals de grote econoom John Maynard Keynes ooit eens opmerkte. Ik heb decennialang de corrumpering van het spraakmakende deel van mijn generatiegenoten van nabij gevolgd. Geert Mak is slechts een in het oog lopend voorbeeld daarvan. Meer over zijn corruptie volgende keer.

Geert Mak: 'in zijn hart een brave jongen.'

Het nieuwe fascisme in de Volkskrant van woensdag 26 augustus 2015:

De Griekse premier Alexis Tsipras. © AFP

Griekenland heeft dictatuur nodig

OPINIEEU-lidstaten die financiële hulp van de EU krijgen, moeten hun democratische autonomie deels opgeven.

Harry Verbon is hoogleraar openbare financiën, Universiteit van Tilburg. 26 augustus 2015, 18:21

Harry Verbon. © .

Op de internetsite scripophily.com zijn Griekse overheidsobligaties uit 1898 te koop. Het zijn prachtige exemplaren in de welbekende blauw-witte Griekse kleuren met afbeeldingen van klassieke Griekse goden en godinnen. De tekst op de obligaties belooft gedurende twintig jaar 2,5 procent rente op het aankoopbedrag. Maar het meest opvallende aan deze obligaties is dat er op vermeld wordt dat een trojka, namelijk de landen Frankrijk, Groot-Brittannië en Rusland, instaat voor het nakomen van de verplichtingen in het geval de Griekse overheid failliet zou gaan.

Ook in 2015 staat een trojka garant voor de Griekse schuld, namelijk de Europese Commissie, de ECB en het IMF. De geschiedenis herhaalt zich. Sinds Griekenland in de jaren '20 van de 19de eeuw onafhankelijk werd van de Turkse heerschappij draagt het een geschiedenis van onhoudbare schulden en bankroetverklaringen met zich mee. Uit de door de Harvard-economen Kenneth Rogoff en Carmen Reinhart verzamelde gegevens blijkt dat in de 19de eeuw de Griekse schuld vrijwel voortdurend hoger was dan het nationaal inkomen, op de top zelfs vier keer zo hoog.

Rond 1875 was de overheidsschuld weer enigszins onder controle gekomen. Tezelfdertijd kwam er ook een einde aan het recht van de koning om, ongeacht parlementaire meerderheden, een minister-president naar zijn smaak te benoemen. De invoering van een moderne parlementaire democratie in Griekenland was een feit. Helaas leidde dit voornamelijk tot het plunderen van 's lands schatkist voor, onder meer, de financiering van prestigieuze infrastructuurprojecten. In 1893 sprak de Thorbecke van Griekenland en toenmalig minister-president, Charilaos Trikoupis, in het parlement de historische woorden: 'Helaas, wij zijn bankroet.'

Grote Depressie

De drachma bleek namelijk dramatisch overgewaardeerd, hetgeen (herkenbaar) leidde tot grote tekorten op de lopende rekening van de Griekse betalingsbalans en tekorten in het huishoudboekje van de overheid

Aan het eind van de jaren '20 van de 20ste eeuw brak de Grote Depressie uit. De Grieken bleven hun munt, de drachma, tijdens die depressie aan de goudprijs koppelen. Dus ging het opnieuw fout. De drachma bleek namelijk dramatisch overgewaardeerd, hetgeen (herkenbaar) leidde tot grote tekorten op de lopende rekening van de Griekse betalingsbalans en tekorten in het huishoudboekje van de overheid.

Vele jaren van schuldverlichting en schuldafschrijvingen verder leek de Griekse overheidsschuld na de Twee-de Wereldoorlog in rustiger vaarwater te komen. Onder het dictatoriale kolonelsregime (1967-1974) blijft de schuld heel ongrieks zelfs nagenoeg constant. Na het herstel van de parlementaire democratie (nu helemaal zonder koning) in 1974 gaat het weer mis. De gegevens van Rogoff en Reinhart laten vanaf 1974 een steile klim zien van de overheidsschuld als percentage van het nationaal inkomen.

De komende maand mogen de Grieken voor de derde keer dit jaar naar de stembus om zich uit te spreken over de hervormingen die nodig zijn om de Griekse openbare financiën weer houdbaar te maken. Mochten de Griekse kiezers in juli per referendum uitspreken dat ze de voorgestelde hervormingen van de trojka te ver vonden gaan, nu is het kennelijk de bedoeling van de huidige minister-president Alexis Tsipras dat de kiezers uitspreken dat die hervormingen precies goed zijn voor de Griekse economie en de Griekse schatkist. Het is niet duidelijk of de Grieken bereid zijn deze draai te maken. Als ze die draai wel maken, is het nog niet zeker dat er werkelijk hervormd gaat worden in de Griekse openbare financiën. Wat dat betreft belooft de parlementaire Griekse geschiedenis weinig goeds.

Democratische autonomie opgeven

Op Europees niveau is de nationale autonomie heilig verklaard, niet het minst door de Grieken zelf

De les die hieruit geleerd zou moeten worden, is dat EU-lidstaten die financiële hulp van de EU ontvangen, hun democratische autonomie deels moeten opgeven. Dat is vergelijkbaar met de manier waarop in Nederland openbare financiële verhoudingen zijn geregeld. Als in Nederland een gemeente in financiële problemen komt, kan ze een artikel-12 status aanvragen. De gemeente ontvangt dan steun van het rijk, maar levert financiële zelfstandigheid in. In feite wordt het begrotingsbeleid van de gemeente dan deels door Den Haag overgenomen.

Op Europees niveau is de nationale autonomie heilig verklaard, niet het minst door de Grieken zelf. Zo verklaarde Tsipras in juni dat 'het houden van een referendum een soeverein democratisch recht van het Griekse volk is, en ook noodzakelijk is om van het Griekse volk de goedkeuring te krijgen voor het financiële programma dat uiteindelijk met de instituties zal worden gesloten'.

Als er iets duidelijk is na bijna 190 jaar Griekse onafhankelijkheid is het dat democratie de Griekse staatskas geen goed doet. Griekenland heeft een dictatuur nodig om met zichzelf in het reine te komen en geen nieuwe verkiezingen.

http://www.volkskrant.nl/opinie/griekenland-heeft-dictatuur-nodig~a4129779/