Every great advance in natural knowledge has involved the absolute rejection of authority.
Thomas Huxley, 1825-1895.
De bekende Sloveense filosoof Slavoj Žižek verklaarde op 20 september 2014 in het Amerikaanse kritische radioprogramma This Is Hell tegenover interviewer Chuck Merz het volgende:
Thomas Huxley, 1825-1895.
De bekende Sloveense filosoof Slavoj Žižek verklaarde op 20 september 2014 in het Amerikaanse kritische radioprogramma This Is Hell tegenover interviewer Chuck Merz het volgende:
I think that the true threat of the European identity today does not come from outside, is not muslim terrorism, it comes from the inside. The true threat to Europe is the anti-emigrant populist upsurge. The future will be something like Singapore, a modern city-state which is extremely successful economically, but at the same time is a pretty authoritarian country with a certain communitarian consensus. And that makes me pessimistic, because in my opinion it was until one or two decades ago reasonable to claim that there existed a natural alliance between capitalism and democracy, and I think this era is coming to an end. Divorce-proceedings are already on their way, that is to say: today's capitalism needs less and less democracy. If democracy survives it will be more or less an irrelevant democracy, where they debate all these cultural issues, like gay marriage, abortion, etcetera, and of course these are important, but much more important are all these trade-agreements, nobody votes about that. It is simply accepted in secret meetings. So I really think that what is called capitalism with Asian values, which has nothing to do with Asia but with politically more authoritarian capitalism, is the direction in which our western societies are gradually moving.
Nadat Chuck Merz uit Žižek's boek Event: A Philosophical Journey Through A Concept (2014) de opmerking had geciteerd dat martelen 'could save lives, but it cost souls' zei de filosoof:
I don't think survival is the highest value. For me the notion soul stands for certain elementary values: freedom, dignity, emancipation and I am not ready to sacrifice them for survival. It is a very simple old-fashioned metaphysical position.
Anderhalf jaar eerder, op vrijdag 25 januari 2013, had Žižek met betrekking tot hetzelfde onderwerp naar aanleiding van de Oscar-winnende speelfilm Zero Dark Thirty in de Britse Guardian onder de kop 'Hollywood's gift to American power' het volgende geschreven
Torture saves lives? Maybe, but for sure it loses souls – and its most obscene justification is to claim that a true hero is ready to forsake his or her soul to save the lives of his or her countrymen. The normalization of torture in Zero Dark Thirty is a sign of the moral vacuum we are gradually approaching. If there is any doubt about this, try to imagine a major Hollywood film depicting torture in a similar way 20 years ago. It is unthinkable.
Žižek's analyse van de huidige ontwikkelingen wordt gedeeld door talloze westerse intellectuelen van naam uit grote cultuurlanden, die allen in hun eigen bewoordingen tot de slotsom komen dat 'today's capitalism needs less and less democracy. If democracy survives it will be more or less an irrelevant democracy,' en dat het Westen kampt met een 'moral vacuum.' Daarentegen blijft de Nederlandse intelligentsia zich krampachtig vastklampen aan een overleefde verpolitiekte visie van de werkelijkheid, terwijl ze daarmee, paradoxaal genoeg, juist de door Žižek geschetste ontwikkeling bevestigen en versnellen. Zo eindigt Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 1 april 2015 onder de kop 'Nieuwe oorlog in wording' met de voorspelling dat als het Midden-Oosten in vlammen opgaat
dan moeten we ons voorbereiden op de volgende golf vluchtelingen. Toenemende immigratie is nu ons aandeel in de groeiende chaos,
om — in een poging de continuïteit van zijn betoog te handhaven — precies een week later zijn column te openen met 'Chaos als vijand,' waardoor de lezer van De Groene Amsterdammer zelf de onvermijdelijke conclusie kan trekken dat de 'toenemende immigratie' door 'ons' in het Westen, temidden van 'de groeiende chaos,' zonder meer 'als vijand' moet worden gezien. Žižek heeft gelijk wanneer hij stelt dat 'The true threat to Europe is the anti-emigrant populist upsurge.' Zeker wanneer de 'politiek-literaire elite,' waar volgens Hofland geen enkele 'natie zonder [kan],' zelf gevoelig blijkt te zijn voor allerlei ressentimenten. Niet in staat de sociale, economische en politieke, laat staan de culturele problemen in de eigen samenleving op te lossen, omdat de democratie alleen nog in naam bestaat, moet de suggestie worden gewekt dat de zwakste groep in de wereld de 'vijand' is, die de 'chaos' naderbij brengt. Zoals W.H. Auden aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog in The Massacre of the Innocents Herodes laat zeggen:
Legislation is helpless against the wild prayer of longing that rises, day in, day out, from all these households under my protection: 'O God, put away with justice and truth for we cannot understand them and do not want them,'
en
Instead of Rational Law, objective truths perceptible to any who will undergo the necessary intellectual discipline, and the same for all, Knowledge will degenerate into a riot of subjective visions -- feelings in the solar plexus,
waardoor
Whole cosmogenies will be created out of some forgotten personal resentment, complete epics written in private languages, the daubs of school children ranked above the greatest masterpieces. Idealism will be replaced by Materialism.
Datgene wat zich al die tijd ondergronds als een moerasgas had opgehoopt, spuit ineens omhoog. De spanning is ondraaglijk geworden en
[d]iverted from its normal and wholesome outlet in patriotism and civic or family pride, the need of the materialistic Masses for some visible Idol to worship will be driven into total unsocial channels where no education can reach it.
Inderdaad, de ware bedreiging van de Europese identiteit is het verzaken van elementaire waarden als 'freedom, dignity, emancipation.' De val van een beschaving voltrekt zich zelden door een bedreiging van buitenaf. Doorgaans is de samenbindende moraliteit van de betreffende cultuur al dusdanig verzwakt dat de barbaren via de half geopende poort tamelijk moeiteloos de stad kunnen binnendringen. Hoe ziek de westerse beschaving is, blijkt in Nederland ondermeer uit de mentaliteit van de alom gerespecteerde Henk Hofland, opper spreekstalmeester van de gevestigde orde. Zijn immoraliteit wordt manifest in cynische uitspraken als
Zou het niet een geweldige opluchting zijn als nu buiten onze verantwoordelijkheid die twee regionale grootmachten in een uitputtend conflict verwikkeld raakten terwijl het Westen geïnteresseerd toekeek?
Ziedaar, 'Geïnteresseerd' toekijken hoe bevolkingen elkaar met geavanceerde wapens afslachten. Dat 'zou' nog eens 'een geweldige opluchting zijn.' Zeker als dat bloedbad na vijf eeuwen westers grootscheeps geweld dit keer 'buiten onze verantwoordelijkheid' gebeurt. Leve de met geweld geglobaliseerde wereld, weg met alle universele waarden, die het Westen al die eeuwen lang heeft geclaimd, vanaf het begin van het christendom tot en met het hoogtepunt van de Verlichting. Het Westen is Auschwitz en Hiroshima, Vietnam en Abu Ghraib en de toekomstige, nog massalere, oorlogsmisdaden die door de Hoflanden op dit moment alvast worden gerechtvaardigd. 'The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do,' stelde de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington vast in The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996). Desondanks blijft de kleine Hofland volhouden dat 'het Westen [vredestichtend]' is. Wanneer hij voor de duizendste keer van 'we' spreekt, is het belangrijk te weten, wie die 'WE' in 'ons' door de VS gedomineerde tijdperk zijn?
In 1997 verscheen het opzienbarende boek Promised Land, Crusader State. The American Encounter With The World Since 1776, geschreven door de Pulitzer Prize-winnaar, Walter A. McDougall, Amerikaanse hoogleraar Internationale Betrekking en Geschiedenis aan de Universiteit van Pennsylvania, wiens opvattingen door Henry Kissinger in een recensie voor de New York Times worden geprezen met de woorden:
In his sweeping history of U.S. foreign policy, Walter McDougall advances a thoughtful new view of America’s conduct of world affairs over two hundred years. In illuminating the varying principles that have governed our international relations, Promised Land, Crusader State provides a valuable guide for today’s policy makers.
Gezien Kissinger’s oorlogsmisdaden is het interessant uit professor McDougall's studie te citeren. Zijn uitgangspunt is dat de 'American enterprise' voortkwam uit twee
impulses: Enlightenment rationalism, with its universal notions of natural law and human rights doctrine, and a Christian anthropology that stressed the flawed and unchangeable nature of man. The first impulse infused Americans with sublime aspiration, but also tempted them to imagine themselves a kind of Gnostic elite possessed of a universal method for ordering human affairs.
Kortom, vanaf het allereerste begin waren deze ‘impulsen’ al gecorrumpeerd. McDougall:
The second, religious impulse infused Americans with humility and caution, but also tempted them to imagine themselves a spiritual elite possessed of a sort of monopoly of truth and called by Providence to right all wrongs,
waarbij moet worden opgemerkt dat de ‘humility and caution’ in de ‘religious impulse’ ogenblikkelijk leidden tot het gewetenloos uitmoorden van diverse Indianen volkeren, en het stelen van hun land door de 'Gnostic elite possessed of a universal method for ordering human affairs.' McDougall's gebruik van het begrip 'gnostic' is veelzeggend, als we uitgaan van de ware betekenis van het woord.
Gnosis duidt op mystieke, geheime (in de betekenis van 'verborgen') kennis,
met andere woorden: we hebben hier te maken met een 'elite' die op grond van een, als het ware, metafysische 'kennis' voorbeschikt denkt te zijn om over de mensheid te heersen. Dat geloof is tevens de hoeksteen van het 'Amerikaans exceptionalism':
aldus de Amerikaanse academici David Weiss en Jason A. Edwards in de essaybundel The Rhetoric of American Exceptionalism (2011). Ik citeer McDougall’s visie omdat zij een helder inzicht verschaft in de denkwereld van de beleidsbepalers van de Amerikaanse elite en de Hoflanden die blijven vasthouden aan de failliete fundamentele uitgangspunten van hun buitenlandse politiek. McDougall uit scherpe kritiek op de huidige politiek en verklaart het bankroet ondermeer als volgt:
as the nineteenth century wore on, Americans came gradually to reinterpret their original impulses in ways that eroded the ability of each to act as a check on the other… the assault on revealed religion propelled by ‘higher criticism’ of the Bible, the growing prestige of science, and the power and promise of industrial technology encouraged secular thinkers to act as if their doctrine of progress constituted a veritable religion, complete with a teleology promising that through America the world would approach perfection…
Als Amerikaanse historicus laat hij zien hoe de ‘original impulses’ werden 'uitgehold,' waardoor het evenwicht al snel was verstoord. De Europese kolonisten werden in de praktijk niet gedreven door allerlei idealistische motieven bij de genocide van de oorspronkelijke bewoners en het roven van hun land, maar eenvoudigweg door pure hebzucht, en een onbeheersbare drang naar macht. Natuurlijk werd die drijfveer verhuld achter mooie woorden. Professor Walter McDougall:
The tendency of Protestant divines at the time of the Revolution to identify New Israel with the United States rather than with the Church Universal was an appalling conceit, however much it encouraged a young nation risking its all for freedom. Then millenarianism, not only in marginal sects but in the preachments of mainstream denominations by the 1830s and '40s, testified to the spread of a heresy: the presumption that man can prepare a place for the messiah (instead of the other way around) and so create heaven on earth... by the twentieth century, politics came increasingly to function as a religion, and religion degenerated into politics. America the Crusader State held that to refrain from trying to change the world was immoral (and stupid).
De belangrijkste 'impuls' evenwel van de almaar voortdurende gewelddadige poging 'to change the world' door Washington en Wall Street is de kapitalistische doctrine van de economische groei, die nieuwe buitenlandse markten en grondstoffen noodzakelijk maakt, en daarmee expansionisme onvermijdelijk. Dit bleek al in 1907 uit de opmerking van de latere Amerikaanse president Woodrow Wilson tijdens een college aan Columbia University. Wilson:
Since trade ignores national boundaries and the manufacturer insists on having the world as a market, the flag of his nation must follow him, and the doors of the nations which are closed must be battered down… Concessions obtained by financiers must be safeguarded by ministers of state, even if the sovereignty of unwilling nations be outraged in the process. Colonies must be obtained or planted, in order that no useful corner of the world may be overlooked or left unused.
Op zijn beurt was de overtuigde imperialist, president Theodore Roosevelt van mening dat ‘braakliggende ruimtes’ zeker niet 'gereserveerd moeten worden voor het gebruik van verspreid levende primitieve stammen, wier leven slechts een paar graden minder betekenisloos, smerig, en meedogenloos is dan dat van de wilde beesten met wie ze het gebied delen.'
De werkelijkheid weerspreekt de bewering van opiniemaker Geert Mak in Reizen zonder John (2012) dat de machtigen in de VS
een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie.
De veronderstelling dat de blanke christelijke beschaving 'orde' bracht in de wereld zegt veel over hoe het eurocentrische mens- en wereldbeeld nog steeds de blanke christelijke beschaving bepaalt, maar niets over de werkelijkheid in de wereld zelf. Zo wees bijvoorbeeld de Indiaanse wijsgeer Luther Standing Bear erop dat
The American Indian is of the soil, whether it be the region of forests, plains, pueblos, or mesas. He fits into the landscape, for the hand that fashioned the continent also fashioned the man for his surroundings. He once grew as naturally as the wild sunflowers; he belongs just as the buffalo belonged.
Dit bewustzijn verschilt fundamenteel van dat van de blanke imperium-bouwer. Die is altijd on the road, op zoek naar goud, naar kicks, naar dat wat hij nog niet heeft. Voor hem biedt het land slechts een tijdelijk onderkomen, zodra hij denkt dat elders meer te halen is trekt hij weer verder, hij kent het begrip 'belong' niet, hoe graag hij ook onderdeel van iets zou willen zijn. Al in 1862 schreef de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville in het tweede deel van Democracy in America over de rusteloosheid in de nieuwe wereld:
It is strange to see with what feverish ardor the American pursue their own welfare; and to watch the vague dread that constantly torments them, lest they should not have chosen the shortest path which may lead to it.
A native of the United States clings to this world's goods aas if he were certain never to die; and he is so hasty in grasping at all within his reach, that one would suppose he was constantly afraid of not living long enough to enjoy them. He clutches everything, he holds nothing fast, but soon loosens his grasp to pursue fresh gratifications.
Meer dan een eeuw later beschreef in Waiting for the Barbarians (1980) de Nobelprijs Winnaar J.M. Coetzee een ander aspect van dit permanent gemobiliseerd zijn:
One thought alone preoccupies the submerged mind of Empire: how not to end, how not to die, how to prolong its era. By day it pursues its enemies. It is cunning and ruthless, it sends its bloodhounds everywhere. By night it feeds on images of disaster: the sack of cities, the rape of populations, pyramids of bones, acres of desolation.
Hij had dit gevoel eerder gehad, de verdoving en doffe wanhoop voorbij. Het gevoel dat de wereld bezig was te verschrompelen rond een rauwe kern van onleedbare eenheden. Dat de namen van dingen langzaam achter die dingen aan wegzonken in de vergetelheid. Kleuren. De namen van vogels. Dingen die je kon eten. Tenslotte de namen van dingen die men voor waar hield. Die brozer bleken dan hij gedacht had. Hoeveel was er al verdwenen? Het heilig idioom werd beroofd van zijn referenten en daarmee van zijn realiteit. Kromp ineen als iets wat warmte probeert vast te houden. Om na verloop van tijd voor eeuwig uit te doven.
Het is niet vreemd dat ook de Amerikaanse Nobelprijswinnaar Literatuur, John Steinbeck tegen het eind van zijn leven constateerde dat zijn landgenoten werden gedreven door een
nerveuze rusteloosheid, een honger, een dorst, een brandend verlangen naar iets onbekends – misschien wel moraliteit.
De meeste mensen bezitten een moraal, hoe rudimentair ook, ze kunnen die nooit helemáál afschudden. De Indiaans Amerikaanse auteur N. Scott Momaday, winnaar van de Pulitzer Prijs voor Fictie, omschreef het in zijn boek The Man Made of Words (1998) zo:
For the European who came from a community of congestion and confinement, the West was beyond dreaming; it must have inspired him to formulate an idea of the infinite. There he could walk through geologic time; he could see into eternity. He was surely bewildered, wary, afraid. The landscape was anomalously beautiful and hostile. It was desolate and unforgiving, and yet it was a world of paradisal possibility. Above all, it was wild, definitively wild. And it was inhabited by people who were to him altogether alien and inscrutable, who were essentially dangerous and deceptive, often invisible, who were savage and unholy -- and who were perfectly at home. This is a crucial point, then: the West was occupied. It was the home of peoples who had come upon the North American continent many thousands of years before, who had in the course of their habitation become the spirit and intelligence of the earth, who had died into the ground again and again and so made it sacred. Those Europeans who ventured into the West must have seen themselves in some way as latecomers and intruders. In spite of their narcissism, some aspect of their intrusion must have occurred to them as sacrilege, for they were in the unfortunate position of robbing the native peoples of their homeland and the land of its spiritual resources. By virtue of their culture and history -- a culture of acquisition and a history of conquest -- they were peculiarly prepared to commit sacrilege, the theft of the sacred.
Dit onderdrukt schuldgevoel blijft knagen aan het zelfbeeld van de moderne mens in zijn van de natuur geïsoleerde bestaan. De mens voor wie niets heilig is, doodt daarmee een deel van zichzelf en daarvoor moet hij een hoge prijs betalen. In 1977 omschreef de Amerikaanse auteur Wendell Berry dit besef in zijn boek The Unsettling of America aldus:
The willingness to abuse other bodies is the willingness to abuse one's own. To damage the earth is to damage your children. To despise the ground is to despise its fruit; to despise the fruit is to despise its eaters. The wholeness of health is broken by despise. If competition is the correct relation of creatures to one another and to the earth, then we must ask why exploitation is not more successful than it is. Why, having lived so long at the expense of other creatures and the earth, are we not healthier and happier than we are? Why does modern society exist under constant threat of the same suffering, deprivation, spite, contempt, and obliteration that it has imposed on other people and other creatures? Why do the health of the body and the health of the earth decline together? And why, in consideration of this decline of our worldly flesh and household, our 'sinful earth,' are we not healthier in spirit?
Na vijf eeuwen uiterst gewelddadig Europees en Amerikaans expansionisme beginnen vandaag de dag ook blanke intellectuelen, gevormd in een christelijke cultuur, de wijsheid van oude inheemse volkeren te ontdekken en zich te railleren dat er iets fundamenteel fout zit in de agressieve op competitie gebaseerde westerse ideologie. Wendell Berry:
Langzaam maar zeker, na eeuwenlang in permanente staat van oorlog met de natuur en de mens te hebben verkeert, begint in het Westen het inzicht door te dringen dat 'we' moeten demobiliseren, wil de mensheid overleven. Daarom is de hardnekkigheid waarmee de 'politiek-literaire elite' in Nederland ageert tegen een bewustzijnsverandering zo opvallend.
Donderdag 11 december 2014 ontving ik een e-mail van Roel van Duijn, die in de mainstream krant Trouw van die dag betiteld wordt als 'ex-politicus, Ruslandkenner,' maar die voor mij een oud-Provo en voormalig anarchist blijft. Opvallend is dat Van Duijn binnen een week na het neerstorten van de MH 17 al zeker wist dat
Alle signalen naar dezelfde daders [wijzen]. Al die daders zijn verbonden aan Poetin.
Ondanks het feit dat hij geen enkel bewijsstuk had, sloot Roel van Duijn zijn oproep om de 'strijd' aan te gaan met Rusland middels de krijgslustige woorden:
Beleefdheid laten varen
De harde werkelijkheid is dat wij ontkennende daders zullen moeten ontmaskeren, berechten en sanctioneren.
Het gaat nu om de bestrijding van een oorlogsmisdaad en het is tijd om alle beleefdheid te laten varen. Om te voorkomen dat zij nog veel meer onschuldige slachtoffers kunnen maken moeten wij alles op alles zetten om Oekraïne te steunen in zijn strijd tegen de moordenaars van onze kinderen, onze wetenschappelijke onderzoekers, onze vakantiegangers.
Nu is hun strijd onze strijd.
Vijf maanden later, donderdag 11 december 2014, was er nog steeds geen enkel juridisch hard bewijs beschikbaar dat 'Poetin' achter de aanslag zat, zelfs volstrekt geen 'bewijs,' althans als het woord bewijs nog enige betekenis heeft. Desondanks zet de voormalige anarchistische Kabouter, wellicht aangespoord door zijn Russische vrouw, de de strijd voort, want in Trouw van 11 december 2014 beweerde Van Duyn met grote stelligheid dat door Poetin's 'oorlogspropaganda' en 'Bij gebrek aan' een westers 'lik op stuk' beleid 'Poetin zijn doel [bereikt.]' De ziedende Van Duijn weet te melden dat de Russische
propaganda zelfs [heeft] bereikt dat een flink deel van de Europeanen, tegen alle feiten in, meent dat de westerse media de arme Poetin 'demoniseren.'
Zonder onweerlegbaar bewijs kan een voormalige anarchist van alles 'bewijzen,' de 'waarheid' doet er niet meer toe, want wat is de 'waarheid' nog in een dolgedraaide consumptiemaatschappij? De 'waarheid' is net als alles een product dat verhandeld dient te worden, waar een publiek voor moet worden gevonden. Maar als we uitgaan van het feit dat de grootscheepse propaganda van de westerse 'vrije pers' er tot nu toe kennelijk niet in is geslaagd om iedereen te overtuigen dat 'Poetin' de belichaming van het Kwaad op aarde is, zit er ergens een kink in de kabel. De geloofwaardigheid van de westerse commerciële massamedia is door de leugencampagnes over onder andere Saddams massavernietigingswapens en over 'humanitair ingrijpen' en de door het Westen veroorzaakte bloedbaden in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië de afgelopen 15 jaar dusdanig afgenomen dat de aloude Koude Oorlog-retoriek niet meer optimaal functioneert. Tot grote verontwaardiging van de oud-Provo Roel van Duijn die nu spreekt van
een steeds wonderlijker geloof in de 'diplomatie,'
en de indruk wekt dat hij de Russen meteen met grof geweld tot de 'orde' wil roepen. In een e-mail van 15 november schreef Van Duijn mij naar aanleiding van mijn kritiek op de neo-nazi-elementen in de Oekraïense regering:
Het arme, zwakke Oekraïne probeert zich wanhopig te verdedigen tegen een neo-stalinistisch atoommacht en nu spring jij hen in de rug?
Natuurlijk hebben ook de geallieerden tegen Hitler oorlogsmisdaden begaan, door de bombardementen op open steden. Maar is dat een goede reden geweest om naar Hitler over te lopen?
Natuurlijk begaan ook Oekraïense regimenten misdaden. Maar die vallen in het niet bij wat Poetin nu dag in dag uit presteert. En hij is nog veel meer van plan.
Blijkbaar houd je je niet zo met Rusland bezig, maar sinds ik getrouwd ben met een Russische vrouw moet ik wel en wat ik zie is een misdadigers-bende aan de top, waarbij vergeleken westerse regeringen met al hun fouten heilig zijn.
Nog diezelfde dag wist de oud-anarchist te melden:
Er is geen hetze tegen Rusland gaande. Alleen de Russische propaganda tracht ons dat wijs te maken. Rusland voert oorlog, dat is een feit…
Nadat ik hem informatie had gemaild die door de westerse mainstream media wordt verzwegen e-mailde Roel van Duijn me op 3 december:
Beste Stan, ik hoef dit allemaal niet. Heb er ook niet om gevraagd. Wil je deze toezending stop zetten?
Desalniettemin e-mailde hij mij acht dagen later:
Beste Stan
Vanochtend in Trouw een dissidente mening. Mijn stuk over het gebrek aan reactie van westerse leiders op de oorlogspropaganda van Poetin. Ben benieuwd naar je reactie!
Vooruitlopend daarop valt op dat het taalgebruik van oud-provo Roel van Duijn lijkt op dat van het nationaal-socialisme. Ik bedoel wie stelt vandaag de dag nog dat een 'Militaire nederlaag als regel zuiverend [werkt] op Russen.' Bloedbaden die 'zuiverend' werken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwamen 27 miljoen Russen om het leven. Ieder ontwikkeld mens weet dat om 'Poetin een oorlog' te laten 'verliezen' de burgerbevolking op grote schaal het slachtoffer zal worden. 'Wij kunnen aan veranderingen in Rusland bijdragen door versterking van Oekraïne,' aldus de voormalige rebel Roel van Duijn's NAVO-propaganda.
De hysterie, symptoom van de doodsangst, die uit de beschouwingen van de Nederlandse 'politiek-literaire elite' opstijgt, is angstaanjagend. Slavoj Žižek heeft gelijk: het Westen kampt met een 'moral vacuum.' De 'elite' in de polder is maar al te graag bereid 'certain elementary values: freedom, dignity, emancipation' op te offeren om haar eigen belangen veilig te stellen. Het zijn ‘hypocrisie en farizeïsme’ die ‘hier individu en gemeenschap [belagen]!’ aldus typeerde Johan Huizinga in 1934 Nederland’s Geestesmerk. Tot diezelfde slotsom kwam de enige echt radicale beweging, die Nederland gekend heeft, te weten Provo, die in haar beginselverklaring onmiddellijk duidelijk maakte dat
Provo zich voor de keus gesteld [ziet]: desperaat verzet of lijdzame ondergang. Provo roept op tot verzet waar het kan. Provo ziet in dat het de uiteindelijke verliezer zal zijn, maar de kans deze maatschappij nog eenmaal hartgrondig te provoceren, wil het zich niet laten ontgaan.
http://www.informationclearinghouse.info/article41523.htm
Het was de Franse aristocraat Alexis de Tocqueville die in 1842, na een rondreis door de VS, in Democracy in America waarschuwde:
A nation which asks nothing of its government but the maintenance of order is already a slave at heart, — the slave of its own well-being, awaiting but the hand that will bind it.
En de voormalige rebellen van de jaren zestig verlangen nu als bejaarden niets anders dan de kadaverdiscipline, waarmee de gewelddadige wanorde moet worden gehandhaafd. In zijn boek GEWELD. Zes zijdelingse bespiegelingen (2009) schreef Slavoj Žižek met betrekking tot de westerse 'Angstpolitiek':
Het soort politiek dat vandaag de dag overheerst, is post-politieke biopolitiek — een afschuwelijke geval van theoretisch jargon dat echter eenvoudig uitgelegd kan worden: 'postpolitiek' is een politiek die beweert de oude ideologische strijd achter zich te laten en zich in plaats daarvan te richten op de deskundig management en bestuur, terwijl 'biopolitiek' de regulering van de veiligheid en het welzijn van het leven van mensen als haar primaire doel aanwijst. Het is duidelijk dat deze twee dimensies elkaar overlappen: het enige — bijna enige — wat overblijft als je grote ideologische doelen opgeeft, is het efficiënte bestuur van het leven. Dat betekent dat je op dit terrein van gedepolitiseerd, sociaal objectieve, deskundige bestuur en de coördinatie van belangen als nulpunt van de politiek, alleen enthousiasme kan wekken en mensen metterdaad op de been kan brengen door middel van angst, een hoofdbestanddeel van de hedendaagse subjectiviteit. Daarom is biopolitiek uiteindelijk angstpolitiek…
Let them call me a rebel and I welcome it; I feel no concern from it; but I should suffer the misery of demons should I make a whore of my soul.
Let them call me a rebel and I welcome it; I feel no concern from it; but I should suffer the misery of demons should I make a whore of my soul.
Thomas Paine
OpEdNews Op Eds 1/31/2015 at 09:31:16
US Announces Support of Neo-Nazis
Pentagon officials confirmed last week that US troops will deploy to Ukraine in the spring to help build the Ukrainian National Guard. In addition to sending US troops, Washington has already sent heavy military equipment and has earmarked $19 million for Ukrainian forces.
In its announcement, the Pentagon failed to mention that the Ukrainian National Guard includes the Azov Battalion, a pronounced neo-Nazi group that has reportedly been involved in the recent violence in Ukraine.
The emblem of the Azov battalion; a paramilitary, volunteer unit of the Ukrainian National Guard. Photo: Wikimedia Commons
The History of Azov
The Azov Battalion was formed in May 2014 as an all-volunteer paramilitary unit in response to the government's struggle against separatists in the country's east.
Funding for Azov comes from Ukrainian oligarch Ihor Kolomoyskyi, a man who offered a bounty of $10,000 for each captured Russian "saboteur," as reported by Newsweek.
According to the BBC, Azov's aims are stated in one of their online publications: "To prepare Ukraine for further expansion and to struggle for the liberation of the entire White Race from the domination of the internationalist speculative capital," and "to punish severely sexual perversions and any interracial contacts that lead to the extinction of the white man."
"Run by the extremist Patriot of Ukraine organization, which considers Jews and other minorities "sub-human" and calls for a white, Christian crusade against them, it sports three Nazi symbols on its insignia: a modified Wolf's Hook, a black sun (or "Hakensonne") and the title Black Corps, which was used by the Waffen SS," stated the BBC.
Patriot of Ukraine members standing guard at a Right Sector event, Euromaidan, Kiev, 13 April 2014.
(image by Wikimedia Commons) DMCA
In October of 2014, Azov Battalion servicemen took part in a march organized by Right Sector to commemorate the anniversary of the Ukrainian Insurgent Army who infamously undertook to ethnically cleanse western Ukraine of Poles in 1943 and 1944. And members of the Azov Battalion were shown on German TV wearing uniforms decorated with the Nazi swastika and SS symbols.
Vadim Troyan, an Azov deputy commander was appointed as Police Chief of Kiev Oblast (Region). "If they are appointing people like this to positions of such importance and power it is a very dangerous signal to the Jewish community of Ukraine," said Efraim Zuroff, head of the Simon Wiesenthal Center's Jerusalem office. "This is a very strange way of convincing the justifiably concerned Jewish world that there is no intention to encourage fascist sympathies or neo-Nazi activities."
Who are the fighters of Azov?
"To become an Azov fighter you have to be a proper white man," one Azov Battalion fighter told Sky News' Ross Kemp.
Though not all Azov fighters admit to being neo-Nazis, a number of their members are openly anti-Semites or white supremacists. "Personally, I'm a Nazi," said one member, "Phantom" a 23-year-old former lawyer. "I don't hate any other nationalities but I believe each nation should have its own country. After the First World War, Germany was a total mess and Hitler rebuilt it: he built houses and roads, put in telephone lines, and created jobs. I respect that." "Phantom" also claimed that homosexuality is a mental illness and the scale of the Holocaust "is a big question," wrote Tom Parfitt in The Telegraph.
Chris Ernesto is cofounder of St. Pete for Peace, an antiwar organization in St. Petersburg, FL that has been active since 2003. Mr. Ernesto also created and manages OccupyArrests.com and USinAfrica.com.
Vandaag is Eduardo Galeano gestorven. Ter nagedachtenis aan deze grote schrijver en groot mens een stuk dat ik eerder schreef.
In zijn boek De aderlating van een continent. Vijf eeuwen economische exploitatie van Latijns-Amerika (1971) schreef de Uruguayaanse auteur Eduardo Galeano:
Dankzij het offer van de slaven in het Caribisch gebied kwamen James Watts stoommachine en George Washingtons kanonnen op de wereld... De suiker uit de Latijns-Amerikaanse tropen vormde een grote stimulans voor de accumulatie van het kapitaal ten behoeve van de industriële ontwikkeling van Engeland, Frankrijk, Nederland en ook de Verenigde Staten, terwijl tegelijkertijd de economie van Noordoost-Brazilië en de Caribische eilanden erdoor verminkt en de historische ruïnering van Afrika erdoor bezegeld werden. De steunpilaar voor de driehoek-handel tussen Europa, Afrika en Amerika was de slavenhandel met als bestemming de suikerplantages. […]
Adam Smith zei dat de ontdekking van Amerika 'het mercantilistische systeem tot een stadium van schittering en glorie had verheven dat het anders nooit bereikt zou hebben.' Volgens Sergio Bagú (Argentijnse historicus svh) was de Zuidamerikaanse slavernij de krachtigste motor voor de accumulatie van handelskapitaal in Europa; dit kapitaal was op zijn beurt weer 'de basis waarop het reusachtige industrie-kapitaal van tegenwoordig gegrondvest is.' […]
Dankzij het geaccumuleerde kapitaal uit de driehoek-handel — manufactuur, slaven, suiker — was de uitvinding van de stoommachine mogelijk: James Watt werd financieel gesteund door kooplieden die zo fortuin gemaakt hadden. […]
Weliswaar kwam een groot deel van het kapitaal, waardoor de industriële revolutie in de Verenigde Staten van Amerika vergemakkelijkt werd, uit de slavenhandel in New England. Halverwege de 18de eeuw brachten de slavenschepen uit het noorden tonnen vol rum uit Boston , Newport of Providence naar Afrika: in Afrika werden ze ingeruild voor slaven; ze verkochten de slaven in het Caribisch gebied en vandaar namen ze stroop mee naar Massachusetts waar het gedestilleerd werden en om de cirkel rond te maken, in rum veranderde. De beste rum van de Antillen, de West Indian Rum, werd niet op de Antillen gemaakt. Met behulp van kapitaal verkregen door deze slavenhandel installeerden de gebroeders Brown uit Providence de ijzergieterij die generaal George Washington van kanonnen voorzag voor de Onafhankelijkheidsoorlog. […]
Zo werd het bloed overgetapt door al deze processen. De landen die in onze tijd ontwikkeld zijn, ontwikkelden zich; de onderontwikkelden onderontwikkelden zich.
Door dit bloedoffer werd het Westen schatrijk en daarmee machtig. Binnen deze context dient men Geert Mak's pro-Europa propaganda te interpreteren, ze is onderdeel van een al ruim vijf eeuwen durend koloniaal proces van gewelddadig expansionisme, onderdrukking en uitbuiting. De causaliteit, de wet van oorzaak en gevolg, wordt in Nederland verzwegen. Zo meldde het januari-nummer in 2014 van het Historisch Nieuwsblad op de voorpagina: 'De Grote Held van Brazilië. Johan Maurits van Massau.' Het hoofdartikel begint als volgt:
Hij is tot op de dag van vandaag een grootheid in Brazilië. Kinderen leren over hem op school. Hoe komt het dat een koloniaal bestuurder zo'n reputatie heeft verworven in een voormalig wingewest? De Duitse graaf Johan Maurits, als gouverneur in dienst van de Republiek, voerde een politiek van verdraagzaamheid. Maar blijvender nog is het beeld van Brazilië in de vroegmoderne tijd dat de wetenschappers en kunstenaars in zijn gevolg hebben vastgelegd.
Verderop in het artikel is te lezen dat 'In 1630 de WIC delen van de Braziliaanse kuststrook [heeft] veroverd op de Portugezen. Het is ze vooral te doen om de suiker.' Als gouverneur-generaal huurt de West Indische Compagnie Johan Maurits in 'voor 1500 gulden per maand plus emolumenten,' hetgeen kan oplopen 'tot meer dan 50.000 gulden per jaar. Daar kan hij zijn Haags paleisje van betalen.' Het Mauritshuis in Den Haag. Naar hedendaagse begrippen werd de graaf dankzij de 'suiker' multimiljonair, maar hij was dan ook zijn gewicht in goud waard.
Eenmaal in Brazilië legt Johan Maurits een Napoleontische werklust aan den dag… Hij voert het Amsterdamse stelsel van maten en gewichten in. Hij laat Recife, de regeringszetel, omwallen en deels herbouwen. Hij bouwt er een nieuwe stad aan vast, waar hij zich als een vorst vertoont: Mauritsstad. Johan Maurits brengt de suikerproductie weer op gang door de verlaten plantages te veilen, en stelt de achtergebleven Portugezen leningen ter beschikking om ze te kopen. Want de Nederlanders wagen zich er niet aan; ze hebben er geen verstand van en geen zin in. Omdat er bovendien nauwelijks Nederlandse kolonisten naar Brazilië trekken, is Johan Maurits voor werkkracht aangewezen op slaven. De gouverneur rust een vloot uit om het fort Elmina aan de Afrikaanse westkust te veroveren, en brengt zo de Nederlandse slavenhandel op gang,
zo meldt het Historisch Nieuwsblad als het ware terloops. Over de slavenhandel gaat het artikel niet, dat is een te verwaarlozen element in dit soort geschiedschrijving. Het gaat hier om 'Een verlichter voor de Verlichting,' die als 'De Grote Held van Brazilië' de geschiedenis moet ingaan, dat wil zeggen in 'Recife,' waar nog steeds een aanzienlijk deel van de gekleurde bevolking in armoede leeft, en waar volgens een eerder nummer van het maandblad 'Iedereen, tot aan de hamburgerverkoper op straat, zal… beamen: ‘hij was de beste gouverneur die we ooit gehad hebben,’ en waar een, in wetenschappelijke kringen, onbekende blanke historicus, genaamd Leonardo Silva Dantas, laat weten: 'Geen eerbetoon kan recht doen aan de legende van deze man.' Wat wordt bedoeld met 'legende'? Immers, 'De betekenis van het woord legende is... in de volksmond uitgebreid naar allerlei soorten verhalen die als waar gebeurd doorverteld worden, hoewel ze niet historisch of wetenschappelijk te bewijzen zijn.' Met andere woorden, het kan evenzogoed een broodjeaapverhaal zijn. Feit is dat 'Het noordoosten van Brazilie,' waar Recife ligt 'op dit moment de meest onderontwikkelde streek van het westelijk halfrond is,' aldus Eduardo Galeano. 'Dit reusachtige concentratiekamp voor dertig miljoen mensen gaat nu gebukt onder de erfenis van de monocultuur van de suiker. Uit hun grond kwam de meest lucratieve handel van de koloniale landbouweconomie van Latijns Amerika te voorschijn.'
Desalniettemin verneemt de historisch geïnteresseerde Nederlander via een blad dat in de supermarkt te koop ligt dat 'geen eerbetoon recht [kan] doen' aan de blanke man die 'de Nederlandse slavenhandel op gang' bracht. Stel dat Johan Maurits niet blank maar zwart was geweest en dat de slaven niet zwart, maar blank waren geweest, zou dan het Historisch Nieuwsblad zijn lezers hebben meegedeeld dat 'geen eerbetoon' aan deze man 'recht [kan doen]'? Nee natuurlijk, de blanke redactie van het Historisch Nieuwsblad zou een dergelijke kwalificatie terecht racistisch hebben gevonden. Maar omgekeerd dus niet, en dit tekent de Nederlandse geschiedschrijving, van Geert Mak tot Frans Smits, de hoofdredacteur van het maandblad. In de inleiding van zijn studie Geschiedenis van de Amsterdamse Slavenhandel (2013) merkt de hoofdstedelijke historicus dr. Leo Balai op:
In een woord vooraf wijst Balai erop dat hoewel 'gezien vanuit de positie van Amsterdam binnen de organisatie die voor de handel verantwoordelijk was, redelijk wat informatie voorhanden is,' er over 'de, veelal prominente, Amsterdammers die verantwoordelijk waren voor de deelname van de stad aan de slavenhandel vrijwel niets bekend [is], althans niet in hun rol van slavenhandelaars.'
En als het aan de blanke Nederlandse geschiedschrijvers ligt zal dit niet snel veranderen. Het is ook niet verbazingwekkend dat dr. Leo Balai een zwarte historicus is. Door het onderhuids racisme heeft men hier geen oog voor wat buitenlandse historici en auteus wel zien. Zo schreef de wereldberoemde Eduardo Galeano, wiens bekendste boeken Kroniek van het vuur en De aderlating van een continent in 20 talen verschenen dat
De indianen, zoals Darcy Ribeiro (Braziliaanse antropoloog/auteur svh) zegt, de brandstof [waren] voor het koloniale productiesysteem. 'Het is bijna zeker,' schrijft Sergio Bagú, 'dat er tegelijk met de grote massa slaven honderden indiaanse beeldhouwers, architecten, ingenieurs en astronomen de Spaanse mijnen ingestuurd zijn om het grove en vermoeiende delvingswerk te verrichten. Voor de koloniale economie was de technische vaardigheid van die mensen niet van belang. Ze golden slechts als ongekwalificeerde arbeiders.' […]
Die woeste vloedgolf van hebzucht, terreur en wreedheid kon deze gebieden alleen ten kosten van indianenlevens overspoelen: volgens de meest betrouwbare recente onderzoekingen had Mexico in de tijd vóór Columbus tussen de 30 en 37,5 miljoen inwoners en men schat dat in het Andesgebied nog eens zoveel indianen woonden; Midden-Amerika telde tussen de 10 en 13 miljoen inwoners. In totaal waren er tussen de 70 en 90 miljoen Azteken, Inca's en Maya's toen de buitenlandse veroveraars aan de horizon verschenen: anderhalve eeuw later was dat aantal teruggelopen tot slechts 3,5 miljoen. […]
Ideologische rechtvaardigingen ontbraken niet. Het bloedbad dat in de Nieuwe Wereld werd aangericht veranderde in een daad van naastenliefde of kreeg geloofsmotieven. Tegelijk met de schuld ontstond er een heel systeem van alibi's voor de schuldige gewetens.
Nederland zou meer zelfonderzoek kunnen gebruiken. We lijken wel verblind door een mythe van onschuld… En ‘wie heeft ooit gehoord van de Nederlandse genocide in 1825 op Java, toen bij de opstand van prins Diponegoro naar schatting 200.000 Javanen, merendeels moslims, werden afgeslacht? In geen schoolklas wordt dat, bij mijn weten, geleerd.
Omdat Mak de spijker op de kop slaat, is het des te opmerkelijker dat ook hij geen enkele aandacht aan deze opstand besteedde in zijn 524 pagina's tellende boek De eeuw van mijn vader, terwijl Catrinus Mak als evangelisatie-predikant op Sumatra geen enkele moreel bezwaar had tegen het kolonialisme. Mak geeft geen plausibele verklaring daarvoor, hij verbloemt de werkelijkheid, waardoor zijn oproep in 2009 een illustratie is van wat Huizinga noemt 'Hypocrisie en farizeïsme' die hier 'individu en gemeenschap [belagen].' In plaats van een studie ernaar te verrichten schreef hij vervolgens een boek over de VS vanuit het oogpunt dat de drijfveer van de VS is om ‘een zekere orde en stabiliteit in de wereld,’ te scheppen, niet alleen voor eigen gewin, maar tevens uit ‘idealisme,’ immers ‘Amerikanen hadden altijd weer een missie te vervullen.’ Mak verzwijgt dat het ‘een zekere orde' is die de afgelopen halve eeuw ertoe heeft geleid dat de kloof tussen arm en rijk in de wereld is verdubbeld, en die ertoe heeft geleid dat ondanks de enorme productiviteitsstijging van degenen die werken, er in het Westen nu meer armen zijn dan voorheen.Het is ‘een zekere orde’ die ertoe heeft geleid dat sinds 1978 het gemiddelde inkomen in de VS niet is gestegen, en heeft geleid tot de kredietcrisis in 2008 die een diepe economische crisis op gang bracht. Het is ‘een zekere orde’ die decennialang corrupte dictators in de wereld aan de macht hielp en hield, die het zionistische regime steunt in zijn terreur tegen de Palestijnse bevolking en zijn agressie tegen de buurlanden van de ‘Joodse staat.’ Het is ‘een zekere orde’ die ertoe heeft geleid dat de Amerikaanse plutocraten tegenwoordig van elke tien dollar vier dollar opstrijken, een verviervoudiging in slechts een halve eeuw, aldus Mak zelf. Het is 'een zekere orde' die de klimaatverandering heeft gecreëerd en verergerd, terwijl de gevolgen catastrofaal zullen zijn. En tenslotte is het ‘een zekere orde’ die alle wezenlijke problemen waar de mensheid mee geconfronteerd wordt negeert, waardoor wij nu aan de rand van de afgrond staat. Geert Mak noemt dit ‘een zekere orde.’ In werkelijkheid is het een gigantische wanorde, een verwoestende chaos die in feite begon met de genocide in de Nieuwe Wereld. Maar deze feiten zijn in de lage landen bij de zee allemaal vergeten. Maar in tegenstelling tot de Nederlandse Makkianen gaat Eduardo Galeano van het volgende uit:
I'm a writer obsessed with remembering, with remembering the past of America above all and above all that of Latin America, intimate land condemned to amnesia.
Ook de mainstream in Nederland is door een combinatie van lafheid en onverschilligheid gedoemd tot geheugenverlies. Het argument is dat de mensen in die tijd anders tegen de werkelijkheid aankeken, en dat men achteraf makkelijk kan oordelen. Maar ook dit is nonsens. Al ten tijde van Columbus sprak een gewone priester van de orde der dominicanen, Bartolomé de Las Casas, zich fel uit tegen de Spaanse genocide van de Indiaanse bevolking. In een Kort Relaas van de Verwoesting van de West-Indische Landen schreef hij met betrekking tot de christelijke, blanke kolonisten:
Veertig jaar en langer hebben zij niet anders... dan hen (de 'Indianen' svh) verscheurd, afgeslacht, gepijnigd, beledigd, gefolterd en naar het leven gestaan, en hen met even nieuwe als ongehoorde wreedheden, die alles overtreffen wat men voordien aan soortgelijks zag, hoorde of las, en waarvan ik hieronder enige zal aanhalen, van de aardbodem weggevaagd.
Interessant is ook het volgende:
In Spanje wordt Las Casas vooral in conservatieve kringen ook tegenwoordig nog altijd op uiterst kritische en argwanende wijze bekeken. Ramón Menéndez Pidal (1869-1968), de belangrijkste Spaanse historicus van de 20e eeuw, probeerde zelfs in 1963 nog in een omvangrijke studie aan te tonen, dat Las Casas geestesziek moet zijn geweest. Ook aan pogingen – voornamelijk tijdens de Franco-dictatuur tussen 1939 en 1975 – om Las Casas neer te zetten als een kwaadaardige jood die er vanwege zijn vermeende haat jegens het katholieke geloof alles aan gelegen was zijn katholieke vaderland in een kwaad daglicht te stellen, heeft het niet ontbroken. Aldus zou men Bartolomé de Las Casas kunnen beschouwen als de ultieme klokkenluider-avant la lettre, wiens kritiek nog altijd niet ten volle onder ogen is gezien (laat staan geïntegreerd)
Onder de Nederlandse 'politiek-literaire elite,' waar volgens Henk Hofland 'een natie niet zonder [kan],' bevinden zich echter geen 'klokkenluiders.' Ze kijkt wel uit, haar hele werkzame leven lang heeft ze gezwoegd en gelogen om onderdeel van de gevestigde orde te kunnen zijn, niet om deze comfortabele positie op te geven voor zoiets onbenulligs als de waarheid. Het volgende is één van die waarheden:
The Atlantic slave traders, ordered by trade volume, were: the Portuguese, the British, the French, the Spanish, the Dutch, and the Americans. They had established outposts on the African coast where they purchased slaves from local African tribal leaders. Current estimates are that about 12 million were shipped across the Atlantic,[4] although the actual number purchased by the traders is considerably higher…
The transatlantic slave trade resulted in a vast and as yet still unknown loss of life for African captives both in and outside of America. Approximately 1.2 – 2.4 million Africans died during their transport to the New World.[66] More died soon upon their arrival. The amount of life lost in the actual procurement of slaves remains a mystery but may equal or exceed the amount actually enslaved.
The savage nature of the trade led to the destruction of individuals and cultures. The following figures do not include deaths of enslaved Africans as a result of their actual labour, slave revolts or diseases they caught while living among New World populations.
A database compiled in the late 1990s put the figure for the transatlantic slave trade at more than 11 million people. For a long time an accepted figure was 15 million, although this has in recent years been revised down. Estimates by Patrick Manning are that about 12 million slaves entered the Atlantic trade between the 15th and 19th century, but about 1.5 million died on board ship. That is about 10.5 million slaves arrived in the Americas. Besides the slaves who died on the Middle Passage itself, even more Africans probably died in the slave raids in Africa.
Wat betekent dit voor ons, de nakomelingen van de slavenhandelaren, de erfgenamen van een parasitaire cultuur die rijk werd door de uitbuiting en onderdrukking van gekleurde mensen? Hebben wij hier niets mee te maken, nu we nog steeds de vruchten ervan plukken? Maakt het ons blanken uit een christelijke cultuur medeverantwoordelijk? Immers, wij profiteren vandaag de dag nog steeds van die vroegere slavenhandel. In zijn bestseller De eeuw van mijn vader stelde Geert Mak:
Uiteindelijk waren er twee atoombommen nodig, eentje op Hiroshima, de ander op Nagasaki, om een capitulatie te forceren.
Klopt deze bewering? Nee, en al helemaal niet de stelligheid ervan. De feiten die de Amerikaanse hoogleraar in de politieke economie, Gar Alperovitz, op 25 januari 2014 tegenover Paul Jay van Information Clearing House naar voren bracht zijn al langer bekend. Alperovitz:
I think it's very clear now that the atomic bomb was totally unnecessary. The reason I say that is the intelligence studies which were available to the president in July 1945--the bomb was used in August--said very clearly that when the Russians entered the war in Japan--and we had asked them to come help, and they were about to help, the first week of August--that's the date they were supposed to come in. When that happens, this will precipitate a collapse and a crisis in Japan. They're already trying to get out of the war. They know they can't face the Russian army and us. That will end the war. The only thing you need to do is be sure to say you're not going to harm their emperor, because he's a god in their culture. And if you give that kind of assurance when the Russians come in, the war is over. American policy leaders understood that. They know that. Every historian whose studied it knows these documents are now available. So they had it available.
And more important than that, the invasion, which might have cost 25,000 lives, 30,000--that's the estimates (it was later exaggerated to 1 million)--couldn't take place for another three months because of the weather, because of getting troops. So it was easy to test whether or not the intelligence was correct. The Russians were coming in. And we knew they were going to--everyone said that the war was going to end. That was the top military understanding. And they used the bomb anyway.
So I think that's--the story is pretty clear now. Most historians know the bomb was unnecessary. There is a big debate about why it was used.
JAY: Well, that was my next question. So if it's to make a political point, what's the point?
ALPEROVITZ: Well, the documents are less clear about this, but what looks to be--there are many, many documents that say, look, this is going to give me "a hammer on those boys", meaning the Russians. That's the president talking. Another one says this is the--.
JAY: This is Truman.
ALPEROVITZ: Truman. His secretary of war says, this is the "master card" of diplomacy against the Russians, the atomic bomb. There are many, many documents that strongly suggest--particularly the secretary of state, James F. Byrnes, understood that the bomb was more a diplomatic tool than a military tool. The chief of staff of the U.S. Army and the Combined Chiefs, General Marshall, said, this is not a military decision. It has nothing to do with the military. It may be a diplomatic, political, other kind of decision, but it's not a military decision.
So, interestingly, the military--and I mentioned this, I think, in our last discussion--virtually all the major American military leaders went public after the war saying the atomic bomb was totally unnecessary. Some called it barbaric. The president's chief of staff went public. Can you imagine the chief of staff saying--and he was a good friend of the president--said, this is barbarism. I wasn't taught to kill children and women. So that's very clear.
The strongest evidence is--and you can't prove this with the available documents--that it was mainly aimed at the Russians because they wanted to use it as political pressure and a political weapon, both in Eastern Europe and in Asia, where the Cold War really was started.
Waarom stelt Geert Mak dan dat deze oorlogsmisdaden 'nodig [waren]'? Ik denk vanwege het feit dat zijn ouders door de Japanners in kampen waren geplaatst, de vader in Thailand, de moeder in Indonesië. Geert Mak:
Japanners en Nederlanders leefden in totaal verschillende werelden. De afstand was zo groot dat veel geïnterneerden achteraf niet eens haatgevoelens koesterden, maar slechts verachting en afkeer. 'Ik geloof dat we de Japanners met al hun wreedheid nooit voor vol konden aanzien,' schreef mijn moeder na de bevrijding.
Opvallend is dat deze christelijke vrouw, die de minachtende behandeling van koelies en baboes als doodnormaal beschouwde en zich zo erg als een raciste gedroeg dat haar dochter Anna zich 'soms dood [geneerde],' de overeenkomsten niet zag, zoals bijvoorbeeld de wijze waarop het Nederlandse leger in Ons-Indie honderdduizenden inheemse burgers hadden vermoord, zonder dat zij en haar echtgenoot, dominee Catrinus Mak, het kolonialisme afwezen. Haar zoon Geert schreef meer dan een halve eeuw later:
De Japanners voelden zich godenzonen, de Nederlanders waanden zich in hun koelieschuren nog altijd de baas, en beide partijen koesterden een hartgrondige minachting voor elkaar.
Dezelfde ingeboren minachting dus waarmee moeder Mak haar personeel behandelde, en ontsloeg als het durfde tegen te spreken. Het begrip 'verachting' is interessant, verachting voor iemand hebben, betekent hem 'minderwaardig beschouwen.' In dit geval, minderwaardig ten opzichte van de blanke die, zoals bekend, per definitie de gekleurde medemens als minderwaardig beschouwde, hetgeen Mak junior 'orïentalisme' noemt, in navolging van Edward Said, maar die de Palestijns-Amerikaanse geleerde zelf als 'racisme' kenmerkt. Die minachting bleef voortbestaan na de Tweede Wereldoorlog. Dat is niet verwonderlijk, een eeuwenoude rechtvaardiging om gekleurde volkeren te onderdrukken en uit te buiten verdwijnt niet in één generatie. Daarover later meer. 
Het aan flarden schieten van Indiers met rebelse gedachten was een van de beschaafde christelijke gebruiken die de blanke Britten introduceerden.
http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2014/01/de-mainstream-pers-128.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten