'Henk Hofland en zijn vrouw,' in gespannen afwachting van de komst van de Russen. 'Het is dus noodzaak voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt.'
Wanneer Henk Hofland in De Groene Amsterdammer van 11 februari 2015 angst zaait door te beweren dat 'President Poetin geen compromis [wil], zoals de praktijk van deze oorlog aantoont, en het dus noodzaak [is] voor het Westen om grenzen aan de Russische expansie te stellen. We naderen het stadium waarin van Poetin alles te verwachten valt. Eerst werd de Krim geannexeerd, nu is er deze burgeroorlog in Oekraïne' en 'het niet meer dan redelijk [is] je af te vragen wat daarna op de agenda van Moskou staat,'
dan moet de doorsnee lezer ervan uitgaan dat in het Koude Oorlogsdenken van de grijze eminentie de territoriale integriteit van Oekraïne dermate belangrijk is dat 'het Westen' de 'noodzaak' van zelfs een nucleair conflict niet mag uitsluiten 'om grenzen aan de Russische expansie te stellen.' Men mag ervan uitgaan dat deze opvatting gedeeld wordt door het voormalige kritische weekblad, aangezien niemand van de redactie Hoflands gekte heeft weersproken. Het klinkt natuurlijk heel dapper als een hoogbejaarde kamergeleerde vanuit een comfortabele fauteuil impliciet beweert dat jonge mensen en vooral ook de burgerbevolking moet worden opgeofferd om zijn ideologische meningen te verwezenlijken, maar als onafhankelijke journalist die verder kijkt dan zijn neus lang is, beschouw ik mijn collega's levensgevaarlijke idioten. Er doet zich hier iets buitengewoon hypocriets voor. Henk Hofland van De Groene, Geert Mak, jarenlang eindredacteur van De Groene, of Hubert Smeets, enkele jaren hoofdredacteur van De Groene, zullen nooit maar dan ook nooit ervoor pleiten dat de bevriende natie Israel gedwongen wordt 'om grenzen' aan haar gewelddadige 'expansie te stellen.' De Joods-Israelische verovering van Lebensraum gaat sinds eind 1947 gewoon door. De bekendste hedendaagse Joods-Israelische historicus Benny Morris meldt hierover op pagina 25 van zijn uitgebreid gedocumenteerde standaardwerk The Birth of the Palestinian Refugee Problem (1989):
The idea of transferring the Arabs out of the Jewish State area to the Arab state area or to other Arab states was seen as the chief means of assuring the stability and ‘Jewishness’ of the proposed Jewish State,
waarbij ik ter verduidelijking opmerk dat 'transferring' een eufemisme is voor etnische zuivering. Morris maakt in zijn boek duidelijk dat de reden van de angst van de Palestijnen was dat als het zionisme de macht zou krijgen, zij verdreven zouden worden. Of, zoals Morris op pagina 37 van zijn boek Righteous Victims (2001) het stelde:
The fear of territorial displacement and dispossession was to be the chief motor of Arab antagonism to Zionism down to 1948 (and indeed after 1967 as well).
Kortom,
transfer was inevitable and inbuilt into Zionism—because it sought to transform a land which was ‘Arab’ into a ‘Jewish’ state and a Jewish state could not have arisen without a major displacement of Arab population; and because this aim automatically produced resistance among the Arabs which, in turn, persuaded the Yishuv’s leaders (joodse gemeenschap in voormalig Palestina svh) that a hostile Arab majority or large minority could not remain in place if a Jewish state was to arise or safely endure,
aldus historicus Benny Morris op pagina 60 van zijn Birth of the Palestinian Refugee Question Revisited (2004). Die etnische zuivering van gebied dat in november 1947 door de Verenigde Naties aan de Palestijnse bevolking was gegeven, is nooit gestopt. Ik herhaal dit feit omdat in De Groene Amsterdammer van 18 februari 2015 Hofland de Russische buitenlandpolitiek van 'Poetin' vergeleek met communistische 'Salamitactiek,' waarbij niet wordt getracht 'de hele worst in één keer te grijpen maar telkens een plakje eraf, tot het geheel van eigenaar veranderd is.' De zionisten op hun beurt noemen hun expansionisme zelf 'de politiek van de voldongen feiten,' waarbij de 'Joodse staat' de 'tactiek' van 'dunam na dunam' (meter voor meter) in de praktijk brengt, 'tot het geheel van eigenaar veranderd is.' De Europese voormalige koloniale mogendheden en de expansionistische Verenigde Staten, die allen dankzij de 'salamitactiek' rijk en machtig zijn geworden, accepteren de Israelische terreur door te weigeren de zionistische staat net zo lang te boycotten tot zij haar gewelddadig expansionisme stopt. In dit geval is er geen sprake van een 'noodzaak voor het Westen om grenzen aan de' agressieve Israelische 'expansie te stellen.' Integendeel, het zionistisch regime wordt door Brussel en Washington financieel, economisch, diplomatiek, politiek en zelfs militair gesteund, waardoor het schenden van de Palestijnse territoriale integriteit ongestoord kan doorgaan. Hofland, Mak, Smeets etc, de overgrote meerderheid van de 'politiek-literaire elite' in de polder, zwijgt hierover, deels vanuit racistische overwegingen, deels vanwege totale onverschilligheid. En nu moeten kritische Nederlanders en de rest van de wereld plotseling aannemen dat de heren opiniemakers alhier daadwerkelijk in recht, democratie en beschaving geloven. Kennelijk beseffen zij niet dat hun cynisme al die jaren zo in het oog lopend is geweest dat de slachtoffers ervan allang doorhebben dat dit slag westerlingen alleen aan zijn eigen status en inkomen waarde hecht. De onbeschaamde pedanterie van de hoogbejaarde H.J.A. Hofland werkt in het beste geval op de lachspieren, en in het slechtste geval wekt het nog meer woede op over zoveel meedogenloze hypocrisie. Van de mainstream-opiniemakers in de polder hoeft aan het Israelische expansionisme geen grenzen te worden gesteld, getuige het feit dat ze er muisstil over zijn, en de gedachte dat het Amerikaans expansionisme moet worden gestopt, is voor hen al helemáál taboe. Daarom is het van essentieel belang hun leugenachtige visie telkens weer aan de kaak te stellen. Wat beweerde de in de polder zo bejubelde nestor van van de mainstream-pers nog meer in De Groene? Dit:
Intussen wordt de oorlog in Oekraïne onverminderd voortgezet. Daaruit blijkt, althans voorlopig, dat de sancties tegen Moskou geen doel hebben getroffen, terwijl in het Westen diepe onenigheid is ontstaan over het vervolg van de maatregelen tegen Poetin. Geen wonder dat hij in zijn overtuiging wordt gesterkt dat hij zijn gang kan gaan.
Op het ogenblik is het niet de vraag hoe de strijd in Oekraïne verder zal verlopen – die wordt voortgezet – maar hoe het met de fundamentele tegenstelling in het Westen verder zal gaan. Zal Obama besluiten wapens te leveren en daarmee een splitsing in de westelijke buitenlandse politiek riskeren? In Amerika ontwikkelt zich de verkiezingsstrijd. De Republikeinen zijn altijd voorstander van een buitenlandse politiek met spierballen. Dat maakt de wapenleveranties waarschijnlijker. Europa heeft meer last van ‘de moslims.’ Indirect treft Poetin de Atlantische eenheid.
Het problematische bij propagandisten is dat wat zij suggereren belangrijker is dan wat zij feitelijk schrijven. Hofland stelt allereerst dat door de 'diepe onenigheid' in 'het Westen' de volgens hem compromisloze 'Poetin' in 'zijn overtuiging wordt gesterkt dat hij zijn gang kan gaan.' Met andere woorden: alleen wanneer alle westerlingen zich net zo oorlogszuchtig opstellen als de 87-jarige columnist, en een mogelijke nucleaire holocaust op de koop toe nemen, kan 'Poetin' niet langer meer 'zijn gang gaan.' Deze krankzinnigheid verpakt Hofland in redelijk lijkende bewoordingen. De man is bezeten, zijn agressie is pathologisch. Het is dit soort mensen die de geschiedenis zo bloedig maken. Met al één been in het graf blijft hij de 'hufterigheid' van straattuig bepleiten. Te oud om zelf nog erop los te kunnen meppen, offert hij graag de burgerbevolking op, onder wie, zoals bekend, in moderne oorlogen de meeste slachtoffers vallen. Ook hier weer toont Hofland zijn intense minachting voor de democratische meerderheid met haar, ik citeer hem opnieuw, ‘populistisch alarmisme,’ waardoor 'Zowel in West-Europa als in Amerika bij een zeer groot deel van het publiek de vaderlandslievende eerzucht en de strijdlust verloren [zijn] gegaan,' aldus deze heldhaftige opiniemaker die 'in 1949 huzaar eerste klas [was],' en als zodanig werd 'gedetacheerd bij de Leger Film- en Fotodienst, die hem had uitgeleend aan het Bureau Vaste Staven Troepenschepen. Hij draaide speelfilms af op de troepenschepen die de militairen van en naar Batavia verscheepten.' Veilig aan boord zag hij destijds, volgens eigen zeggen, 'gruwelfoto's' van Nederlandse oorlogsmisdaden in voormalig 'Ons-Indië,' en zweeg meer dan zes decennia angstvallig daarover als 'beste journalist van de twintigste eeuw.' Maar vandaag de dag voert hij het hoogste woord over van alles en nog wat, en laat hij als columnist weten dat de visieloze Groene-lezer evenals de rest van 'Europa meer last [heeft] van ''de moslims,''' waardoor 'Poetin' (alweer Poetin) 'Indirect de Atlantische eenheid [treft].' Die 'Atlantische eenheid,' oftewel de NAVO, is noodzakelijk voor de ongestoorde groei van het machtige westerse militair-industrieel complex, waar president Eisenhower al een halve eeuw geleden in zijn afscheidsrede voor waarschuwde. En om de macht van dat complex draait het allemaal. Daarover de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten