De Mainstream Pers 99

In zijn essay Platter & Dikker schrijft Henk Hofland dat het

niet-aflatende bombardement van propaganda, zonder dat het publiek zich ervan bewust was, tot een indoctrinatie [is] geworden. Het resultaat daarvan is de schijndemocratie van het consumentisme. Er is een collectieve overtuiging ontstaan dat iedere sterveling het fundamentele recht heeft op alles wat het begeren waard is.

Hier is sprake van de paradoxale houding, die men telkens weer aantreft bij de mainstream opiniemakers. Aangezien Hofland voor ingrijpen in Syrië is, is de vraag waarom hij deze ‘schijndemocratie van het consumentisme’ daar met geweld wil opleggen, zeker als het neoliberalisme nog meer ‘hufterigheid’ en geen beschaving oplevert? Ik stel die vraag ook omdat in Syrië een burgeroorlog wordt uitgevochten, waarbij een niet gering deel van de ‘rebellen’ fundamentalistische jihadi van elders zijn, gefinancierd door het Saoedische Wahabitische regime, allen religieuze extremisten die de sharia willen invoeren. Hier zien we opnieuw waar de absurde opvattingen van de Nederlandse ‘politiek-literaire elite’ uiteindelijk toe leiden, namelijk tot nog meer chaos, in zowel denken als doen. Dit wordt veroorzaakt door het feit dat de polder intellectuelen een simplistisch manicheïsme erop nahouden, dat hen verhindert logisch na te denken. Afgezien van hun Syrië-standpunt is ook Hoflands bewering over ‘een collectieve overtuiging’ aangaande ‘het fundamentele recht op alles wat het begeren waard is,’ een tendentieuze voorstelling van zaken, zolang de nestor van de polder-journalistiek er niet expliciet bij vermeldt dat deze ‘overtuiging’ nu juist het uitganspunt bij uitstek is van de kapitalistische cultuur, waaraan hijzelf als opiniemakers van de commerciele massamedia zoveel jaren het beste van zijn kunnen heeft gegeven. Het lijkt op de opmerkelijk ommezwaai van een andere Nederlandse woordvoerder van de gevestigde orde, te weten Geert Mak, die op 29 april 2013, weliswaar door zijn opponent gedwongen, maar toch, publiekelijk meedeelde dat

Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.

Dat hij dit vervolgens weer snel vergat om te kunnen rond bazuinen dat er ‘Geen Jorwerd zonder Brussel,’ mogelijk is, doet niets af aan het feit dat de mainstream opiniemakers beginnen te twijfelen aan hun neoliberale ‘democratie,’ waar ze allen zo vorstelijk van profiteren. Wat dat betreft is de laatste bladzijde van Hoflands essay onthullend te noemen, wanneer hij toch de schuldvraag moet beantwoorden, hoe handig de oude meester er ook langs probeert te glippen. Ik citeer:

Links en rechts dragen gemeenschappelijk de verantwoordelijkheid. Door de hervormingen zijn intussen twee generaties opgegroeid waarvan een alarmerend deel niet goed kan lezen en schrijven. En overigens weet de onderlaag van deze generaties niet beter. Er is een toenemend risico dat deze fundamentele half-wetendheid zich in het volgende nageslacht in ernstiger vormen zal voortzetten. Zo opent zich het perspectief op een samenleving waarin een groeiende meerderheid platter en dikker zal zijn. Verder is mede door links en een aantal intellectuelen in de jaren zestig de seksuele moraal veranderd. Maar het moderne genieten, het consumentisme in het algemeen is niet door links en ‘de’ intellectuelen verzonnen. De PVDA, Labour, de socialisten hebben niet de ketens van supermarkten opgericht en uitgebreid, ze zijn niet verantwoordelijk voor het dagelijkse reclamebombardement en het platste amusement op de televisie. Links heeft niet de kredietcrisis van 2008 veroorzaakt waardoor de Amerikaanse huizenmarkt is ingestort. Dat waren de bankdirecteuren die niettemin hun bonus hebben gekregen.

Sinds de triomf van het neoliberalisme zijn de economische grondslagen van de westerse maatschappij veranderd. Nu beseffen we dat het Westen opnieuw door een recessie kan worden getroffen of zelfs een langdurige crisis. De ervaring van de afgelopen kwart eeuw leert dat onder zulke omstandigheden in een westerse samenleving het gevaar van zulke uitbarstingen altijd aanwezig is. In onze steden ligt een tijdbom verborgen. En altijd weer worden we door de explosie verrast.

Links en rechts dragen samen de schuld voor de chaos van nu. Niemand weet een uitweg. Dat is het grootste probleem.

‘Niemand’? In elk geval 'niemand' van de Nederlandse opiniemakers behorend tot de ‘politiek-literaire elite’ waar geen ‘natie zonder [kan].’ En waarom kan een volk niet zonder een intellectuele elite, die van zichzelf zegt dat zij geen ‘uitweg [weet]’? Het is één van de talloze paradoxale pretenties van de propagandisten van het poldermodel. Wanneer ‘capitalism hits the fan,’ zoals de Amerikaanse hoogleraar economie Richard Wolff mij begin 2012 toevertrouwde, ‘dan realiseert iedereen zich ineens hoe propagandistisch de gladde praatjesmakers in de media al die jaren zijn geweest.’ Norman Mailer noemde hen ‘punditi, misdadige charlatans.’ Jarenlang beweerden de ‘punditi’ dat ze het beter wisten dan alle anderen; op die claim was hun aanspraak gebaseerd dat ze de ‘politiek-literaire elite’ vormden, en nu reageren ze alsof ze door een ‘spontane’ crisis zijn overvallen. Zelfs hun historische analyse is onjuist of onvolledig. De door zijn collega’s tot Nederlands grootste journalist van de twintigste eeuw uitgeroepen H.J.A. Hofland laat de economische ‘oorzaken’ van de verpaupering van een materialistische cultuur ‘voor wat ze zijn,’ omdat Hofland één ding zeker weet, namelijk dat hij wegkomt met deze absurditeit. En nog steeds weigert de vermeende polder-intelligentsia zich bescheiden op te stellen en eist ze alle aandacht op. De meest vooraanstaande opiniemaker in Nederland, die nu moet toegeven dat ‘niemand’ van de zijnen  ‘een uitweg [weet],’ is dezelfde autoriteit die zich ergert aan internet, de in zijn ogen ‘gedigitaliseerde stem des volks,’ waarbij ‘de nieuwe media met de mening van de bloggers voor een groot deel van de publieke opinie toonaangevend [zijn] geworden,’ waardoor ‘internet het machtsgevoel van de ontevredenen [heeft] vergroot. Nu kunnen ze de wereld in hun wrok laten delen. Deze bloggers zijn de permanent wrokkenden in digitale gedaante.’ De rancune die uit Hoflands woorden oprijst is eenvoudig te verklaren: internet heeft het monopolie van de mainstream pers en haar opiniemakers teniet gedaan, met als gevolg dat ze hun macht kwijt zijn. En om dat ‘machtsgevoel’ gaat het bij Hofland. Hij is niet meer nodig om namens de ‘elite’ als een middeleeuwse geestelijke  ‘het volk’ te vertellen wat ‘de waarheid’ is. Er blijken nu niet alleen in de westerse democratie allerlei andere opvattingen te bestaan, maar tegelijkertijd wordt duidelijk dat ‘niemand’ van de ‘politiek-literaire elite’ een ‘uitweg’ weet. Ik verzoek u daarom nogmaals deze beweringen van Henk Hofland te lezen:

Sinds de triomf van het neoliberalisme zijn de economische grondslagen van de westerse maatschappij veranderd. Nu beseffen we dat het Westen opnieuw door een recessie kan worden getroffen of zelfs een langdurige crisis. De ervaring van de afgelopen kwart eeuw leert dat onder zulke omstandigheden in een westerse samenleving het gevaar van zulke uitbarstingen altijd aanwezig is. In onze steden ligt een tijdbom verborgen. En altijd weer worden we door de explosie verrast.

Wat wordt hier nu precies geopperd? Allereerst blijkt dat Hofland de afgelopen drie decennia niet heeft begrepen wat het neoliberalisme was, want pas 'nu beseffen we dat het Westen opnieuw door een recessie kan worden getroffen.’  Die ‘we’ zijn de intellectuele elite in Nederland die niet begreep wat er sinds het midden van de jaren zeventig economisch en financieel voor hun ogen gebeurde. Daarentegen waarschuwden kritische deskundigen overal ter wereld al enkele decennia voor de kredietcrisis dat de ineenstorting van de luchthandel onvermijdelijk was. Men kan niet lange tijd met niet bestaand geld op de beurzen blijven speculeren. In 2005, dus ruim voor de kredietcrisis, vatte de Britse econoom Harry Shutt in zijn boek The Decline Of Capitalism. Can a Self-Regulated Profits System Survive? nog eens samen hoe het neoliberale kapitalisme al geruime tijd de productie van goederen en diensten niet meer nodig had om zijn winsten te kunnen verhogen. Sterker nog: speculeren leverde veel hogere winsten op dan produceren. Shutt wees bovendien op

the particularly desperate conjuncture at which the global economy has now arrived and the increasingly conflicted position of journalists, academics and others who still feel professionally obliged to go on trying to reconcile fantasy with reality - at least in their public pronouncements.

Terwijl het dereguleren en privatiseren op volle kracht bezig was, bejubelden de Nederlandse mainstream intellectuelen de grote verworvenheden van het poldermodel, waarbij de politieke en economische elite het no-nonsens-beleid in opmerkelijke  harmonie onderling uitstippelden. Maar die uitverkoop voltrok zich niet alleen hier. Shutt:

by ending controls on capital movements and most restrictions on the ability of financial institutions to issue credit and different types of financial instrument, governments were effectively abandoning control over money supply, perhaps without even realising what they were doing. 

De neoliberale ideologie mag dan wel een terugtredende overheid hebben veroorzaakt,  ‘het volk’ moet intussen wel voor de kosten van dit failliet systeem opdraaien om de nog steeds speculerende banken en de zogeheten ‘vrije markt’ via honderden miljarden aan belastinggeld overeind te houden. Het is een schrale troost dat nu ook de ‘politiek-literaire elite’ beseft dat dit systeem ‘zelfs een langdurige crisis kan veroorzaken.’ Men zou mogen verwachten dat deze 'elite' nu een toontje lager zou gaan zingen, maar nee dus. Na eerst met een pedante stelligheid ‘het consumentisme’ van ‘de nieuwe mens’ met al zijn uitwassen de schuld te hebben gegeven eindigt Hofland in 2011 noodgedwongen met het voor de hand liggende feit dat:

Links niet de kredietcrisis van 2008 [heeft] veroorzaakt waardoor de Amerikaanse huizenmarkt is ingestort. Dat waren de bankdirecteuren die niettemin hun bonus hebben gekregen.

Maar ook dit laatste is weer een vertekening van de werkelijkheid. Alsof enkele bankiers verantwoordelijk zijn voor het feit dat de gedereguleerde en geprivatiseerde democratie wereldwijd is uitgehold. De bankiers hebben niet meer gedaan dan gebruik maken van de mogelijkheden die de politiek voor hen creëerde, omdat, in de woorden van de toenmalige sociaaldemocratische voorman Wim Kok, ‘Er geen alternatief [is] voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven.’  Een conclusie die door de mainstream opiniemakers klakkeloos werd overgenomen en zelfs toegejuicht, zeker toen in de jaren negentig de luchthandel een enorme vlucht maakte en er geen eind leek te komen aan wat Hofland de ‘triomf van het neoliberalisme’ noemt. Nu zelfs de onnozele intellectuele ‘elite’ in Nederland beseft dat het systeem schipbreuk heeft geleden, zou het logisch zijn dat er een fundamentele kritiek komt op het neoliberale kapitalisme. Nee dus. Hofland, de stem van de gevestigde orde, maakt zich ongeruster over de onderklasse, want

De ervaring van de afgelopen kwart eeuw leert dat onder zulke omstandigheden in een westerse samenleving het gevaar van zulke uitbarstingen altijd aanwezig is. In onze steden ligt een tijdbom verborgen. En altijd weer worden we door de explosie verrast.

Even voor de goede orde: de ‘westerse beschaving’ is dus volgens Hofland de ‘schijndemocratie van het consumentisme’ met al zijn ‘‘hufterigheid, agressie, consumentisme en exhibitionisme,’ zowel op straat als in de gewelddadige westerse geopolitiek. Welnu, deze ‘westerse beschaving’ wordt bedreigd vanuit ‘onze steden’ waar sinds ‘de afgelopen kwart eeuw’ een ‘tijdbom verborgen [ligt].’ Waar doelt Hofland op? Over welke ‘uitbarstingen’ sinds midden jaren tachtig heeft hij het? Die moeten massaal zijn geweest, anders kan er geen sprake zijn van een ‘gevaar,’ voor de hele samenleving, en die veroorzaakt is door het failliet van het neoliberale kapitalisme. Ik weet van geen enkele 'uitbarsting' van collectieve volkswoede. Integendeel zelfs, dankzij onze opiniemakers heeft een niet onaanzienlijk aantal burgers de 'verklaring' geslikt dat het niet bestaande geld is ‘verdampt.’ In plaats van de spiegelruiten van de banken in te gooien betaalt men keurig belasting zodat er weer volop gespeculeerd kan worden op de beurs terwijl de bezuinigingen op ‘het volk’ gewoon doorgaan. Misschien doelt Hofland op de zogeheten ‘allochtonen’ die de arme wijken van de steden bewonen, maar die zijn niet massaal in opstand gekomen. Hoe dan ook, Hofland heeft wel gelijk dat ‘[we] altijd weer door de explosie [worden] verrast.’ En opnieuw ‘we’ zijn de gevestigde orde, waarvan Hofland de spreekbuis is. Daarentegen beseft iemand met een greintje gezond verstand dat dit neoliberale kapitalisme, waarbij de kloof tussen arm en rijk almaar blijft groeien, wereldwijd zowel als nu ook hier in het ‘Vrije Westen,’ tot een onvermijdelijke ‘uitbarsting’ van woede onder de slachtoffers van het systeem zal leiden. Alleen een zot en de ‘we’ van onze ‘politiek literaire elite’ waar een ‘natie niet zonder [kan]’ zullen er door worden ‘verrast,’ maar dat zegt meer over hen dan over de werkelijkheid. Dit voert ons tot Hoflands slotconclusie:

Links en rechts dragen samen de schuld voor de chaos van nu. Niemand weet een uitweg. Dat is het grootste probleem.

En daar moet de lezer het dan mee doen. Maar, als ik nu voor mijzelf mag spreken, ik ben ‘links en rechts’ niet, want die ‘links en rechts’ zijn de ‘links en rechts’ van de ‘elite,’ en van hun spreekbuizen als H.J.A. Hofland. Dat geen van de Nederlandse intellectuelen ‘een uitweg weet,’ wist ik al toen ik zestien was en geestelijk tot ontwikkeling kwam. Dat de exemplarische Henk Hofland en Geert Mak pas vandaag de dag beseffen, vier decennia na mij, dat ‘niemand’ van de praatjesmakers ‘een uitweg [weet]’ nu er ‘machten aan de gang [zijn]’ waar  zij  ‘nooit zo in geloofd,’ hebben ‘maar nu wel… waar je niks tegen kunt doen!’ bewijst alleen maar hoe ze volkomen ten onrechte al die jaren zichzelf zagen als een intellectuele ‘elite,’ een voorhoede die voor de troepen uit het terrein verkent. Zij zijn niet de pijlers waarop de westerse cultuur kan rusten, omdat ook zij nu profiteurs blijken te zijn geweest van een parasitaire cultuur. Het aller brutaalst is wel dat vandaag de dag Hofland met zijn Platter & Dikker het beeld probeert op te roepen dat de onderklasse het dreigende ‘gevaar’ is, terwijl Mak met zijn ‘Geen Jorwerd zonder Brussel’ propaganda de schuld wil leggen bij de onderklasse van Roemenen en Bulgaren die door ‘de overhaaste toelating’ wel ‘1001 problemen’ oproepen, als gevolg van ‘beslissingen’ die ‘Europa niet versterkt hebben, zoals sommige mensen denken, maar enorm verzwakt… En hetzelfde is ook gebeurt bij de toelating van Griekenland tot de Euro. Dat had nooit, nooit, nooit, nooit mogen gebeuren!’ 

Als er hier ook maar iets onomstotelijk wordt bewezen dan is het niet zozeer het ideologische en materiële failliet van het neoliberale kapitalisme, maar het morele en intellectuele failliet van de zogeheten ‘politiek-literaire elite’ in de polder-cultuur. Ze heeft gruwelijk gefaald en probeert nog, voordat ze niet meer kan, de schuld bij De Ander te leggen, de onderklasse. Dit is een van de voornaamste redenen waarom ik als journalist deze Nederlandse kaste van charlatans zal blijven volgen. Niet omdat ik denk dat ik ze daarmee een toontje lager kan laten zingen, geenszins. Dat is volstrekt onmogelijk omdat het hele poldermodel doortrokken is van deze corruptie. Maar het is goed als de generatie van mijn kleinkinderen beseft dat er altijd dissidente stemmen zijn. Al is het maar, zoals in mijn geval, een vonkje. Uit ervaring weet ik hoe onzeker de ‘elite’ is, hoe bang en kortzichtig ze is. Zelfs, of misschien wel, juist van een vonkje schrikken ze op.

Great Europeans - Geert Mak

Hoe zien Europese toonaangevende intellectuelen hun continent, in het licht van de huidige crisis ? Om deze belangrijke nieuwe reeks debatten over Europa te lanceren, is er niemand beter gekwalificeerd dan de Nederlandse auteur Geert Mak .

Origineel, welsprekend en provocerend, Geert Mak geeft een update van zijn magnum opus in Europa voor de 21ste eeuw. In Europa vertelde het verhaal van ons continent in de 20e eeuw door de verhalen van de mensen die het hebben meegemaakt. In Europa wordt beschouwd als een meesterwerk van de reisliteratuur, een " prachtig panoramisch beeld van ons gemeenschappelijke Europese huis", en het werd ook verfilmd in een 35 - delige televisieserie.

Hoewel de Makkianen en de meerderheid van de ‘politiek-literaire elite’ blijven pleiten voor een sterk neoliberaal ‘Brussel,’ vanuit de propagandistische voorstelling van zaken dat anders hun dorp ‘Jorwerd’ dan wel ‘Bartlehiem’ of welk ander gat in Europa dan ook niet meer kan bestaan, verzwijgen deze gecorrumpeerde ‘intellectuelen’ ondermeer het volgende over 'ons gemeenschappelijke Europese huis':

Remember that referendum about whether we should create a single market with the United States? You know, the one that asked whether corporations should have the power to strike down our laws? No, I don't either. Mind you, I spent 10 minutes looking for my watch the other day before I realised I was wearing it. Forgetting about the referendum is another sign of ageing. Because there must have been one, mustn't there? After all that agonising over whether or not we should stay in the European Union, the government wouldn't cede our sovereignty to some shadowy, undemocratic body without consulting us. Would it?

The purpose of the Transatlantic Trade and Investment Partnership is to remove the regulatory differences between the US and European nations. I mentioned it a couple of weeks ago. But I left out the most important issue: the remarkable ability it would grant big business to sue the living daylights out of governments which try to defend their citizens. It would allow a secretive panel of corporate lawyers to overrule the will of parliament and destroy our legal protections. Yet the defenders of our sovereignty say nothing…

During its financial crisis, and in response to public anger over rocketing charges, Argentina imposed a freeze on people's energy and water bills (does this sound familiar?). It was sued by the international utility companies whose vast bills had prompted the government to act. For this and other such crimes, it has been forced to pay out over a billion dollars in compensation. In El Salvador, local communities managed at great cost (three campaigners were murdered) to persuade the government to refuse permission for a vast gold mine which threatened to contaminate their water supplies. A victory for democracy? Not for long, perhaps. The Canadian company which sought to dig the mine is now suing El Salvador for $315m – for the loss of its anticipated future profits.

In Canada, the courts revoked two patents owned by the American drugs firm Eli Lilly, on the grounds that the company had not produced enough evidence that they had the beneficial effects it claimed. Eli Lilly is now suing the Canadian government for $500m, and demanding that Canada's patent laws are changed…

During its financial crisis, and in response to public anger over rocketing charges, Argentina imposed a freeze on people's energy and water bills (does this sound familiar?). It was sued by the international utility companies whose vast bills had prompted the government to act. For this and other such crimes, it has been forced to pay out over a billion dollars in compensation. In El Salvador, local communities managed at great cost (three campaigners were murdered) to persuade the government to refuse permission for a vast gold mine which threatened to contaminate their water supplies. A victory for democracy? Not for long, perhaps. The Canadian company which sought to dig the mine is now suing El Salvador for $315m – for the loss of its anticipated future profits.

In Canada, the courts revoked two patents owned by the American drugs firm Eli Lilly, on the grounds that the company had not produced enough evidence that they had the beneficial effects it claimed. Eli Lilly is now suing the Canadian government for $500m, and demanding that Canada's patent laws are changed.

These companies (along with hundreds of others) are using the investor-state dispute rules embedded in trade treaties signed by the countries they are suing. The rules are enforced by panels which have none of the safeguards we expect in our own courts. The hearings are held in secret. The judges are corporate lawyers, many of whom work for companies of the kind whose cases they hear. Citizens and communities affected by their decisions have no legal standing. There is no right of appeal on the merits of the case. Yet they can overthrow the sovereignty of parliaments and the rulings of supreme courts.

You don't believe it? Here's what one of the judges on these tribunals says about his work. "When I wake up at night and think about arbitration, it never ceases to amaze me that sovereign states have agreed to investment arbitration at all ... Three private individuals are entrusted with the power to review, without any restriction or appeal procedure, all actions of the government, all decisions of the courts, and all laws and regulations emanating from parliament."

There are no corresponding rights for citizens. We can't use these tribunals to demand better protections from corporate greed. As the Democracy Centre says, this is "a privatised justice system for global corporations".

Even if these suits don't succeed, they can exert a powerful chilling effect on legislation. One Canadian government official, speaking about the rules introduced by the North American Free Trade Agreement, remarked: "I've seen the letters from the New York and DC law firms coming up to the Canadian government on virtually every new environmental regulation and proposition in the last five years. They involved dry-cleaning chemicals, pharmaceuticals, pesticides, patent law. Virtually all of the new initiatives were targeted and most of them never saw the light of day." Democracy, as a meaningful proposition, is impossible under these circumstances.

This is the system to which we will be subject if the transatlantic treaty goes ahead. The US and the European commission, both of which have been captured by the corporations they are supposed to regulate, are pressing for investor-state dispute resolution to be included in the agreement.

The commission justifies this policy by claiming that domestic courts don't offer corporations sufficient protection because they "might be biased or lack independence". Which courts is it talking about? Those of the US? Its own member states? It doesn't say. In fact it fails to produce a single concrete example demonstrating the need for a new, extrajudicial system. It is precisely because our courts are generally not biased or lacking independence that the corporations want to bypass them. The EC seeks to replace open, accountable, sovereign courts with a closed, corrupt system riddled with conflicts of interest and arbitrary powers.

Investor-state rules could be used to smash any attempt to save the NHS from corporate control, to re-regulate the banks, to curb the greed of the energy companies, to renationalise the railways, to leave fossil fuels in the ground. These rules shut down democratic alternatives. They outlaw leftwing politics.

This is why there has been no attempt by the UK government to inform us about this monstrous assault on democracy, let alone consult us. This is why the Conservatives who huff and puff about sovereignty are silent. Wake up, people we're being shafted.

Twitter: @georgemonbiot. A fully referenced version of this article can be found at monbiot.com

http://www.theguardian.com/commentisfree/2013/nov/04/us-trade-deal-full-frontal-assault-on-democracy

Dat de ambtelijke en politieke ‘elite’ überhaupt op het idee komt dat de democratie kan worden opgeheven zodra dit een belemmering vormt voor de economische ‘elite’ is een illustratie van hoe ondemocratisch dit systeem en haar pleitbezorgers als Geert Mak zijn. Het zelfbeschikkingsrecht van volkeren wordt steeds verder uitgehold. Er is nog maar één autonome macht in de wereld, en dat is het kapitaal. Geld is de enige norm, en veel van de spraakmakende opiniemakers in de polder gedragen zich als handlangers van de gangsters. Hoogste tijd voor vernieuwing. Wanneer u de Great European Geert Mak weer op televisie ziet gloreren  stel uzelf dan de vraag waarom hij als opiniemaker dit alles verzwijgt?

Actually Existing Capitalism: Wrecking Societies for the Benefit of Big Capital and the Super-Rich…

today's capitalism is simply incapable of functioning in an economic way conducive to maintaining sustainable and balanced growth.

The so-called "financialization" of the economy, so prone to financial crises and meltdowns as the late Hyman Minsky has shown, cannot be understood independent of the production processes or developments in the real economy. Advanced capitalism had been facing severe structural stresses, strains and deformations - including overproduction, trade deficits, lack of job growth and elevated public and private debt levels - for quite a few decades prior to the eruption of the financial crisis of 2007-08.

Indeed, the "financialization" wave - which many have labeled "casino capitalism" or "stock market capitalism" but which amounts essentially to the deregulation of giant financial entities capable of shaping and controlling the fate of national economies - began as a result of the structural problems associated with the postwar regime of capital accumulation, whose collapse in the mid-1970s threatened the growing expansion of capitalism. Thus, "financialization" does not spring out of the blue but emerges as an alternative model to the decay of the postwar regime of accumulation.
http://www.truth-out.org/opinion/item/20558-actually-existing-capitalism-wrecking-societies-for-the-benefit-of-big-capital-and-the-super-rich