De Mainstream Pers 30

In zijn NRC-bespreking van het boek Oikofobie. De angst voor het eigene schreef Hubert Smeets dat de auteur Thierry Baudet

de kunst van de provocatie [beheerst]. Dat doet hij in zijn bundel Oikofobie door te pleiten voor kunst en architectuur die nu eens niet meer ‘choqueert’ maar door haar schoonheid en harmonie juist geborgenheid bied. Wie zo’n stelling nu poneert, sorteert bij de dominante goegemeente een vergelijkbaar choquerend effect als pakweg Karel Appel of Aat Veldhoen bij het establishment in hun jonge jaren.

Aangezien beide beeldende kunstenaars werk hebben voortgebracht dat ontelbare generaties na ons gewaardeerd zal blijven, moet dit wel als een groot compliment aan Baudet worden beschouwd, zeker ook vanwege het begrip 'dominante.' Maar vreemd genoeg is dit niet het geval, want Smeets beweert met de zo kenmerkende dédain van de ‘bourgeois’:

Prima dat Thierry Baudet zich niet aan de heersende mores aanpast en boude uitspraken doet over kunst en nationalisme. Maar een minimale vorm van intellecutuele discipline en coherentie is dan toch wenselijk.

En ‘coherentie’ is volgens Smeets bij Baudet ver te zoeken, aangezien die jurist/historicus durft te beweren dat ‘nationalisme de staat niet tot oorlog drijft, nee, dat juist imperialisme van expansionistische machten machten tot oorlogsgeweld leidt,’ en dat is ‘zo pontifical dat de lezer verbluft een tijdje naar buiten staart.’ Smeets probeert op die manier het feit te verdoezelen dat het ‘nationalisme’ door machthebbers altijd wordt gebruikt om ‘imperialistische’ motieven te legitimeren, dat bijvoorbeeld het Amerikaanse ‘exceptionalisme’ het expansionisme van Washington moet rechtvaardigen. Dat gegeven is absoluut taboe in mainstream journalistiek. Koste wat kost moet het ontkend blijven, om de simpele reden dat het hele westerse globaliserings bouwwerk nu juist gebaseerd is op het expansionisme. Het Westen claimt daarbij superieur te zijn, zowel moreel als technologisch. Hoewel het laatste juist is, is de eerste veronderstelling volstrekt onjuist. Niet voor niets benadrukte de conservatieve Amerikaanse geleerde Samuel Huntington in zijn klassieke studie The Clash of Civilizations dat

the West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.

Deze conclusie is evenwel alleen voor intern gebruik, naar buiten toe moet de mythe worden hoog gehouden dat er sprake is van wat opiniemaker H.J.A. Hofland ‘het vredestichtende Westen’ noemt. Het is bekend: de mens kan niet leven zonder een mythe, omdat, zoals Octavio Paz stelde, ‘de wereld van de mens de wereld van de betekenis [is]. Deze gedoogt de dubbelzinnigheid, de tegenstrijdigheid, de waanzin of de verwarring, maar niet een gebrek aan betekenis. Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.’

Juist omdat de mens altijd met paradoxen moet leven, zoekt hij temidden van alle chaos naar de betekenis die in de mythe schuil gaat. Maar ook hier geldt dat zelfs voor een moderne mythe ‘een minimale vorm van intellectuele discipline en coherentie’ noodzakelijk is wil het betekenis hebben, en dat is nu juist wat ontbreekt aan Hubert Smeets’ neoliberale mythe, die ook zijn krant elke dag weer verspreidt. Geërgerd constateert hij dat

Het federaliserende Europa  opnieuw de hoofdvijand in de nieuwe bundel opstellen van Thierry Baudet [is].

Net als zijn vriend Geert Mak geldt voor hem namelijk de absurditeit dat ‘Europa als vredesproces een eclatant succes’ is en dat ‘Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is],’ en dat ‘Vrede een proces [is] waaraan je voortdurend moet blijven werken. Anders doet ieder wat in zijn aard ligt, de sterken dwingen, de zwakken kunnen enkel accepteren,’ aldus de stellige slotconclusie van Mak’s vuistdikke boek In Europa.

De mythe van het vredige Europa moet van de neoliberale mainstream koste wat kost overeind blijven, ook al moet daarvoor elke ‘minimale vorm van intellectuele discipline’ verkracht worden, want om deze bewering te kunnen doen moeten onze opiniemakers het onloochenbare feit verzwijgen dat West Europa onder aanvoering van Washington bij talloze oorlogen betrokken raakte, van Korea tot Irak. Bovendien was het Verenigd Koninkrijk betrokken bij de omverwerping van de Iraanse democratie in 1953, en viel het samen met Frankrijk het grondgebied van Egypte aan nadat Nasser het Suez-kanaal had geconfisqueerd. Bovendien verleende het democratische deel van Europa politieke steun aan de Amerikaanse massaslachting in Vietnam, waren Frankrijk, Belgie, Spanje en Portugal  verantwoordelijk voor het militaire geweld in het dekoloniserende Afrika, waren verschillende Europese landen direct betrokken bij de westerse terreur in Irak, het militaire geweld in Afghanistan, en geeft het nu nog militaire en logistieke steun aan de zogeheten 'Syrische rebellen.' Tenslotte verleent Europa al sinds 1948 politieke, economische en zelfs militaire steun aan de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking. Maar daarover zwijgen Mak en Smeets. In hun onderhuids racistische ideologie spelen gekleurde volkeren geen rol van betekenis in de geschiedenis van het expansionistische Europa van de twintigste eeuw. De blanke Europeaan uit de christelijke cultuur vindt het niet meer dan normaal dat nu nog steeds het Europa van de NAVO ontelbare miljarden besteedt aan het proces waarbij 'de sterken dwingen' en 'de zwakken enkel [kunnen] accepteren.' Want boven alles geldt voor de mainstream dat 'vrede' bestaat zolang elders bommen vallen, en dus niet hier op eigen grondgebied. Inderdaad, 'vrede is een proces waaraan je voortdurend moet blijven werken,' dat wil zeggen: het geweld moet geoutsourced blijven naar de arme wereld, zodat Europa in alle rust van zijn rijkdom kan genieten. Dat is het kenmerkende beeld van de benepen westerse mainstream. Vandaar dat in het register van Mak's 1223 pagina's tellende boek het woord NAVO slechts twee keer voorkomt, in beide gevallen wordt het inmiddels offensieve bondgenootschap terloops met een paar zinnen afgedaan. Desondanks moet de mythe dat ‘Europa als vredesproces een eclatant succes’ is erin gehamerd worden. En wanneer iemand die mythe doorprikt dan stelt de mainstream pers ‘verbluft’ na eerst ‘een tijdje naar buiten’ te hebben gestaart de vraag: ‘waar gaat dit boek eigenlijk over?’  Voor de spreekbuizen van de macht, die erop toezien dat de ‘manufacture of consent,’ niet bedreigd wordt, is dit inderdaad een klemmende vraag. Niet in staat buiten de nauw omlijnde consensus te denken moet de mainstream pers wel elke dissidente zienswijze criminaliseren of op zijn minst belachelijk maken. Alleen lukt het het de officiele opiniemakers steeds minder goed. Dat komt vooral ook omdat de werkelijkheid van de kredietcrisis en de daardoor op gang gebrachte economische crisis de legitimiteit van het neoliberale systeem bij het grote publiek heeft ondergraven. Men kan niet eeuwig knollen voor citroenen verkopen. De Italiaanse socioloog en filosoof Maurizio Lazzarato constateert terecht in The Making of the Indebted Man:

The economic and political illusions of the last forty years have one by one fallen away, rendering neoliberal policies all the more brutal. The ‘new economy,’ the information and knowledge societies, have all been absorbed by the debt economy. In those democracies that triumphed over communism, just a handful of people (certain functionaries at the IMF, the European Central Bank, the EU, and a few politicians) now decide for everyone according to the interests of a minority. The debt economy has deprived the immense majority of Europeans of political power, which had already been diminished through the concessions of representative democracy. It has deprived them of a growing share of the wealth that past struggles had wrested from the capitalist accumulation. And, above all, it has deprived them of the future, that is, of time, time as decision-making choice, and possibility.

The series of financial crises has violently revealed a subjective figure that, while already present, now occupies the entirety of public space: the ‘indebted man.’ The subjective achievements neo-liberalism had promised (‘everyone a shareholder, everyone an owner, everyone an entrepreneur’) have plunged us into the existential condition of the indebted man, at once responsible and guilty for his particular fate.

Deze neoliberale ideologie wordt weliswaar door ‘linkse’ als ‘rechtse’ politici verkocht als ‘participatiesamenleving,’ maar die propaganda werkt niet meer, zoals ondermeer blijkt uit het feit dat volgens opiniepeilingen zowel de steun onder PVDA- als VVD-stemmers dramatisch is afgenomen naar een 'all-time-low.' Het om zeep helpen van de verzorgingsstaat om de banken en het militair industrieel complex met vele miljarden te kunnen subsidieren dient alleen een kleine elite, en is daardoor steeds moeilijker te rechtvaardigen. De oude mythen wankelen, hoe goed de macht die mythen, met steun van de ‘vrije pers,’ ook overeind probeert te houden. Lazzarato:

Since the last financial crisis following the dot-com bust, capitalism has abandoned the epic narratives it had constructed around the ‘conceptual types’ of the entrepreneur, the creative visionary, and the independen worker, ‘proud of being his own boss.’ By pursuing their personal interests alone, these types supposedly work for the good of all. The dedication, subjective motivation, and the work on the self preached by management since the 1980s have become an injunction to take upon oneself the costs and risks of the economic and financial disaster. The population must take charge of everything business and the Welfare State ‘externalize’ onto society, debt first of all.

Vandaar dat nu de belastingbetaler de banken met miljarden moet subsidieren om zijn vertrouwen in de corrupte bankiers te kunnen herstellen. Om deze absurditeit aan het grote publiek te verkopen introduceerde de mainstream journalisten het begrip ‘verdampen,’ de niet bestaande miljarden waarmee de banken ondermeer speculeerden waren ‘verdampt,’ zonder dat ook maar iemand van het grote publiek wist wat dit betekende en hoe dit kon. Maar al snel begon het gezond verstand het effect van de mainstream propaganda teniet te doen, en beseft nu nagenoeg iedereen, op de ‘vrije pers’ na, dat het hier een miljardenzwendel betreft, een als het ware ordinaire bankroof op megaschaal. Lazzarato:

According to business leaders, the media, politicians, and experts, the causes of the current situation are not to be found in the fiscal and monetary policies that have deepened deficits and transferred enormous wealth to business and the rich. Nor are they to be found in the series of financial crises which, after having all vanished in the immediate postwar period, are now recurrent, leading to the extortion of enormous amounts of money from the population to avoid a so-called ‘systemic’ crisis.

Ondertussen proberen de macht en haar spreekbuizen te voorkomen dat het publiek beseft wat voor politiek er in werkelijkheid wordt gevoerd, en wel omdat

The neoliberal power bloc cannot and does not want to ‘regulate’ the ‘excesses’ of finance because its political program continues to be based on the choices and decisions that brought us the latest crisis. Instead… it seeks to follow through on a program it has been fantasizing about since the 1970s: reduce wages to a minimum, cut social services so that the Welfare State is made to serve its new ‘beneficiaries’ – business and the rich – and privatize everything.

Het is exact wat het huidige yuppen-kabinet van VVD en PVDA doet, en kan doen, omdat de polder journalisten niet in staat zijn de huidige ontwikkelingen in een bredere context te zien en er tegelijkertijd op toezien dat dissidente stemmen zoveel mogelijk worden geweerd. Nooit zult u de polderpers structureel de oorzaken zien onderzoeken van de volgende  ontwikkeling in ons neoliberale voorland, de VS:

Overall, American families are paying an annual $6,000 subsidy to corporations that have doubled their profits and cut their taxes in half in ten years while cutting 2.9 million jobs in the U.S. and adding almost as many jobs overseas.

http://www.nationofchange.org/add-it-average-american-family-pays-6000-year-subsidies-big-business-1379950004

Het probleem van de mainstream journalisten is hun besef dat als aan één van de hoekstenen van het neoliberale bouwwerk wordt gerommeld het hele virtuele complex ineen stort, en dus moeten werkelijk alle ‘received truths’ uiterst scherp worden bewaakt. En dat kunnen de commerciele journalisten als Smeets, Mak, Brill en Hofland ook moeiteloos doen aangezien ze de afgelopen halve eeuw keurig in de pas hebben gelopen, geestelijk hopeloos verdwaald raakten, en geen nieuwe gedachten toelieten, waardoor ze vandaag de dag alleen nog maar de oude cliché’s kunnen afdraaien, platitudes waar steeds minder mensen in geloven. De oude Koude Oorlog-mythe van absolute Goed versus absolute Kwaad is voorbij. In tegenstelling tot toen staat nu de consumptie-ideologie centraal. Sinds begin jaren vijftig van de vorige eeuw gold, zoals de Amerikaanse geleerde Sheldon Wolin in 2008 schreef, dat:

socio-economic problems were subordinated to ideological battles in which anticommunist ideologues did their best to link liberalism, the main force behind socioeconomic reform, with communism.

Nowhere was this more apparent than when the authors of NSC-68 – after first declaring ‘that the integrity and vitality of our system is in greater jeopardy than ever before in our history’ – then remark: ‘Even if there was no Soviet Union we would face the great problem of the free society of reconciling order, security, the need for participation, with the requirement of freedom. We would face the fact that in a shrinking world the absence of order among nations is becoming less and less tolerable.’ We have ‘an uneasy equilibrium without order’ causing men to doubt ‘whether the world will long tolerate this tension without moving toward some kind of order, on somebody’s terms.’

Dit lange tijd geheime, officiele beleidsrapport van de National Security Council geeft een helder inzicht in de ware beweegredenen van het naoorlogse Amerikaanse expansionisme en de daarop gebaseerde realpolitiek, waarover mijn collega’s van de polderpers muisstil zijn. Omdat het alleen voor intern gebruik was konden de beleidsbepalers vrijuit spreken, net zo vrij als George Kennan toen die in het beleidsstuk Policy Planning Study 23 in 1948 had gesteld dat aangezien de VS ‘about 50% of the world's wealth, but only 6.3% of its population,’ de macht in Washington moest beseffen dat ‘Our real task in the coming period is to devise a pattern of relationships which will permit us to maintain this position of disparity,’ en daarom ‘should cease to talk about vague’ en vooral ooh ‘unreal objectives such as human rights, the raising of the living standards, and democratization. The day is not far off when we are going to have to deal in straight power concepts. The less we are then hampered by idealistic slogans, the better.’ 

Even belangrijk voor de economische en politieke macht was, volgens de NSC, de binnenlandse situatie, immers ‘Even if there was no Soviet Union we would face the great problem of the free society of reconciling order, security, the need for participation, with the requirement of freedom.’ Ook al zou de Sovjet Unie niet bestaan dan nog zou de kapitalistische macht worden ‘geconfronteerd met het grote probleem van de vrije samenleving,’ waarin de burger zelf en dus niet de macht zou beslissen wat goed voor hemzelf is en wat niet. En hoe zou gezien de ‘behoefte te participeren’ de kapitalistische ‘orde’ dan nog ‘in overeenstemming te brengen zijn’ met de ‘vereisten van vrijheid,’ te weten: het ontelbare miljarden verslindende militair industrieel complex dat alleen kan bestaan dankzij bezuinigingen op sociale uitgaven, onderwijs, gezondheiszorg, volkshuisvesting etc. Een ‘participatiesamenleving’ moet geen geld kosten, het is immers geen verzorgingsstaat, maar moet juist geld opbrengen via directe en vooral indirecte belastingen, waarmee de grote concerns en omvallende banken gesubsidieerd kunnen worden. Om die consensus af te dwingen moesten de massamedia ervoor zorgen dat het publiek voortdurend gemobiliseerd bleef door het bang te houden voor het Grote Kwaad, toen nog het communistische gevaar. En daardoor kreeg de economische macht in de kapitalistische democratie steeds meer macht. Wolin:

The fixation upon mobilization and rearmament inspired the gradual disappearance from the national political agenda of the regulation and control of corporations. The defender of the free world needed the power of the globalizing, expanding corporation, not an economy hampered by ‘trust-busting.’ Moreover, since the enemy was rabidly anti-capitalist, every measure that strengthened capitalism was a blow against the enemy. Once the battle lines between communism and the ‘free society’ were drawn, the economy became untouchable for purposes other than ‘strengthening’ capitalism. Once the identity and security of democracy were successfully identifies with the Cold War and with the methods for waging it, the stage was set for the intimidation of most politics left of right.

Throughout the 1950s there was a steady erosion in the power of various nongovernmental groups and institutions. Universities and government initiated what would prove to be an intimate relationship. While the politicalminfluence of trade unions was strong during the Truman years, a long and seemingly irreversible decline set in even before the Republican victory of 1952. The Taft-Hartley Act (1947) outlawed the union shop. An independent trade union movement, with its disruptive ‘weapons’ of strike and boycott, was portrayed as a potential threat to the mobilization of America’s economic power, especially if, as was frequently alleged, communists had ‘penetrated’ unions involved in war production.

Hoewel emeritus hoogleraar Sheldon Wolin de ontwikkeling in de VS beschrijft, geldt dezelfde ontwikkeling in een iets andere vorm voor West-Europa, zoals onder andere blijkt uit de uispraak van oud-vakbondsleider Wim Kok, die in 1989 als PVDA-minister van Financien en politiek leider van de sociaaldemocraten  zijn  partijgenoten liet weten:

Er is geen alternatief voor de maatschappelijke constellatie die we nu hebben en dus heeft het geen enkele zin daar naar te streven,

om zes jaar later te verkondigen dat het hoog tijd was om ‘afscheid van het socialisme’ te nemen. De omarming van de neoliberale ideologie kwalificeerde hij als 'de bevrijdende werking van het afschudden van de ideologische veren.’ Na te zijn vertrokken uit de dagelijkse politiek werd de heer Kok voor zijn onschatbare inzet beloond met commissariaten bij ING en SHELL, waar hij, eenmaal ‘bevrijd’ van zijn sociaal-democratische ‘veren,’ naadloos paste in de eerder door hem als premier zo bekritiseerde cultuur van 'exhibitionistische zelfverrijking.' De commerciele massamedia deden wat van hen verwacht werd en verspreidden de boodschap, zonder het neoliberale ideologie serieus aan een onderzoek te onderwerpen. Tegelijkertijd waren onze opiniemakers laaiend enthousiast over de kapitalistische hoogconjunctuur waarbij met niet bestaand geld virtuele winsten werden gemaakt, tot in 2008 de rekening van deze luchthandel werd gepresenteerd en de gemeenschap voor de miljarden zwendel opdraaide. Maar voordat het zover was, waren premier Wim Kok en president Bill Clinton de helden van de dag. Meer morgen.

National Security Council: 'Even if there was no Soviet Union we would face the great problem of the free society'

Hubert Smeets van de NRC: 'Wie zo’n stelling nu poneert, sorteert bij de dominante goegemeente een vergelijkbaar choquerend effect als pakweg Karel Appel of Aat Veldhoen bij het establishment in hun jonge jaren.'