- Conversations on War: The Role and Failure of Journalism
By John Pilger and Frank Barat
"There is a kind of Kissinger style to a lot of the western reporting, reflecting the way that Henry Kissinger made an art form of hypocrisy and looking the other way while the United States went about its rapacious business, giving an impunity to Israel."
Why the journalistic elite is failing to hold power to account
By Roy Greenslade
"For their part, journalists and editors appear eager to oblige, sometimes out of political loyalty or, more usually, accepting that publishing single-sourced leaks (aka briefings) is the price to pay for obtaining headline-winning "stories" -
Er verschijnen steeds meer van dit soort artikelen, en dat is een goede zaak. Ik merk ook een steeds grotere consensus van nieuwsconsumenten over dat ze het zat zijn om nog voorgelogen te worden - in ieder geval dat ze wat de mainstream pers schrijft niet meer zonder meer als feiten aannemen. Anderzijds worden journalisten en redacteuren steeds meer bedreven in het presenteren van meningen als feiten. Er zou toch een moment moeten komen dat de mainstream media hun geloofwaardigheid voorgoed verspeelt.
'Dit gaat helemaal fout' - Joris Luyendijk. De journalist als onheilsprofeet
"Neutraliteit werkt prachtig in een neutrale of gelijke wereld. Maar neutraliteit in een ongelijke wereld betekent dat je een verlengstuk bent van de status quo. "
"Een systemische crisis moet je systemisch aanpakken. Je moet dan niet binnen dat systeem een positie innemen die niet radicaal is.”
Email
Politicians and journalists are often thought to form twin élites or even a single, overlapping élite. And today's revelations by two former Downing Street insiders - Damian McBride and Benjamin Wegg-Prosser - certainly give credence to that belief.
Their struggles on behalf of their masters - Gordon Brown and Tony Blair respectively - are all about influencing journalists in order to manage the news agenda.
For their part, journalists and editors appear eager to oblige, sometimes out of political loyalty or, more usually, accepting that publishing single-sourced leaks (aka briefings) is the price to pay for obtaining headline-winning "stories"
There are occasions when it is difficult to tell between the two. For example, one of Wegg-Prosser's emails refers to a call by Roger Alton, the then editor of The Observer, in which he says it is now clear to him that Brown should not become prime minister.
The message continues: "Wants to know how to help this weekend."
That "help" is revealed the next day when Wegg-Prosser emails Blair's chief of staff, Jonathan Powell, to say The Observer "are trying to do a poll which shows how bonkers GB is."
Wegg-Prosser adds: "Do you think we could set up another TB - Roger [Alton] call this weekend. It is crucial to keep them onside."
Two days later, The Observer's front page headlines reads "Cabinet turns on Brown in hunt for alternative PM".
In McBride's book he tells of newspapers publishing tales he has leaked to them. One instance involved John Reid, who subsequently resigned as home secretary.
McBride claims that, following the publication of his leak, a journalist friendly with Reid and his special advertiser, Steve Bates, called to discuss the "news", saying: "So you can call off the dogs now." McBride continues:
"I asked what he meant. 'You know what I mean; there's no need to go for him now.'"
In other words, that journalist, and others, were aware of the dirty tricks and the identity of the dirty tricksters. But that important knowledge remained confidential, known only to those "in the beltway."
The same was evidently true of his planted tall tales about other ministers, such as Charles Clarke and the then junior health ministerIvan Lewis.
He tells of his determination to treat Lewis to "an iron fist in the face" because the MP had the temerity to question his bullying tactics.
The result? A News of the World splash about Lewis's alleged pestering of a young civil servant who used to work in his private office.
The trade in information and gossip (and falsehood) between journalists and politicians (and those acting for them, such as press aides and special advisers) has become a matter of custom and practice.
It provides a steady diet of copy for newspapers, with consequent TV and radio interviews. But what does it provide for the people?
Should we journalists not worry about whether we are genuinely serving the public interest? By taking part in this charade, surely we not holding power to account.
Power trip: a decade of policy, plots and spin, by Damian McBride (Biteback Publishing) is being serialised in the Daily Mail here and here. See also here
http://www.theguardian.com/media/greenslade/2013/sep/20/tonyblair-gordon-brown
Joris Luyendijk. De journalist als onheilsprofeet
'Dit gaat helemaal fout'
Joris
Luyendijk voorspelt een nieuwe, nog veel ergere financiële crisis. Twee jaar werkt hij nu als antropologisch journalist voor The Guardian in The City, het financiële hart van Groot-Brittannië. “Ik word steeds pessimistischer en angstiger.”
Ruim twee jaar geleden streek journalist Joris Luyendijk met vrouw en kinderen neer in Londen. Hij ging werken voor The Guardian. De Britse krant gaf hem de opdracht een ‘Banking Blog’ te schrijven over The City, het financiële hart van Groot-Brittannië. De opdracht was om, als een antropoloog op veldwerk, van binnenuit een beeld te schetsen van die grote, geheimzinnige bancaire wereld. Een wereld die medeschuldig is aan de Amerikaanse kredietcrisis van 2008, waarvan we in Europa nog dagelijks last hebben.
In die twee jaar heeft hij uitgebreid gesproken met ruim negentig insiders: derivatenhandelaars, projectfinancierders, risicoanalisten, managers, accountants, toezichthouders , human resource-medewerkers, investeringsbankiers.
Opvallend is dat Luyendijk na zijn duik in de financiële wereld boven water komt als een ware ‘alarmist’. "Dit gaat helemaal fout", zegt hij. "De banken zijn veel te groot, de besturen weten niet wat er op de trading floors gebeurt, het kortetermijndenken regeert, het toezicht is ontoereikend en de financiële sector heeft de politiek in zijn zak."
Luyendijk voorspelt een nieuwe, nog veel ergere financiële crisis. Twee jaar werkt hij nu als antropologisch journalist voor The Guardian in The City, het financiële hart van Groot-Brittannië. “Ik word steeds pessimistischer en angstiger.”Ruim twee jaar geleden streek journalist Joris Luyendijk met vrouw en kinderen neer in Londen. Hij ging werken voor The Guardian. De Britse krant gaf hem de opdracht een ‘Banking Blog’ te schrijven over The City, het financiële hart van Groot-Brittannië. De opdracht was om, als een antropoloog op veldwerk, van binnenuit een beeld te schetsen van die grote, geheimzinnige bancaire wereld. Een wereld die medeschuldig is aan de Amerikaanse kredietcrisis van 2008, waarvan we in Europa nog dagelijks last hebben.
In die twee jaar heeft hij uitgebreid gesproken met ruim negentig insiders: derivatenhandelaars, projectfinancierders, risicoanalisten, managers, accountants, toezichthouders , human resource-medewerkers, investeringsbankiers.
Opvallend is dat Luyendijk na zijn duik in de financiële wereld boven water komt als een ware ‘alarmist’. "Dit gaat helemaal fout", zegt hij. "De banken zijn veel te groot, de besturen weten niet wat er op de trading floors gebeurt, het kortetermijndenken regeert, het toezicht is ontoereikend en de financiële sector heeft de politiek in zijn zak."
door Jurgen Tiekstra. beeld Hollandse Hoogte.
Welke vraag dringt zich nu aan je op, maar had je twee jaar geleden nog niet?
"Of het beheersbaar is. Twee jaar geleden dacht ik nog: we hebben een bump in the road, we moeten alleen extra gas geven om daar overheen te komen. Nu denk ik steeds meer: dit is het einde van de weg, het einde van het hele economische stelsel. De afgelopen jaren er is ongelooflijk veel geld geleend. Dat geld is eigenlijk gecreëerd en hebben we uitgegeven. Daarna hebben we gezegd: de economische groei bewijst dat we dat geld best kunnen lenen. Als je naar de gestegen huizenprijzen keek, zeiden de mensen: de economie doet het heel goed, want de mensen verdienen meer. Maar wat als mensen juist meer geld verdienen door die hoge huizenprijzen? Doordat er een kunstmatige bubbel werd geblazen? Dat geld werd uit die hoge huizenprijzen gehaald via tweede hypotheken en daarna weer uitgegeven. In Groot-Brittannië is 250 miljard uit die huizen gehaald. Dat zijn waanzinnige bedragen. Dat heeft als gevolg dat als de huizenprijzen terugkeren naar het historische niveau, al die huizeneigenaren failliet raken. Dan heb je het over de hele middenklasse, de middenklasse die de democratie draagt.”
Je voorspelt een nieuwe financiële crisis. Is die volgens jou nog te voorkomen?
“Daar zijn verschillende visies op. We zijn veel minder rijk dan we dachten. De vraag is: gaat het ons lukken om dat besef snel genoeg bij mensen te laten door dringen, zodat we de lucht uit de economie kunnen laten lopen? De vraag daarna is of het systeem dat wel kan overleven. Want als de huizenprijzen nog veertig procent dalen en daarmee terugkomen op historische niveaus, dan zijn alle banken failliet. Want als zo veel huizen minder waard zijn dan het geld dat mensen geleend hebben, gaan mensen niet meer terugbetalen en moeten de banken afboeken. Maar banken hebben heel weinig buffer. Als hun bezittingen, hun hypothekenportefeuilles, vijf procent minder waard worden, zijn ze failliet. Het meest verontrustende vind ik dat ook centrale banken zeggen: we vliegen eigenlijk blind, we hebben geen idee.”
"Of het beheersbaar is. Twee jaar geleden dacht ik nog: we hebben een bump in the road, we moeten alleen extra gas geven om daar overheen te komen. Nu denk ik steeds meer: dit is het einde van de weg, het einde van het hele economische stelsel. De afgelopen jaren er is ongelooflijk veel geld geleend. Dat geld is eigenlijk gecreëerd en hebben we uitgegeven. Daarna hebben we gezegd: de economische groei bewijst dat we dat geld best kunnen lenen. Als je naar de gestegen huizenprijzen keek, zeiden de mensen: de economie doet het heel goed, want de mensen verdienen meer. Maar wat als mensen juist meer geld verdienen door die hoge huizenprijzen? Doordat er een kunstmatige bubbel werd geblazen? Dat geld werd uit die hoge huizenprijzen gehaald via tweede hypotheken en daarna weer uitgegeven. In Groot-Brittannië is 250 miljard uit die huizen gehaald. Dat zijn waanzinnige bedragen. Dat heeft als gevolg dat als de huizenprijzen terugkeren naar het historische niveau, al die huizeneigenaren failliet raken. Dan heb je het over de hele middenklasse, de middenklasse die de democratie draagt.”
Je voorspelt een nieuwe financiële crisis. Is die volgens jou nog te voorkomen?
“Daar zijn verschillende visies op. We zijn veel minder rijk dan we dachten. De vraag is: gaat het ons lukken om dat besef snel genoeg bij mensen te laten door dringen, zodat we de lucht uit de economie kunnen laten lopen? De vraag daarna is of het systeem dat wel kan overleven. Want als de huizenprijzen nog veertig procent dalen en daarmee terugkomen op historische niveaus, dan zijn alle banken failliet. Want als zo veel huizen minder waard zijn dan het geld dat mensen geleend hebben, gaan mensen niet meer terugbetalen en moeten de banken afboeken. Maar banken hebben heel weinig buffer. Als hun bezittingen, hun hypothekenportefeuilles, vijf procent minder waard worden, zijn ze failliet. Het meest verontrustende vind ik dat ook centrale banken zeggen: we vliegen eigenlijk blind, we hebben geen idee.”
