Sander van Hoorn 44

Gisteren luidde een van de koppen op pagina 5 van de NRC:


'Palestijnen verliezen alle hoop. Einde van Israels bouwstop in bezet gebied bedreigt vredesoverleg.'


Dit is illustrerend voorbeeld van het wereldbeeld die een klein kind toont wanneer die zijn hoofd tegen de tafelrand stoot en de tafel een klap geeft, in de overtuiging dat niet hijzelf maar de tafel fout is.

Naarmate het kind ouder wordt beseft het dat hetzelf verantwoordelijk is voor de pijn. Maar er zijn mensen die nooit oorzaak en gevolg scherp in beeld krijgen. Onder hen zijn relatief veel journalisten, zo weet ik uit decennialange ervaring. Kortom, niet het einde van de 'bouwstop in bezet gebied bedreigt vredesoverleg,' maar het feit dat de 'Joodse staat' al zestig jaar lang ongestraft van het Westen mag doen wat het wil. Dat gegeven en niets anders bedreigt al heel lang het 'vredesoverleg.' Nog twee opmerkingen hierover:

1. er is geen vredesoverleg, want zoals algemeen bekend is wil Israel geen vrede, maar land, dus kan er geen 'vredesoverleg' zijn. Iedere journalist die dit begrip gebruikt is een propagandist en niets anders.

2. er is geen echte bouwstop geweest zoals iedere journalist kan weten die de moeite had gedaan om ter plaatse te gaan kijken. Met andere woorden een journalist die schrijft 'Israels bouwstop' is een propagandist.

Erger nog: door het zogenaamde einde van de 'bouwstop' als argument te gebruiken van het onvermijdelijk falen van het 'vredesoverleg' probeert de NRC te voorkomen dat duidelijk wordt hoe doortrapt de berichtgeving van de westerse commerciele massamedia al die jaren is geweest toen de Palestijnen almaar de schuld kregen van de escalatie, en het joods extremisme onderbelicht of totaal verzwegen werd door de journalistieke spreekbuizen van de macht. Al die jaren hebben de Palestijnen zwaar geleden onder de zionistische terreur. Een dagelijkse terreur waarover de NRC zeker drie decennia lang niet in die woorden berichtte, aangezien Salomon Bouman, de correspondent in Israel van deze zogeheten 'kwaliteitskrant,' zelf een overtuigde zionist was en nog steeds is. Een zionist die evenals zijn kinderen tevens de Israelische nationaliteit bezit. Het was deze Salomon Bouman die een paar jaar geleden verklaarde dat de etnische zuivering door zionistische troepen in 1948 en in 1967 geen oorlogsmisdaad was. Een voorbeeld van zijn verslaggeving is dit: nadat weer eens bij een Israelische terreuraanval in 2001 tenminste tien Palestijnse burgers waren 'gedood' verklaarde Bouman dat 'met de arrestatie van twee daders van de aanslag op de Israelische minister van Toerisme Rahavam Ze'evi is voor premier Ariel Sharon de weg vrijgekomen om het Israelische leger eervol uit de Palestijnse steden terug te trekken.' Let op de kwalificaties. Palestijnen worden gedood, niet vermoord, alleen een Israelische minister wordt vermoord. Er zijn twee mensen opgepakt die 'te maken hebben' met de moord op de minister van Toerisme. Wat nu? Zijn ze dan al berecht en veroordeeld, of zijn ze nog verdachten? Het zijn natuurlijk Arabieren, dus in de ogen van Bouman per definitie onbetrouwbaar, maar toch. Moest hij klakkeloos herhalen wat de Israelische militaire propaganda hem had ingefluisterd?

Terwijl Bouman niet ter plaatse aanwezig was geweest, omdat hij de bezette gebieden niet indurfde in tegenstelling tot buitenlandse correspondenten in Israel, lepelde hij domweg de zionistische propaganda op. Geen woord over standrechtelijke executies, het gericht schieten op medisch personeel, het vermoorden van Palestijnse kinderen, waar ik als journalist getuige van ben geweest. Niets van dit alles. Een dag later berichtte Bouman vanuit Tel Aviv dat 'de Israelische veiligheidsdiensten bekendgemaakt [hebben] dat twee handlangers van de twee moordenaars van deze minister zijn gearresteerd.' De twee 'daders' zijn dus inmiddels 'handlangers' geworden, maar zijn nog steeds geen verdachten, wat de juiste betiteling in de onafhankelijke journalistiek. Zonder enige rectificatie heeft Bouman meer dan 30 jaar de berichtgeving over het Midden-Oosten en zijn Israel verzorgd voor de NRC. Een politiek feit van de eerste orde, want mede door deze permanente propaganda was de Nederlandse politiek in feite gedwongen de Israelische terreur te steunen. En nu dit onmogelijk lijkt te zijn geworden voor de krant moet een schuldige worden gevonden. En dat is nu ineens het beeindigen van de bouwstop, zoals voor een kind de tafel schuldig is.

Natuurlijk zijn er nog grotere dwazen actief, zoals Sander van Hoorn van het NOS-Journaal, die zonder enige schroom publiekelijk verklaart dat de geterroriseerde Palestijnen een compromis moeten sluiten met de terroristische zionisten omdat in zijn ogen, ik citeer: 'beide partijen moeten slikken', terwijl in werkelijkheid zowel de VN als het Internationaal Gerechtshof in Den Haag hebben bepaald dat de Joodse nederzettingen in bezet gebied volstrekt illegaal zijn, en zo spoedig mogelijk door de zionisten ontruimd dienen te worden. De journalistiek is een hoerig vak, een speeltuin voor lichtgewichten en opportunistische carrieristen, zoals de zoon van Henk van Hoorn.