Ron en Rosa van der Wieken 9

Product van Israelische terreur in Libanon.

Het grote probleem van het echtpaar Ron en Rosa van der Wieken en hun aanhang is dat ze zichzelf alleen als slachtoffers kunnen zien en dus weigeren hun persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen. Ze kunnen niet accepteren dat ze tevens daders kunnen zijn zodra ze bijvoorbeeld de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking steunen. Hun slachtofferisme zetten ze tevens in als moreel chantagemiddel tegen zowel de wereld van de gewantrouwde niet-joden als tegen kritische joden, mensen die Ron en Rosa zien als behorend tot hun 'eigen volk', en niet tot het volk waar ze leven. Een joodse Nederlander heeft naar hun stellige overtuiging niet het recht zich allereerst te beschouwen als onderdeel van het Nederlandse volk, want hij is een 'Jood' met hoofdletter, die dus loyaal met Israel dient te zijn en niet met Nederland of met welk land dan ook waar een 'Jood' leeft. Het is niet absurd om te stellen dat deze zienswijze uiteindelijk een problematisch zelfbeeld oplevert voor joden die deze overtuiging zijn toegedaan en die het toch verkiezen om niet in Israel samen te leven met het daar levende Joodse volk. Het is een vorm van schizofrenie en masochisme, want niemand dwingt bijvoorbeeld Ron en Rosa om te blijven waar ze leven.

Deze stoornis krijgt bij sommigen zelfs een gevaarlijke vorm. De voormalige PVV-Tweede Kamerkandidaat Gidi Markuszower gaat zover dat hij een Nederlandse volksvertegenwoordiger wilde worden, terwijl hij alleen loyaal is ten opzichte van Israel wanneer hij joodse Nederlanders die kritiek op zijn geboorteland Israel hebben wil laten straffen met uitstoting uit de joodse gemeenschap. Zijn paranoide levenshouding leidde ertoe dat hij illegaal met een wapen over straat in Nederland ging. En het echtpaar Van der Wieken gaat zover dat ze joodse Nederlanders met kritiek op de Israelische schendingen van het internationaal recht beschuldigen van 'antisemitisme' door te beweren dat zij 'voor Israel andere maatstaven' hanteren 'dan voor de rest van de wereld,' hetgeen aantoonbaar een leugen is.

Deze ernstige afwijking is het gevolg van een gecultiveerd slachtofferschap. Feit is namelijk dat Ron en Rosa geen slachtoffers zijn. Hoewel ze zich niet echt geintegreerd voelen in de Nederlandse samenleving (maar dat is hun eigen keuze) zijn ze wel degelijk maatschappelijk geslaagd, hij als cardioloog en zij als voormalig VVD-raadslid. Men kan niet stellen dat ze op een of andere manier daadwerkelijk gediscrimineerd of vervolgd zijn. Integendeel zelfs, ze hebben alle mogelijkheden gekregen om zich hier in alle vrijheid te kunnen ontwikkelen. En terecht, Nederland staat zich voor een democratische rechtstaat te zijn. Het probleem met Ron en Rosa en hun aanhang is dat ze hun vermeende slachtofferschap deel van hun identiteit hebben gemaakt, maar dat is uiteindelijk een persoonlijke keuze, niemand heeft hen daartoe gedwongen, zelfs niet de geschiedenis, want er zijn genoeg joodse Nederlanders die het slachtofferisme niet hebben gekozen als onderdeel van hun identiteit.

Over dit onderwerp sprak ik met de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan. Hij vertelde me dat hijzelf veel meer geinteresseerd is in de dader dan in het slachtoffer, want met het slachtoffer kan iedereen zich vrijblijvend identificeren, met de dader nagenoeg nooit. De schuldige dader is het kwaad dat altijd buiten ons wordt geprojecteerd, het onschuldige slachtoffer dat zijn natuurlijk wij. Wie anders? En op die manier ontkennen we onze eigen verantwoordelijkheid. Vanuit dit perspectief zei hij dat:

het moderne antisemitisme in Europa het filosemitisme is. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn. Daarom koesteren de Europeanen het slachtoffer, die vervult een onmisbare functie in hun leven. En hier zie ik een relatie met het diep in het westerse bewustzijn verankerde icoon van Christus, de jood aan het kruis. Hij lijdt voor de christen, hij verlost hem van het kwaad. De jood Christus is het slachtoffer bij uitstek dat in de christelijke cultuur als maatstaf functioneert voor de eigen goedheid. En zodra er geen enkele twijfel meer bestaat over de eigen voortreffelijkheid stopt men met nadenken. Daarom ben ik als filmmaker veel meer geïnteresseerd in de dader dan in het slachtoffer. Het slachtoffer geeft de mens een gemakkelijk antwoord op de moeilijke vraag: wie ben ik? De dader daarentegen dwingt ons permanent na te denken over wie we werkelijk zijn.

Het was Jan Blokker die erop wees dat 'na de Tweede Wereldoorlog het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig [is] verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders.'

Men kan niet anders concluderen dan dat de houding van Ron en Rosa en hun aanhang larmoyant is. Bij gebrek aan feitelijke argumenten proberen ze via morele chantage hun gelijk te krijgen. Door het politiek gebruiken van een begrip als 'antisemitisme' tegen iedereen, jood of geen jood die Israel durft te bekritiseren, steunen ze de terreur van een inmiddels schurkenstaat. En dat doen deze geschoolde mensen bewust. Uit rancune, uit benard sectarisme, uit onverantwoordelijkheid. Deze mensen vormen een probleem voor zichzelf.

Het ressentiment, die troebele drab van driften die onder de woorden borrelt, is echt.

schreef Kertesz ooit eens, en wie kan dit beter weten dan hij, de man die met de zwijnerij van fascisme, communisme en kapitalisme werd geconfronteerd. Ron en Rosa van der Wieken zouden eens stil moeten staan bij zijn volgende woorden uit De verbannen taal:

Het is in ieder geval een twintigsdte-eeuws verschijnsel dat politiek en cultuur niet alleen elkaars tegenpolen maar ook elkaars vijanden zijn geworden. Dit is geen natuurlijke ontwikkeling, en de politiek die losgekomen is van de cultuur en die door haar macht een onbegrensde en gewetenloze alleenheerschappij verwerft, zorgt voor enorme verwoestingen -- zoniet in mensenlevens en materieel goed, dan toch in de psyche van de mensen. Het instrument van de verwoesting heet ideologie. In de twintigste eeuw, dit verschrikkelijke tijdperk van verlies aan waarden, werden alle waarden tot ideologie. En het ergste is dat de moderne massa, die nooit deel heeft gehad aan cultuur, deze ideologieen als cultuur in zich heeft opgenomen.

En dit geldt ook voor de volgelingen van de zionistische ideologie. Mensen die zichzelf definieren als behorend tot het 'Joodse volk' en die tegelijkertijd een barbaars systeem verdedigen dat iets meer dan een jaar geleden verantwoordelijk was voor het vermoorden van tenminste 300 Palestijnse kinderen, die mensen gedragen zich even schurkachtig als de eerste de beste terrorist. De Van der Wiekens met hun extremistische opvattingen zouden zich dit eens moeten realiseren.

http://dejoodselobby.web-log.nl/dejoodselobby/2010/03/de-joodse-antis.html#more