Paul2 heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Theodor Holman 7" achtergelaten:
Hoe serieus kun je zo'n man nemen
'Moord op Theo van Gogh
Holmans geloofwaardigheid liep in 2004 na de moord op collega Theo van Gogh een geduchte deuk op. In het televisieprogramma Barend & Van Dorp beweerde Holman dat hij bij het opgebaarde lijk van Van Gogh had gevoeld dat het been was geamputeerd. Dit zou volgens hem door de politie zijn gedaan omdat er nog kogels van de moordaanslag in zouden zitten die onderzocht moesten worden. Enige dagen later bleek zijn verhaal niet waar te zijn en slechts bedoeld om de gemoederen in de Nederlandse gemeenschap nog wat meer te verhitten. Onder de dreiging van een juridische aanklacht wegens het 'aanzetten tot haat' (in de richting van de Nederlandse moslimgemeenschap, waaruit de dader van de aanslag voortkwam) trok Holman zijn opmerkingen in.'
http://nl.wikipedia.org/wiki/
8 opmerkingen:
Ik ken hem niet persoonlijk. Maar hij komt op mij over als gefrustreerd en verzuurd.
Een nietszeggend persoon.
Merijn
Ik heb hem een keer in het publiek zien optreden, in de Melkweg ter gelegenheid van de Nobelprijs voor de literatuur die niet aan Bob Dylan zou worden gegeven.
Hij zou Gerard Reve wel even bellen vanaf het podium om de meester een goed woordje voor Dylan te laten doen.
Maar de meeser was in die dagen al danig het noorden kwijt en vergat halverwege het gesprek waar het ook alweer over ging, waarna zijn wederhelft een plaat van Dylan opzette die we over de telefoon mochten beluisteren en Reve inmiddels niet meer wist wat er aan de hand was. Holman moest het maar rechtbreien (wat hij niet kon).
Zichzelf en anderen die hij bewondert in het openbaar te kakken zetten, daar komt het bij hem op neer. Een opgezette geit naast het spreekgestoelte neerzetten bij een herdenkingsbijeenkomst over Theo van Gogh ('voor de liefhebbers'), ook zoiets.
En aangezien het streven niet bewust is, zou je dat dan toch weer echte ironie kunnen noemen. Wel een heel duistere soort.
van Gogh:
'Als iemand kanker verdient, is 't Paul Rosenmöller, de hopman van politiek correct Nederland; mogen de cellen in zijn hoofd zich tot een juichende tumor vormen (. . .) Laat ons pissen op zijn graf.'
anzi
Officier van Justitie mr. Mijnssen – die zich had ontfermd over de zaak – werd op de dag van zijn overlijden door Van Gogh getrakteerd op
een column getiteld ‘Laat duizend champagnekurken knallen!’. Daarin geen condoleance, maar een rancuneus slotoffensief: “Ik spreek de hoop uit dat - mocht er een hel zijn - meester Mijnssen nog maar lang zal branden. Nu Mevrouw Barend nog.”
anzi
november 1980 kwam Hans Wiegels vrouw Pien om het leven bij een aanrijding met een vrachtwagen. De gebeurtenis leeft in het nationale geheugen voort in het beeld van een schutterige Joop den Uyl die Wiegel probeert te troosten wanneer deze het voor de camera's te kwaad krijgt. Een houterig armgebaar, een verlegen prevelement - zo gaat men in Holland met andermans leed om.
Tenminste - in de generatie waartoe Den Uyl behoorde. Elders waren de reacties minder ingehouden. De week na het ongeluk kwam het Amsterdamse studentenblad Propria Cures met een speciaal VVD-nummer. Op de voorpagina prijkte een stuk van Theodor Holman, waarin grappen als 'Pien klapt uit elkaar' (mevrouw Wiegel had in De Telegraaf een rubriek 'Pien klapt uit de keuken'), en 'een puntige dialoog over de abortuswetgeving: breinaalden of vrachtauto's.'
Elders in het blad werd nogmaals de spot gedreven met de overledene, in een 'Hollands Dagboek door Hans Wiegel'. Het stuk werd op de voorpagina aangekondigd als 'Exclusief! Pien laat haar richtingaanwijzer zien'. Behalve Theodor Holman zat ook Beatrijs Ritsema in de toenmalige PC-redactie, dezelfde die nu als lieve oudtante vragen over goede manieren beantwoordt in de krant. Hadden Holman en Ritsema soms iets tegen Jacqueline Wiegel? Natuurlijk niet. Het leedvermaak was weliswaar op haar, maar niet tegen haar gericht. Het beoogde slachtoffer was Hans Wiegel en zijn VVD
anzi
Een goede columnist moet zich slechts aan 9 (negen) regels houden.
1. Hij moet altijd ontroeren. (Kwaad maken, laten lachen, laten huilen.)
2. Zijn column mag nooit voorspelbaar zijn, tenzij die voorspelbaarheid ontroert.
3. Een goede columnist heeft iets ‘rafeligs.’ (Zijn gedachten zijn nooit helemaal af, soms doet hij ook maar wat.)
4. Een goede columnist schrijft soms literatuur, maar meestal niet.
5. Een goede columnist is een hooligan, maar wel één met goede manieren.
6. Een goede columnist hecht niet aan ambitie, carriere of een goede naam.
7. Een goede columnist vindt ruziemaken leuk.
8. Een goede columnist staat laat op, gebruikt drugs, drinkt te veel alcohol, neukt alles wat-ie maar te pakken kan krijgen en is onbetrouwbaar.
9. Een goede columnist is bij voorkeur een achterdochtige persoonlijkheid.
10. Een goede columnist houdt zich aan niet één regel.
Theodor Holman
anzi
Schelden is een plicht.
Toen ik begin jaren tachtig in de redactie van Propria Cures zat, werd ons door Jeroen Brouwers verweten dat wij woordgrapjes maakten. Tom van Deel noemden we Dom en Kaal. Volgens Brouwers liep er een bloedrode lijn van ons naar het fascisme, naar Der Stürmer van Julius Streicher. Dat noem ik pas vulgarisering. Wij waren echt geen fascisten. Je bent geen fascist omdat je aan satire doet. Dat was voor het eerst dat ik het politiek correcte denken zelf aan den lijve ondervond.’
Aldus Holman die het verschil niet weet tussen satire en fascisme. Die hoog van de toren blaast en denkt dat hij satire bedrijft door vieze woordjes op te schrijven en daar aan wat vunzige verwijzingen aan te koppelen.
anzi
verwijzingen
Een goede columnist
neukt alles wat-ie maar te pakken kan krijgen!
He,he, eindelijk satire!
anzi
Een reactie posten