Paul Brill van de Volkskrant 19

Op 17 april 2004 schreef de dichter/acteur Ramsey Nasr in NRC/Handelsblad over enkele Nederlandse pro-Israel lobbyisten het volgende:

'De Winter zelf kunnen we sinds 11 september kort zijn. Van iemand die beweert dat alle moslims joden gewoonlijk omschrijven als nakomelingen van apen en varkens (Trouw, 21 juni 2003), hoeven we weinig goeds te verwachten. En inderdaad: ,,Het vreselijke is dat ze (de Israëliërs) gedwongen zijn geweest de strijdmiddelen van hun vijanden over te nemen, omdat ze anders ten onder waren gegaan. [...] Als je tussen de Arabieren woont en die niet met hun eigen middelen bestrijdt, overleef je daar niet. Of je hem aardig vindt of niet, Sharon heeft dat begrepen.'' (Vrij Nederland, 5 april 2003)…
En dan is er nog Carl Friedman, columnist bij Vrij Nederland. Vroeger had ze het hoofdzakelijk over de Tweede Wereldoorlog als een moedig gevecht met en tegen het geheugen. Nu verdedigt ze de oorlog in Irak als een ,,adembenemend experiment''. Wanneer men over een oorlog spreekt in abstracte termen (zoals collateral damage), doet men dat gewoonlijk om de geur van dood en verminkte lijken zo ver mogelijk te houden van zichzelf of de toehoorder. Het wordt vaak gedaan door oorlogsspecialisten en hoofdzakelijk wanneer het vijandelijke doden betreft. Maar bij de woorden `adembenemend experiment' denk ik behalve aan een abstract feest voor de vijand ook nog aan iets anders. Ik dacht dat experimenten louter nog op dieren werden uitgevoerd... Zo lijkt Friedman in een andere column te beweren dat ook de Palestijnen een soort experiment uitvoeren, en wel op zichzelf: de situatie op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza wordt impliciet voorgesteld als een bezetting van Palestijnen dóór Palestijnen. De Israëliërs lijken boefjes in vergelijking met wat het corrupte PLO-bestuur van Arafat in de bezette gebieden allemaal uitvreet. Vastgesteld mag worden dat de Palestijnen voorlopig zelf de schuld dragen, want: ,,Kennelijk schikken ze zich in hun lot. Dat maak ik op uit het feit dat er nooit Palestijnen op straat komen om deugdelijk onderwijs te eisen, of werkgelegenheid, of vrijheid van meningsuiting. De politieke activiteit van Palestijnen is vooralsnog beperkt gebleven tot openbare verbrandingen van de Israëlische vlag. Ook hebben Palestijnen, zowel bij het uitbreken van de eerste Golfoorlog als bij het uitbreken van de tweede, massaal hun steun betuigd aan Saddam Hussein, onder wiens schrikbewind hun Iraakse moslimbroeders in massagraven zijn gestort.'' (Vrij Nederland, 13 maart)… Ik heb net zo weinig behoefte aan Hamas als de Israëliërs. Maar Hamas was er zonder Israël nooit geweest. Nu de bezetting definitief wordt, wordt alles uit de kast gehaald om dit te verdoezelen, onder het mom van veiligheid: Israël kán de bezette gebieden nog niet teruggeven, hoe graag het ook zou willen. Zo bekeken zijn terreur en apathie niet het zieke tweelingkind van de bezetting, maar van de Palestijnse aard - of liever, van hun ontaarding... Waarom schrijf ik dit? Om mijn gelijk te halen? Nee. Daar help ik mijn familieleden niet mee, het gaat om iets anders. De enige realistische oplossing luidde ooit: de volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever, Gaza en Oost-Jeruzalem en billijkheid voor de vluchtelingen. Israël is erin geslaagd dit te herleiden tot mogelijke vooruitzichten op het stopzetten van de uitbreiding van nederzettingen die sinds 2001 werden opgebouwd. Dat wil zeggen: debatten daarover. Zover waren we gekomen met de Routekaart. En binnenkort komt onze ereprijs, Gaza, in zicht: een volledig verwoest en overbevolkt rampgebied dat, aangevuld met een paar thuislanden op de Westelijke Jordaanoever, uiteindelijk Palestina zal heten. Israël streeft het al decennia na, en Bush heeft het nu, in een onderonsje met Sharon, officieel goedgekeurd. Volkenrechtelijk is dat uiteraard jammer, maar het valt zeker te verdedigen. Exit Palestina. Zulke resultaten zijn voor een bescheiden Nederlandse stukkenschrijver niet haalbaar; vrede noch oorlog ligt binnen handbereik van de columnist, hoe bevlogen ook. Maar de rechtvaardiging van misdaden, het goedpraten van een bezetting is wel mogelijk voor schrijvers en woordvoerders, hier in Nederland, indien het wordt toegestaan en aangemoedigd door de media. Ook ik kan de wereld niet veranderen, maar laat mijn doden niet beledigen. Die macht tenminste bezit ik. Ik ben geen beest. Daarom wil ik duidelijk maken dat het een gotspe is dat kranten, tijdschriften en praatprogramma's doen alsof hun neus bloedt. Een column geeft een mening weer. Als dat elke week dezelfde mening is, zoals bij Ellian of Cliteur, is dat hooguit ergerlijk. Als het een aanklacht vormt tegen een volk dat wordt vermoord, is het vuiligheid. Vrijheid van het geschreven woord mag niet misbruikt worden om een oude mythe te ondersteunen of een nieuwe langzaam op te bouwen. Inderdaad, het nieuwe antisemitisme bestaat. Normaal gesproken vind ik het een dooddoener van jewelste, maar ik wil het hier voor één keer vermelden: ook Palestijnen zijn semieten. En ik krijg de indruk dat sommige columnisten - bewust of onbewust - een heel eigen versie van de schuldige jood aan het ontwerpen zijn. Alleen, het lijkt zoveel goedaardiger, en wat hebben we een mededogen.'

Een jaar later werd bekend dat Carl Friedman in werkelijkheid Carolina Klop heette en uit een rooms-katholiek Brabants gezin komt, maar zich graag uitgaf voor joods. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een patient, iemand met een ernstige stoornis, met een dame die hysterische opvattingen erop nahoudt en die een obsessieve behoefte had die onzin in Trouw en Vrij Nederland te ventileren. En dat laatste is veel ernstiger. Dat is de zaak waarom het draait. Al decennialang gebruiken de Nederlandse commerciele massamedia 'de joden' voor hun eigen politieke agenda. Deels uit schuldgevoel voor het op grote schaal verraden van de joodse Nederlanders tijdens de Holocaust en deels omdat Israel een westerse voorpost is, die ingezet wordt tegen het Arabische achterland waar onze onmisbare olie zit.

Er zijn twee kranten in Nederland die onevenredig veel aandacht besteden aan 'de joden', te weten de van origine protestants-christelijke Trouw en de van origine rooms-katholieke Volkskrant. Voor de doorsnee Trouw-lezer is de Bijbel de richtsnoer in het leven, zij geloven dat alle joden eerst terugmoeten naar het heilige land, voordat God de finale rekening kan opmaken waarbij de ware gelovigen gered zullen worden, en de rest, inclusief dat deel van het uitverkoren volk dat weigert de waarheid van het Nieuwe Testament te erkennen, voor eeuwig in de hel zullen branden. Kortom, de doornsee Trouw-lezer is een onvervalste filosemiet, die je niet graag over de vloer wilt hebben. Dan het antisemitische rooms-katholicisme waaruit de Volkskrant is voortgekomen. Het saillante kenmerk van de roomse gelovige was eeuwenlang dat die ervan overtuigd was dat Jezus een christen was en Judas een jood. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig, en dat blijkt ook uit het feit dat procentueel twee keer zoveel joden uit het 'tolerante' Nederland werd gedeporteerd als uit Belgie en driekeer zoveel als uit Frankrijk.

Na 1945 veranderde die houding langzaam, de antisemitische tendenzen verdwenen weliswaar niet, die werden in toenemende mate op Arabieren gefocussed, maar ze konden niet langer openlijk op 'de joden' worden geprojecteerd. De antisemieten werden als het ware filosemieten. De joden in Israel konden zo door de Nederlandse christenen worden gebruikt voor hun belangen in het grote, geopolitiek spel of dienden als voorwerp van christelijke boetedoening. Welnu, de Volkskrant is daarvan een voorbeeld bij uitstek. 'Na de Tweede Wereldoorlog is het jodendom in de christelijke wereld vrijwel heilig verklaard en geen volk dat in die processie zo hard vooroploopt als de Nederlanders,' zoals Jan Blokker en zijn twee zoons terecht opmerken in het boek Nederland in twaalf moorden. Niets zo veranderlijk als onze identiteit. De Nederlander is uiterst flexibel, opportunistisch, en gehoorzaamt de macht blindelings zodra het om het eigen hachje gaat. In de woorden van Blokker: 'In de Nederlandse geschiedenis is onverschilligheid doorgaans de vriendelijkste houding ten opzichte van joden geweest. Nederlanders hebben altijd precies geweten wie van hun buren een jood was en op elk gewenst moment kon die wetenschap consequenties krijgen: het verraden van joden voor "kopgeld" tijdens de Duitse bezetting is daar maar 1 vorm van. De paniekerige pogroms in het pestjaar 1349 was een andere.'

Israel heeft voor joodse westerlingen nog een extra functie. De joods-Israelische hoogleraaar Benjamin Beit-Hallami wees daarop toen hij schreef: ‘In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.'

Met andere woorden: Israel geeft westerse joden die door de Holocaust en het christelijk verraad getraumatiseerd zijn geraakt, een broodnodig houvast. En tenslotte is er het Israel voor mensen met een gemankeerde roomskatholieke achtergrond zoals Paul Brill, opiniemaker van de Volkskrant, en de voormalige Trouw en Vrij Nederland-columniste Carl Friedman. Israel bevredigt hun soms pathologische ‘verlangen joods te zijn’, het geeft hen een identiteit. En zoals bekend, bekeerlingen zijn vaak roomser dan de paus. Ze moeten zich namelijk bewijzen ten opzichte van anderen, maar vooral ook tegenover zichzelf.

Beide publicisten zijn pathetische gevallen, maar Brill is daarbij ook nog eens gevaarlijk. Hij misbruikt de journalistiek voor zijn eigen agenda. Hij probeert de geesten rijp te maken voor oorlogen waarvan hij en zijn familie de consequenties niet hoeven te dragen. Wie dat wel moeten doen, zijn bijvoorbeeld de joods-Israelische soldaten in de hartverscheurende documentaire My First War van de bewonderenswaardige joods-Israelische filmmaker en reservist Yariv Mozer, een documentaire die tijdens de IDFA hoog scoorde.