Philip Freriks 7

Een absolute aanrader!!! Er staat een zogeheten 'lezersinterview' met Philip Freriks in de Volkskrant, waarin mijn favoriete dyslecticus zichzelf de retorische vraag stelt: 'Ben ik nou zo ontzettend gepantserd dat al die narigheid me niets meer doet?'

De Volkskrantlezeres Truus Jonker uit Maastricht stelt deze malloot op de stepfiets de volgende vraag: 'Bent u als nieuwslezer weleens emotioneel, en hoe gaat u daarmee om?' En als een ware provinciaal antwoordt Philip, na - ik mag aannemen - geruime tijd te hebben nagedacht: 'Ik ben in het verleden behoorlijk emotioneel geweest toen ik de dood van goede vrienden, moest aankondigen... maar in de regel is het je reflex om ook nieuws dat heel ingrijpend is, professioneel te brengen.'

Juist ja, dus als degenen die hij als vriend beschouwd op een natuurlijke manier doodgaan grijpt hem dat 'behoorlijk' aan, en in het geval van de moord op honderduizenden anderen dan bericht hij dat zonder emotionele betrokkenheid. Zodra het zijn eigen wereldje betreft dan is hij 'behoorlijk emotioneel,' maar als het nieuws verder van huis ligt dan reageert hij uit een 'reflex'. Nu weet ik van een aantal wereldberoemde journalisten als, ik noem er maar twee, John Pilger en Robert Fisk, dat die altijd emotioneel betrokken zijn bij het onderwerp dat ze behandelen. Dat maakt hen ook uitstekende journalisten. Een journalist die zich als Freriks af moet vragen: 'ben ik nou zo ontzettend gepantserd dat al die narigheid me niets meer doet?' kan onmogelijk een goede journalist zijn. Zo iemand is niet allereerst een journalist, maar een cynicus, iemand die overal de prijs van weet, maar nergens de waarde ervan. Veelal zijn het ijdele kwasten, en dat gaat helemaal op voor Freriks. Hijzelf staat centraal in zijn wereld. Dat maakt Philip ook zo slecht voor het vak van nieuwslezer. Hij zit als het ware permanent tussen het nieuws en de kijkers in. Hij is hinderlijk aanwezig. 'Kijk mij nou' zie je hem denken. De hele tijd zijn wij kijkers ons ervan bewust dat Philip voorleest. En hoe! Ik zag hem gisteren weer door zijn teksten heen blunderen. Bijna geen zin wordt met de juiste dictie uitgesproken. Het is alsof Freriks de teksten voor het eerst leest, alsof hij zelf niet geloofd wat er staat. Permanent struikelt hij over de woorden, maakt hij de wonderlijkste fouten. En juist vanwege zijn schlemieligheid houdt het tv-volk van hem. Want journalistiek wordt hier in de polder niet als vak gezien, maar als een amateuristische bezigheid. Vandaar dat Philip ook als variété-artiest in het land optreedt. Zijn ijdelpunt en onnozelheid kent geen grens. In echte journalistiek in het tv-volk niet geinteresseerd. Kijkt u nog eens goed naar die portretten van hem. En... begrijpt u wat ik bedoel?