Anja Meulenbelt bericht:'Te gast: Clara Legêne;
Omdat het vakantie is en het me een lekker regenachtige-namiddag-klus leek, heb ik (een poging tot) een case study gemaakt van vier kranten die afgelopen week hebben bericht over de uitruil van Libanese, Palestijnse en Israëlische gevangenen. Hoe berichten die kranten erover, welk vertelperspectief kiezen ze, hoe verhouden zich de feiten tot de eigen observaties, duidingen of interpretaties en wie citeren de verslaggevers?De artikelen die ik heb genomen kwamen uit de Volkskrant, Trouw, de NRC en BN/DeStem.
Omdat je een referentiepunt moet hebben, heb ik het ANP-bericht van 16 juli genomen waarop alle verslaggevers zich hebben gebaseerd.In dat ANP-bericht staan 14 feiten opgesomd. Ik heb eerst gekeken of en hoe die feiten door de vier kranten zijn overgenomen (A). Dan weet je eigenlijk al een heleboel.
Vervolgens heb ik alle citaten uit de artikelen gehaald en met een kleur aangegeven of een Israëli werd geciteerd, of een Libanees/Palestijn (B).
Daarna heb ik uit alle artikelen de passages, zinnen of zinsdelen op een rij gezet die of over een feit gingen dat niet in het ANP-bericht stond, of een observatie of interpretatie van de verslaggever zijn. Ik noemde dat ‘duiding’. Alle dingen dus die je als lezer op gezag van de verslaggever moet aannemen (C).
Met name die laatste rubriek riep bij mij een zooi kritische vragen op en die heb ik onder elkaar gezet (D). Hier en daar onderbouwd met eigen bronnenonderzoek.
En ten slotte heb ik van elk artikel de passages, zinnen of zinsdelen die een feit waren, een citaat of een duiding bij elkaar gezet en de woorden geteld. Dat liet zich weer keurig vertalen in percentages en daar heb ik weer een diagram van gemaakt. Het is een aardige oefening om eerst de artikelen te lezen en zelf te schatten, hoeveel informatie een feit of citaat is en hoeveel informatie de opinie of duiding van de verslaggever is.
Ik was nog van plan, te toetsen vanuit welk vertelperspectief de verslaggevers schreven. Maar die moeite kon ik me besparen: ze schrijven allemaal vanuit het perspectief van Israël. Daarover gaan dan ook enkele van mijn vragen. Je zou dat zelfs nog kunnen uitsplitsen naar jouw paradigma’s, maar ik vond het wel mooi zo. Het is voor het grootste deel paradigma 2 en een zinniger vraag is of verslaggevers dat zelf beseffen. Er hangt natuurlijk een hele discussie aan. Paradigma 2 heeft ook trekken van hoor- en wederhoor en beide kanten belichten (waar twee vechten hebben twee schuld). De verslaggevers berichten ook wel over beide kanten - die van BN/DeStem is zelfs de hele dag in Libanon geweest en bericht uitsluitend over wat hij daar meemaakte. Maar.. nou ja, kijk zelf maar.
Ik heb van het geheel een digitaal bladerboekje gemaakt dat je hier kunt lezen. Bovenin het menu zit een knop ‘full screen’ voor betere leesbaarheid. Je komt er weer uit met ‘escape’. Zijn de letters nog te klein, dan kun je de pagina’s in full screen ook nog vergroten.
Wie het als pdf wil lezen: klik hierWie het als word-document wil lezen: klik hier.
Het plaatje op de voorkant komt van AlJazeera en dat op de achterkant is van Dan Wasserman.'
Omdat je een referentiepunt moet hebben, heb ik het ANP-bericht van 16 juli genomen waarop alle verslaggevers zich hebben gebaseerd.In dat ANP-bericht staan 14 feiten opgesomd. Ik heb eerst gekeken of en hoe die feiten door de vier kranten zijn overgenomen (A). Dan weet je eigenlijk al een heleboel.
Vervolgens heb ik alle citaten uit de artikelen gehaald en met een kleur aangegeven of een Israëli werd geciteerd, of een Libanees/Palestijn (B).
Daarna heb ik uit alle artikelen de passages, zinnen of zinsdelen op een rij gezet die of over een feit gingen dat niet in het ANP-bericht stond, of een observatie of interpretatie van de verslaggever zijn. Ik noemde dat ‘duiding’. Alle dingen dus die je als lezer op gezag van de verslaggever moet aannemen (C).
Met name die laatste rubriek riep bij mij een zooi kritische vragen op en die heb ik onder elkaar gezet (D). Hier en daar onderbouwd met eigen bronnenonderzoek.
En ten slotte heb ik van elk artikel de passages, zinnen of zinsdelen die een feit waren, een citaat of een duiding bij elkaar gezet en de woorden geteld. Dat liet zich weer keurig vertalen in percentages en daar heb ik weer een diagram van gemaakt. Het is een aardige oefening om eerst de artikelen te lezen en zelf te schatten, hoeveel informatie een feit of citaat is en hoeveel informatie de opinie of duiding van de verslaggever is.
Ik was nog van plan, te toetsen vanuit welk vertelperspectief de verslaggevers schreven. Maar die moeite kon ik me besparen: ze schrijven allemaal vanuit het perspectief van Israël. Daarover gaan dan ook enkele van mijn vragen. Je zou dat zelfs nog kunnen uitsplitsen naar jouw paradigma’s, maar ik vond het wel mooi zo. Het is voor het grootste deel paradigma 2 en een zinniger vraag is of verslaggevers dat zelf beseffen. Er hangt natuurlijk een hele discussie aan. Paradigma 2 heeft ook trekken van hoor- en wederhoor en beide kanten belichten (waar twee vechten hebben twee schuld). De verslaggevers berichten ook wel over beide kanten - die van BN/DeStem is zelfs de hele dag in Libanon geweest en bericht uitsluitend over wat hij daar meemaakte. Maar.. nou ja, kijk zelf maar.
Ik heb van het geheel een digitaal bladerboekje gemaakt dat je hier kunt lezen. Bovenin het menu zit een knop ‘full screen’ voor betere leesbaarheid. Je komt er weer uit met ‘escape’. Zijn de letters nog te klein, dan kun je de pagina’s in full screen ook nog vergroten.
Wie het als pdf wil lezen: klik hierWie het als word-document wil lezen: klik hier.
Het plaatje op de voorkant komt van AlJazeera en dat op de achterkant is van Dan Wasserman.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten