De Dood van een Massamoordenaar

Een van de grootste massamoordenaars in de moderne geschiedenis is overleden. Leest u nog eens wat de katholieke christen Maxime Verhagen zei over Soeharto. Relatief stabiel en sterke economische groei. Soeharto is verantwoordelijk voor de moord op meer dan 1 miljoen mensen. Waarom beoordeelt minister Verhagen van dit christelijk sociaal democratische kabinet een massamoordenaar op criteria als stabiliteit en groei? Het antwoord is simpel: omdat beschaving en mensenrechten geen doorslaggevende rol voor hem spelen. Verhagen handelt als een collaborateur, hij collaboreert met terrorisme zodra dit economisch voordeel oplevert. De Indonesische stabiliteit kwam door de terreur van de geheime diensten en het leger, het martelen, vermoorden, het laten verdwijnen van de oppositie. De werkelijke normen en waarden van Verhagen, die het evangelie van jezus christus omarmt, zijn de normen en waarden van het geld, de begeerte. Hij zou zelfs naar de begrafenis zijn gegaan, als de massamoordernaar niet morgen al werd begraven. Verhagen heeft geen respect voor het leven van mensen. Zou hij respect voor zichzelf hebben? Nee, natuurlijk, dit soort mensen hebben geen geweten, geen ziel, geen respect, ze bezitten de geest van de moderne moordenaars, voor wie alleen nut efficiendy en geld tellen. Ze leven niet, maar functioneren. Eichmann was daarvan een perfect voorbeeld. Het is het cynisme dat ons leidt, het cynisme, overal de prijs van weten en van niets de waarde, zoals Oscar Wilde het zo treffend omschreef.

Leest u wat een fatsoenlijk mens over de massamoordenaar Soeharto te melden had:

'Good and Bad Genocide
Double standards in coverage of Suharto and Pol Pot
By Edward S. Herman

Coverage of the fall of Suharto reveals with startling clarity the ideological biases and propaganda role of the mainstream media. Suharto was a ruthless dictator, a grand larcenist and a mass killer with as many victims as Cambodia's Pol Pot. But he served U.S. economic and geopolitical interests, was helped into power by Washington, and his dictatorial rule was warmly supported for 32 years by the U.S. economic and political establishment. The U.S. was still training the most repressive elements of Indonesia's security forces as Suharto's rule was collapsing in 1998, and the Clinton administration had established especially close relations with the dictator ("our kind of guy," according to a senior administration official quoted in the New York Times, 10/31/95).
Suharto's overthrow of the Sukarno government in 1965-66 turned Indonesia from Cold War "neutralism" to fervent anti-Communism, and wiped out the Indonesian Communist Party--exterminating a sizable part of its mass base in the process, in widespread massacres that claimed at least 500,000 and perhaps more than a million victims. The U.S. establishment's enthusiasm for the coup-cum-mass murder was ecstatic (see Chomsky and Herman, Washington Connection and Third World Fascism); "almost everyone is pleased by the changes being wrought," New York Times columnist C.L. Sulzberger commented (4/8/66).'

Lees verder: http://www.fair.org/extra/9809/suharto.html