Pijn

Context. Een schreeuw om aandacht, liefde, genegenheid, geborgenheid. Een alles verscheurend verdriet. Een pistool op de eigen slaap gericht, een gruwelijke zelfmoord via een massale moordpartij. Zelfvernietiging door het vernietigen van de wereld. Een thema uit de oudheid, stof van tragedieen. Medea, wraak na verstoten te zijn. De jongen die nooit iemand aankeek, kijkt ons nu direct aan, de buitenwereld, met beschuldigende ogen. Kijk eens goed naar deze foto.

NRC-redacteur Ellen de Bruin schrijft onder de kop Cho: het risico van eenzaamheid:

'Vooral eenzaamheid is interessant als risicofactor. Het is een basisbehoefte van de mens om zich prettig verbonden te voelen met anderen. Het lijkt dus tegenstrijdig dat iemand die uit de groep ligt, agressief wordt, en niet onderdanig vriendelijk in een poging om toch aardig gevonden te worden. Toch blijkt dat steeds uit onderzoek, vaak nogal sadistisch onderzoek, waarbij mensen bijvoorbeeld verteld wordt dat ze vroeg in hun leven alleen zullen achterblijven, zonder partner of vrienden. Mensen worden daar erg gemeen van. Psycholoog Roy Baumeister schreef erover in een wetenschappelijk artikel getiteld If You Can’t Join Them, Beat Them.
Het komt doordat de psychische pijn die afwijzing veroorzaakt verwerkt wordt door het, evolutionair gezien oudere, lichamelijke pijnsysteem. Dáárom verdooft afwijzing mensen alsof hun ernstig lichamelijk letsel is toegebracht en reageren ze agressief. Vooral narcistische types, die afwijzing dus extra onterecht vinden, kunnen agressief reageren.'

Lees verder: http://www.nrc.nl/buitenland/article693787.ece/Cho_het_risico_van_eenzaamheid

In Blood and Belonging schrijft Ignatieff: 'I have been to places where belonging is so strong, so intense that I now recoil from it in fear. The rational core of such fear is that there is a deep connection between violence and belonging.'

Ik denk dat deze onweerstaanbare drift naar het zich thuis willen voelen, het op z'n plaats willen zijn, het erbij willen horen, met andere woorden: naar liefde, voortkomt uit wat de Mexicaanse dichter Octavio Paz in De boog en de lier alsvolgt omschreef: 'De wereld van de mens is de wereld van de betekenis. Deze gedoogt de dubbelzinnigheid, de tegenstrijdigheid, de waanzin of de verwarring, maar niet een gebrek aan betekenis. Zelfs de stilte is bevolkt met tekens.' Zodra een mens geen betekenis kan vinden, geen liefde, wordt het leven zinloos. Die pijn is voor de mens onverdraaglijk. Misschien had iemand een hond aan Cho moeten geven en zouden de 32 slachtoffers nu nog leven. Het allerergste is als een mens geen liefde kan ontvangen. Hij of zij zit dan in zichzelf opgesloten en wurgt zichzelf heel langzaam. Ik heb dat 1 keer bij een ander gezien, althans, zo vermoed ik.