Charles Groenhuijsen

Boudine Berkenbosch stuurde mij de volgende email: 'Vandaag publiceerde Charles Groenhuijsen op Planet een fraai stukje Bush-propaganda! De lezers reageerden voornamelijk boos: http://www.planet.nl/planet/show/id=2124258/contentid=717231/sc=5fcd47'


En dit is de column van Charles: 'Bush de grootste schurk? Gekkigheid natuurlijk.
Gepubliceerd op dinsdag 30 mei 2006
- COLUMN -
Zeer geachte lezer,
Hebt u wel eens een heel klein beetje medelijden met me? Daar is wel reden toe. Ik behoor namelijk tot een onderdrukte minderheid, die nauwelijks serieus genomen wordt. Da’s niet zo mooi. In Nederland hebben we het immers zo goed voor met geplaagde minderheden? U mag gerust weten: Ik heb het best wel een beetje moeilijk. Want met steeds komt die indringende vraag: Of ik nog steeds voor de Irak-oorlog ben?
De vragensteller kan soms een glimlachje (of is het een grimlachje?) niet onderdrukken. “Die Charles toch! Die heeft toch lelijk mis gegokt met zijn steun aan de krankjoreme oorlog van die malle Bush. Tsjonge, wat zal ‘ie' een spijt hebben."
Treurnis en leedDan volgt altijd een discussie over de Abu Graib gevangenis. Of over de gevangenen van Guantanamo Bay en natuurlijk over het aanhoudende geweld in Irak. Ik ben het tot zover doorgaans met de critici eens. De Amerikanen maakten en maken nog steeds vreselijke fouten. Mijn hart keert zich om als ik lees over mariniers die onlangs kennelijk onschuldige Irakezen vermoordden. Wat een gruwel.
En dan komt onvermijdelijk dus de vraag of ik nog voor de oorlog ben. Het antwoord luidt volmondig: Ja, daarin ben ik niet van mening veranderd. Vooral omdat het alternatief – weggaan uit Irak – zo veel slechter is. Dan laat je de miljoenen Irakezen in de steek die drie keer met gevaar voor eigen leven naar de stembus kwamen. Dan lever je grote delen van Irak waar het nu rustig en vreedzaam is (bijvoorbeeld bij de Koerden) over aan de wilde bendes van Al Qaida. Je zwicht voor terreur.
Plechtig en hoogdravendIk rijd af en toe in Amstedam langs het monument op het Weteringcircuit. Daarop staat: “Een volk dat voor tirannen zwicht zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.” Dat slaat op ons verzet destijds tegen de Duitse bezetter. Een oproep dus om te blijven hopen. En vechten.
De les van toen geldt nog: “Geef nooit op als je voor een goede zaak strijdt.” De Irakezen en met hen de Amerikanen vechten nu (net als wij destijds tegen de Duitsers) voor een goede zaak: vrijheid en democratie.
De wanhoop van vandaag mag de hoop van morgen niet verstikken. Ja, ik weet ’t, dat klinkt een beetje plechtig en hoogdravend. Maar ik meen het echt. De toekomst van uw en mijn kinderen staat mede op spel.
Ik moet zo vaak denken aan die uitspraak van president Roosevelt: “I ask you to judge me by the enemies I have made”. Natuurlijk zijn vrienden belangrijk. Maar in echte conflicten is minstens zo belangrijk wie je als vijand kiest.
Roosevelt vraagt ons in feite: Heb je wel de juiste vijand gekozen? In Irak-discussies duikt vaak George Bush op als de grote satan, de ultieme slechterik. Is hij echt onze grootste vijand? En niet de gewapende schoften die dag in dag uit burgers vermoorden? Of de zelfmoordcommando’s die onschuldige kiezers bedreigen? De terroristen die Irak liefst helemaal kapot maken? Nee, Bush is de grootste schurk? Gekkigheid natuurlijk.
De situatie in Irak lijkt soms zo uitzichtloos. Te veel geweld, te veel bloed, te veel verdriet. Maar weet dat burgeroorlogen voorbij gaan. Met bijna alle landen waar in de afgelopen 100 jaar soms hopeloos lijkende burgeroorlogen woedden gaat het nu veel beter. Ik pak er een lijstje bij: Algerije, Finland (echt waar, in 1918), El Salvador, Griekenland, Ierland, Indonesie, Korea, Libanon, Liberia, Mozambique, Nigeria, Pakistan, Paraguay, Rusland (na de 1917 revolutie), Spanje en Vietnam.
20.000 doden!
Nog even terug naar Franklin Roosevelt, beste lezer. Ik moet vaak aan hem denken. Aan de gruwelijke veldslagen die hij uitvocht. Bijvoorbeeld in 1944/1945 toen de opmars van de Amerikanen in de Ardennen stokte. Nederland moest tot 1945 wachten op de bevrijding van de Duitse bezetter.
Enig idee hoeveel Amerikanen bij die veldslag – the Battle of the Bulge - omkwamen? Tegen de 20.000! Bijna tien keer zo veel als nu in de Irak-oorlog. Maar Roosevelt zette door. En gelukig maar.
We roemen hem omdat hij dapper was toen hij zijn vrienden koos. En zijn vijanden.
Met hoopvolle groet,
Charles Groenhuijsen.'

Een commentaartje? Ik begin er niet eens aan. Zou Charles Groenhuijsen al die jaren geen enkel achtergrondverhaal of boek over dit onderwerp hebben gelezen? Zou hij echt zo naief, beter nog, zo onnozel zijn? Kennelijk! Let vooral ook op de onderstreept woorden. Als een scholier heeft hij zijn hele betoogje bij elkaar gegoogled. Wat mij opviel aan de reacties op zijn column is dat onder andere dankzij internet veel meer mensen goed geinformeerd zijn geraakt, beter geinformeerd dan bijvoorbeeld onze Charles en sommige andere collega's van me. Dat is een toenemend probleem voor de massamedia. Vroeger was men volledig afhankelijk van journalisten voor nieuws. Die tijd is godzijdank voorbij. Mensen als Groenhuijsen hebben dat nog niet door. Het maffe is dat zo'n journalist hetzelfde medium gebruikt dat tegelijkertijd haarscherp aantoont hoe slechts hij geinformeerd is. Ook dat heeft Charles nog niet door.