Paradise Now 2

De Volkskrant bericht vanochtend: 'De Oscar voor de beste buitenlandse film ging niet naar Paradise Now van de Nederlands-Palestijnse regisseur Hani Abu Assad, waarvan de nominatie omstreden was, maar naar de Zuid-Afrikaanse film Tsotsi.' Zie: http://www.volkskrant.nl/kunst/article238303.ece Omstreden? Door wie? En waarom? De Volkskrant zwijgt erover. Op de Nederlandse televisie werd gezegd dat 'de joodse lobby' in de Verenigde Staten ertegen was dat Paradise Now een Oscar zou krijgen. Onduidelijk bleef waarom die er op tegen was. Ik zou het alleen niet 'de joodse lobby' noemen maar de Pro-Israel lobby, want het zijn niet alleen fanatieke joden die tegen alles zijn dat maar enigszins Palestijns is, maar ook fanatieke christenen, die willen dat alle joden zo snel mogelijk naar Israel terugkeren omdat dan volgens de bijbel eindelijk de lang verwachte Armageddon kan plaatsvinden, waarbij iedereen uitgeroeid zal worden die geen ware christen is (inclusief koppige joden die zich niet wensen te bekeren) en de Messias kan terugkeren. Met het oog op de grote afrekening mag Israel dan ook geen stroobreed in de weg worden gelegd. Het is pathologische opvatting, maar evenzo goed: de Pro-Israel lobby is financieel bijzonder invloedrijk zowel in Hollywood als in Washington, dus verwonderlijk was het niet dat Paradise Now geen Oscar kreeg. Maar dat vermeldde de Volkskrant niet, een even grote slordigheid als het feit dat de krant de naam van Hany verkeerd spelde. Ondanks al het rumoer blijft Paradise Now een schitterende film. In een interview met mij zei Hany Abu-Assad: 'Leven onder een bezetting is zo onvoorstelbaar vernederend, ook al heb je twee paspoorten zoals ik. Op een gegeven moment voel je je zo vernederd dat je onvermijdelijk aan een wraakactie begint te denken. Eigenlijk een wraakactie tegen je eigen lafheid. Als je vernederd wordt wil je namelijk iets doen, maar je durft niets te doen omdat je bang bent gedood te worden, de soldaat heeft immers een wapen, dus doe je niets en voel je je daarna laf, impotent en dat gevoel knaagt aan je. Als je dagelijks wordt vernederd kan ik me voorstellen dat mensen bevrijd willen worden van dat gevoel van machteloosheid. En door zichzelf te doden bevrijden ze zich niet alleen van hun eigen lafheid maar tegelijkertijd maken ze de vijandelijke soldaat, de onderdrukker, impotent omdat die zijn eigen burgers, zijn eigen vrouw, kinderen niet meer kan beschermen. Ik laat hem nu eens zich impotent voelen. De gedachte van: als wij in het leven niet gelijk kunnen zijn, dan maar gelijk in de dood. De ervaring van dat gevoel speelt een bijzonder grote rol. Ieder mens kan een zelfmoordactivist worden, ieder mens, alleen heb ik het ‘talent’ om een verhaal te vertellen, een film te maken. Ik heb de kans gekregen op die manier mijn frustratie een kunstzinnige vorm te geven. Maar niet iedereen bezit het talent om dit te doen óf heeft het talent om dagelijks de vernederingen te slikken.' Meer hierover: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2005/12/hany-abu-assad.html. En over de verwikkelingen rond de film: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/02/de-pro-israel-lobby.html