'De Prins Spreekt,' was de eerbiedige titel van een vorig jaar verschenen boekje waarin de interviews stonden afgedrukt die de Volkskrant coryfeeën Pieter Broertjes en Jan Tromp met Bernhard hadden. 'De Prins' sprak en de journalistieke lakeien luisterden met open oren en schreven alles vervolgens ongeclausuleerd op. Zonder wederhoor en ook maar iets te checken, zoals nog eens te lezen is in het rapport van de jury die de 'Prijs voor Dagbladjournalistiek 2005' toekende: 'In hun verantwoording stellen de auteurs nadrukkelijk dat zij hebben afgezien van pogingen tot wederhoor en het checken van feiten.' Desondanks behoorde het tweetal tot de genomineerden en de jury was laaiend enthousiast getuige haar rapport: 'Het interview wordt als zeer compleet beoordeeld - er is geen element uit Bernhards leven overgeslagen - en het is prikkelend geschreven. Ook aan criteria als exclusiviteit, impact, en relevantie wordt in royale mate voldaan. Samenvattend: journalistiek van de eerste orde,' aldus mede namens de juryvoorzitter drs. F.W. Weisglas, voorzitter van de Tweede Kamer. Zie: http://www.nuv.nl/upload/182801_7093_1127227631856-Juryrapport_Prijs_vd_Dagbladjourn.pdf In angelsaksische landen mag men dan wel hechten aan wederhoor en het checken van feiten, maar zo niet in Nederland. Hier acht een 'competente jury' een 'interview met de Prins' een 'zeer compleet interview,' ook zonder al deze journalistieke poespas. De onafhankelijke jury was er dolgelukkig mee, net zo dolgelukkig als het tweetal toen het naar de doldrieste avonturen van 'de Prins' mocht luisteren. Een leuke vent vonden ze de schuinsmarcheerder die destijds wegens corruptie door de regering Den Uyl was berispt. Zouden ze wederhoor hebben toegepast en de 'feiten' hebben gecheckt dan zou er natuurlijk geen 'prikkelend' geschreven boekje zijn overgebleven. En zo ken ik Jan Tromp weer. In 1980 sprak ik hem in een journalistenforum dat ik voor Stad/Radio Amsterdam leidde. Jan had net met Paul Witteman een boekje geschreven over Dries van Agt, onder de titel 'Voor de Duvel niet Bang,' waarin deze toen bij progressieven gehate politicus als een sympathieke kerel werd geportretteerd, die voor de duvel niet bang was. In die tijd riep het alom verbazing op dat twee als links te boek staande journalisten dit boekje hadden geschreven. Overigens opnieuw zonder al te veel te checken, want daar was ook Paul Witteman niet zo erg voor, omdat Paul zijn 'goede relatie met' zijn politieke vrienden nooit 'op het spel wilde zetten.' Zie daarvoor: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2005/12/paul-witteman.html En: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2005/12/paul-witteman-2.html Vlak voor de uitzending vroeg Jan Tromp mij zenuwachtig niet al te indringende vragen te stellen. Hij wist weliswaar dat ik een kritische journalist was, maar per slot van rekening waren wij toch collega's. Ook in dit boekje kreeg de geinterviewde ruim baan. Dat er door deze kritiekloze werkwijze een vertekend beeld van Van Agt gegeven werd, was voor Jan en Paul van ondergeschikt belang. 26 jaar later hanteert Jan Tromp nog steeds dezelfde hier te lande zo succesvolle journalistieke praktijk van het ongecheckt en zonder wederhoor laten doorpraten. Gisteren verscheen een artikel in de Volkskrant waarin hij Paul Bremmer the third, de voormalige Amerikaanse proconsul in Irak, Nederland liet bedreigen en chanteren. Als de democratisch gekozen politici hier in de polder weigeren Washington's expansionisme militair te steunen, dan volgen er repercussies. Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2006/01/uncle-sam-en-nederland.html Vandaag verschijnt de Volkskrant-correspondent met een follow-up, opnieuw ongecheckt, opnieuw zonder wederhoor, opnieuw dolgelukkig dat hij een hooggeplaatste mag spreken. Jan schrijft: 'De Amerikaanse regering staat "perplex" van de Nederlandse aarzeling over de troepenzending naar Afghanistan. De onderminister van Europese Zaken, Daniel Fried, noemt het debat in Nederland "oververhit"... Fried bestrijdt dat het zuiden van Afghanistan, waar de Nederlandse troepen zouden moeten opereren, extreem gevaarlijk is. "Om openhartig te zijn: wij denken niet dat de situatie in het gebied zo slecht is als wordt voorgeschoteld in dit oververhitte debat. Dat is gewoon niet waar. Natuurlijk zijn er risico’s, maar die zijn er overal."' Jan Tromp moet zo onder de indruk zijn geweest dat hij verzuimde de onderminister te confronteren met de werkelijkheid. Zo vluchtte vijf dagen geleden de Amerikaanse ambassadeur uit dit gebied nadat iemand zich niet ver van hem vandaan had opgeblazen. Of zoals de New York Times schreef: 'KABUL, Afghanistan, Jan. 5 - A suicide bomber blew himself up this morning in a crowd in the southern province of Uruzgan, killing 10 people, among them two children, and wounding up to 50 civilians and police officers, Afghan officials said. The bomb was detonated just as the American ambassador was visiting the town and meeting with provincial officials.' Zie: http://www.nytimes.com/2006/01/05/international/asia/05cnd-afghan.html?adxnnl=1&adxnnlx=1136896184-9IxflSz/55u1a7Q6VmQVvA Geen woord daarover van Jan, want voor hem staan niet de feiten op de eerste plaats, maar het effect, of zoals onze jury zo kernachtig formuleerde: 'de impact.' Daarom ziet hij al zijn hele journalistieke leven af van het 'pogingen tot wederhoor en het checken van feiten,' zodra dit opportuun is. Zelfs een poging zal hij niet doen. En dat is in de Nederlandse journalistieke traditie een prijzenswaardige houding, zo weten we nu dankzij ondermeer de voorzitter van de Tweede Kamer, de VVD-er Weisglas. Soms is het ronduit een zegen om in dit prachtland te mogen wonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten