Het CIDI LIEGT en BEDRIEGT 2

De psychische stoornis waaraan veel joden in zowel de diaspora als zeker ook in Israel lijden is het gecultiveerde slachtofferschap. Dit is een reflex, net als schrikken wanneer men in een ooghoek een schaduw razendsnel ziet naderen. Het enige verschil is dat na de holocaust die automatische reactie op een ziekelijke manier wordt gekoesterd. Een schoolvoorbeeld geeft de, overigens christelijke, CIDI-directeur Naomi Mestrum, die zich eraan stoorde dat ‘twee presentatrices van het televisieprogramma Op1 spraken over "het Israëlische Apartheidsregime," maar vooral dat omroep BNNVARA liet weten volledig achter deze mening te staan.” Zonder in te gaan op de feitelijke situatie waaronder zowel christelijke als islamitische Palestijnen al decennialang gebukt gaan pleitte Mestrum ‘in 2024 voor een veiligheidsproces in het Midden-Oosten, omdat volgens haar een vredesproces niet haalbaar is.’ 

Zij verzuimde wijselijk te vertellen dat er sinds de Oslo-Akkoorden, ‘een reeks overeenkomsten tussen de PLO en Israël die tot doel hadden de eerste aanzet te zijn om het Israëlisch-Palestijns conflict op te lossen door de oprichting van Palestijns zelfbestuur onder een Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Zij bestaan uit respectievelijk het Oslo I-akkoord van 13 september 1993 en het Oslo II-akkoord van 24 september 1995. Op 4 mei 1994 werd een tussenakkoord gesloten, dat bekend staat als het "Gaza-Jericho-akkoord" of “Caïro-akkoord." Kenmerkend voor de Oslo-akkoorden zijn de talloze annexen, waarin specifieke onderdelen tot in de kleinste details zijn uitgewerkt.

De akkoorden beloofden geen onafhankelijke Palestijnse staat. Dit vredesproces kwam in de tweede helft van de jaren 90 tot stilstand. Latere pogingen om dit te redden faalden.’ 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Oslo-akkoorden

Mevrouw Mestrum ‘vergat’ eveneens te vermelden dat politiek rechts onder Netanyahu en zijn aanhang in Israel en de diaspora vanaf het begin fel gekant waren tegen de Oslo Akkoorden, omdat Israel dan het in beslag nemen van land moest stoppen dat de VN in 1947 aan de Palestijnse bevolking had toegewezen. Rechts was al voorafgaand aan de stichting van de staat in 1948 voor de verovering van heel Eretz-Israel, oftewel Groot-Israel, van de Nijl tot de Eufraat in Irak. Om te voorkomen dat politiek links akkoord zou gaan met een vredesregeling werd premier Rabin vermoord door een extreem rechtse fanaticus, juist nadat Rabin en zijn minister van buitenlandse zaken Shimon Peres door de nauwe samenwerking voor het eerst op goede voet [raakten] met elkaar. Dit bereikte zijn hoogtepunt in de beroemde omhelzing op de vredesdemonstratie op 4 november 1995 op het grote later naar hem vernoemde Rabinplein in Tel Aviv, waarbij Rabin, bij zijn vertrek, werd vermoord door Yigal Amir, een extremistisch-zionistische tegenstander van de door Rabin gesloten Oslo-akkoorden.’ 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Yitzhak_Rabin 

De moordenaar van Rabin, die de weg vrij maakte voor de genocidale aanvallen van de Joodse Staat. 

Maar ook de beleidsbepalers in Washington, speelden, onder druk van de machtige en rijke joodse lobby, een weerzinwekkende rol, bleek al snel toen de ‘Verenigde Staten en de Sovjet-Unie op 30 oktober 1991 een internationale vredesconferentie in Madrid [organiseerden].

'Voor de vredesbesprekingen in Madrid stuurde de Verenigde Staten twee verschillende brieven naar beide partijen. In de brief voor Israël verklaarden de Amerikaanse beleidsbepalers dat ze de oprichting van een Palestijnse staat niet steunden. De brief aan de Palestijnen was anders verwoord; daarin verklaarden de Verenigde Staten dat er een einde moest komen aan de Israëlische bezetting, zodat de Palestijnen weer controle zouden hebben over onder andere politieke en economische aspecten die invloed hebben op hun leven. Met andere woorden, de brieven gaven aan dat de Verenigde Staten vanaf het begin van de onderhandelingen geen intentie hadden om tot een erkenning van een Palestijnse staat te komen; zelfbestuur was het uiteindelijke doel.’ Maar omdat de Palestijnse bevolking en zeker de jongeren na decennia onderdrukking, vervolging en bezetting naar onafhankelijkheid verlangden kwam er geen eind aan de zogeheten intifadah, waarbij jongeren de straat opgingen om met stenen te vechten tegen tanks en gevechtshelicopters, een ongelijke strijd die ontelbare Palestijnse slachtoffers veroorzaakten, een ontwikkeling die het Westen accepteerde en zelfs steunde. Maar ook dit verzuimt directeur Naomi Mestrum te vermelden, om nu in Het Parool verbijsterd te constateren ‘Er is kennelijk geen ruimte meer voor ons geluid.’ En inderdaad, mevrouw Mestrum, de wereld en zelfs Nederland heeft vandaag de dag genoeg van het genocidale geweld van de Joodse staat. Het klopt wanneer u stelt dat ‘We niet welkom zijn in Amsterdam. We worden weggezet als criminelen… alles moeten we in het geheim doen. Ik vind dat diep triest. Als locaties uitlekken worden mensen echt belaagd en voor van alles uitgemaakt. Het gaat alle grenzen te buiten. Mensen zijn angstig.’

En zo tracht het CIDI de meer dan 100.000 Nederlanders te demoniseren die onlangs in Den Haag protesteerden tegen het vermoorden en verminken van honderdduizenden Palestijnen, voor de meerderheid vrouwen en kinderen. Niet de joden zijn slachtoffers, maar de slachtoffers van deze nazi-praktijken, die het CIDI probeert te vergoelijken of zelfs goed te praten. Ook een christen zoals u staat aan de verkeerde kant. Van welke psychische stoornis bij u sprake is, weet ik nog niet. Ik kom hierop terug.