'Van Groot Belang dat dat er geen Euraziatische Uitdager Opstaat.'

In zijn opzienbarende boek ‘over de politiek van supermachten,’ stelt de vooraanstaande Pools-Amerikaanse voormalige Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski: 

Sinds de continenten ongeveer vijfhonderd jaar geleden politiek met elkaar in wisselwerking kwamen, is Eurazië het centrum van de wereldmacht. Op verschillende manieren en in verschillende tijden hebben de volkeren die Eurazië bewoonden — hoewel voornamelijk die uit de West-Europese periferie — de andere regio's van de wereld binnengedrongen en gedomineerd, terwijl individuele Euraziatische staten de speciale status kregen en genoten van de privileges van de belangrijkste machten ter wereld. In het laatste decennium van de twintigste eeuw vonden er ingrijpende veranderingen plaats in de wereld. Voor het eerst is een niet-Euraziatische macht niet alleen de belangrijkste scheidsrechter in de Euraziatische machtsverhoudingen, maar ook de grootste macht ter wereld geworden. De nederlaag en ineenstorting van de Sovjet-Unie was de laatste stap in de snelle opkomst van een grootmacht op het westelijk halfrond, de Verenigde Staten, als de enige en zelfs de eerste werkelijk wereldmacht. Eurazië behoudt echter zijn geopolitieke belang. Niet alleen is de westelijke periferie — Europa — nog steeds de locatie van een groot deel van de politieke en economische macht in de wereld, maar de oostelijke regio — Azië — is de laatste tijd een vitaal centrum van economische groei en toenemende politieke invloed geworden. Vandaar de vraag hoe een mondiaal betrokken Amerika omgaat met de complexe Euraziatische machtsverhoudingen — en met name of het de opkomst van een dominante en antagonistische Euraziatische macht voorkomt — van cruciaal belang voor Amerika’s vermogen om mondiale voorrang te verlenen. Hieruit volgt dat — naast het cultiveren van de verschillende nieuwe dimensies van macht (technologie, communicatie, informatie, maar ook handel en financiën) – het Amerikaanse buitenlandse beleid zich ook moet blijven richten op de geopolitieke dimensie en zijn invloed in Eurazië op een manier moet aanwenden die een stabiel continentaal evenwicht creëert, met de Verenigde Staten als politieke arbiter. Eurazië is dus het schaakbord waarop de strijd om de mondiale suprematie zich blijft afspelen, en die strijd omvat geostrategie: het strategisch beheer van geopolitieke belangen. Het is opmerkelijk dat nog in 1940 twee aspiranten naar wereldmacht, Adolf Hitler en Jozef Stalin, expliciet overeenkwamen (in de geheime onderhandelingen van november van dat jaar) dat Amerika van Eurazië zou worden uitgesloten. Ze beseften allebei dat de injectie van Amerikaanse macht in Eurazië hun ambities op het gebied van wereldheerschappij in de weg zou staan. Ze gingen er allebei van uit dat Eurazië het middelpunt van de wereld is en dat degene die Eurazië bestuurt, de wereld bestuurt. Een halve eeuw later is de kwestie opnieuw gedefinieerd: zal de Amerikaanse overheersing in Eurazië blijven voortbestaan, en voor welke doeleinden zou deze kunnen worden aangewend? Het uiteindelijke doel van het Amerikaanse beleid zou goedaardig en visionair moeten zijn: het creëren van een werkelijk coöperatieve wereldwijde gemeenschap, die aansluit bij langetermijntrends en de fundamentele belangen van de mensheid. Maar in de tussentijd is het van groot belang dat er geen Euraziatische uitdager opstaat die Eurazië kan domineren en daarmee ook Amerika kan uitdagen. Het doel van dit boek is dan ook om een ​​allesomvattende en geïntegreerde geostrategie voor Eurazië te formuleren.’ 

Zbigniew Brzezinski Washington, D.C. April 1997. The Grand Chessboard. American Primacy and Its Geostrategic Imperatives.

Brzezinski, samenwerkend met de Pakistaanse Geheime Dienst om zo de Afghaanse mujahideen aan wapens te helpen zodat zij tegen de Sovjet Unie konden vechten, en de VS de Russen 'hun eigen Vietnam' konden bezorgen. Zodra twee grootmachten zich door de ander belemmerd voelen in hun streven naar hegemonie is een gewelddadige strijd om grondstoffen en markten het onvermijdelijk gevolg. Dit feit speelt op dit moment tussen de EU en de Russische Federatie. Alleen beseft de Europese Commissie niet dat het haar aan de geest van een grootmacht ontbreekt. Zij heeft nooit op haar eigen benen moeten staan. De macht -- hoe verzwakt dan ook -- heeft nog steeds de Verenigde Staten. Te lang heeft Europa zich als kind gedragen. Nu zet deze onvolwassene een grote mond op, in de vergeefse verwachting dat de macht ineens naar het puberende kind zal luisteren.  

‘Alle dingen zijn onderhevig aan interpretatie. De interpretatie die op een bepaald moment de overhand heeft, is afhankelijk van de macht en niet van de waarheid.’

— Friedrich Nietzsche

Het moderne, meedogenloze Feminisme dat Israel steunt, en Rusland haat.

Macht en waarheid zijn doorgaans twee, los van elkaar opererende, begrippen. Een moderne politicus is dan ook niet op zoek naar de waarheid, maar naar de macht. Dat maakt hem of haar zo gevaarlijk. ‘Met een totale waarde van 45 biljoen Amerikaanse dollars aan natuurlijke hulpbronnen is de VS na Rusland het op één na grootste land ter wereld op basis van de waarde van natuurlijke hulpbronnen.’ Gezien de razendsnelle globalisering worden vanzelfsprekend landen met veel natuurlijke hulpbronnen almaar belangrijker, almaar machtiger, en wordt er steeds meer naar hen geluisterd, terwijl de Europese praatjesmakers in toenemende mate worden genegeerd. De EU beseft dit niet, zoals blijkt uit de waanzin van haar machtigste instituut, de Europese Commissie, met als voorzitter de Duitse politica Ursula von der Leyen die als minister van defensie in Duitsland betrokken raakte bij een omvangrijk corruptieschandaal. Haar rechterhand is Kaja Kallas, afkomstig  uit Estland, een kleine republiek van slechts 1,3 miljoen inwoners, van wie een kwart van Russische afkomst is. Kallas is een neoliberaal en ‘geldt als een van de grootste voorvechters van sancties tegen Rusland in de Russisch-Oekraïense Oorlog. Ze vergaarde daarmee aandacht op het internationale politieke toneel. In 2023 werd ze genoemd als een serieuze kandidaat om secretaris-generaal van de NAVO te worden, maar deze functie werd uiteindelijk ingenomen door Mark Rutte. In 2024 werd Kallas wel naar voren geschoven als Hoge vertegenwoordiger van de Unie voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid. Vanwege die benoeming trad ze op 23 juli 2024 af als premier van Estland,’ een functie in het mini-staatje die eerder al haar vader bekleedde. Kortom, de vraag is waarom de elite van de Europese Unie juist een malle radicaal in deze precaire positie aanstelde. Von der Leyen en Kallas hebben een geheime agenda waarover de westerse mainstream-media angstvallig zwijgt, terwijl mijn collega’s op de hoogte zijn van Kallas’ extremistische uitspraken als deze: ‘Als men zegt dat wij Rusland niet collectief kunnen verslaan, hoe kan men dan stellen dat wij China wel kunnen verslaan? China heeft een veel grotere economie dan Rusland, met een veel groter leger.’ Oftewel ‘the mouse that roared,’ die kennelijk de gedachte koestert om met 450 miljoen Europeanen 1,4 miljard Chinezen een lesje te kunnen leren. Een ander kinderlijk zowel als gevaarlijk idee dat Kallas heeft is om de Russische Federatie in drie delen te laten uiteenvallen.

Meer de volgende keer.