dinsdag 28 januari 2025

De Nationale Holocaust Herdenking is Doortrapte Edel-Kitsch 2

 

CJO-voorzitter Hertzberger bij 

Kristallnachtherdenking: spreek je

 ondubbelzinnig, luid en duidelijk uit.


En wat had deze joods-Nederlandse propagandist van de zelfbenoemde Joodse staat na driekwart eeuw terrorisme tegen de Palestijnse bevolking te vertellen? Welnu, over 7 oktober 2023, toen Hamas tenslotte terugsloeg, beweerde hij:

"Vermoorde en ontvoerde Israëlische burgers kunnen alleen maar worden benoemd als er óók wordt gesproken over het leed van de Palestijnen.
Al snel werd de door Hamas aangerichte slachtpartij niet of nauwelijks meer genoemd.
Onder het mom van “steun aan de bevolking van Gaza” wordt de sympathie voor Hamas en het ontkennen van het bestaansrecht van Israël ook in Nederland steeds opener beleden. De verschrikkelijke moordpartijen van 7 oktober worden gebagatelliseerd of in zelfs twijfel getrokken. Hamas wordt zelfs een verzetsorganisatie genoemd, een soort bevrijdingsbeweging die zou strijden voor een nobel doel."

Het is de bekende hasbara-propaganda, waarmee de Joodse bloedbaden onder  de Palestijnse bevolking werden gerechtvaardigd door gewetenloze christelijke en joodse barbaren die van oordeel zijn dat primitieve, rondzwervende Joodse stammen in de oudheid tot 'uitverkoren volk' werden uitgeroepen door hun onvolprezen oudtestamentische God der Wrake. Als journalist sprak ik vanaf 1990 regelmatig met Atheïstische Joden in Israel, die weliswaar niet in God geloofden, maar wel dat die niet-bestaande Joodse God hen 'het beloofde land' had geschonken, en dat de Palestijnen dus verdreven moesten worden, en dat die klus in 1948 door het verzet van de Palestijnen zo snel mogelijk diende  afgemaakt, te worden. De weerstand tegen deze grove schending van het internationaal recht wordt door Chanan Hertzberger zo ver gedemoniseerd dat hij met woedde en verontwaardiging constateert dat "Hamas zelfs een verzetsorganisatie [wordt] genoemd, een soort bevrijdingsbeweging die zou strijden voor een nobel doel." Maar beste Chanan, besef je echt niet dat de joodse zionisten in 1948, tenminste 750.000 Palestijnen van hun land verdreven? dat diezelfde zionisten op grote schaal Palestijnse burgers vermoordden? Dat de Joodse troepen Palestijnse vrouwen verkrachtten, dat vele honderden van hun dorpen met de grond gelijk werden gemaakt, zoals nu weer in Gaza, en Zuid Libanon het geval is. Dat er  door de Joden massaal Palestijnse steden geplunderd werden, dat hun cultureel erfgoed zoveel mogelijk werd vernietigd. Dat de lange reeks Joodse misdaden in de afgelopen 75 jaar ongestraft bleven, en nog steeds worden gesteund door dezelfde westerlingen die een nazi-mentaliteit bezitten. Want je denkt toch niet dat het nazisme, dan wel het fascisme, in mei 1945 ineens in het niets was opgelost. 

Het gruwelijke is dat die mentaliteit ook door mannen zoals jij wordt bevorderd door te zwijgen over de Joodse oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid. Zelfs over de genocide in Gaza zwijg je als het graf in je toespraak. Bovendien verteken je de werkelijkheid wanneer je stelt dat 'het ontkennen van het bestaansrecht van Israël ook in Nederland steeds opener beleden.' Dat de walging van Europese burgers en burgers in de VS toeneemt over de zionistische terreur is nogal logische, of moeten wij allen, net als jij, akkoord gaan met het vermoorden van tienduizenden Palestijnse vrouwen en kinderen. Waarom mogen wij daar geen kritiek op hebben? Omdat er Joden zijn die werkelijk e geloven boven de wet te zijn verheven? Zou het niet fatsoenlijker zijn om afstand te doen van jouw 'recht op terugkeer,' zoals de joods-Britse auteur John Berger deed, zodat de zionistische terreur gewoon  doorgaat? Heb je dan geen enkel moreel besef, geen enkel burgerlijk fatsoen. Wat dat betreft verschilt een fanatieke zionist in niets van een doorsnee nazi. 

Vorige keer schreef ik op deze weblog dat 'De Nationale Holocaust Herdenking Doortrapte Edel-Kitsch [is]' Om dit nog eens te onderstrepen zou je, Chanan Hertzberger, het werk van de Joods-Israëlische historica en hoogleraar Idith Zertal, moeten bestuderen. Zij constateert in haar alom geprezen studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2005) dat 'het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is -- gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.'

Op gedocumenteerde wijze zet zij uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke politiek, uiteindelijk ook ten koste van de ware slachtoffers zelf: 

'Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde – door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit – zo’n kwart miljoen Holocaust-overlevenden die naar Israël waren gemigreerd.'

Edith Zertal verklaarde in een interview met mij:

'Wanneer ik in mijn boek schrijf dat door middel van Auschwitz Israël zich immuun heeft gemaakt voor kritiek en niet meer open staat voor een rationele dialoog met de wereld, moet opgemerkt worden dat voor die ontwikkeling geen duidelijk beginpunt aan te wijzen is. Er is sprake van een doorgaand proces, dat voortkomt uit de joodse geschiedenis die geen bijzonder vreugdevolle is, en die natuurlijk enorm verslechterd is door de Holocaust. Tijdens de Holocaust waren joden de ultieme slachtoffers en vanuit dit totale slachtofferschap en deze totale hulpeloosheid stamt nog steeds het gevoel slachtoffer te zijn. Het interessante is dat dit gevoel van slachtofferschap begrijpelijk was in de jaren tussen het eind van de oorlog en de stichting van de staat Israël, toen de herinnering aan de gruwelijkheden nog zo levendig en diep was, maar dat het nu veel minder begrijpelijk is geworden. Immers, de Israëlische werkelijkheid verwijdert zich steeds verder van de totale hulpeloosheid tijdens de Holocaust. Het huidige slachtoffer-gevoel is zelfs nogal vreemd en discutabel, aangezien Israël een machtige staat is geworden met een gevreesd leger. Meer nog dan een psychologisch fenomeen is het slachtoffer-gevoel een politiek verschijnsel geworden, beide zijn met elkaar verweven, in elkaar verstrikt geraakt, het psychologische voedt het politieke en omgekeerd. De claim slachtoffer te zijn, terwijl men dat niet is, is politiek gezien natuurlijk uiterst handig... terwijl we militair en technologisch sterk zijn, zijn we tegelijkertijd psychologisch zwak. Er zit een diepe neurose in de Israëlische psyche, een neurose die in stand wordt gehouden en gevoed door de Israëlische politiek, want het is opportuun om gezien te worden als slachtoffer. Dat geldt ook voor het huidige geweld tegen de Palestijnen, waarbij wij absoluut niet de slachtoffers zijn.'
'Zertal's excellent book follows the history of the manipulation of the Holocaust from the inception of Israel to the assassination of Prime Minister Yitzhak Rabin. Zertal's book is part of a revisionist scholarly literature in Israel, variously dubbed "post-Zionism," "new history," and "critical sociology," that emerged in the late '80s, all in one way or another part of a critique from within of Zionist conduct in the past and Israeli policies in the present. If some scholars retrenched into patriotism and nationalism after the outbreak of the second intifada in 2000, others, such as Zertal, continued energetically and courageously to challenge the Zionist narrative and to reconstruct Palestine's and Israel's history from a humanist and pluralist point of view.' 

Precies hetzelfde gaat op voor de houding van joodse Nederlanders die de Israelische terreur tegen de Palestijnse bevolking blind steunen, en vooral ook voor een opportunidstische politici als oud vicepremier Lodewijk Asscher die bij gebrek aan een eigen politieke identiteit vermeend 'antisemitisme' gebruikt om zich te kunnen profileren, waarbij de Holocaust voortdurend op de achtergrond een doorslaggevende rol speelt. Het is bekend dat het gebruiken van het leed van vorige generaties als politiek wapen uiteindelijk desastreus uitwerkt. Niet alleen voor de slachtoffers ervan, maar tevens voor de zionisten in en buiten Israel zelf. De joods-Canadese beeldend kunstenaar Bernice Eisenstein, schreef daarover in haar relaas Ik was een kind van Holocaust Overlevers (2006):

De Holocaust is een drug en ik ben in een opiumkit terechtgekomen. Mijn eerste roes heb ik gratis, argeloos, toegediend gekregen, van iedereen hier. Van de kracht ervan heb ik zojuist een glimp opgevangen, doordat ik mijn ogen liet gaan over de sporen van de naalden op elke linker-onderarm in deze kamer. En vanaf dat moment ben ik verslaafd. Ik zal erachter komen dat er geen eind is aan de dealers die ik weet te vinden voor nog één shot, nog één keer toegang tot die hallucinerende spookwereld. Mijn ouders beseffen niet eens dat ze drugsdealers zijn. Ze zouden zich nooit het soort roes kunnen voorstellen dat H teweegbrengt. Hoe ik ernaar verlang onder te duiken in zijn eindeloze diepte, hoe hij me het huis uit jaagt om in mijn eentje naar de bioscoop te gaan, naar de bibliotheek, waar ik elke film kan zien en elk boek kan lezen dat me aan Holocaust kan helpen. Ik zou hele rollen film, samen met bedrukte boekpagina's, tot een fijn poeder kunnen vermalen, in lijntjes achter elkaar neerleggen en opsnuiven. Toen ik in de twintig was heb ik de roman De laatste der rechtvaardigen van André Shwarz-Bart drie keer geïnhaleerd, alleen maar om steeds weer dezelfde dosis toegediend te krijgen. Hij leidde me naar de ultieme, onovertroffen superioriteit van Primo Levi, die me in een roes achterliet, onder mijn bed, opgekruld als een foetus, nog steeds bibberend om meer...

Er zijn geen grenzen aan hoe ver een geobsedeerde fantasie kan gaan met dit soort dingen. Maar om van die verslaving, die dwang, af te komen, zou ik mezelf moeten blinddoeken, mijn oren moeten dichtstoppen, mijn mond afplakken en de waarheid dat ik zonder de Holocaust niet zou zijn wie ik ben, moeten uitvlakken. Hij heeft me gestigmatiseerd en gebrandmerkt met zijn gestippelde kenteken op mijn onderarm, me onherroepelijk zijn wereld binnengetrokken als zijn nakomeling. Het collectieve geheugen van een generatie spreekt en ik ben gedwongen te luisteren, zijn verschrikkingen te zien en zijn verontwaardiging te voelen.

Dit proces van 'geobsedeerde fantasie' is het logische gevolg van hetgeen de joodse filosofe Hannah Arendt, zelf een zioniste, al in oktober 1945 voorspelde toen ze tot de slotsom kwam 

dat vele zionisten er inderdaad van overtuigd waren dat zij joden waren door de vijanden van het joodse volk. Hieruit concludeerden de zionisten dat het joodse volk zonder het antisemitisme in de landen van de diaspora niet overleefd zou hebben; en daarom waren zij tegen elke poging om antisemitisme op grote schaal te vernietigen. Integendeel, ze verklaarden dat onze vijanden, de antisemieten, ‘onze betrouwbaarste vrienden zijn, de antisemitische landen onze bondgenoten.’ (Herzl).

Een groter gevaar is dat een aanzienlijk aantal joden in en buiten Israel de Holocaust als een legtimering ziet om zelf als nazi's tekeer te gaan en om critici te chanteren. Chanan Hertzberger, wordt daarom volwassen, het is exact dit wat wij vandaag de dag zien, het vermeend 'antisemitisme' wordt tot gigantische proporties opgeblazen. Het kweken van angst dient in dit proces als legitimering voor de steun aan het zionistisch fascisme. Het meest valse is dat 'joden' politiek misbruikt worden in een cynische machtspel dat het Westen al een eeuw lang in het Midden-Oosten speelt. In plaats van het bekritiseren en het bestraffen van de langdurige en grootschalige Israelische schendingen van het internationaal recht, doen zowel de westerse politiek verantwoordelijken als hun mainstream media het voorkomen alsof Israel gedwongen wordt op Palestijns terrorisme te reageren, en zo worden de zionisten misbruikt om de westerse belangen veilig te stellen. Die rechtvaardiging werkt alleen dankzij een 'conspiracy of silence' van zowel politici als pers, waarbij essentiële informatie wordt achtergehouden. Zodra dit spelletje wordt doorgeprikt, ontstaat er grote verontwaardiging. Een typerend voorbeeld voltrok zich in augustus 2014, net na het vorige zionistisch bloedbad in Gaza, en gebeurt nu opnieuw, wereldwijd. Stop met je gejammer Chanan, de joden zijn geen slachtoffers meer, maar daders, en dat besef noem jij antizionisme. Het is een leugen, en wordt als zoanig herkend. Volgende keer meer, want ik ben nog niet klaar met mensen zoals jij. Tot nu toe durfde nagenoeg niemand in het Westen Joden erop te wijzen dat zij hun eigen verantwoordelijk onder ogen moeten zien, anders is Israel opnieuw ten dode opgeschreven, net als twee millenia geleden. Het antisemitisme onder autoriteiten die jij vertrouwd is nog lang niet weg.  

 'Spreek je ondubbelzinnig, luid en duidelijk uit.' Israel is een schurkenstaat.




Geen opmerkingen:

Israel and the delusions of Germany’s ‘memory culture’

  Support the Guardian Fund independent journalism with €12 per month Support us Print subscriptions Search jobs Sign in Eur The Guardian - ...