Na Driekwart Eeuw is Margalith Kleijwegt niet Langer 'trots' op Israel

Ruim een jaar nadat Israel zijn genocide in Gaza begon, distantieert  de joods Nederlandse journaliste Margalith Kleijwegt zich van de Joodse staat. Onder de kop 'Niet namens mij' stelt zij in De Groene Amsterdammer van vandaag, zaterdag 7 december 2024 'Het is confronterend om als joodse Amsterdamse in te moeten zien dat Israël niet langer een land is om trots op te zijn. Als dan ook nog ‘de joodse gemeenschap’ zich uit frustratie naar binnen keert, komt het besef: er wordt niet namens mij gesproken.' 

Het opmerkelijke is evenwel dat Kleywegt, in tegenstelling tot grote joodse denkers als Hannah Arendt en Albert Einstein, sinds de Nakba in 1948 'trots' was op de verdrijving van tenminste 750.000 Palestijnen, waarvan de families in Palestina al millennia-lang leefden. Bovendien werd een onbekend aantal Palestijnse vrouwen door zowel linkse als rechtse zionistische terroristen verkracht. Desondanks bleef mevrouw Kleywegt trots op de zelfbenoemde Joodse staat, die al driekwart eeuw elk jaar weer doorging met het vermoorden en vervolgen van Palestijnse mannen, vrouwen en kinderen, zoals ikzelf als journalist getuige van ben geweest. En hoewel ik haar persoonlijk ken, via een gemeenschappelijke vrienden heeft zij mij als collega nooit durven vragen wat ik allemaal bij herhaling sinds 1990 in haar 'Joodse staat' had gezien, en waarover ik zowel via de VPRO als de Humanistische Omroep Stichting verslag van heb gedaan. Zij wilde al die jaren absoluut niet weten hoe misdadig de zionisten al driekwart eeuw tekeer zijn gegaan. En dus werden feiten al die tijd genegeerd, onderling verzwegen, en moesten hashbara-leugens de leegte opvullen. Nu schrijft zij:

'Het is voor alle joden confronterend en akelig om in te moeten zien dat Israël niet langer een land is om trots op te zijn en dan druk ik me zwak uit. Deze waarheid onder ogen zien, ervaar ik als tergend langzaam rouwproces.'

Hoe kan een redelijk verstandige dame zo lang zichzelf en haar publiek een rad voor ogen draaien? Een legitieme vraag, zeker omdat de bekendste Israelische historicus, Benny Morris, begin deze eeuw al had laten weten, ik citeer: 

'Ik denk dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een Joodse staat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruimdenkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de verplaatsing in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.' 

Wie mocht denken dat Morris walgde van deze meedogenloze zionistische politiek, die de oorzaak is van het nog steeds voortdurende geweld, vergist zich. Met schokkende onverschilligheid formuleerde hij wat de overtuiging is van de meeste zionisten, namelijk dat:

'under certain conditions, expulsion is not a war crime. I don't think that the expulsions of 1948 were war crimes. You can't make an omelet without breaking eggs. You have to dirty your hands.'

Kortom, ook de laatste 150.000 Palestijnen hadden in 1948 verdreven moeten worden om een etnisch zuiver Joods getto in het Midden Oosten mogelijk te maken. Dit is slechts één van de honderden voorbeelden die ook Margelith Kleywegt al die jaren wist, maar het verkoos om daarover te zwijgen, terwijl de Joodse terreur dagelijks doorging,, mede door het gebrek aan eerlijkheid van deze joods Nederlandse journaliste, die niet wilde weten wat de werkelijkheid was. In plaats van, zoals de joods Britse auteur John Berger deed, haar 'recht op terugkeer' naar 'het beloofde land' op te geven, bleef zij de zionistische terreur steunen, terwijl toch Ben-Goerion 'understood that there could be no Jewish state with a large,' aldus Morris 'Arab minority in its midst. There would be no such state. It would not be able to exist.'

Desondanks bleef Kleijwegt deze terreur tot nu toe steunen. Waarom? Daarover de volgende keer meer.  

'Breaking Eggs,' as zionists call it.