The End of the Liberal Democracy

 

Joe Biden withdraws from US presidential election race

Zondag 21 juli 2019, precies 5 jaar geleden schreef ik het volgende:

Ian Buruma's 'Liberal Democracy' 5

Nog geen maand nadat de VS een agressieoorlog was begonnen tegen het soevereine Afghanistan beweerde opiniemaker Ian Buruma in The Guardian van dinsdag 6 november 2001, onder de kop ‘Afghanistan versus Vietnam’ met optimale stelligheid dat: ‘If the US retreats with a bloody nose, the consequences for the world would be too dreadful to contemplate.’ Buruma verzweeg op welke ‘consequenties voor de wereld,’ hij doelde, en wel omdat die ‘te verschrikkelijk’ zouden zijn om ‘over na te denken.’  Tenminste als de VS zou stoppen met de terreur tegen een arm en onderontwikkeld land als Afghanistan. Volgens het imperialistische beeld van mijn oude vriend Ian ‘we cannot pull out without having achieved a decisive victory over Bin Laden and the Taliban,’ want als de VS ‘een bloedneus’ zou oplopen dan zou ‘the victory to the Islamist revolution’ gaan. En het resultaat daarvan zou in de allereerste plaats voor de schurkenstaat ‘Israel’ te ‘gruwelijk zijn’ om over ‘na te denken.’ Bovendien, zo voegde Ian Buruma als woordvoerder van het neoliberale establishment hieraan toe:

It would be unfortunate if fear of another Vietnam, which appears to be haunting Colin Powell, hampered the Americans from doing what they have to do to stop the Islamist revolution from spreading, and thus leading to even greater wars. The endless bombing is part of this fear, for it is often a substitute for other forms of combat. US policy has been warped for more than 20 years by the Vietnam syndrome. The last thing the world needs now is an Afghan syndrome to shape the next 20.

https://www.theguardian.com/world/2001/nov/06/afghanistan.terrorism4  

Zelfs mijn oude vriend Ian zal inmiddels, 23 jaar nadat hij zijn profetie wereldkundig had gemaakt, zijn gaan twijfelen aan de stelligheid van zijn voorspelling, want van de bewering dat 'If the US retreats with a bloody nose, the consequences for the world would be too dreadful to contemplate,’ is niet meer overgebleven dan een lachwekkende voorstelling van zaken die alleen maar aantoont hoe intens deze opiniemaker in de officiële NAVO-propaganda was gaan geloven. Hetzelfde geldt voor zijn stellige overtuiging dat 'It would be unfortunate if fear of another Vietnam, which appears to be haunting Colin Powell, hampered the Americans from doing what they have to do to stop the Islamist revolution from spreading, and thus leading to even greater wars.' 

Kennelijk wist Ian B. in de rol van amateur-strateeg precies wat de Amerikaanse leiders moesten doen, namelijk het verzet tegen de Amerikaanse overheersing de kop in drukken, waarbij hij niet besefte dat de eindeloze Amerikaanse oorlogsvoering noodzakelijk is om het militaire industrieel complex draaiende te houden, zoals de oud vijfsterren-generaal en acht jaar lang president van de Verenigde Staten, Dwight Eisenhower, in zijn afscheidsrede, begin 1961, voor had gewaarschuwd, een waarschuwing die naderhand door vooraanstaande politici, hoge militairen en intellectuelen telkens weer is herhaald. Maar het hoogtepunt van Ian’s retoriek was de stelling dat 'The endless bombing part’ een onderdeel is van de ‘angst’ dat het geweld zich zou verspreiden, want volgens hem was de kennelijk vredelievende ‘US policy’ meer dan twintig jaar uit zijn voegen getrokken door ‘the Vietnam syndrome. The last thing the world needs now is an Afghan syndrome to shape the next 20.' Welnu, net als al het andere grootschalige geweld dat de VS in de strijd om de hegemonie  in de wereld is begonnen, heeft de VS sinds 1945 geen van die oorlogen gewonnen. Kortom, de goed betaalde opiniemakers van het allooi Buruma, kan het westerse publiek missen als kiespijn. 

Het hoogtepunt van Buruma's retoriek was evenwel de stelling dat 'The endless bombing is part of this fear, for it is often a substitute for other forms of combat. US policy has been warped for more than 20 years by the Vietnam syndrome. The last thing the world needs now is an Afghan syndrome to shape the next 20.' 

Hoewel een aanzienlijk deel van mijn collega's nog steeds blijft geloven in de  westerse superioriteit neemt hun invloed zienderogen af. Maar omdat de meesten het liberalisme niet spoorslags kunnen inwisselen voor het huidige fascisme, verkeren ze momenteel, samen met Sloppy Joe Biden in een niemandsland, 'with no direction home.' Het wachten is nu alleen nog op het begin van de Derde Wereldoorlog.