Natascha van Weezel's Hasbara

In zijn essay ‘Israel and the End of Zionism’ dat de gerenommeerde Joods-Israelische historicus voor The New York Review van 19 december 1996 schreef, wijst Amos Elon op de alom gerespecteerde joodse filosofe en voormalige zioniste Hannah Arendt dat zij verder ging dan de meeste critici door erop te wijzen dat ‘the entire Zionist enterprise a tragic miscarriage’ was ‘because off the failure to achieve a peaceful modus vivendi in Palestine between Arabs and Jews.’ 

Bovendien is het een onomstreden feit dat de Palestijnen met de ondertekening van de Oslo-Akkoorden het bestaan van Israel hebben erkend. Dit is een enorm offer geweest, want volgens het VN-Verdelingsplan uit 1947 hadden de Palestijnen recht op 47 procent van het land, waarin zij al vele generaties woonden. Dat verminderde meteen al in 1948 door het gewelddadig zionistisch expansionisme, waardoor in totaal 22 procent van de 100 procent overbleef, minder dan de helft die de Palestijnse bevolking officieel had toegewezen gekregen door de Verenigde Naties. Maar zelfs van de resterende 22 procent die de Palestijnen bereid waren te accepteren, zijnde de Westbank en de Gaza-strook, stal Israel nog eens een aanzienlijk deel, te weten meer dan 40 procent van de Westbank. Daardoor is van de 47 procent die de VN aan de Palestijnen gaf nog maar zo'n 13 procent over, iets meer dan een kwart van hun eigen land. Een beroemde zioniste van het eerste uur, de uit nazi-Duitsland gevluchte filosofe Hannah Arendt, schreef al in 1945:

Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ 

Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren…

Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere 'hofjoden' die allerlei Europese vorsten financieel ten dienste stonden. svh), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?

Het spreekt voor zich dat de bredere context van de recente gebeurtenissen door de westerse ‘corporate press’ zo goed als geheel wordt verzwegen. Het manicheïsme duldt geen nuancering. U zult dan ook geen westerse filosemieten zien opduiken die deze feiten met reeële argumenten bestrijden. Zij kijken wel uit. Hun misselijk makende propaganda is niet bestand tegen de werkelijkheid. Het is niet verbazingwekkend dat bijvoorbeeld de Israel-propagandiste Natascha van Weezel geen woord wijdt aan Hannah Arendt, terwijl deze filosofe en voormalige zioniste uit ervaring en kennis sprak. 

Op zijn beurt maakt Amos Elon zijn lezers erop attent dat ‘It was after the Six-Day War of 1967 that the view of Zionism as a secular liberation movement, in the liberal European tradition, was first seriously challenged in Israel by aroused nationalists and religious fundamentalists. The nationalists — they were by no means confined to the traditional political right wing — spoke of ‘manifest destiny’ and believed that might was right. Even though more than a million Palestinians lived in the newly occupied West Bank and Gaza Strip, Israel, they said, was justified in suppressing their national rights. Israel was said to have a valid legal and ‘historic’ claim to the entire territory west of the River Jordan — and to much else besides. Settling this territory was, in the words of General Ariel Sharon and other spokesmen of the new nationalism, the ‘Zionist answer’ to Arab enmity. The religious fundamentalists euphorically shared this view. They knew exactly what borders God and Abraham had agreed upon in the Bronze Age and claimed they could hear the footsteps of the messiah that heralded the End of Days. Settling the newly occupied territories was a meta-political, divinely ordained task.

Maar ook dit centrale aspect wordt door zionistische propagandisten als Natascha van Weezel angstvallig verzwegen. Zij weigert namelijk één doorslaggevend feit te vermelden, namelijk dat het hier al ruim driekwart eeuw handelt om een expansionistische ‘schurkenstaat’ die weigert het internationaal recht te respecteren, en met nazi-praktijken tracht het Palestijnse volk te verdrijven dan wel uit te roeien. 

Elon: The 1967 war was the great turning point in Israel’s view of itself and in its relationship with its neighbors. The victory in that war astounded public opinion abroad; at home it closed many political minds. The Israelis ignored Abba Eban’s advice to be ‘generous’ victors. This opportunity, we now know, was missed.  

The painful impact of this early missed opportunity still overshadows everything. Underlying it is the tragic tendency of large parts of Israeli society to reinterpret its tradition in the harsh terms of an integralist or religious state ideology still known under the old name ‘Zionism.’ (integralist geldt als tegenhanger van het modernisme. svh) The tragedy reached a particularly grim point last May (1996. svh) when, in a mixture of aroused ‘Zionist’ tribalism and religion, power politics, cynicism, and inertia, the Likud was voted back into power. The Likud version of ‘Zionism’ once again became a stumbling block to peace. This happened at the moment when it seemed that liberal, secular Zionism, as originally conceived, had successfully achieved all or almost all of its stated purposes. We still don’t know what effects this tragedy will have on what has been, until now, an open society, a democracy. It would have been difficult, even in the best of circumstances, for Israeli democracy to survive a rigid ‘state ideology.’ Those Frenchmen in 1848 who did not give up in time on ‘la révolution’ helped clear the ground for Napoleon III. As Karl Kraus warned, in the final analysis every ‘ideology’ gravitates toward war.

Hier wreekt zich het mesjogge gebrek aan ervaring en kennis, waaraan in dit geval Natascha van Weezel lijdt. Zij is niet in staat de bredere context van de huidige historische omslag te beseffen.En omdat ook het niveau van de mainstream-media extreem laag is, negeert de polderpers datgene wat volgens Amos Elon een groot gevaar is voor de wereldvrede, namelijk dat de zelfbenoemde Joodse staat ‘relied on a nuclear deterrent on a nuclear deterrent and sophisticated intermediate-range delivery systems. It was a regional mini-power in close alliance with the United States and other leading powers in Europe (Germany) and the Near East (Turkey).’ Een nucleair arsenaal dat Israel al eens gedreigd heeft in te zetten. Net als men een kind in een hooiberg geen lucifers geeft, zo zou de polderpers lichtgewichten als Natascha van Weezel een microfoon onder haar neus moeten plaatsen. Haar meninkjes moeten niet worden verspreid door nationaal opererende omroepen. Laat eens al die goed geïnformeerde specialisten over dit onderwerp aan het woord, zodat het publiek met feiten worden geïnformeerd. Ik kan Hilversum in een wip en een zucht een lijst van onafhankelijke deskundigen verstrekken. 

Op een gegeven moment vertelde Natascha van Weezel in de televisie-uitzending dat tijdens een gesprek met een kritische Nederlandse haar tegenstander een onderscheid maakte tussen goede en foute Joden. Met een getergd gelaat zei zij dat het ‘aan niemand is om dit te bepalen.’ Waarom niet? Staan Joden boven de wet omdat zij menen een ‘uitverkoren volk’ te zijn? Waarom zou de meerderheid van de Joden in Israel die de genocide in Gaza steunt, niet fout genoemd mogen worden? Hetzelfde geldt voor joden die het verkiezen niet in Israel te leven, maar wel achter de terreur van het Netanyahu regime staan. Maar waarom mogen wij wel over foute Nederlanders of Duitsers, of Oekraïners spreken? En hoe verhoudt zich dit met haar stelling, haar rotsvaste overtuiging, dat ‘we verschillende perspectieven moeten blijven zien’? Gold dit ook voor de nazi’s? Zo nee, waarom dan nu wel voor Joden? Vanuit welk perspectief ziet zij het bombarderen van kinderen, die net zo onschuldig zijn als haar eigen kind? Hoe ‘genuanceerd’ moet ik als vader en grootvader het feit zien dat ‘More than 10 children losing legs in Gaza every day as dire health crisis grows, aid groups say’? 

https://www.cnn.com/2024/01/08/middleeast/gaza-children-losing-legs-disease-intl-hnk/index.html 

Tien kinderen! Per dag door Joods-Zionistisch Geweld. Kinderen die soms geopereerd zonder narcose, terwijl jij je kind naar de door liefdevolle islamitische meisjes laat opvoeden. Hoe weet jij deze psychische stoornis te verklaren?