De Schurkenstaat Israel en de Joodse Diaspora

Met de stelligheid van een ware gelovige beweerde de columniste Natascha van Weezel in Het Parool over haar drie maanden oude baby Max: ‘Mijn zoon is Joods.’ Nog niet bewust van zijn rol op aarde, heeft zijn moeder voor hem al de grenzen van zijn identiteit bepaalt. En als zij dit maar lang genoeg erin hamert, dan zal hij, net als zij, ‘Joods’ met een hoofdletter worden, dus behorend tot het Joodse volk, terwijl hij, evenals zijn moeder, in Nederland is geboren, en dus allereerst de Nederlandse nationaliteit bezit. Op deze manier erft de kleine Max, de derde generatie naoorlogse  joodse Nederlander, ongevraagd de trauma’s van de Holocaust. Het gecultiveerde slachtofferschap wordt op die manier geconsolideerd, als het ware genetisch doorgegeven. 

Vanzelfsprekend heeft een ieder het recht zijn of haar trauma’s te blijven koesteren. Het probleem is alleen dat dit ernstige politieke consequenties bezit die anderen tot slachtoffer maakt. Het slachtofferschap creëert op die manier zijn eigen slachtoffers. Een voorbeeld daarvan gaf Natascha van Weezel’s moeder Anet Bleich toen zij als opiniemaakster op 1 november 2000 in de Volkskrant de retorische vraag opwierp: ‘Wie is de hoofdverantwoordelijke voor het geweld dat de westelijke Jordaanoever en de Gazastrook al meer dan een maand teistert?’ om vervolgens te beweren:

Het lijkt allemaal zo helder als glas en desondanks is dit beeld misleidend. De confrontatie in de Palestijnse gebieden is een klassiek voorbeeld van een situatie waarin zwak en sterk niet automatisch samenvallen met goed en kwaad. De underdog heeft niet altijd per se gelijk. Het komt voor dat de sterkere partij door de zwakkere wordt geprovoceerd tot geweld. Dat is hier het geval…

In hoeverre het Israëlisch tegengeweld inderdaad buitenproportioneel is, durf ik niet te zeggen. Het zou goed zijn als daar, nadat de rust is weergekeerd, een internationaal onderzoek naar zou worden ingesteld.

Bleich wist kennelijk niet dat alle onafhankelijke ‘internationale onderzoeken’ hebben bevestigd dat de agressor de zelfbenoemde ‘Joodse staat’ is, en dat Israel functioneert als een ‘Apartheidsstaat,’ zoals onder andere Amnesty International het heeft verwoord. Desondanks bleef Bleich van mening dat ‘Yasser Arafat blijkbaar met geweld wil nemen wat hij aan de onderhandelingstafel had kunnen krijgen zonder dat daarbij één druppel bloed had hoeven te vloeien: een Palestijnse staat op 90 procent van de Westoever en de Gazastrook, met (een deel van) Oost-Jeruzalem als hoofdstad.’

https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/waar-heeft-arafat-zijn-nobelprijs-opgeborgen~bb5ca70c/ 

Bleich’s makkelijk weerlegbare nonsens vloeide voort uit haar onvermogen om in te zien dat er een wereld van verschil bestaat tussen het judaïsme en het zionisme. Aangezien zij geen van beiden is, ze is immers niet gelovig en bovendien niet naar Israel geëmigreerd, waar ‘Joden’ zich als een volk beschouwen en daarom de Palestijnse bevolking blijven terroriseren en doorgaan met het stelen Palestijns gebied. Desondanks pleitte Anet Bleich in De Groene Amsterdammer van 24 juni 2015 voor een, let op, ‘linkse stedenband’ tussen Amsterdam en Tel Aviv. Anderhalve week eerder had het CIDI, de doortrapte zionistische propaganda-arm van Israel, het volgende bericht gepubliceerd:

In mei 2014 ging de gemeenteraad van Amsterdam akkoord met het voornemen om een stedenband aan te gaan met Tel Aviv. Het idee kwam destijds van voormalig CIDI-directeur Ronny Naftaniel en paste in het internationale beleid van de stad.

In het najaar van 2014 besloot de gemeente Amsterdam om de plannen voor de stedenband in de ijskast te zetten als gevolg van het opgelaaide conflict tussen Israel en Gaza (de zionistische slachtpartij. svh) in de zomer van 2014. In januari van dit jaar begon de gemeente een nieuw onderzoek en werd ook de mogelijkheid meegenomen om een stedenband relatie met Ramallah aan te gaan.

https://www.cidi.nl/31242/ 

19 juli 2018 — 14:47

Femke Halsema noemt Tel Aviv ‘voorbeeld voor Amsterdam’

Mevrouw Bleich, die volgens eigen zeggen, ‘als linkse jodin’ een emotionele band met Israel heeft — haar zuster woont er — had evenwel, net als wijlen haar echtgenoot Max van Weezel, geen enkel rationeel argument om voor een stedenband te pleiten. Intussen gaat de gentrification, de etnische zuivering van Jaffa, onderdeel van Tel Aviv, gewoon door, zonder dat Anet Bleich zich hiertegen uitspreekt, waardoor opnieuw het identiteitsprobleem zich manifesteert van een niet gering aantal joodse Nederlanders.  

Het intellectueel niveau in Nederland is evenwel zo beschamend laag dat dit identiteitsprobleem onbespreekbaar blijft. Spreekt men daarentegen met kritische Joods-Israelische intellectuelen dan ontdekt men snel welk gat er gaapt tussen de zionistische praatjesmakers in de polder en geschoolde insiders in Israel. In 2007 interviewde ik de gezaghebbende Joods-Israelische hoogleraar Edith Zertal die het volgende opmerkte:

Sinds de Oslo-akkoorden in 1993 zijn er meer Joodse nederzettingen gebouwd dan voorheen. Het zogenaamde vredesproces is het middel bij uitstek dat Israël helpt het beleid van de langzame dé-arabisering ten uitvoer te brengen. Daarom zal de wereld de Israëli’s een duidelijke boodschap moeten geven, namelijk: 'als jullie vrede en verzoening willen, zullen jullie allereerst moeten erkennen wat er in 1948 is gebeurd.' (de gewelddadige etnische zuivering van ongeveer 750.000 Palestijnse burgers. svh). De Joden in Israël moeten ophouden dit te ontkennen, ze moeten verantwoording voor hun misdaden nemen. Daarnaast zouden ze officieel moeten verklaren dat er een automatisch recht op terugkeer is voor de slachtoffers van de etnische zuiveringen, zoals overigens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zijn website bepleit. Alleen in het geval van de Palestijnen verzwijgt Washington de Israëlische etnische zuivering. 

Een tweede boodschap aan de Israëli’s zou moeten zijn dat ze onmiddellijk moeten ophouden met de politiek van het etnisch zuiveren, die sinds 1948 wordt gevoerd. En de Israëli’s moeten duidelijk worden gemaakt dat het ontmenselijken van de oorspronkelijke bevolking slechts tot misdaden leidt. Dit dient niet bij een vermaning te blijven, het veroordelen van mijn volk helpt niet, Israëli’s zijn totaal immuun voor kritiek, ze lachen erom, want ze weten dat afkeuring geen consequenties heeft, dankzij het Amerikaanse vetorecht. Alleen een boycot zal effectief zijn. Europa zou 'de Joodse natie' moeten boycotten, net zoals het deed met Zuid-Afrika toen daar misdaden tegen de menselijkheid werden begaan. Anders gaat het onrecht gewoon door. Sterker nog: er is sprake van een escalatie, op korte termijn zullen de Palestijnen worden geconfronteerd met nog wredere Israëlische beleidsdaden. Het einde van de verdrijvingen uit Palestina is nog lang niet in zicht. Op dit moment stuurt Israël aan op een etnische zuivering van de West Bank en Gaza. Het resultaat van die politiek zal verschrikkelijke reacties oproepen tegen de Joden in Israël en ik durf zelfs te zeggen tegen de joodse gemeenschappen in de rest van de wereld.

Coercion, violence and threats: Torture, Israeli-

style

Als historica doceert Zertal moderne geschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en is door haar publicaties in brede kringen gerespecteerd. Zij was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de prestigieuze École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceerde tevens aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen. In haar opzienbarende studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood (2002) laat zij zien hoe:

het proces van het heilig verklaren van de Holocaust — dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is — gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.

Professor Zertal zet op scherpzinnige wijze uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke zionistische politiek. In de praktijk ging dit zelfs ten koste van de ware slachtoffers zelf: 

Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde — door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren — en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit — zo’n kwart miljoen Holocaust-overlevenden die naar Israël waren gemigreerd.

Hoewel de journaliste Anet Bleich in 2000 de Palestijnse leider Arafat de schuld gaf voor het massale zionistisch geweld tegen de Palestijnse bevolking, wist de Israelische politieke top dat dergelijke beweringen onzinnig waren. De beste bronnen zijn natuurlijk de betrokkenen zelf. Dit is wat de Joods-Israelische politicus Shlomo Ben-Ami verklaarde: 'in de praktijk waren de Oslo-akkoorden gebaseerd op een neo-kolonialistische basis, op een leven van afhankelijkheid… voor altijd.’ Dat het zogeheten Vredesproces op niets uitliep was volgens hem onvermijdelijk, aangezien de ‘mislukking in de genetische code van Oslo vastgelegd was.' En dit was, volgens hem, het gevolg van het feit dat het zionisme niet alleen een nationale bevrijdingsbeweging is voor joden, maar onlosmakelijk daarmee ‘een beweging’ is ‘om te veroveren, te koloniseren en het vestigen van nederzettingen.’ Shlomo Ben Ami is niet de eerste de beste, maar een Israelische voormalige minister van Buitenlandse Zaken die onder premier Ehud Barak de belangrijkste Israelische onderhandelaar was tijdens de Camp David-bijeenkomsten. Ben-Ami voegde daar later aan toe: ‘Als ik Palestijn was zou ook ik Camp David hebben afgewezen.’ Die uitspraak haalde nooit de wereldpers, een feit dat andermaal demonstreert hoe de pro-Israël-berichtgeving van een groot deel van de westerse mainstream-pers functioneert. Het onderstreept tevens hoe succesvol het werk van de pro-Israël-lobby is, waarvan mevrouw Bleich en haar dochter Natascha van Weezel, zo’n onlosmakelijk onderdeel zijn.

Het gecultiveerd slachtofferschap van Anet Bleich leidde in 2015 tot haar bewering dat ‘de Gaza-oorlog van de afgelopen zomer ontketend’ was ‘door Hamas.’ Deze voorstelling van zaken is op haar beurt weer het onvermijdelijk gevolg van een pathologie die zijzelf als volgt omschreef:

Wat er met Israël ook mis mag zijn, ik voel me verbonden met dat land. Het is vervelend als een persoon, club of land, waaraan je bent gehecht, grove fouten maakt. Dat geeft een onbehaaglijk gevoel, zelfs iets van plaatsvervangende schaamte.

‘Verbonden met’ een ‘land,’ dat wil zeggen 'verbonden' met een vlag, een etnisch gezuiverd volk, strijdkrachten, volkslied en mythologie die tribale behoeften dienen te bevredigen. Dit is in een geglobaliseerde, multiculturele wereld een achterhaalde, maar kennelijk toch noodzakelijke behoefte gebleven bij mensen, die wanhopig op zoek zijn naar een identiteit. Zij verlangen ernaar om ergens bij te horen, getuige ook de opkomst van de zogeheten extreem-rechtse ‘populisten.’ Het is niet overdreven te stellen dat mevrouw Bleich, de zelfbenoemde ‘linkse’ en ‘joodse’ opiniemaker, aan dezelfde mentale leegte lijdt als Wilders en Baudet, die voortdurend inspelen op tribale sentimenten. Haar 'onbehaaglijk gevoel,’ en zelfs haar ‘plaatsvervangende schaamte’ hebben tot nu toe niet geleid tot een humaner mens- en wereldbeeld. 

Wat betekent Israel voor dit slag zelfbenoemde diaspora-joden? Het is bekend uit de psychologie dat gekrenkte mensen veelal geneigd zijn anderen te krenken, slachtoffers veroorzaken op hun beurt weer andere slachtoffers.

Benjamin Beit-Hallahmi, oud-hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Haifa, auteur van talloze boeken waaronder Original Sins. Reflections on the History of Zionism and Israel, verklaarde over dit psychologisch fenomeen: 'Een illustratief voorbeeld geeft de historicus Benny Morris, die redeneert dat ook de laatste 150.000 Palestijnen die in 1948 wisten te blijven, verdreven hadden moeten worden, dan zouden we volgens hem van het hele probleem zijn af geweest. Zijn opvatting is dat de Palestijnen weliswaar een groot onrecht is aangedaan, maar dat dit onrecht wordt opgeheven omdat het rechtvaardigheid voor de Joden betekende. En rechtvaardigheid voor de Joden is belangrijker dan onrecht voor de Palestijnen. Veel Joden in Israel, ook onder de intellectuelen, delen dit standpunt. Met andere woorden: Joden hoeven zich niet druk te maken om andere mensen. Wij hebben zo veel geleden dat we het recht hebben anderen onrecht aan te doen. Wij moeten alleen voor onszelf opkomen. Dat is de gedachtegang.'

Het zal duidelijk zijn dat een dergelijke houding alleen maar tot bloedvergieten kan leiden. In het kader daarvan merkte Beit-Hallahmi tevens op: ‘In ruil voor de onbeperkte politieke steun aan Israel hebben de Amerikaanse joden gekregen waaraan het ze het meest ontbreekt: een ideologische inhoud om de leegte van hun identiteit te vullen.’ En dat geldt niet alleen voor joodse Amerikanen, maar ook, om het dichter bij huis te zoeken, voor een niet gering aantal joodse Nederlanders. God zij dank was daar het zionisme als 'ideologische inhoud om de leegte van' zijn 'identeiteit te vullen.' En zo traumatiseert de een de ander, en maakt degene die zich slachtoffer voelt de ander tot slachtoffer, in dit geval de Palestijnen, die niets met het antisemitisme te maken hadden. Dat was immers een christelijke uitvinding, waarvoor de islamieten de rekening kregen gepresenteerd, omdat het antisemitische Westen dacht op die manier in 1 klap van 'het joodse vraagstuk' af te zijn en daarnaast ook nog eens goedkoop van zijn schuldgevoel kon afkomen.

Ondertussen zitten de Palestijnen met het Europees onverwerkte verleden opgezadeld. De diaspora-jood had 'gecapituleerd,' terwijl de nieuwe Jood, de Sabra, weigert te capituleren, maar doorgaat met het veroveren van Arabisch en Palestijns land. De vooraanstaande joods-Israëlische journalist Tom Segev schreef hierover: ‘Vele Israëli’s verachten de zwakheid van de slachtoffers en vroegen waarom de joden zichzelf niet hadden verdedigd. Een groot deel van hen, die claimden een nieuw soort Jood te vertegenwoordigen, de “nieuwe mens” gepropageerd in de zionistische mythologie, keek neer op de overlevenden. Anderen voelden zich schuldig en beschaamd over hun eigen zwakheid, omdat ze niet in staat waren geweest om joden te redden.’ Het is het beeld dat terugkeert in Hannah Arendts beschrijving van de joodse-Europeanen die zich zonder verzet de dood in lieten drijven. Dat zou niet weer gebeuren. Segev: ‘We dachten dat we betere mensen waren: wij zijn Bijbelse helden; wij zijn geen onderdeel van de diaspora. De term die in de begindagen werd gebruikt was “een nieuwe mens,” een concept afkomstig uit de Sovjet-Unie, de Weimarrepubliek, fascistisch Italië, een soort combinatie daarvan. Wij zouden de “nieuwe mens” zijn. Men kent dat wel: wij zijn recht door zee en sterk en patriottisch; wij hebben een land te verdedigen; wij bezitten eer; wij doen niet in zaken, kleine zaken zoals de joden van de diaspora.’ Deze ‘nieuwe Joden’ zouden zich nooit meer slachtoffer laten maken. Zich beroepend op hun eeuwenlange slachtofferschap maakten ze de Palestijnen tot slachtoffer van hetzelfde westerse mens- en wereldbeeld dat hen eerder zelf tot slachtoffer had gemaakt. En zo ontwikkelde Israel zich razendsnel na zijn stichting in mei 1948 als een  ‘schurkenstaat’ met als motto ‘Rise and Kill First,’ zoals de titel luidt van de gerespecteerde Joods-Israelische onderzoeksjournalist Ronen Bergman, in zijn New York Times bestseller over The Secret History of Israel’s Targeted Killings (2018). Bergman schrijft:

Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Israël meer mensen vermoord dan enig ander land in de westerse wereld. Bij talloze gelegenheden hebben de leiders zich afgewogen wat de beste manier zou zijn om de nationale veiligheid te verdedigen en hebben zij, uit alle mogelijke opties, keer op keer besloten tot clandestiene operaties, waarbij moord de voorkeursmethode was. Zij geloofden dat dit de moeilijke problemen van de staat zou oplossen en soms de loop van de geschiedenis zou veranderen. In veel gevallen hebben de Israëlische leiders zelfs bepaald dat het moreel en legaal is om het aangewezen doelwit te doden om de levens van onschuldige burgers in gevaar te brengen die toevallig in de vuurlinie terechtkomen. Het schaden van zulke mensen is volgens hen een noodzakelijk kwaad.

De cijfers spreken voor zich. Tot het begin van de Tweede Palestijnse Intifada, in september 2000, toen Israël voor het eerst begon te reageren op zelfmoordaanslagen met het dagelijks gebruik van gewapende drones om moorden uit te voeren, had de staat zo'n 500 gerichte moordoperaties uitgevoerd. Hierbij kwamen minstens duizend mensen om het leven, zowel burgers als strijders. Tijdens de Tweede Intifada voerde Israël nog zo'n duizend operaties uit, waarvan er 168 slaagden.

Sindsdien, tot het schrijven van dit boek, heeft Israël ongeveer 800 gerichte moordoperaties uitgevoerd, die bijna allemaal deel uitmaakten van de oorlogsrondes tegen Hamas in de Gazastrook in 2008, 2012 en 2014 of Mossad-operaties in het hele Midden-Oosten. Oost tegen Palestijnse, Syrische en Iraanse doelen. Daarentegen voerden de Verenigde Staten van Amerika tijdens het presidentschap van George W. Bush volgens één schatting 48 gerichte moordoperaties uit, en onder president Barack Obama waren er 353 van dergelijke aanvallen.

Israëls vertrouwen op moord als militair instrument is niet toevallig ontstaan, maar komt eerder voort uit de revolutionaire en activistische wortels van de zionistische beweging, uit het trauma van de Holocaust, en uit het gevoel onder de Israëlische leiders en burgers dat het land en zijn mensen voortdurend het gevaar lopen te worden uitgeroeid en dat, net als bij de Holocaust, niemand hen te hulp zal komen als dat gebeurt.

Washington noch Brussel durven tot nu toe het zionistisch regime voor deze ernstige schendingen van het internationaal recht ter verantwoording te roepen. Daarbij wordt de zionistische terreurstaat verdedigd door de westerse zionistische medialobby, onder wie Natascha van Weezel, de dochter van Anet Bleich en Max van Weezel, wiens dood door de Tweede Kamer werd herdacht. ondanks de verwerpelijke opvattingen van dit echtpaar. In haar Parool-column van maart 13 mei 2024 zweept dochter Natascha van Weeezel de pro-zionistische sentimenten weer eens op door in de kop te melden: ‘Een krans leggen met twee bodyguards,’ alsof dit momenteel een levensgevaarlijke activiteit is, terwijl in het Westen het herdenken van tienduizenden Palestijnse burgerdoden kan uitlopen op massaal politieterreur of op het geweld van aan de mossad gelieerde knokploegen. Ronen Bergman in Rise and Kill First: 

De Mossad en de andere inlichtingendiensten van Israël hebben individuen vermoord die werden geïdentificeerd als directe bedreigingen voor de nationale veiligheid, en het doden van hen heeft ook een grotere boodschap uitgezonden: als u een vijand van Israël bent, zullen we u vinden en vermoorden, waar u ook bent. Deze boodschap is inderdaad over de hele wereld gehoord. Incidentele blunders hebben de agressieve en meedogenloze reputatie van de Mossad alleen maar versterkt… De moorden werden niet allemaal gepleegd door kleine, gesloten groepen. Hoe complexer ze werden, hoe meer mensen eraan deelnamen — soms wel honderden, van wie de meerderheid jonger was dan vijfentwintig. Soms komen deze jonge mensen met hun commandanten naar de premier — de enige die bevoegd is om groen licht te geven voor een moordaanslag — om de operatie uit te leggen en definitieve goedkeuring te krijgen. Dergelijke forums, waarin de meeste deelnemers die pleiten voor iemands dood jonger zijn dan dertig jaar, zijn waarschijnlijk uniek voor Israël. Sommige van de lage functionarissen die bij deze bijeenkomsten betrokken waren, hebben zich in de loop der jaren ontwikkeld tot nationale leiders en zelfs tot premier. Welke sporen zijn er op hen gedrukt sinds de tijd dat ze deelnamen aan hit-operaties? 

Gezien de totstandkoming van het internationaal recht dat deze moordpartijen expliciet verbiedt en de chaos en eigenrichting in de wereld alleen maar vergroot is deze ontwikkeling van de Joodse staat een ernstige bedreiging van de wereldgemeenschap. Ronen Bergman:

De Verenigde Staten hebben de technieken voor het vergaren van inlichtingen en moorden die in Israël zijn ontwikkeld als model genomen, en na 11 september en het besluit van president Bush om een campagne van gerichte moordpartijen tegen Al Qaeda te lanceren, hebben zij een aantal van deze methoden in hun eigen inlichtingendiensten getransplanteerd. systemen voor oorlog tegen terrorisme. De commando- en controlesystemen, de oorlogskamers, de methoden voor het verzamelen van informatie en de technologie van de onbemande vliegtuigen, of drones, die nu de Amerikanen en hun bondgenoten dienen, zijn allemaal voor een groot deel in Israël ontwikkeld. 

Vandaag de dag, nu de Verenigde Staten dagelijks dezelfde vorm van buitengerechtelijke executie gebruikt die Israël al tientallen jaren heeft toegepast, is het opportuun om niet alleen de indrukwekkende operationele capaciteiten te bewonderen die Israël heeft opgebouwd, maar ook om de hoge morele prijs te bestuderen die daarvoor is betaald, en nog steeds wordt betaald, voor het gebruik van dergelijke macht.

Dat het recht van de sterkste onvermijdelijk leidt tot massamoord is algemeen bekend en het is treurig dat nu juist de Joodse Staat hier niets van geleerd heeft belooft weinig goeds voor de toekomst. Maandag 13 mei 2024 berichtte de internationale editie van The New York Times op de voorpagina vanuit Twee Aviv dat:

Losing allies, Israel risks becoming a paria state. It faces real consequences, in security and economic terms, for its war in Gaza.

Turkey has suspended trade with Israel. The world’s top court is considering whether Israeli leaders have committed genocide. Protests have overtaken cities and campuses worldwide. Ireland and Spain say they will recognize Palestine as a state by the end of the month.

Even the United States — long Israel’s closest ally and benefactor — is threatening for the first time since the war began to withhold certain arms shipments.

Seven months after much of the world pledged its support to Israel following a Hamas-led terrorist attack, the country finds itself increasingly isolated. With a war that has killed more than 34,000 Palestinians and left Gaza on the verge of famine, any international good will that Israel amassed on Oct. 7 has been all but lost.

Of greatest concern to Israel: splintering relations with the United States. President Biden, once quiet about his expectations that Israel limit civilian deaths and increase access to humanitarian aid, has become more vocal amid partisan political pressure in an election year. This week, Mr. Biden said the United States was withholding delivery of 3,500 high-payload bombs.

His warning on Wednesday that the pause could extend to more weapons was his greatest break yet with Israel’s government. It suggested that the outrage coursing through capitals and campuses would continue to spread, and it has. On Friday, in a largely symbolic gesture, the United Nations General Assembly backed Palestine’s bid for U.N. membership, and thousands of demonstrators in Sweden protested against Israel’s participation in the Eurovision Song Contest on Saturday.

‘If we need to stand alone,’ Prime Minister Benjamin Netanyahu of Israel said Thursday, both acknowledging and seeking to defy his country’s growing isolation, ‘we will stand alone.’

The backlash, which also extends to Israeli athletes and academics facing boycotts and protests, has stunned and confused Israelis, who are still reeling from Hamas’s October attacks and mostly see the war as justified. Many blame unchecked antisemitism and American party politics for Israel’s isolation. Others struggle to parse reasonable critique from selective virtue signaling…

‘Most Israelis, and this includes the leadership, are perplexed about the attitude of the world,’ said Eytan Gilboa, a communications professor at Bar-Ilan University.

He argued that Israelis have a hard time understanding why some people at the protests on American campuses combine support for a Palestinian state with what he described as ‘calls for the elimination of Israel.’

‘It’s the slow-motion formation of a pariah state,’ said Alon Pinkas, a former Israeli diplomat.

But the complex, layered reproof from around the world cannot be ignored as just the whims of anti-Israel activists. Israel is facing real consequences, from security to economics.

And while the isolation is partly a byproduct of how Israel has prosecuted the war, analysts and former officials say it also reflects international frustration with the government’s restrictions on food aid, a shift in global politics that has pushed Israel down the priority list and the Israeli public’s narrow focus on its own pain.

Israel has endured the world’s glare before, shrugging off frequent criticism at the U.N. and an Arab boycott that lasted decades. Though Israel governs a spit of land no bigger than Maryland, it has always had a centripetal pull, placing its wars at the emotional center of global politics. But this is not 1948, 1967, 1973, 1982, 2006 or 2014 — years with previous conflicts…

Washington had been warning Israel to better protect civilians. Israel continued bombing. The United States and other countries pushed Israel to create corridors for aid. They demanded a plan for governing Gaza after the fighting. Israel intensified its assault on a territory roughly the size of Philadelphia, densely packed with two million people, many of them children, while keeping out most independent journalists, leaving image sharing to those under attack.

The results were dire: By late November, people were being killed in Gaza more quickly, according to experts, than in even the deadliest moments of the American-led attacks in Iraq, Syria and Afghanistan, which were widely criticized by human rights groups.

Less than two months in, Israel was losing support in Europe and the United States — before student protests escalated into clashes with the police, before calls for divestment, before polling showed the war’s unpopularity affecting Mr. Biden’s chances for re-election.

After seven aid workers, many of them foreigners, from the World Central Kitchen were killed on April 1 and with children in Gaza dying of starvation, words like “genocide” and “evil” became more commonly applied to the campaign that Israel insisted was simply self-defense.

“The poor and impoverished people of Palestine were sentenced to death by Israel’s bombs,” President Recep Tayyip Erdogan of Turkey said on Thursday, when he announced that his country, once Israel’s closest Muslim partner, would suspend trade.

Nimrod Novik, a former senior Israeli official and an analyst at the Israel Policy Forum, said there was no denying the government ignored both a moral and political imperative by pursuing a ‘stingy approach’ to aid and a war plan with no vision for peace.

‘Our government policy failed to live up to its claim that our war is with Hamas, not the Palestinian people,’ Mr. Novik said.

The military says aid is slowed by security measures intended to restrict weapons smuggling. On Sunday, Hamas attacked one of the few border crossings from which aid is permitted to enter, killing four Israeli soldiers.

The military says aid is slowed by security measures intended to restrict weapons smuggling. On Sunday, Hamas attacked one of the few border crossings from which aid is permitted to enter, killing four Israeli soldiers.

For many, it was a reminder that the context of Israeli life is still coloured by the country’s own suffering. What Israelis discuss at dinner are friends called up to fight. What they see are cities and towns covered with the portraits of hostages unreturned, apps sending alerts for regular rocket attacks from Hezbollah along the northern border, and graffiti in Tel Aviv that reads, ‘Hamas = ISIS.’

‘There is a total disconnect between how Israelis view the situation and how the world does,’ Mr. Novik said. ‘Mentally, we are not in the seventh month since Oct. 7. Mentally, we are in Oct. 8.’ […]

‘They’ve lost the young people,’ said Ian Bremmer, an adjunct professor of international and public affairs at Columbia and the president of Eurasia Group, a political risk consultancy. ‘They weren’t around and don’t know the Holocaust. What they see is an incredibly powerful Israel that is engaging in a war for seven months and is indifferent to the suffering of the Palestinians.’

Johnatan Reiss contributed reporting.

Damien Cave is an international correspondent for The Times, covering the Indo-Pacific region. He is based in Sydney, Australia. 

https://www.nytimes.com/2024/05/11/world/middleeast/isolated-israel-war-hamas.html