The Confidence-Man, in full ‘The Confidence-Man: His Masquerade,’ is a satirical allegory by Herman Melville, published in 1857. This novel was the last to be published during Melville’s lifetime, and it reveals the author’s pessimistic view of an America grown tawdry through greed, self-delusion, and lack of charity.
Set on a steamboat traveling on the Mississippi River, the work is an episodic series of vignettes of various passengers — some dupes, some tricksters — who represent a gullible American public that can be deceived by charlatans and by the lure of easy money.
https://www.britannica.com/topic/The-Confidence-Man
De Amerikaanse hoogleraar wetenschapsgeschiedenis D. Graham Burnett typeerde The Confidence-Man: His Masquerade als ‘a book about what America offers to the problems of thought and being: space, movement, destabilized social hierarchies, perpetual and sequential opportunities for self-invention. At one point, in an irruption of authorial voice, Melville writes that there are only a handful of ‘original’ characters in all of literature: original like a Hamlet, or a Don Quixote and yet it is clear that the confidence-man is such a character — our autochthonous philosophical persona. America itself is the condition of possibility for this figure.
https://www.jstor.org/stable/20028154?mag=melvilles-confidence-man-today&seq=13
Met andere woorden: ‘de oplichter’ is de ‘autochtone filosofische persoonlijkheid’ van de Amerikaanse consumptiecultuur, die een materialistisch mens- en wereldbeeld representeert. Een cultuur die weliswaar door het hele Westen is geadopteerd, maar die in fundamentele opzichten wezenlijk blijft afwijken van de Aziatische beschavingen, te beginnen met die van de Russische Federatie. De wereld van de ‘con man’ is die ‘van de gedupeerden,’ te weten: het ‘goedgelovig Amerikaans publiek,’ dat moeiteloos ‘misleid kan worden door charlatans en door de verlokkingen van makkelijk te vergaren geld.’ De ‘con man’ blijft voor de doorsnee ‘Amerikaan’ een mythische figuur, appellerend aan de illusie van de ‘Amerikaanse Droom,’ bereikbaar voor elke ‘selfmade man,’ die naar de mythe van de vrijheid streeft. De ‘con man’ wordt in de VS bewonderd, net als de ‘outlaw.’ Zij staan buiten en boven de wet, en spelen in op het gevoel van iedere beklagenswaardige schlemiel een ‘temporarily embarrassed millionaire,’ te zijn die ‘advocates against social welfare programs because they believe they will become rich in the future.’ De macht moet je grijpen ten koste van alles en iedereen, moraliteit is voor de simpelen van geest. Zo functioneert de VS, en sinds de globalisering van de totaliaire technocratie, de rest van de westerse wereld.
The Confidence-Man was Melville’s laatste boek. De Amerikaanse auteur Philip Roth ‘insisted that Herman Melville’s The Confidence-Man was the book to read today. He called it the “darkly pessimistic, daringly inventive novel that could just as well have been called “The Art of the Scam.”’ Veelzeggend is dat Melville al in het midden van de negentiende eeuw een vergelijking trekt tussen ‘the petty con-man and the confidence men of Wall Street, “Fellows who, whether in stocks, politics, breadstuffs, morals, metaphysics, religion — be it what it may — trump up (verbergen. svh) their black panics… with a view to some sort of covert (verholen. svh) advantage.”’
Philip Roth betitelde Melville’s meesterwerk als ‘De Kunst van het Bedrog.’ Tot op zekere hoogte wist Albrecht zijn bedrog redelijk goed te verkopen aan zijn publiek. Tot hij in de publieke ruimte zijn extreem rechtse opvattingen probeerde te slijten, en hij geconfronteerd werd met de werkelijkheid van de publieke ruimte. Kenmerkend voor zijn onverdraagzaamheid ten aanzien van andere opvattingen over oorlog en vrede was zijn razernij toen een journalist hem op straat een kritische vraag stelde over de nauwe banden tussen De Balie en de NAVO. Het was een onthullende confrontatie, niet alleen omdat de directeur van De Balie met geweld probeerde het werk van de journalist onmogelijk te maken, maar vooral ook omdat bleek dat Albrecht volstrekt niet in staat was om de opmerkingen van zijn interviewer te registreren. Zijn hersenen bleven, bij gebrek aan argumenten, in een groef steken. Dit proces verliep als volgt:
Journalist: Wat is jullie boodschap vandaag?
Yoeri Albrecht: Democratie, vrijheid en vrede. Erg belangrijk… Democratie is een uitzondering in de geschiedenis. En als je hem hebt, moet je zorgen dat je hem behoudt. Daar gaat het over. (overigens is democratie vrouwelijk. svh)
Journalist: Het was natuurlijk een illegale invasie, maar wat vind jij van het verbod van oppositiepartijen in Oekraïne?
Journalist: What is your role exactly?
Nanavatty: I am not talking to the press today. I was visiting Yoeri at the Balie but I have no comment for the press.
Opnieuw zo'n contact wat kennelijk geheim moet blijven. Dus weer terug naar Albrecht. De journalist legt hem uit dat wanneer we het over democratie hebben het belangrijk is om tevens te spreken over het verbod op oppositiepartijen in Oekraïne. Per slot van rekening stond ook de toespraak van burgemeester Halsema bol van verwijzingen naar de Oekraïense democratie, zo rechtvaardigt de journalist zijn vraag.
Yoeri Albrecht: Hoeveel oppositie is er in Rusland?
Journalist: Ik ben niet voor Rusland. Maar als directeur van een debatcentrum is het heel raar dat je wegloopt wanneer ik het over het verboden oppositiepartijen in Oekraïne heb.
Yoeri Albrecht: Je bent bezig een dictator te verdedigen.
Journalist: Deze reactie is zo goedkoop. De journalist legt uit dat elk geluid dat maar enigszins afwijkt van de gangbare mainstream-propaganda wordt afgedaan als het steunen van Poetin. ‘En dat is zo goedkoop voor iemand die een debatcentrum host.’
Yoeri Albrecht: Het is héél belangrijk dat jij het recht hebt om hier met je camera een dictator te verdedigen. Dat mag je gewoon doen.
Journalist: Ik heb niks met Poetin te maken. Ik hoop dat de Russen hem omverwerpen.
Na de microfoon met geweld uit de handen van de journalist te hebben getrokken zegt de directeur van het gesubsidieerde debatcentrum: Als jij een dictator wil verdedigen dan mag dit.
Journalist: Ik spuug op Poetin. Ik hoop dat het Russische volk hem omverwerpt.
Yoeri Albrecht reageert verontwaardigt: Dus jij bent voor vrede?
Journalist: Ja!
Een verbolgen Yoeri Albrecht: Nou precies, net als iedereen.
Journalist: Maar jij bent toch van een debatcentrum?
Een vertoornde Yoeri Albrecht: Jij bent net als iedereen voor vrede.
 |
| Een vredesactivist heeft inmiddels een stikker geplakt op het Balie-Bord. |
De journalist tracht vervolgens de Balie-directeur duidelijk te maken dat zijn gewelddadige aanval ‘raar was.’ Yoeri Albrecht: ‘Jij valt mij eindeloos lastig.’ Journalist ‘het is toch beschamend wat je deed?’ Albrecht: ‘Nee hoor, het zijn voor jouw beschamende beelden. Jij steunt een dictator.’ Journalist: ‘Ik heb al tien keer gezegd te hopen dat de Russen hem omver werpen.’ De directeur loopt zijn Balie in. Einde interview.
Deze confrontatie toont een aantal zaken aan. Allereerst is Yoeri Albrecht als directeur van het debatcentrum De Balie niet bij machte om te luisteren naar de opmerkingen van zijn interviewer, laat staan daarover te debatteren. Hij blijft herhalen dat die ‘de dictator Poetin steunt,’ ondanks de expliciete ontkenning van de interviewer. Waarom Albrecht dit feit niet kan accepteren, is voor de hand liggend. Zou hij dit wel doen, dan ziet Yoeri Albrecht zich genoodzaakt om serieus op dit actuele onderwerp in te gaan. Dat wil en kan hij niet door zijn nauwe banden met de NAVO, de Europese Commissie, de Soros-kliek én de Consul Generaal van het Amerikaanse Consulaat die namens de oorlogszuchtige neoconservatieven in de Biden-regering spreekt. Vandaar Albrecht’s openbare razernij. Ineens werd publiekelijk duidelijk aan welke kant hij staat, een feit dat nog eens benadrukt werd door het Oekraïense vlaggetje op zijn revers. Toen hij betrapt werd bleef hem niets anders over dan met geweld zijn gelijk te halen. Hij flipte, er was ineens sprake van een kortsluiting in zijn hersenpan, want al die jaren had hij zijn dubieuze, en 'geheime' contacten met bellicose extremisten weten te verhullen. Tot hij op 25 mei 2023 werd betrapt. De Affaire Yoeri Albrecht demonstreert tevens hoe gecorrumpeerd het Nederlandse bestel is, en hoe weinig er overgebleven is van de zo geroemde polderdemocratie. Daarover volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten