Europa Vernietigt Zichzelf (43)

In zijn opzienbarende essay Discourse on Colonialism (1972) wees de zwarte dichter en politicus Aimé Césaire op het volgende:

First we must study how colonization works to decivilize the colonizer, to brutalize him in the true sense of the word, to degrade him, to awaken him to buried instincts, to covetousness (hebzucht. svh), violence, race hatred, and moral relativism; and we must show that each time a head is cut off or an eye put out in Vietnam and in France they accept the fact, each time a Madagascan is tortured and in France they accept the fact, civilization acquires another dead weight, a universal regression takes place, a gangrene sets in, a center of infection begins to spread; and that at the end of all these treaties that have been violated, all these lies that have been propagated, all these prisoners who have been tied up and ‘interrogated,’ all these patriots who have been tortured, at the end of all the racial pride that has been encouraged, all the boastfulness that has been displayed, a poison has been distilled into the veins of Europe and, slowly but surely, the continent proceeds toward savagery.

Dit ‘gif,’ dat zich eeuwenlang ‘in de aderen van Europa’ ophoopte, voedde de ‘barbaarsheid’ van ‘het continent.’ Het was tevens dit ‘gif’ dat niet alleen Auschwitz en Hiroshima mogelijk maakte, maar vandaag de dag ook het Kiev-regime verantwoordelijk maakt voor de uitgelokte westerse ‘proxy war’ in Oekraïne. Dat geweld begon in 2014 met de het Westen gefinancierde staatsgreep tegen de toenmalige democratisch gekozen Oekraïense regering. Op 14 april 2022 stelde ‘Doug Bandow, a Senior Fellow at the Cato Institute,’ een vooraanstaande Amerikaanse denktank, gefinancierd door de conservatieve multimiljardair Charles Koch, onder de kop ‘Washington Will Fight Russia to the Last Ukrainian’:

Kiev faces a choice: make peace for its people or war for its supposed friends?

Russia’s war against Ukraine rages on. The U.S. and Europe continue to support Kiev. But not, it seems, to make peace. Rather, the allies are prepared to back the Zelensky government as long as it fights Moscow to the last Ukrainian — which has always been the West’s approach to Kiev.

Ukraine has become a cause célèbre in the West. People who normally pay little attention to international affairs have gone all‐in for Ukrainians. Indeed, frenzied backers have borrowed the practice of self‐criticism from China’s Cultural Revolution and demanded that Russian athletes, singers, conductors, and others make public confessions, abasing themselves and denouncing Putin, or lose their jobs.

Allied governments have offered abundant weapons to Kiev and imposed excruciating (ondraaglijke. svh) sanctions on Moscow, all of which serves to keep Ukraine in the war. America and the Europeans have made clear that they do not intend to take part in combat. Equip Ukrainians to fight, sure. Help Ukrainians fight, forget it.

Most disturbing is the apparent failure of the allies to support what the Ukrainian people need most, peace. Writer Ted Snider observed that ‘Next to starting a war, the most reprehensible act would be keeping one going when more people will die with little hope the outcome will improve,’ yet evidence suggests ‘the U.S. is inhibiting a diplomatic solution in Ukraine.’

https://www.theamericanconservative.com/washington-will-fight-russia-to-the-last-ukrainian/ 

De kern van Bandow’s uiteenzetting is kortweg het feit dat ‘Kiev faces a choice: make peace for its people or war for its supposed friends?’ Daarentegen blijft voor Washington en Brussel het centrale gegeven dat zij ‘are prepared to back the Zelensky government as long as it fights Moscow to the last Ukrainian — which has always been the West’s approach to Kiev.’ Opmerkelijk is hoe onafhankelijk Bandow, een ‘former Special Assistant to President Ronald Reagan,’ zich hier opstelt. Dit In tegenstelling tot de Nederlandse bellicose ‘politiek-literaire elite,’ die sinds 2001 het Amerikaans geweld toejuicht, maar de Russische Federatie en nu ook China blijft demoniseren. Met een niet geringe hypocrisie claimt zij nu in het kader van een ‘beschavingsmissie’ op te komen voor democratie, mensenrechten, en de soevereiniteit van staten. Interessant is de geschiedenis te bestuderen van de westerse ‘mission civilisatrice,’ een ‘roeping’ die in de koloniale tijd voor eigen gewin zoveel doden en onrecht heeft veroorzaakt? Wikipedia: 

The civilizing mission is a political rationale for military intervention and for colonization purporting to facilitate the Westernization of indigenous peoples, especially in the period from the 15th to the 20th centuries. As a principle of Western culture, the term was most prominently used in justifying French colonialism in the late-15th to mid-20th centuries. The civilizing mission was the cultural justification for the colonial exploitation of French Algeria, French West Africa, French Indochina, Portuguese Angola and Portuguese Guinea, Portuguese Mozambique and Portuguese Timor, among other colonies. The civilizing mission also was a popular justification for the British, German, and American colonialism. In the Russian Empire, it was also associated with the Russian conquest of Central Asia and the Russification of that region. The western colonial powers claimed that, as Christian nations, they were duty-bound to disseminate Western civilization to what they perceived as heathen, primitive cultures.

https://en.wikipedia.org/wiki/Civilizing_mission 

Kort samengevat is de ‘beschavingsmissie een politieke grondgedachte voor militaire interventie en voor kolonisatie die bedoeld is om de verwestersing van inheemse volkeren te vergemakkelijken.’ In dit geval, het met geweld forceren van een regime change om zodoende Rusland te dwingen een kopie te worden van de westerse neoliberale heilsstaat, die de kloof tussen arm en rijk almaar vergroot. Hoe dit in de praktijk uitwerkt hebben we sinds de Tweede Wereldoorlog kunnen zien in de onvoorstelbare chaos die Washington en zijn NAVO hebben achtergelaten in Noord Korea, Kongo, Vietnam, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en de ontelbare doden in Zuid- en Midden-Amerika, in Afrika en Azië als gevolg van Amerikaanse interventies. Doug Bandow wijst terecht op een door de polderpers en polderpolitici genegeerd feit, te weten:

It is Ukraine that is being ravaged by war. It is Ukrainians that most need to halt the ongoing conflict. Moreover, they most need a permanent, stable settlement. That is best achieved with an agreement that addresses the causes of the conflict, particularly Russian security concerns. The West wantonly and recklessly ignored both Russian interests and consequent threats, leaving Ukrainians to pay the price. Staging a repeat while reestablishing peace would be foolish.

Indeed, past efforts to crush opponents economically and impose punitive settlements have not ended well. Neither would the U.S. and Europe treating Russia as a giant North Korea, only with many more nuclear weapons, and access to much of Asia, Africa, and South America, especially since the U.S. and Europe would be no more likely to defend Ukraine in the future than they are now.

Net als alle staten waarvan de soevereiniteit sinds 2001 ernstig geschonden werd door het massale geweld van het westen zal ook het verwoeste Oekraïne tenslotte aan zijn lot worden overgelaten. Bandow:

The government of Russia bears full responsibility for invading Ukraine. However, U.S. and European governments share blame for causing the conflict. Filled with arrogance and self-righteousness, they were determined to treat Moscow of no account (geen rekening houden met. svh). For that, the world is now paying a high price.

The allies should not make a similar mistake at the end of this war. Let them moralize about their inherent goodness and the Kremlin gang’s perfidy. Let them fantasize about Vladimir Putin in the dock at Old Bailey in London or, better yet, before the International Criminal Court in the Hague. Let them rhapsodize about the good they intend to do for the world by extinguishing Russian autocracy. And then let them join with Ukraine, seeking to end this terrible war and create a peace settlement likely to last — which is what the people of Ukraine, Russia, and Europe all desperately require.

https://www.theamericanconservative.com/washington-will-fight-russia-to-the-last-ukrainian/ 

Vrede als wens van de bevolking in Oekraïne, Rusland en Europa, maar net als de huidige uitgelokte oorlog wordt uiteindelijk alleen door Washington en Wall Street bepaald of en wanneer er vrede zal uitbreken. De westerse elite mag dan wel menen een bastion van de beschaving te zijn, de werkelijkheid staat hier al eeuwenlang haaks op. Opnieuw Aimé Césaire: 

the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal... They thought they were only slaughtering Indians, or Hindus, or South Sea Islanders, or Africans. They have in fact overthrown, one after another, the ramparts behind which European civilization could have developed freely.

De joods Hongaarse auteur Imre Kertész, die de Holocaust overleefde en in 2002 de Nobelprijs voor Literatuur ontving, is voor mij één van de allergrootste auteurs geweest van na de Tweede Wereldoorlog. Als overlevende van de nazi-vernietigingskampen Auschwitz en Buchenwald schreef hij met een scherpzinnigheid die weinigen hebben geëvenaard, en niemand heeft overtroffen. In 1994 beschreef hij de situatie in het Avondland als volgt:

De vraag is terecht: waarom nemen in onze tijd zelfs vreugdevolle gebeurtenissen een onheilspellende kleur aan, waarom mobiliseren ze meteen de duisterste krachten, en waarom doemen ze in het beste geval als lastige en onoplosbare problemen aan de horizon?

Het zouden de centrale vragen moeten zijn voor eveneens de westerse intelligentsia, die alleen nog in politieke begrippen kan denken. Immers:

Nu de vruchten van veertig jaar strijd zijn gerijpt en ook het tweede totalitaire rijk is gevallen (de Sovjet Unie svh), domineert een algemeen gevoel van ineenstorting, wrevel en machteloosheid. Alsof een katterige sfeer door Europa waart, alsof het op een grijze ochtend bij het wakker worden gemerkt heeft dat het in plaats van twee mogelijke werelden nog maar één werkelijke wereld over heeft, de triomferende wereld van het economisme, het kapitalisme, het ideaalloze pragmatisme, zonder transcendentie en zonder alternatief, waaruit geen doorgang mogelijk is naar de vervloekte of het beloofde land — naar keuze.

Het gruwelijke is dat het:

geluidloos ineenzakken (dat ook de fluwelen revolutie wordt genoemd) iets in de mensen kapotgemaakt [lijkt] te hebben, onduidelijk wat: de ethiek van het verzet, die een bepaalde stevigheid gaf in een bestaansvorm, of een soort van hoop, die misschien nooit echte hoop is geweest, maar ongetwijfeld eveneens houvast bood — in ieder geval heeft het een einde gemaakt aan de relativiteit van de vergelijking. En hier staan we nu als overwinnaars, leeg, moe en ontgoocheld.

In zijn essaybundel De verbannen taal (1994) constateerde hij: 

de eeuw ligt zich ziek te wentelen in haar cel, te worstelen met zichzelf, met de vraag of ze haar eigen bestaan, haar zijnsvorm, haar bewustzijn zal aanvaarden of verwerpen, en terwijl ze daar ligt, gekweld door de pijn, wordt ze afwisselend overvallen door koortsaanvallen van agressie, verlammend schuldbesef, razend verzet en depressieve machteloosheid. Ze heeft geen helder besef van haar bestaan, ze kent haar doel, haar levenstaak niet, ze heeft haar creatieve plezier en haar verheffende rouw verloren, evenals haar vruchtbaarheid — kortom: ze is ongelukkig.

De wijsheid van Imre Kertesz vertelt de lezer: 

De mens wordt niet geboren om als een afgedankt onderdeel in de geschiedenis te verdwijnen, maar om zijn lot te begrijpen, zijn sterfelijkheid onder ogen te zien en — nu zult u een tamelijk ouderwetse wending van me horen — zijn ziel te redden. Het geluk van de mens in hogere zin ligt buiten zijn historisch bestaan  —  maar niet in de vermijding van de historische ervaring, integendeel, in het doorleven, in het bezit nemen van die ervaring en in de tragische identificatie daarmee. De mens kan uitsluitend door kennis boven de geschiedenis worden verheven, tijdens de demoraliserende aanwezigheid van de totale geschiedenis is kennis de enige waardige toevlucht, het enige wat goed is. Slechts in het licht van die doorleefde wetenschap kunnen we de vraag stellen of alles wat we hebben begaan en ondergaan iets van waarde tot stand kan brengen — om het preciezer te formuleren: of we onze eigen leven waarde toekennen of het vergeten als amnesie-patiënten of misschien van ons afwerpen als zelfmoordenaars.

Tijdens een toespraak in Hamburg in het jaar 1994 merkte Kertész op:

Eén ding weet ik echter zeker: een beschaving die haar waarden niet duidelijk uitspreekt, of die haar verklaarde waarden laat vallen, gaat de weg op van het verval, van de aftakeling. Dan zullen anderen deze waarden uitspreken, en in de mond van die anderen zullen het geen waarden meer zijn maar evenzovele excuses voor onbeperkte macht en onbeperkte vernietiging. Velen hebben het tegenwoordig over een 'nieuwe barbarij': we moeten niet vergeten dat Rome, toen het door de barbaren werd overspoeld, allang zelf barbaars was geworden.

Van een geschoold mens moet verwacht worden dat hij allereerst probeert te begrijpen in plaats van te veroordelen, en wanneer hij toch wil veroordelen dan zal hij zich tegen elke vorm van terrorisme moeten keren, ook die van zijn eigen groep. Alleen daardoor weet de ontwikkelde mens zich te onderscheiden van het crapuul in de politiek en de pers dat er alleen maar op los wil meppen.

In het voorwoord van de Engelse vertaling van Les damnés de la terre (1961) van Frantz Fanon over de verworpenen op aarde, de armen en berooiden, de onderdrukten en verdoemden, de gezichtslozen die al eeuwenlang de ‘collateral damage’ zijn van het westers economisch, politiek en militair geweld, schreef Jean Paul Sartre: 

 

U allen, die zo vrijzinnig en zo humaan zijn, die zo’n overdreven bewondering hebben voor cultuur dat het grenst aan aanstellerij, u doet het voorkomen te zijn vergeten dat u wingewesten bezit en dat daar mensen in uw naam worden uitgeroeid.

Net zoals stilstaand water giftig wordt, vergroot de hypocrisie van de macht en van haar opiniemakers in de mainstream-media de chaos, het wantrouwen en de uitzichtloosheid in de hele maatschappij. Wat dat betreft is Muammar al-Qaddafi,’s zienswijze juist dat 'The press is a means of expression for society: it is not a means of expression for private individuals or corporate bodies. Therefore, logically and democratically, it should not belong to either one of them. 

A newspaper owned by any individual is his or her own, and expresses only his or her point of view. Any claim that a newspaper represents public opinion is groundless because it actually expresses the viewpoint of that private individual. Democratically, private individuals should not be permitted to own any public means of publication or information. However, they have the right to express themselves by any means, even irrationally, to prove their insanity. Any journal issued by a professional sector, for example, is only a means of expression of that particular social group. It presents their own points of view and not that of the general public. This applies to all other corporate and private individuals in society.’

De beroemde Amerikaanse conservatieve ‘televisie-host’ Bill O’Reilly zei eens iets soortgelijks door op te merken: 'U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is.’ Vandaar alle ‘duiders’ in de ‘corporatie press,’ die als taak hebben de meningen van het grote publiek te manipuleren. De opiniemakers bepalen wat waar is en wat niet, wat belangrijk is een wat niet, wie betrouwbaar is en wie niet. En aangezien mijn mainstream-collega’s zo dicht mogelijk tegen de macht willen aanschurken. Dit leidt tot een verdere corrumpering van de ‘vrije pers’ die niet vrij is. Daarom vragen twee Nederlandse politiek journalisten, Kim van Keken en Dieuwertje Kuijpers zich in hun 88-pagina’s dikke publicatie onder de titel Kies toch niet steeds de kant van de macht (2022) zich ondermeer af: 

Hoe kon het zo lang duren voor er écht journalistieke aandacht kwam voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire?  

Daarom pleiten beide vrouwen voor ‘een ingewijden-vrije parlementaire journalistiek zonder onderdeel van het spel te zijn. Zonder ditjes en datje rondom “hoofdrolspelers.” Zonder goedbedoelde “tips” van spindoctors. Zonder vooraf uitonderhandelde interviews en zonder ingestoken reconstructies.’ Kortom, een verslaggeving zonder gecorrumpeerde parlementaire verslaggevers als destijds bijvoorbeeld Max van Weezel

De mainstream journalistiek is failliet. Niemand anders dan haar vader, Max van Weezel, verwoordde dit nog eens duidelijk door zonder enige schroom bij zijn afscheid als parlementair verslaggever hierover uit de school te klappen. Toen de interviewster opmerkte dat de nauwe banden tussen pers en autoriteit gunstig zijn voor de 'persvoorlichters' beaamde hij dit volmondig, en voegde hieraan toe:

Ze zijn ook goed in het insteken van onderwerpen. Als voorlichters weten dat het ene dagblad met een negatief verhaal over de partij bezig is, proberen ze een ander dagblad op het idee te brengen een negatief verhaal over een andere partij te schrijven. Je wéét dat het afleidingsmanoeuvres zijn, maar als journalist ben je blij met de gouden tip. Je wilt je plek in de pikorde behouden.

Ruim veertig jaar lang deed hij verslag van 'de vierkante centimeters op het Binnenhof.' En om al die jaren zijn ‘plek in de pikorde’ te ‘behouden’ was de bij politici zo populaire Max van Weezel, volgens eigen zeggen, bereid om ‘bedrijfsspionage’ te verrichten, af te zien van ‘een gezonde afstand tussen politici, voorlichters en journalisten,’ en zich als verslaggever te laten gebruiken door politici die hij had moeten controleren. Hij was dermate populair bij de politieke elite dat minister president Rutte hem een ‘instituut’ betitelde, ‘een man van groot gezag; dit gaan we nog lang voelen.’ 

Overigens betreft het hier dezelfde premier onder wiens gezag twee opeenvolgende Nederlandse kabinetten fundamentalistische terroristen in Syrië werden gesteund, zonder dat het ‘instituut’ Van Weezel ook maar iets doorhad. Dat is niet zo vreemd, want zijn devies was ‘vooral gezellige dingen’ doen, te ‘socializen’ in plaats van afstand te houden door ‘op de perstribune’ de beleidsbepalers in de gaten te houden. Het is ook geenszins verwonderlijk dat ‘De Tweede Kamer de vergadering op dinsdag 16 april 2019 [begon] met een herdenking van Max van Weezel. De parlementair journalist overleed op 11 april op 67-jarige leeftijd. Zowel de familie van Max van Weezel als minister-president Rutte waren bij de herdenking aanwezig.’ Het ‘icoon’ van de polderpers was voor het Nederlandse parlement — dat doorgaans door het corrupte poldermodel de regering niet adequaat controleert — een uiterst bruikbare pion. Max van Weezel was in alles het tegenovergestelde van legendarische joods-Amerikaanse journalisten als I. F. Stone en Studs Terkel, die, in de woorden van eerstgenoemde, ervan uitgingen dat ‘Every government is run by liars. Nothing they say should be believed.’ Stone waarschuwde bovendien dat ‘You've really got to wear a chastity belt in Washington to preserve your journalistic virginity. Once the secretary of state invites you to lunch and asks your opinion, you're sunk.’ Op zijn beurt wees Studs Terkel erop dat ‘We have two Governments in Washington: one run by the elected people — which is a minor part — and one run by the moneyed interests, which control everything.’ Precies hetzelfde gaat op voor de poppenkast rond dat pleintje in Den Haag. Citaat uit Terkel’s boek Hard Times: An Oral History of the Great Depression (1970):

After the stock market crash, some New York editors suggested that hearings be held: what had really caused the Depression? They were held in Washington. In retrospect, they make the finest comic reading. The leading industrialists and bankers testified. They hadn’t the foggiest notion what had gone bad. You read a transcript of that record today with amazement: that they could be so unaware. This was their business, yet they didn’t understand the operation of the economy.

Beide journalisten hoefden aan het eind van hun leven zich niet, zoals Van Weezel, af te vragen of zij een ‘verloren leven’ hadden geleid. Stone en Terkel werden ook niet door de macht geprezen, maar gewantrouwd. Daarentegen was de bij politici populaire Max schaamteloos in zijn opportunisme en conformisme, zoals tevens blijkt uit Van Weezel’s reactie op de constatering van de VK-interviewster Loes Reijmer dat hij ‘een cynisch verhaal over de Haagse wereld’ had verteld en hij daarop antwoordde: ‘Tja. Toch is het een leuke omgeving om je leven te slijten.’

LR: Waarom?

MvW: Het is veel minder saai dan mensen denken: lang leve de recepties met glazen rode wijn en schalen bitterballen — vervolgens zit je om drie uur 's nachts in de nachttrein naar huis. Ik voel me wel aangetrokken tot een hedonistisch leven. Het is een soort verlengd studentenbestaan tot je 63ste.

Dit cynisme, waarbij alles een prijs heeft maar niets een waarde, werd het handelsmerk van het narcistische, zelfbenoemde ‘joodse jongentje,’ wiens werk, volgens eigen zeggen, ‘natuurlijk vol[stond]’ met ‘ditjes en datjes,’ die de dag daarop alweer vergeten waren. Het studentikoze bestaan van ook deze mainstream-journalist stond in het teken van de trivialisering en daarmee de dépolitisering van de politiek. Al in 1922 stelde de meest vooraanstaande Amerikaanse media-ideoloog Walter Lippmann, in zijn standaardwerk Public Opinion dat ‘public opinions must be organized for the press if they are to be sound, not by the press,’ want ‘Without some form of censorship, propaganda in the strict sense of the word is impossible. In order to conduct propaganda there must be some barrier between the public and the event. Access to the real environment must be limited, before anyone can create a pseudo-environment that he thinks is wise or desirable.’

Lippmann’s zienswijze is duidelijk merkbaar in het werk van Max van Weezel die de wandelgangen en Nieuwpoort doorkruiste om van de 'voorlichters' van de politieke partijen te vernemen wat voor hen het ‘nieuws' was, dat wil zeggen welke 'public opinions' zij 'for the press' hadden georganiseerd om op die manier te voorkomen dat de 'vrije pers' zelf zou bepalen wat politiek relevant was voor het grote publiek. Niet het ‘icoon’ van de polderpers bepaalde zijn eigen agenda, maar degenen van wie hij afhankelijk was en die Van Weezel had moeten controleren, al was het maar omdat 'power corrupts.' Dankzij Van Weezel's 'ditjes en datjes' kon worden verhinderd dat het publiek de context zag waarbinnen de westerse neoliberale politiek van permanent geweld tegen mens en natuur zich voltrok. De Amerikaanse hoogleraar Stuart Ewen, gespecialiseerd in Media Studies, schreef in zijn boek PR! A Social History of Spin (1996):

Throughout the pages of Public Opinion, Lippmann had asserted that human beings were, for the most part, inherently incapable of responding rationally to their world... 

Voor de ware macht geldt altijd en overal dat de pleitbezorgers van de gevestigde orde de spanning moeten wegnemen die van nature bestaat tussen 'critical reason and public discussion.’ De 'vrije pers' dient de status quo te handhaven door ‘forging mental agreement among people who — if engaged in critical dialogue — would probably disagree.’ 

Met zijn journalistiek van 'ditjes en datjes' wist Max van Weezel decennialang de aandacht af te leiden van de bredere context van bijvoorbeeld de bedreigingen waarmee vandaag de dag de hele mensheid wordt geconfronteerd, zoals de baanloze groei, de verregaande milieuvernietiging, de gevolgen van de klimaatverandering, de permanente oorlogsvoering, de groeiende kloof tussen arm en rijk, de bevolkingsexplosie, de toenemende sociale onrust onder een aanzienlijk deel van de wereldbevolking dat in abjecte armoede probeert te overleven. En intussen stak het borrelend 'icoon' van de parlementaire polderpers, genietend van zijn ‘verlengd studentenbestaan,’ met al zijn toenmalige ‘hedonistische’ trekjes, nog eens een sigaartje op. Had Van Weezel zich daarentegen verdiept in de geschiedenis dan zou hij hebben geweten dat over de rol van de mainstream-pers gedocumenteerde kritische studies waren verschenen, waarbij een expert als professor Ewen op het volgende wees:

Lippmann added that serious public discussion of issues would only yield a 'vague and confusing medley,' a discord that would make executive decision-making difficult. 'Action cannot be taken until these opinions have been factored down, canalized, compressed and made uniform.' […] In its adamant argument that human beings are essentially irrational, social psychology had provided Lippmann — and many others — with a handy rationale for a small, intellectual elite to rule over society. Yet a close reading of Lippmann's argument suggests that he was concerned less with the irrational core of human behavior than he was with the problem of making rule by elites, in a democratic age, less difficult. 

Met de komst van de massamaatschappij, de massaproductie en massaconsumptie werd begin twintigste eeuw de beheersing van de massa een steeds grotere prioriteit voor de elite, een probleem waarvan nationaal-socialisten als ook communisten en liberalen zich uiterst bewust waren, en vanzelfsprekend nog steeds zijn. Hoe houdt men de massa in het gareel? Van doorslaggevende belang voor de economische en financiële macht is om te kunnen beschikken over 'betrouwbare' woordvoerders van de ‘vrije pers,’ die een voor de elite zo gunstig mogelijk beeld scheppen. Op die manier liet Max van Weezel zich misbruiken door de politieke journalistiek te reduceren tot simplistische propaganda, de wereld van de 'ditjes en datjes,’ zoals hijzelf zo treffend formuleerde, gekeuvel in de marge, zoals hij tegen het einde van zijn leven begon te realiseren. De journalistiek van de trivialiteiten heeft inmiddels serieuze journalistiek in de mainstream media onmogelijk gemaakt, constateerde hij tenslotte zelf. Den Haag is een klein wereldje vol grote ego’s, getuige ondermeer Max van Weezel’s beschrijving: 

Het geeft toch een kick als Mark Rutte je op de schouders slaat en zegt dat hij je artikel heeft gelezen. Dat werkt verslavend — de drive van mensen als Frits Wester en Ferry Mingelen zal zo te verklaren zijn. Ik merkte het afgelopen week weer: met journalistenvakbond NVJ waren we in Den Haag op bezoek bij burgemeester Jozias van Aartsen. Iedereen kreeg een handje, maar bij mij was het meteen: 'Hé Max, wat leuk dat je bent gekomen.' Je telt toch mee, zij het op Madurodam-niveau.

Het meetellen, het geaccepteerd worden, geeft de mainstream-journalist een identiteit, het geeft hem of haar het gevoel te bestaan, erbij te horen, bevestigd te worden door de hoge heren, onderdeel te zijn van de macht die nu juist door hem of haar gecontroleerd had moeten worden.  En aldus behoud je je ‘plek in de pikorde,’ om Van Weezel nogmaals te citeren. 

Het is niet verbazingwekkende dat zijn dochter, Natascha van Weezel op maandag 28 november 2022 in haar Parool-column liet weten de Hilversumse ‘angstcultuur’ van ‘vernederingen’ te hebben geslikt en ‘altijd mijn mond [hier]over' hield, omdat zij ‘niet bekend [wilde] staan als een “lastig” of “niet loyaal” persoon.’ De hoerigheid van de Nederlandse journalistieke tradities lijkt erfelijk. Hoe dan ook, met deze journalistieke collaborateurs moet het publiek de duistere toekomst in. Zij zullen alles doen om maar hun ‘plek in de pikorde’ te bewaren. Daarom kon dit slag journalisten mij ook zo haten wanneer ik liet zien lak aan hun ‘pikorde’ te hebben, en dat ik de vrijheid nam te demonstreren hoe nutteloos die ‘pikorde’ van mijn collega’s was. Volgende keer meer.

Boven: professor Mearsheimer doceert de kijker over de Oekraïne en Rusland.

Onder: Nadat Ursula von der Leyen China opdracht had gegeven de nauwe banden met Rusland te verbreken, mocht zij op het vliegveld achter aansluiten om keurig op haar beurt te wachten.  Von der Leyen in een gemeenschappelijke passagierslijn op de luchthaven van China -- niet via een VIP-uitgang.   De Duitse pers merkte op dat de voorzitter van de EU Ursula von der Leyen een echte diplomatieke vernedering onderging toen haar identiteitsbewijs werd gecontroleerd. Het Westen is niet langer de baas van de wereld.