De anti-Rusland berichtgeving in Nederland is al decennialang in handen van een kleine groep intellectueel- en journalistiek corrupte propagandisten.
Arnout Brouwers (Volkskrant) en Laura Starink (Raam op Rusland) twee anti-Rusland propagandisten.
Een schoolvoorbeeld van deze propaganda geeft de oud-correspondent in Moskou, en chef opinie bij de Volkskrant, Arnout Brouwers, een uitgesproken Rusland-hater bekend vanwege zijn slogan ‘als het om Rusland gaat, regeert de intellectuele luiheid.’ Vanzelfsprekend heeft hij het niet over zichzelf en de rest van de ideologisch gemotiveerde polderpers, maar over alle anderen die in het tijdperk van massavernietigingswapens voorstander zijn van de diplomatieke weg. Op 28 maart 2018 schreef hij met grote stelligheid:
Iedereen wil Poetin indammen, maar laten we eens kijken naar de architect van het oorspronkelijke indammingsbeleid, George Kennan. Die kende Rusland zeer goed, hij sprak de taal, kende de cultuur, de geschiedenis en hij begreep de historische trauma’s die een rol bleven spelen. Doen wij dat nog? Of praten we elkaar gewoon na? Als het om Rusland gaat, regeert de intellectuele luiheid.
Duidelijk is dat Brouwers het werk van George Kennan niet bestudeerd heeft, want anders had hij geweten dat in 1997 deze vooraanstaande diplomaat en historicus expliciet heeft gewaarschuwd dat het verder oostwaarts oprukken van de NAVO de ‘most fateful error of American policy in the entire post-Cold War era’ zou zijn. Desondanks negeerden de achtereenvolgende Amerikaanse regeringen deze waarschuwing. Bijna twee decennia later, op 27 juni 2016, berichtte de Amerikaanse journalist en auteur Joe Lauria onder de kop ‘Ukraine Crisis: When a NATO Foreign Minister Accused the Alliance of “War-Mongering” Against Russia’:
A significant crack has been unexpectedly opened in the wall of Europe’s disciplined obedience to the United States. An unlikely blow against Washington’s information war on Moscow has been delivered by Germany’s foreign minister, Frank-Walter Steinmeier, who has shockingly accused the North Atlantic Treaty Organization of ‘war-mongering’ against Russia.
Since the Bush administration’s twisting of events in the 2008 Russia-Georgia war, which the E.U. blamed on Georgia, Western populations have been subjected to the steady message that Russia is a ‘threat’ to the West and is guilty of ‘aggression.’
This reached a peak with the false narrative of events in Ukraine, in which blatant evidence of the West’s complicity in a violent coups d’état was omitted from corporate media accounts, while Russia’s assistance to eastern Ukrainians resisting the coup has been framed as a Russian ‘invasion.’
The disinformation campaign has reached the depths of popular culture, including the EuroVision song contest and sports doping scandals, to ensure widespread popular support for U.S. hostile intentions against Russia.
The Russian ‘aggression’ narrative, based largely on lies of omission, has prepared the way for the U.S. to install a missile-shield in Romania with offensive capabilities and to stage significant NATO war games with 31,000 troops on Russia’s borders. For the first time in 75 years, German troops retraced the steps of the Nazi invasion of the Soviet Union.
U.S. Designs on Russia
The U.S. is eyeing a post-Putin Russia in which a Wall Street-friendly leader like Boris Yeltsin can be restored to reopen the country to Western exploitation. But Vladimir Putin is no Yeltsin and has proven a tough nut for the U.S. to crack.
Washington’s modus operandi is to continually provoke and blame an opponent until it stands up for itself, as Putin’s Russia has done, then accuse it of ‘aggression’ and attack in ‘self-defense.’
In this way, Washington builds popular support for its own version of events and resistance to the other side of the story. Unfortunately it is not a new trick in the U.S. playbook.
‘The statesmen will invent cheap lies, putting the blame upon the nation that is attacked, and every man will be glad of those conscience-soothing falsities, and will diligently study them, and refuse to examine any refutations of them; and thus he will by and by convince himself the war is just, and will thank God for the better sleep he enjoys after this process of grotesque self-deception,’ wrote Mark Twain.
So suddenly, after many years of an air-tight, anti-Russia campaign believed unquestioningly by hundreds of millions of Westerners, comes Steinmeier blurting out the most significant truth about Russia uttered by a Western official perhaps in decades.
‘What we shouldn’t do now is inflame the situation further through saber-rattling and warmongering,’ Steinmeier stunningly told Bild am Sontag newspaper. ‘Whoever believes that a symbolic tank parade on the alliance’s eastern border will bring security is mistaken.’
Instead Steinmeier called for dialogue with Moscow. ‘We are well-advised to not create pretexts to renew an old confrontation,’ he said, saying it would be ‘fatal to search only for military solutions and a policy of deterrence.’
In keeping with the U.S. propaganda strategy, the U.S. corporate media virtually ignored the remarks, which should have been front-page news. The New York Times did not report Steinmeier’s statement, but two days later ran a Reuter’s story only online leading with the U.S. military’s rejection of his remarks.
NATO General: Russia is No Threat
Just a day after Steinmeier was quoted in Bild, General Petr Pavel, chairman of NATO’s military committee, dropped another bombshell. Pavel told a Brussels press conference flat out that Russia was not at a threat to the West.
‘It is not the aim of NATO to create a military barrier against broad-scale Russian aggression, because such aggression is not on the agenda and no intelligence assessment suggests such a thing,’ he said.
Kortom, het betreft hier:
Two extraordinary on-the-record admissions by two men, Steinmeier, the foreign minister of Europe’s most powerful nation, and an active NATO general in charge of the military committee, both revealing that what Western officials repeat every day is indeed a lie, a lie that may be acknowledged in private but would never before be mentioned in public.
Two years ago I was in a background briefing with a senior European ambassador at his country’s U.N. mission in New York and could hardly believe my ears when he said talk about Russia’s threat to Eastern Europe was ‘all hype’ designed to give NATO ‘a reason to exist.’ Yet this same ambassador in public Security Council meetings would viciously attack Russia.
But the hype is about more than just saving NATO. The fear campaign feeds the American and European military industries and most importantly puts pressure on the Russian government, which the U.S. wants overthrown.
Het spreekt voor zich dat de anti-Rusland polderpers hier geen aandacht aan besteedt. Wel zag Arnout Brouwers zich genoodzaakt in zijn ‘analyse,’ die de Volkskrant op 15 februari 2022 publiceerde, het volgende te melden:
Het is een knallende hit op sociale media begin deze maand: het twistgesprek tussen een woordvoerder van het State Department en journalist Matt Lee van persbureau Associated Press. De woordvoerder heeft net gewaarschuwd voor een Russisch plan voor een propagandafilm waarin Oekraïense troepen op wrede wijze de separatistische gebieden in het oosten van het land aanvallen.
Dan zet Lee de aanval in, wel vijf minuten lang. Welk bewijs heb je dan? Toon dan het bewijs! ‘Ik herinner me Irak’, zegt Lee, ‘ik herinner me dat Kabul niet zou gaan vallen.’ En: ‘Je begeeft je in Alex Jones-gebied.’ Jones is een Amerikaanse extremist en spinner van complottheorieën. Lee wordt de journalistieke held van de dag.
Brouwers is bereid deel te nemen aan wat hijzelf de 'informatiehysterie' noemt. Het is opvallend dat deze 'deskundige' de berichtgeving over ‘Irak’ vermeldt, aangezien Arnout in 2002, voorafgaand aan de ‘agressieoorlog’ tegen Irak, als chef buitenland van de Volkskrant de brochure Met vereende kracht schreef waarin hij zich verzette tegen het Europese ‘neutralisme.’ Net als de Amerikaanse neoconservatieven, was hij fanatiek voorstander van een oorlog tegen Irak, ook al was die in strijd met het internationaal recht, zoals dat sinds de veroordeling van de nazi-top in Neurenberg in 1946 van kracht is.
Maar ook nu weer is bij Brouwers sprake van wat hijzelf ‘intellectuele luiheid’ noemt. Dat Europese NAVO-partners sceptisch stonden tegenover Bush junior’s beweringen dat het regime in Baghdad over ‘massavernietigingswapens’ beschikte die binnen een uur Europese hoofdsteden met de grond gelijk konden maken, werd door Brouwers, die tevens nauw verbonden is met de Atlantische Commissie, de propaganda-arm van de NAVO, verzwegen. In de aanloop naar de schock-and-awe aanval op Irak typeerde hij op 8 februari 2002 de Europese houding als het ‘eeuwige probleem van Europa’s staatslieden: aan ambitie geen gebrek, maar aan invloed des te meer.’ Volgens hem missen ‘Europeanen’ het ‘gevoel van urgentie en willen meteen de agenda verbreden,’ waardoor de ‘EU-landen [vooral] weten wat ze ze niet willen, maar niet wat ze wel willen.’ De centrale vraag was volgens de Atlanticus Arnout Brouwers ‘Hoe kan Europa een mondiale politiek bedrijven zonder de politieke en militaire instrumenten om in zaken van oorlog en vrede (bijvoorbeeld in het Midden-Oosten) zijn invloed te doen gelden? Zolang op die vraag geen overtuigend antwoord wordt gerieven, zit er voor de Europes politici weinig anders op dan de invloed te zoeken bij’ jawel, ik citeer hem opnieuw: ‘de hyperpuissance Amerika,’ oftewel, in gewoon Nederlands: ‘de supermacht,’ Washington en Wall Street, dus het Amerikaans militair-industrieel complex, waarvoor de oud opperbevelhebber van de Geallieerde Strijdkrachten in Europa, 5 sterrengeneraal Dwight Eisenhower, al in 1961, na acht jaar presidentschap, met klem waarschuwde. Maar ook dat verzweeg Brouwers omdat het niet paste in zijn oorlogszuchtige betoog. Het probleem met dit slag propagandisten is dat zij zelf nooit van nabij een oorlog hebben meegemaakt, en dus niet uit ervaring weten waarover ze schrijven. Dat hij een pleidooi bleef houden voor een ernstige schending van het internationaal recht, interesseerde hem geen bal. Shock-and-awe, daar heeft hij respect voor, tenminste zolang Arnout en zijn kleinburgers de gevolgen daarvan niet aan den lijve ondervinden. Het is inderdaad een misdadige mentaliteit, maar deze criminaliteit wordt niet in Nederland bestraft. Men mag hier oproepen miljoenen burgers te doden en te verminken, maar geen haan die er naar kraait. Zou ik daarentegen oproepen om in het kader van de wet deze man uit te schakelen, dan zou ik onmiddellijk voor het gerecht worden gedaagd.
Momenteel is hij fel voorstander van de steun aan het Zelensky-regime. Hij heeft niets geleerd van de chaos die de NAVO in de islamitische wereld heeft veroorzaakt. Op 22 maart 2003, twee dagen na het begin van de ‘illegale’ inval in Irak, schreef dezelfde Arnout Brouwers in een ‘essay’ onder de beteuterde kop ‘Bush-doctrine boezemt nog te veel angst in’:
Inmiddels zijn de VS erin geslaagd, volgens de Amerikaanse commentator Ivo Daalder, ‘om het debat in de wereld te laten domineren niet door terrorisme of schurkenstaten of massavernietigingswapens, maar door Amerikaanse macht,’
hetgeen Brouwers tot de volgende conclusie voerde:
het gaat natuurlijk om de richting waarin het volkenrecht zich ontwikkelt: opwaarts of neerwaarts. Macht en recht zijn innig met elkaar verweven. Het recht heeft de macht nodig om serieus genomen te worden. Maar ook de macht kan niet zonder recht, dat zijn uitoefening moet legitimeren. Een belangrijk deel van het volkenrecht zelf is een uitvloeisel van wat de machtigste staten onderling overeenkomen. Nu is de volkenrechtelijke ordening weer in beweging.
If certain acts of violation of treaties are crimes, they are crimes whether the United States does them or whether Germany does them, and we are not prepared to lay down a rule of criminal conduct against others which we would not be willing to have invoked against us.
Maar dit alles interesseert de polderpers niet. Dat de ‘Iraq war was illegal and breached UN charter,’ zoals de toenmalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, in 2004 andermaal expliciet benadrukte, maakt geen indruk op hen. Ze hebben lak aan het recht zodra het hen niet uitkomt. Zodra men Arnout Brouwers dit voorhoudt, staat hij met een mond vol tanden. Voor hem spreekt geweld het finale woord, net als dit voor het tuig op straat is. Onthoudt dit als u hem ontmoet. Meer over hem en zijn mede-propagandisten later.
https://www.theguardian.com/world/2004/sep/16/iraq.iraq
Geen opmerkingen:
Een reactie posten