Nogmaals, vrijdag 18 november 2022 hamerde Trouw erop op dat de 'Rechter rol Rusland bij MH17-ramp [erkent],' om vervolgens het begrip erkennen nog eens vier keer te herhalen.
Het woordenboek: 'erkennen, zeggen dat iets zo is terwijl iemand dat vaak eerst niet wilde toegeven.'
Dit is een frappant misbruik van het woord, want de 'rechter' is er niet allereerst om slachtoffers 'erkenning' te geven voor hun slachtofferschap. De taak van een rechter is de waarheid zo goed mogelijk te achterhalen. Trouw demonstreert hier, zonder het te beseffen, al vooraf van mening te zijn geweest dat de Russen het gedaan hadden, en dat de rechter alleen nog pro forma moest 'erkennen' wat de nabestaanden en de massa, via de media en de volksvertegenwoordiging, van te voren al hadden bepaald. De Trias Politica bestaat in hun bewustzijn niet. Wij leven niet in een democratische rechtstaat, maar in een totalitair functionerende spektakel-maatschappij, waar degenen met de grootste mond via de mainstream-media verordineren wat waar en niet waar is, wie belangrijk is en wie niet, wie aan het woord mag komen en wie niet. Ik moest hieraan denken toen ik het volgende las:
Het is nu eind 2022. Al negen maanden gaan dagelijks mensen dood in Oekraïne. Al acht jaar in Jemen, al twee jaar in Ethiopië, in Afghanistan, Syrië, Gaza, vallen op dit moment doden, mensen proberen te vluchten, families en vriendschappen vallen uit elkaar, trauma’s voor de volgende drie generaties worden ontwikkeld. Het Westen is linksom of rechtsom verwikkeld in al deze conflicten.
Met de dag leer ik meer over mijn medelanders. Hoe graag ze het goed willen doen. Maar ook dat ze het liefst apolitiek willen zijn. Ik leer ook dat ze oprecht geloven dat hun verspreiden van democratie de wereld beter zal maken. Terwijl ze over zichzelf graag denken dat ze dwars zijn, aanvaarden Nederlanders juist bijzonder snel een situatie. Dat ze te lang te goed geleefd hebben en dat ze zich eigenlijk een ander leven niet kunnen voorstellen. En hoe kritisch ze ook over hun regering mogen zijn, geloven ze alsnog dat ze het uiteindelijk allemaal goed gaan doen. Ik leer ook dat een democratische regering en democratische media tijdens een oorlog nogal op de zo gevreesde communistische regering en media lijken – naarmate er meer algemene consensus nodig is, intensiveren ze hun druk om homogenisering en unificatie van de publieke politieke opinie te creëren.
‘Joegoslavië was geen Oostblokland.’ In de bijna dertig jaar dat ik in Nederland woon, heb ik deze zin het vaakst herhaald. Waarom kon ik het verleden niet laten rusten, vragen Nederlanders me vaak. Ik wou dat ik dat kon.
Deze analyse is van de in Joegoslavië geboren filmmaakster Lidija Zelovic. Zij schreef dit in het weekblad De Groene Amsterdammer. Zelovic heeft gelijk, de doorsnee Nederlander is een onuitstaanbare zelfingenomen betweter. Zo zien veel ontwikkelde buitenlanders ons ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten