Daarentegen verkondigt de door het Nederlandse volk en de elite bewierookte EU-propagandist Geert Mak het volgende:
‘Je ziet de EU steeds meer één worden, natuurlijk nog met alle verschillen, maar mensen van 25 of 30 jaar hebben allang in Berlijn rond gefeest en hebben vrienden overal. Dat is heel anders dan in mijn studietijd,’ vertelt Mak. ‘Politici kunnen praten en verzinnen wat ze willen, maar voor veel jongeren is Europa al een realiteit.’
Natuurlijk loeren er gevaren, zoals onrust in Oekraïne maar ook tussentijdse verkiezingen in de VS. Toch is de historicus hoopvol over de eenwording van de Europese Unie, juist gedragen door die jongere generatie. ‘De EU is een groeiproces dat generaties duurt. Het heeft toch ook bijna twee eeuwen geduurd voordat de VS één land werden.’
Wat staat hier nu eigenlijk? Wat beweert hier de 'middelmatige' Geert Mak, die zichzelf graag uitgeeft voor ‘historicus,’ maar dit niet is? Laat ik een poging wagen zijn woorden te begrijpen. De ‘Europese Unie’ wordt ‘steeds meer één’ realiteit, waarin ’mensen van 25 of 30 jaar,’ kennelijk ‘allang in Berlijn’ hebben ‘rond gefeest,’ en overal ‘vrienden’ hebben. Voert hij hiervoor bewijzen aan? Nee, en dat is ook begrijpelijk, want de vraag is namelijk:
What does it actually mean to feel European? Not much empirical study has yet been undertaken, especially in political science research, on this topic. This is due to the difficulty of dealing with identity questions. Not only are identities amorphous, contextually influenced and sometimes fluid, it is hard to get a full understanding of this concept by using just one methodological approach.
Sterker nog, het bureaucratische EU-bolwerk in Brussel bezit geen identiteit waarmee de 450 miljoen ingezetenen van de ‘economic and political union’ zich vereenzelvigen. Het is waar dat de EU ‘operates an internal (or single) market which allows free movement of goods, capital, services and people between member states,’ maar de identiteit van de EU-burgers in 27 lidstaten wordt hiermee bepaald. Een Italiaan bijvoorbeeld heeft de Italiaanse identiteit die duidelijk afwijkt van de Poolse identiteit, etcetera. Over de Maltese identiteit en die van een Zweed nog maar te zwijgen. Hoe weinig betrokken de Europeaan zich voelt bij dit ondemocratische instituut bleek uit de ‘2014 turnout figure’ van 42 procent, 26 procent lager ‘than that of any national election in the 27 countries of the European Union, where turnout at national elections averages 68% across the EU.’ Wikipedia wijst er op dat:
Opinions differ as to whether the EU has a democratic deficit or how it should be remedied if it exists. Pro-Europeans (i.e. those in favour of the EU) argue that the European Union should reform its institutions to make them more accountable, while Eurosceptics argue that the EU should reduce its powers and often campaign for withdrawal from the EU…
One assertion of democratic illegitimacy focuses on the role of the European Commission as a non-elected institution being the only entity (with some few exceptions) initiating legislation…
The main assertion of democratic illegitimacy focuses on the European Parliament lacking the power to determine the direction of EU Law, with the European Commission being ‘the only institution empowered to initiate legislation and having a ‘near-monopoly on legislative initiative’ according to EU sources.
https://en.wikipedia.org/wiki/Democratic_legitimacy_of_the_European_Union
Met andere woorden, de wetten worden niet bepaald door het EU-Parlement, maar in feite door een niet-democratisch gekozen elite, aangestuurd door tienduizenden lobbyisten. Daardoor heeft het Europese Parlement geen reële greep op de politieke koers van de unie. Zelfs de door het establishment zo bejubelde EU-propagandist Geert Mak moest begin 2015 toegeven dat in zijn Europa 'Overal de zure lucht van zuinigheid [hangt], en van bederf, dat ook,’ waardoor mijn oude vriend zich ineens gedwongen zag te bekennen dat de:
eurocrisis immers ook een morele crisis [was]. De straffeloosheid en zelfs beloningen waarmee de verantwoordelijke bankiers wegkwamen (Na de Europese staatsschuldencrisis of eurocrisis, de financiële crisis die eind 2009 uitbrak binnen de eurozone svh), de knieval voor de eisen van de financiële markten, de scheiding tussen winnaars en verliezers, de desolaatheid en ontreddering waarmee zoveel doodgewone Europeanen de prijs betaalden voor het wangedrag binnen de financiële sector, het liet ons, al was het maar even, een glimp zien van de heersende waarden van de huidige EU.
Aldus Mak nadat hij de Europeanen in zijn vuistdikke ‘masterpiece’ In Europa had verzekerd dat ‘Europa als economische eenheid een eind op weg’ was. Dat was vier jaar nadat de wereldwijde bancaire luchthandel in geld ontplofte en daardoor het Westen in een ernstige economische crisis stortte, en negben jaar voordat hij nadrukkelijk had opgeroepen de neoliberale EU te steunen omdat er domweg 'Geen Jorwert zonder Brussel' meer mogelijk zou zijn. Juist door de verwarring die deze charlatan onder zijn publiek veroorzaakt, wordt Mak nog steeds door het neoliberale establishment met eerbewijzen overladen. In september 2013, dus vier jaar nadat, volgens hem, ‘zoveel doodgewone Europeanen de prijs betaalden voor het wangedrag binnen de financiële sector,’ verdedigde Geert Mak de gecorrumpeerde neoliberale Europese Unie met het argument dat:
de EU is een markt van bijna een half miljard mensen met de hoogste gemiddelde levensstandaard ter wereld. Alleen al voor Nederland is de Unie goed voor tweederde van onze totale export, eenvijfde van het nationale product. We hebben nu een open toegang tot die markt.
En daarom adviseerde Geert met klem ‘die deur’ niet dicht te gooien, ondanks het feit dat het ‘wangedrag binnen de financiële sector,’ even ‘een glimp’ liet ‘zien van de heersende waarden van de huidige EU.’ Geert Mak is het beste dat het poldermodel te bieden heeft, een behaagzieke conformist, die ten koste van alles en iedereen erkend wil worden door allereerst de macht. Dit is alles wat overbleef van Mak’s betoog dat ‘Kwaliteit, empathie en courage wij, als elite, in deze tijd nodig’ hebben, en ‘de grootste van deze drie courage’ blijft. ‘Courage’ om als ‘goede elite dwars’ te liggen door als ‘chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het “uitbannen van onwaarheid,” serieus genoeg’ te nemen, aldus Mak in 2015. Laat ik u nog even meenemen naar dat mentale moeras waarin Geert zijn publiek jaar in jaar met zich meetrekt. Nog geen vijf maanden nadat hij een vurig pleidooi had gehouden voor de Europese Unie en haar lucratieve markt, waarschuwde op 29 april 2013 Mak het publiek van Radio I door te stellen dat er:
machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa — het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede — ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen. En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Acht jaar later, op 27 december 2021, tapte Mak weer uit een heel ander vaatje toen hij via de Hilversumse omroepen beweerde dat ‘Jongere generaties al veel minder op het nationale erf gericht [zijn]. Ze zien duidelijk dat je overal in Europa terecht kunt. Voor hen is Europa veel meer een thuis,’ en ‘Je ziet de EU steeds meer één worden, natuurlijk nog met alle verschillen, maar mensen van 25 of 30 jaar hebben allang in Berlijn rondgefeest en hebben vrienden overal. Dat is heel anders dan in mijn studietijd,’ enzovoorts, enzovoorts, er komt geen eind aan zijn gezwets.
Natuurlijk loeren er gevaren, zoals onrust in Oekraïne maar ook tussentijdse verkiezingen in de VS. Toch is de historicus hoopvol over de eenwording van de Europese Unie, juist gedragen door die jongere generatie. ‘De EU is een groeiproces dat generaties duurt. Het heeft toch ook bijna twee eeuwen geduurd voordat de VS één land werden.’
Een onsje van dit, een paar grammetjes van dat, flink roeren, aan de kook brengen, vervolgens ‘in einem großen Schluck’ naar binnen gieten, en klaar is kees! ‘Geen Jorwert zonder Brussel. Maar tegelijk: geen Brussel zonder Jorwert.’ Het is het medicijn van een kwakzalver, een snake oil peddler, een con man, zoals die te werk gaat in de VS, een imperium waarvoor Geert Mak, volgens eigen zeggen, altijd ‘een geheime liefde’ heeft gekoesterd. Feit is dat de EU zichzelf, onder druk van de VS, in een cul de sac heeft gemanoeuvreerd. Het is politiek te zwak om een eigen koers uit te zetten, één die onafhankelijk is van de expansionistische buitenland-politiek van Washington en Wall Street. Dat blijkt ondermeer uit het beleid dat de Duitse voorzitster van de Europese Commissie voert. Niet alleen steunt zij blind de VS in de uitgelokte Oekraïense oorlog, maar zij stuurt Europa nu ook aan op een confrontatie met China, zoals op te maken valt uit het feit dat op 26 juni 2022 Reuters vanuit Berlijn bekend maakte dat:
Europe will mobilize 300 billion euros in private and public funds over five years to fund infrastructure in developing countries as part of the G7's drive to counter China's multitrillion-dollar Belt and Road project, European Commission President Ursula von der Leyen said on Sunday.
Het Avondland zal een hoge prijs moeten betalen voor deze confrontatiekoers met Azië, zoals nu al duidelijk wordt. De Amerikaanse noodzaak Rusland in drie delen uiteen te laten vallen, moet voorkomen dat Azië, met voorop China en Rusland, in de loop van de 21ste eeuw het machtigste continent zal worden. Om dit proces werkelijk te kunnen doorgronden dient men de ware macht te kennen, het liefst van binnenuit, zodat een waarnemer met goede contacten weet wat precies de motieven van de huidige elite zijn. Een kleinburger als Geert Mak die als media-pion wordt ingezet om een ineenstortend Amerikaans imperium nog enige legitimatie te verschaffen, kent domweg de bredere context niet. Het ontbreekt hem aan kennis en contacten. Hij beseft niet dat bijvoorbeeld het Romeinse Rijk het best van binnenuit werd beschreven door historici in een overgangsperiode, door bijvoorbeeld Titus Livius, vriend van:
Gaius Iulius Caesar Octavianus die vier jaar later met de titel Augustus de eerste Romeinse keizer zou worden. Livius onderhield goede betrekkingen met het gehele hof. Augustus en Titus hadden immers hetzelfde doel: het Romeinse volk normen en waarden bij brengen. Na de wreedheden van de burgeroorlogen was het tijd om de waarden van de oude Romeinen in ere te herstellen, met deugden als waardigheid, ernst, soberheid, trouw aan het gegeven woord en respect voor de (voor)ouders, het vaderland en de goden. Ook Livius wilde zijn lezers de grootheid van het vroegere Rome voorhouden: hoe een kleine staat door dapperheid en plichtsbesef tot een wereldrijk was uitgegroeid. Voor hem konden de volkshelden van het 'oude' Rome niet genoeg geroemd worden.
Een provinciaal in een buitengewest, die in vrede en overvloed heeft geleefd, is niet in staat het intens tragische van al het menselijk handelen te beschrijven. Geert Mak groeide op, volgens eigen zeggen, met de stripheld Donald Duck, niet met iemand president Dwight Eisenhower of president John Kennedy, die beiden op een specifieke wijze door het agressieve ‘militair-industrieel complex’ werden geneutraliseerd. Wil men werkelijk geïnformeerd worden over de huidige werking van de technocratie dan is de lezer aangewezen op buitenlandse intellectuelen die de realiteit van nabij of van binnenuit beschrijven, zoals Chris Hedges, 15 jaar lang buitenland-correspondent van The New York Times in onder andere het Midden Oosten, totdat de werkelijkheid niet meer getolereerd werd door de beleidsbepalers van de krant. Op 19 juni 2022 waarschuwde hij onder de kop ‘The Triumph of Death’:
The global ruling class is cementing into place a world where they govern without accountability, we are reduced to serfdom, the climate crisis accelerates, and mass death is normalized.
It is hard to be sanguine about the future. The breakdown of the ecosystem is well documented. So is the refusal of the global ruling elite to pursue measures that might mitigate the devastation. We accelerate the extraction of fossil fuels, wallow in profligate consumption, including our consumption of livestock, and make new wars as if we are gripped by a Freudian death wish. The Four Horsemen of the Apocalypse — Conquest, War, Famine and Death — gallop into the 21st century.
Those who rule, servants of corporations and the global billionaire class, accompany the suicidal folly by cementing into place corporate tyranny. The plan is not to reform. It is to perpetuate the corporate pillage. This pillage, more and more onerous (belastend. svh) for the global population, necessitates a new totalitarianism, one where the billionaire class lives in opulence, workers are serfs, rights such as privacy and due process are abolished, Big Brother watches us all the time, war is the chief business of the state, dissent is criminalized and those displaced by conflicts and climate breakdown are barred entry into the climate fortresses in the global north. Portions of the human species, the most privileged, will, in theory, hold out a little longer before they succumb to the great die off.
The persecuted and the abandoned, now in the tens of millions, know the future. For them, the future has already arrived. Julian Assange, the most important publisher of our generation, whose extradition to the US was approved on Friday by the British Home Secretary Priti Patel, is an example of what will befall all publishers and journalists that expose the inner workings of power. His imprisonment for revealing the war crimes, mendacity, cynicism, and corruption of the ruling class, including the Democratic Party, heralds a new era. Investigations into the centers of power, the life blood of journalism, will be a criminal offense.
It does not matter that Assange, who suffered a stroke and is in poor physical and psychological health, is not a U.S. citizen or that WikiLeaks is not a US-based publication. It does not matter that all of Assange’s meetings with his attorneys were recorded by UC Global, the Spanish security firm at the Ecuadorian Embassy where Assange lived for seven years, and turned over to the US, obliterating attorney-client privilege. The campaign against Assange, and I have sat in on hearings in London, is a Dickensian farce, the persecution of an innocent and heroic man, far more reminiscent of the Lubyanka than the best of British jurisprudence. He is being used to send a message — if you expose what we do we will destroy you.
Workers, whether in the vast sweatshops in China or the decayed ruins of the rust belt, struggle on subsistence wages without job protection or unions. They are cursed by trade deals, deindustrialization, austerity, rising interest rates and rising prices. They, too, know the future.
The decision to raise interest rates by three-quarters of a percentage point, with new rate hikes on the way, will further depress wages, which have stagnated for decades, increase unemployment and personal debt and make food and other basic necessities more expensive. Raising interest rates usually induces a recession. But the oligarchs are more than willing to extract blood from the working class. Inflation reduces investment returns. It disrupts leveraged financial strategies.
Prices are not rising because of wages. They are rising because of supply shortages and price gouging (prijs opdrijven. svh) by corporations and oil conglomerates. US corporations posted their biggest profit growth in decades by raising prices during the pandemic. Corporate pretax profits rose last year by 25 percent to $2.81 trillion, according to the Bureau of Economic Analysis. That’s the largest annual increase since 1976, according to the Federal Reserve. When taxes are included, last year’s corporate profit rose to 37 percent, more than any other time since the Fed began tracking profits in 1948.
Ukrainians, enduring a war of attrition with the infusion of tens of billions of dollars of weapons from the US and Europe, know the future. War is the chief business of the state. It enriches the arms industry. It expands the military budget. The US now sends $130 million a day in military aid and assistance to Ukraine, part of the $55 billion in aid promised by Washington.
The US, struggling with societal breakdown and an ailing economy, sees its military as the only mechanism left to destroy global competitors, especially Russia and China. Russia, hemmed in by an expanding NATO in Central and Eastern Europe, and China harassed by a succession of carrier groups in the South China Sea, which Washington has called a “national interest,” have been united as US adversaries. China sees the waterways of Asia and the Pacific as part of its sphere of influence, as Russia sees Ukraine and other neighboring states. The aggressive military posturing of the US on the borders of China and Russia has provoked an unnecessary cold war, one many Washington policy makers nonchalantly expect may evolve into a hot war amongst nuclear armed nations that would potentially obliterate life on the planet.
There is an intensifying scramble for control, with Russia’s invasion of Ukraine and China’s building of air bases from Japan to Australia along the Asian littoral, giving it the ability to attack warships, including aircraft carriers, in the western Pacific. The refusal of the U.S. to accommodate itself to a multipolar world and to chase the chimera of unrivaled global hegemony has seen Russia and China solidify an alliance, an alliance cold warriors worked hard to prevent. The hostilities, a self-fulfilling prophecy by U.S. warmongers, delights the Washington establishment whose goal is to perpetuate endless war.
You know you are in trouble when Henry Kissinger, who has called for Ukraine to cede territory to Russia and open negotiations with Moscow ‘in the next two months before it creates upheavals and tensions that will not be easily overcome,’ is a voice of sanity.
Despotic governments need an enemy to justify the repression of dissidents, the reduction and cancellation of social programs and the iron control of information. Wars justify the unjustifiable — black sites, kidnapping, torture, targeted assassinations, censorship, and arbitrary detention — off-the-book war crimes. War induces a state of perpetual paranoia and fear. It demands mass obedience.
https://chrishedges.substack.com/p/the-triumph-of-death
Deze ‘massale gehoorzaamheid’ is in een massamaatschappij alleen mogelijk door de niet aflatende propaganda van de massamedia, zoals blijkt uit talloze wetenschappelijke onderzoeken sinds begin vorige eeuw. Met name de Amerikaanse elite, bijgestaan door de nieuwste ontdekkingen op sociaal-psychologisch gebied, en de introductie van de televisie, is erin geslaagd het conformisme te verkopen als individualisme, vandaar de opkomst van het fenomeen mode, trends, public relations. En hoewel nu al die gelijkgestemde massamensen dezelfde smaak en opvattingen delen, wordt dit gezien als juist een teken van uniek individualisme. Met als gevolg dat de baanbrekende Amerikaanse socioloog C. Wright Mills al in de jaren vijftig van de twintigste eeuw met betrekking tot de ‘massamedia en de publieke opinie’ kon constateren dat:
het individu zijn ervaring [vaak] niet vertrouwd als die niet door anderen of door de media bevestigd wordt. Criteria van geloofwaardigheid en maatstaven voor wat werkelijk is, ontleent hij niet aan de directe ervaring. Wil die directe ervaring geaccepteerd worden, dan moet ze niet ingaan tegen de dingen waar men al in geloofd; die ervaring wordt geaccepteerd als ze overeenstemt met gevoelens die vaak ergens op de grens van het bewustzijn leven maar die kenmerkend zijn voor de algemene ideologische gerichtheid van het individu.
En zo is een werkelijkheid ontstaan waarin de politieke leider zijn oppervlakkige opvattingen verspreidt via de massamedia, waarbij hij op een ‘persoonlijk toontje spreekt voor een paar miljoen mensen die hij nooit heeft gezien, en nooit zal zien,’ aldus Mills, ‘Hele branches van bepaalde beroepen en industrieën zijn gewijd aan de opinie-business, waar het publiek onpersoonlijk, in opdracht van anderen, gemanipuleerd wordt.’ Daardoor is ‘de publieke opinie niet meer dan een afdruk van of reactie op de inhoud van de massamedia.’ Een ieder ‘ondergaat passief de massamedia en is het nogal hulpeloze slachtoffer van de suggesties en manipulaties waarmee die media hem overstromen. Die manipulatie vanuit gecentraliseerde controleposten ontneemt de mensen als het ware iedere mogelijkheid om informatie te vergaren en om wijzigingen van hun opinies tot stand te brengen,’ met als gevolg een van bovenaf geordend systeem, zoals blijkt uit het feit dat ‘Besluiten door de machthebbers worden genomen,’ en vervolgens ‘via de massacommunicatiemedia bekend [worden] gemaakt. Ze bereiken mensen die nummers op mediamarkten zijn.’ Ruim zes decennia geleden waarschuwde Mills voor datgene wat vandaag de dag is genormaliseerd in zijn meest extreme vorm, zoals de massa sinds het westers staatsingrijpen rondom Covid aan den lijve heeft ondervonden. Middels het dreigen met ‘geweld’ tracht de technocratische staat, in handen van een kleine elite:
het publiek te fragmenteren, opdat ieder individu alleen — ontdaan van de betrekkingen met zijn medemensen — tegenover de media van de machtige propagandisten komt te staan. Dwing conformiteit — Gleichschaltung — af, breng de mensen op de knieën. Geef de bedreigingen met geweld vorm in eenvoudige, gestandaardiseerde symbolen of emblemen; omring het individu met deze symbolen van bedreiging — bewerk de massa op die manier voortdurend en houdt de herinnering aan de propaganda levend. Voeg binnen de media daarbij de daadwerkelijke bedreiging van het mechanisme van intimidatie, waarvan in de verschillende communicatiemedia bekwaam gebruik wordt gemaakt.
Dit totalitair functionerende systeem is vanzelfsprekend het tegenovergestelde van de democratie, het begrip waarmee de elite haar macht probeert te legitimeren, in toenemende mate vergeefs, zoals onder andere de opkomst van de zogeheten ‘populisten’ aantoont. Desondanks blijft het ‘doel van de opinie-organisatoren de bevolking in een voortdurende staat van emotionele onderworpenheid te houden,’ aldus Mills, omdat dit nu eenmaal efficiënter werkt:
dan het opdringen van bepaalde overtuigingen. Immers, als het maar eenmaal gelukt is om een mentaliteit van volgzaamheid en gehoorzaamheid te kweken, is het niet moeilijk meer om de mensen te doen geloven en te doen voelen wat men maar wil. Het gaat de organisatoren om méer dan bepaalde opvattingen en emoties: zij proberen ‘de' fundamentele ideologische gerichtheid van de mensen gelijk te schakelen. En zij willen dit op massale schaal bereiken; zij willen de hele bevolking ideologisch gelijkschakelen, opdat iedereen maar zal denken zoals van hem verlangd wordt dat hij denkt. De op die manier uitgeoefende druk werkt ‘verdovend’ — het geïsoleerde individu ondergaat die druk aan alle kanten en in alle mogelijke opzichten. Alle macht en al het maatschappelijk initiatief werkt in één richting: van boven naar beneden.
Het verklaart tevens waarom dissidenten in de Sovjet Unie werden gecriminaliseerd en wij nu precies hetzelfde zien in het zogenaamde ‘Vrije Westen.’ De technocratie duldt namelijk geen enkele tegenstand, om de eenvoudige reden dat elke weerstand als zand in een motor werkt. Zondag 26 juni 2022 maakten de massamedia dan ook bekend dat:
The EU must be able to respond faster to geopolitical developments, and should end the unanimity requirement in foreign policy decisions, European Commission President Ursula von der Leyen said Monday… ‘On the foreign affairs, I’m deeply convinced that it is not sustainable, that the European Union is not able to take a position because of one blocking in critical files,’ she said.
Voorjaar 2022 verscheen de Engelse vertaling van De Psychologie van Totalitarisme, geschreven door de Vlaamse hoogleraar klinische psychologie Mattias Desmet, die verbonden is aan de Universiteit Gent. In zijn boek zet Desmet uiteen dat ‘totalitarisme geen historische toevalligheid’ is, maar het ‘logische gevolg van een waarachtig geloof in de almacht van het menselijke verstand; het is het het symptoom bij uitstek van de Verlichtingstraditie.’ Hij stelt:
by 2017, it could no longer be denied: The grip of governments on private life was growing tremendously fast. We were experiencing an erosion of the right to privacy (especially since 9/11), alternative voices were increasingly censored and suppressed (particularly in the context of the climate debate), the number of intrusive actions by security forces was rising dramatically, and more.
It was not only governments behind these developments, however. The rapid emergence of ‘woke’ culture and the growing climate movement was giving rise to the call for a new, hyper-strict government that emerged from within the population itself. Terrorists, climate changes, heterosexual men, and, later, viruses were considered too dangerous to be tackled with old-fashioned means. The technological ‘tracking and tracing’ of populations became increasingly acceptable and was even deemed necessary.
The dystopian vision of the German-Jewish philosopher Hannah Arendt loomed at society’s horizon: the emergence of a new totalitarianism, no longer led by flamboyant ‘mob leaders’ such as Joseph Stalin or Adolf Hitler but by dull bureaucrats and technocrats…
I wondered: Why did totalitarianism as a form of statehood emerge for the first time in the first half of the twentieth century? And moreover: What is the difference between it and the classical dictatorships of the past? The essence of this difference, I realized, lies within the field of psychology.
Dictatorships are based on a primitive psychological mechanism, namely on the creation of a climate of fear amongst the population, based on the brutal potential of the dictatorial regime. Totalitarianism, on the other hand, has its roots in the insidious psychological process of mass formation. Only a thorough analysis of this process enables us to understand the shocking behaviors of a ‘totalitarized’ population, including an exaggerated willingness of individuals to sacrifice their own personal interests out of solidarity with the collective (i.e., the masses), a profound intolerance of dissident voices, and pronounced susceptibility to pseudo-scientific indoctrination and propaganda.
Mass formation is, in essence, a kind of group hypnosis that destroys individuals’ ethical self-awareness and robs them of their ability to think critically. This process is insidious in nature; populations fall prey to it unsuspectingly. To put it in the words of Yuval Noah Harari: Most people wouldn’t even notice the shift toward a totalitarian regime. We associate totalitarianism mainly with labor, concentration, and extermination camps, but those are merely the final, bewildering stage of a long process.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten