Crisis Oekraïne gaat meer over Duitsland dan over Oekraïne
De Oekraïense crisis heeft weinig met Oekraïne te maken. Het gaat vooral over Duitsland en in het bijzonder over een pijpleiding die Duitsland met Rusland verbindt: Nord Stream 2 genaamd. Washington ziet de pijpleiding als een bedreiging voor zijn marktleiderschap in Europa en heeft al heel wat pogingen gedaan om het project te saboteren.
“Het primordiale belang van de Verenigde Staten, waarover we eeuwenlang oorlogen hebben gevoerd – de Eerste, de Tweede en de Koude Oorlog – is de relatie tussen Duitsland en Rusland. Dat is, omdat als zij zich verenigen, zij de enige kracht zouden zijn die ons kan bedreigen. We moeten ervoor zorgen dat dat niet gebeurt.”
George Friedman, CEO van STRATFOR[1]
Bedreiging van de hegemonie
Bron: Samuel Bailey, Wikipedia
Nord Stream 2 is een pijpleiding die Rusland verbindt met Duitsland. Washington ziet deze pijpleiding als een bedreiging voor zijn marktleiderschap in Europa. In het verleden zijn er heel wat pogingen gedaan om het project te saboteren.
Washington ziet de pijpleiding als een bedreiging voor zijn marktleiderschap in Europa en heeft al heel wat pogingen gedaan om het project te saboteren.
Ondanks die obstructie heeft Nord Stream vooruitgang geboekt. Het is nu volledig operationeel en klaar voor gebruik. Zodra de Duitse regering de definitieve certificatie heeft verleend, kunnen de gasleveringen beginnen. Duitse gezinnen en bedrijven zullen dan een betrouwbare bron van schone en goedkope energie hebben, terwijl het voor Rusland een aanzienlijke stijging van gasinkomsten betekent. Een win-win situatie voor beide partijen.
Het establishment van het Amerikaanse buitenlands beleid is niet blij met deze ontwikkelingen. Ze wil niet dat Duitsland afhankelijker wordt van Russisch gas, omdat handel vertrouwen schept, en vertrouwen op zijn beurt tot uitbreiding van de handel leidt. Naarmate de betrekkingen beter worden, worden meer handelsbelemmeringen opgeheven, worden de regels versoepeld, nemen reizen en toerisme toe en ontstaat er een nieuwe veiligheidsarchitectuur.
In een wereld waar Duitsland en Rusland vrienden en handelspartners zijn, is er geen behoefte aan Amerikaanse militaire bases, geen behoefte aan dure door de VS gemaakte wapens en raketsystemen, en geen behoefte aan de NAVO.
In een wereld waar Duitsland en Rusland vrienden zijn is er geen behoefte aan Amerikaanse militaire bases en aan de NAVO.
In zo’n wereld is het ook niet nodig om energieovereenkomsten in dollars af te sluiten of schatkistcertificaten in dollars aan te leggen om rekeningen in evenwicht te brengen. Transacties tussen zakenpartners kunnen dan worden uitgevoerd in hun eigen valuta, wat ongetwijfeld een scherpe daling van de waarde van de dollar en een dramatische verschuiving van de economische macht zal veroorzaken.
Dit is de reden waarom de regering-Biden tegen Nord Stream is. Het is niet alleen een pijpleiding, het is een venster op de toekomst. Een toekomst waarin Europa en Azië dichter naar elkaar toe worden getrokken in een enorme vrijhandelszone die hun wederzijdse macht en welvaart vergroot, terwijl de VS aan de zijlijn blijft staan.
Warmere betrekkingen tussen Duitsland en Rusland betekenen een einde aan de ‘unipolaire’ wereldorde waar de VS de afgelopen 75 jaar toezicht op hebben gehouden.
Warmere betrekkingen tussen Duitsland en Rusland betekenen een einde aan de ‘unipolaire’ wereldorde waar de VS de afgelopen 75 jaar toezicht op hebben gehouden. Een Duits-Russische alliantie dreigt de neergang van de supermacht te bespoedigen. Daarom is Washington vastbesloten er alles aan te doen om Nord Stream te saboteren en Duitsland binnen de eigen invloedssfeer te houden. Het is een kwestie van overleven.
Oekraïne als wapen
Dat is waar Oekraïne in beeld komt. Oekraïne is het ‘wapen bij uitstek’ van Washington om Nord Stream te torpederen en een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland. De strategie is overgenomen van pagina één van het US Foreign Policy Handbook onder de rubriek: Divide and Rule (Verdeel en heers).
Washington moet de indruk wekken dat Rusland een veiligheidsrisico vormt voor Europa. Dat is het doel. Ze moeten laten zien dat Poetin een bloeddorstige agressor is met een opvliegend karakter die niet te vertrouwen is.
De media herhalen keer op keer: “Rusland is van plan Oekraïne binnen te vallen”. Wat onuitgesproken is gebleven, is dat de VS sinds de ontbinding van de Sovjet-Unie meer dan 50 landen heeft aangevallen of een regimewissel heeft doorgevoerd, en dat de VS wereldwijd meer dan 800 militaire bases in bezit hebben.
Dat is waar Oekraïne in beeld komt. Oekraïne is het ‘wapen bij uitstek’ van Washington om Nord Stream te torpederen en een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland.
Niets van dit alles wordt gemeld door de media. In plaats daarvan ligt de focus op de ‘kwaadaardige Poetin’ die naar schatting 100.000 troepen langs de Oekraïense grens heeft verzameld en heel Europa in een nieuwe bloedige oorlog dreigt te storten.
Alle oorlogspropaganda is gemaakt met de bedoeling een crisis te veroorzaken die kan gebruikt worden om Rusland te isoleren, te demoniseren en te verzwakken. Het echte doelwit is echter niet Rusland, maar Duitsland. Dit fragment uit een artikel van Michael Hudson in The Unz Review is onthullend:
“De enige manier voor VS diplomaten om Europese aankopen te blokkeren, is door Rusland aan te zetten tot een militaire reactie en vervolgens te beweren dat het wreken van deze reactie zwaarder weegt dan nationaal economisch belang.”
“Zoals de agressieve staatssecretaris van Politieke Zaken, Victoria Nuland, uitlegde in een persconferentie van het ministerie van Buitenlandse Zaken op 27 januari: ‘Als Rusland Oekraïne op de een of andere manier binnenvalt, zal Nord Stream 2 geen vooruitgang boeken’. Het doel is een passend offensief incident creëren en Rusland als de agressor af te schilderen.”
Washington moet de indruk wekken dat Rusland een veiligheidsrisico vormt voor Europa.
Het staat er zwart op wit. Het Biden-team wil “Rusland aansporen tot een militaire reactie” om NordStream te saboteren. Dat houdt in dat er een soort van provocatie zou kunnen zijn om Poetin ertoe te brengen zijn troepen over de grens te sturen om de etnische Russen in het oostelijke deel van het land te verdedigen. Als Poetin daar op ingaat, zou de reactie snel en hard zijn.
De media zullen zo’n actie wellicht bestempelen als een bedreiging voor heel Europa, terwijl leiders over de hele wereld Poetin zullen afkeuren als de ‘nieuwe Hitler’. Dit is de strategie van Washington in een notendop. Het hele scenario wordt georkestreerd met één doel voor ogen: het politiek onmogelijk maken voor de Duitse bondskanselier Olaf Scholz om NordStream door het definitieve goedkeuringsproces te loodsen.
Plan B
Gezien de oppositie van Washington tegen Nord Stream, kan men zich afvragen waarom de regering Biden eerder dit jaar bij het Congres heeft gelobbyd om geen sancties meer op te leggen t.a.v. het project.
“Het doel is een passend offensief incident creëren en Rusland als de agressor af te schilderen.”
Dat was een kwestie van tactiek. Duitsland ontmantelt momenteel zijn kerncentrales en heeft aardgas nodig om het energietekort op te vangen. De dreiging van economische sancties is voor Duitsers ook een ‘afknapper’. Ze zien dat als een teken van buitenlandse inmenging. “Wat hebben de Verenigde Staten zich te moeien met onze energiebeslissingen”, vraagt de gemiddelde Duitser zich af.
Dan is er deze vaststelling van Al Jazeera: “De meerderheid van de Duitsers steunt het project. Het zijn slechts delen van de elite en de media die tegen de pijpleiding zijn. Hoe meer de VS praten over sancties of kritiek op het project, hoe populairder het wordt in de Duitse samenleving”, aldus Stefan Meister, een Rusland- en Oost-Europa-expert bij de Duitse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen.
Plan B is een externe dreiging creëren die groot genoeg is opdat Duitsland gedwongen wordt de opening van de pijpleiding te blokkeren.
De publieke opinie staat m.a.w. stevig achter Nord Stream. Dat helpt te verklaren waarom Washington tot een nieuwe aanpak koos. Omdat sancties niet werken, is Uncle Sam overgestapt op Plan B: een externe dreiging creëren die groot genoeg is opdat Duitsland gedwongen wordt de opening van de pijpleiding te blokkeren.
Nooit geziene stemmingmakerij
De strategie ruikt wat naar wanhoop, maar Washington zet door. Maandag hield president Biden zijn eerste gezamenlijke persconferentie met de Duitse bondskanselier Olaf Scholz in het Witte Huis. De stemmingmakerij rond het evenement is nooit eerder gezien. Alles werd georkestreerd om een ‘crisissfeer’ te creëren die Biden gebruikte om de kanselier onder druk te zetten in de richting van het Amerikaanse beleid.
De strategie ruikt wat naar wanhoop, maar Washington zet door.
Eerder deze week zei de woordvoerster van het Witte Huis, Jen Psaki, herhaaldelijk dat een “Russische invasie op handen was”. Haar opmerkingen werden gevolgd door Nick Price van het ministerie van Buitenlandse Zaken, die meende dat de inlichtingendiensten hem details hadden verstrekt over een vermeende door Rusland gesteunde ‘false flag’-operatie[2] die ze in de nabije toekomst in Oost-Oekraïne verwachtten.
De waarschuwing van Price werd zondagochtend gevolgd door de nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan, die beweerde dat een Russische invasie elk moment, misschien “zelfs morgen”, kon plaatsvinden. Dit was slechts enkele dagen nadat het persbureau Bloomberg de sensationele en volkomen valse kop had gepubliceerd dat “Rusland Oekraïne binnenvalt”.
Ongegronde beweringen werden gebruikt om druk uit te oefenen op de Duitse kanselier.
Er is hier een duidelijk patroon. Deze ongegronde beweringen werden gebruikt om druk uit te oefenen op de Duitse kanselier. Zoals te verwachten was, kwam de genadeklap van de president Biden zelf. Tijdens de persconferentie verklaarde hij nadrukkelijk dat, “als Rusland binnenvalt er dan niet langer een Nord Stream 2 zijn. We zullen er dan een einde aan maken”.
Duitsland aan zet
Bepaalt Washington tegenwoordig het beleid voor Duitsland? Wat een arrogantie! De Duitse kanselier was verrast door de opmerkingen van Biden die duidelijk geen deel uitmaakten van het oorspronkelijke script. Toch stemde Scholz er nooit mee in Nord Stream op te zeggen en weigerde hij de pijpleiding zelfs maar bij naam te noemen.
Als Biden dacht dat hij de leider van ‘s werelds op twee na grootste economie in de maling kon nemen door hem op een openbaar forum in het nauw te drijven, had hij het bij het verkeerde eind. Duitsland blijft zich inzetten voor de lancering van Nord Stream, ongeacht mogelijke opflakkeringen in het verre Oekraïne.
Als Biden dacht dat hij Scholz in de maling kon nemen door hem op een openbaar forum in het nauw te drijven, had hij het bij het verkeerde eind.
Maar dat kan elk moment veranderen. We weten tenslotte niet welke maneuvers Washington in de nabije toekomst van plan is, hoeveel levens ze bereid zijn op te offeren om een wig te drijven tussen Duitsland en Rusland, welke risico’s Biden bereid is te nemen om de achteruitgang van Amerika te vertragen en te voorkomen dat er een nieuwe ‘multipolaire’ wereldorde ontstaat? Er kan van alles gebeuren de komende weken. Om het even wat.
Voorlopig zit Duitsland in een voordelige positie. Het is aan Scholz om te beslissen hoe de zaak wordt afgewikkeld. Zal hij het beleid voeren dat de belangen van het Duitse volk het best dient of zal hij toegeven aan Bidens onophoudelijk wapengekonkel?
Zal hij een nieuwe koers uitstippelen die nieuwe allianties in de Euraziatische corridor versterkt of zal hij zijn steun geven aan de waanzinnige geopolitieke ambities van Washington? Zal hij de belangrijke rol van Duitsland in een nieuwe wereldorde aanvaarden, waarin veel opkomende machtscentra op voet van gelijkheid staan en waar de leiding onwrikbaar toegewijd blijft aan multilateralisme, vreedzame ontwikkeling en veiligheid voor iedereen?
Wat Duitsland ook beslist, het zal ons allemaal aangaan.
Of zal hij proberen het verbrokkelde naoorlogse systeem, dat duidelijk over zijn houdbaarheidsdatum heen is, in stand te houden? Een ding is zeker, wat Duitsland ook beslist, het zal ons allemaal aangaan.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Unz Review en overgenomen van Global Research.
Michael Whitney is een gerenommeerde geopolitieke en sociale analist in de staat Washington. Hij is onderzoeksmedewerker van het Centrum voor Onderzoek naar Globalisering (CRG).
Notes:
[1] Stratfor is een belangrijke denktank en persbureau dat o.a. adviezen verschaft aan de regering van de VS. (n.v.d.r.)
[2] Operaties onder ‘valse vlag’ zijn operaties die zo zijn ontworpen dat het lijkt alsof ze worden uitgevoerd door anderen. Zo bijvoorbeeld werden in de jaren ’80 met medeweten van de Italiaanse geheime dienst aanslagen gepleegd door fascistische groepering, waarna ze vervolgens in de schoenen werden geschoven van anarchisten en linkse organisaties, om zo de publieke opinie tegen hen te keren. (n.v.d.r.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten