Een jaar later, zaterdag 18 juni 2016, maakte de BBC bekend dat:
German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier has warned NATO against ‘warmongering,’ after it conducted military exercises in Eastern Europe.
Mr Steinmeier said that extensive NATO manoeuvres launched this month were counterproductive to regional security and could inflame tensions with Russia.
He urged the NATO military alliance to replace the exercises with more dialogue and co-operation with Russia.
Steinmeier wees erop dat:
We are well-advised to not create pretexts to renew an old confrontation,’ he said, adding that it would be ‘fatal to search only for military solutions and a policy of deterrence.
https://www.bbc.com/news/world-europe-36566422
Poetin en Steinmeier, die beiden de relatie tussen Rusland en Europa willen verbeteren.
Als politicus, die sinds februari 2017 president van Duitsland is, wordt Steinmeier algemeen beschouwd als een pragmaticus en niet als een ideoloog. De visie van de twee hierboven geciteerde ‘Realpolitiker,’ die kosten en baten van een bepaald beleid nuchter tegen elkaar afwegen, staat lijnrecht tegenover de oorlogszuchtige mening van NAVO’s Secretaris Generaal Jens Stoltenberg die erop hamert dat Rusland streeft naar ‘a zone of influence through military means,’ door het creëren van een ‘massale militarisering’ nabij NAVO’s grenzen, daarbij het feit negerend dat ‘Russia has repeatedly said that the presence of NATO troops near its borders is a threat to its security,’ een feit dat begin januari 2018 nog eens werd bevestigd door zelfs de voormalige Secretaris-Generaal van het militair bondgenootschap, Jaap de Hoop Scheffer, die, volgens de NOS had opgemerkt dat de ‘NAVO Vladimir Poetin in een hoek [heeft] gedreven, waardoor hij radicaler werd.’ De NOS berichtte dat volgens:
De Hoop Scheffer het Westen de Russische rode lijn [moet] respecteren. De snelheid van de NAVO-uitbreiding heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin.
De NAVO had in 2008 geen lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië, zegt de voormalige NAVO-topman nu. Hij noemt het begrijpelijk dat Poetin zich daartegen verzet heeft. ‘Hij zei tegen mij, nadat het communiqué was uitgekomen: mister secretary-general, this will not be. Dit gaat niet gebeuren!’
De NAVO-top in Boekarest in 2008 vormde een breekpunt in de relatie tussen Rusland en het Westen. De NAVO zette de deur open voor Georgië en Oekraïne. Beide landen mochten lid worden, al werd er geen datum genoemd. Dat was de wens van de Amerikaanse president Bush. De Duitse bondskanselier Merkel verzette zich daartegen. Maar de NAVO besloot de deur toch op een kier te zetten. Voor Rusland was dat onbespreekbaar en Poetin liet dat na afloop ook weten.
De voormalige secretaris-generaal zegt nu dat hij de reactie heeft onderschat en dat hij meer had moeten doen om de partijen op één lijn te houden. Volgens De Hoop Scheffer heeft het besluit geleid tot een radicalisering bij Poetin.
Hij ziet een direct verband met de oorlog in Georgië (2008) en Oekraïne (2014). Inmiddels is de Hoop Scheffer ervan overtuigd dat er voor beide landen geen sprake meer kan zijn van lidmaatschap.
https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2210939-de-hoop-scheffer-poetin-werd-radicaler-door-navo
De politieke- en militaire top in Moskou kijkt met argusogen naar de oostwaartse uitbreiding van de NAVO-bases, waardoor Rusland nu geheel omsingeld is. Bekend is dat:
More than a quarter-century ago, in February 1990, U.S. Secretary of State James Baker and Soviet leader Mikhail Gorbachev discussed NATO’s future role in a unified Germany. Baker told Gorbachev that 'there would be no extension of NATO’s jurisdiction for forces of NATO one inch to the east' and agreed with Gorbachev’s statement that ‘Any extension of the zone of NATO is unacceptable.’
Het enige argument dat men zou kunnen opvoeren is dat de toenmalige Russische bewindslieden verregaand naïef waren om het Westen op zijn woord te geloven. Zelfs een kortstondige beschouwing van de Europese en Amerikaanse geschiedenis toont namelijk de eeuwenlange gewelddadige expansie, waarbij geen rekening werd gehouden met de gerechtvaardigde belangen van andere volkeren. Jaap de Hoop Scheffer's opmerking op 7 januari 2018 dat de NAVO de Russische overheid had geprovoceerd, is daarom niet verwonderlijk. Volgens hem moet:
het Westen de Russische rode lijn respecteren. De snelheid van de NAVO-uitbreiding heeft bijgedragen aan de agressieve opstelling van Poetin in de voormalige Sovjet-Unie.’
De NAVO had in 2008 geen lidmaatschap moeten toezeggen aan Oekraïne en Georgië, zegt de voormalige NAVO-topman nu. Hij noemt het begrijpelijk dat Poetin zich daartegen verzet heeft. ‘Hij zei tegen mij, nadat het communiqué was uitgekomen: mister secretary-general, this will not be. Dit gaat niet gebeuren!’
De Hoop Scheffer zei deze week in Nieuwsuur dat de alliantie in 2008 niet de deur voor Oekraïne had moeten openzetten, mede omdat Kiev volgens Moskou de bakermat is van het Russische christendom. Twee jaar geleden zei hij in de Volkskrant ook al eens zoiets.
De kiem van de spanningen ligt echter in 1990. Het Westen zou Sovjet-Rusland toen hebben toegezegd niet verder in oostelijke richting uit te breiden. Maar de NAVO breidde toch uit: vanaf 1999 naar Polen en verder. […]
‘Keer op keer zijn we achter onze rug om bedrogen,’ aldus Poetin.
De Hoop Scheffer erkent als insider de ‘vernedering’ van Rusland door het Westen te hebben onderschat:
De NAVO-top in Boekarest in 2008 vormde een breekpunt in de relatie tussen Rusland en het Westen. De NAVO zette de deur open voor Georgië en Oekraïne. Beide landen mochten lid worden, al werd er geen datum genoemd. Dat was de wens van de Amerikaanse president Bush. De Duitse bondskanselier Merkel verzette zich daartegen. Maar de NAVO besloot de deur toch op een kier te zetten. Voor Rusland was dat onbespreekbaar en Poetin liet dat na afloop ook weten.
De voormalige secretaris-generaal zegt nu dat hij de reactie heeft onderschat en dat hij meer had moeten doen om de partijen op één lijn te houden. Volgens De Hoop Scheffer heeft het besluit geleid tot een radicalisering bij Poetin.
Hij ziet een direct verband met de oorlog in Georgië (2008) en Oekraïne (2014). Inmiddels is de Hoop Scheffer ervan overtuigd dat er voor beide landen geen sprake meer kan zijn van lidmaatschap.
https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2210939-de-hoop-scheffer-poetin-werd-radicaler-door-navo
Bekend is dat:
More than a quarter-century ago, in February 1990, U.S. Secretary of State James Baker and Soviet leader Mikhail Gorbachev discussed NATO’s future role in a unified Germany. Baker told Gorbachev that ‘there would be no extension of NATO’s jurisdiction for forces of NATO one inch to the east’ and agreed with Gorbachev’s statement that ‘Any extension of the zone of NATO is unacceptable.’
The French president, Emmanuel Macron, stated during a discussion with President Vladimir Putin at the 2018 St Petersburg International Economic Forum:
‘I think that the mistake that was made in the last 20 years was that we in NATO failed to fully comply with all the obligations we had taken on, and this caused certain fears, quite reasonable ones. And we did not have the trust that Russia rightfully expected.’
The US scholar Michael Mandelbaum argued in 2016 that:
‘The expansion of NATO over their objections taught Russians two lessons that it was not remotely in the American interest for them to learn: that American promises were not to be trusted; and that the West would take advantage of a weak and accommodating Russia.’
Referring to the original decision to enlarge NATO, the prominent German journalist and author, Gabriele Krone-Schmalz, claimed in 2015 that failing ‘to treat Russia as a fully fledged partner’ had hindered ‘normalization processes’ in the country.
In 2014 a US academic, John Mearsheimer, traced Russia’s aggression in Ukraine back to the Clinton administration’s drive to enlarge NATO. Mearsheimer repeated the argument of opponents of the policy at the time: there was no need to contain ‘a declining great power with an aging population and a one-dimensional economy.’ The inference is that NATO countries unnecessarily provoked Moscow and that it would otherwise have behaved benignly towards its neighbors.
Chatham House, de reactionaire Britse denktank, en spreekbuis van het westerse establishment, meende desalniettemin dat de NAVO Moskou geenszins had ‘geprovoceerd,’ aangezien:
In July 1990 the Soviet leader, Mikhail Gorbachev, agreed to a united Germany’s incorporation into NATO. The US secretary of state at the time, James Baker, had previously told Gorbachev that NATO’s jurisdiction would not move beyond the inner German border, but Washington retreated from this position after examining the practicalities of part of Germany being outside the Alliance.
Het Westen zou Sovjet-Rusland toen hebben toegezegd niet verder in oostelijke richting uit te breiden. Maar de NAVO breidde toch uit: vanaf 1999 naar Polen en verder.
Heeft de NAVO inderdaad een belofte geschonden? Al jaren wordt naar bewijsmateriaal gezocht, vooral in de Verenigde Staten. Uit Russische archieven, die minder open zijn dan de Amerikaanse, is tot nu toe niets substantieels opgedoken.
Smeets misleidt hier zijn publiek met een demagogische truc door te doen alsof de ‘NAVO’ deze toezegging had gedaan, en niet de Amerikaanse onderhandelaar, minister van Buitenlandse Zaken James Baker, die namens de Amerikaanse overheid sprak toen hij de Sovjet-leiders verzekerde dat NAVO-bases niet verder oostwaarts zouden worden uitgebreid. Dat ‘Washington retreated from this position after examining the practicalities of part of Germany being outside the Alliance,’ weerlegt vanzelfsprekend deze afspraak geenszins. Zeker niet wanneer hierover niet eens met de Russische beleidsbepalers was onderhandeld. Zelfs Smeets, die door de Nederlandse staat wordt gesubsidieerd om een anti-Russische website draaiende te houden, moest in 2018 toegeven dat:
Vorige maand twee historici van het National Security Archive in Washington een imposante bijdrage [leverden] aan het historische debat. Op basis van oude en nieuwe bronnen concluderen Svetlana Savranskaya en Tom Blanton dat Westerse leiders de Sovjet-Unie in 1990 inderdaad veiligheidsgaranties hebben voorgespiegeld…
Om de Sovjet-Unie mild te stemmen, opperde Genscher (Westduitse minister van Buitenlandse Zaken. svh) begin 1990 een deal: geen ‘expansie’ van de NAVO, mits heel Duitsland lid mocht worden van de Westerse alliantie.
Op 9 en 10 februari 1990 bereikte het debat een climax. Op bezoek bij Gorbatsjov vroeg Baker zijn Russische gesprekspartners wat ze liever zouden hebben: een neutraal Duitsland, dat door zijn economische potentieel weer een (nucleaire) grootmacht kon worden, of een Duitsland binnen de NAVO, die daarna ‘geen inch’ verder oostwaarts zou trekken? Baker opperde dit niet één maar drie keer. Bovendien opereerde hij niet op eigen houtje. Kohl suggereerde een dag later in Moskou hetzelfde. Ook CIA-directeur Robert Gates bracht zo’n oplossing die dagen ter sprake in een onderhoud met zijn KGB-evenknie Vladimir Krjoetsjkov. Kortom, er was sprake van een heuse Amerikaanse beleidslijn, aldus Savranskaya en Blanton.
Met andere woorden, deze feiten weerspreken niet alleen de kop boven Smeets’ NRC opiniestuk ‘De NAVO brak zijn woord aan Rusland niet,’ maar tevens de strekking ervan. Als propagandist van het westers militair-industrieel complex stelde hij dat:
president Bush (senior. svh) zijn gezanten terugfloot. Wie had in de Koude Oorlog aan het kortste eind getrokken? ‘To hell with that. We hebben gewonnen, zij niet,’ zei hij twee weken later tegen Kohl. Dat bevroedde Gorbatsjov niet, ook niet toen Baker en Kohl in de maanden daarna nooit meer terugkwamen op hun suggestie.
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/01/12/poetin-moet-niet-mekkeren-de-navo-brak-zijn-woord-niet-a1588169
Smeets zag zich dus gedwongen toe te geven dat Gorbatsjov niet kon 'bevroeden' dat de Amerikaanse regering Rusland zou bedriegen. Vanzelfsprekend kent bedrog per definitie geen rechtvaardiging. Ook een mondelinge afspraak is wel degelijk een afspraak. Dit geldt niet alleen in het civiele recht, maar ook in internationale betrekkingen. Dat bijvoorbeeld Adolf Hitler zich hier niet aan hield, is natuurlijk geen argument. Op grond van een bindende, mondelinge afspraak was Moskou akkoord gegaan met de toetreding van Duitsland tot de NAVO. Het feit dat de macht in Washington en op Wall Street desalniettemin meende dat er een einde was gekomen aan de geschiedenis, het exceptionalistische ‘Amerika’ de Koude Oorlog had gewonnen -- en daarom tot het einde der tijden de enige supermacht in de wereld zou zijn -- berustte in feite alleen op hybris, een psychische stoornis zo oud als de mensheid zelf. Iedere ‘realpolitiker’ weet immers dat een internationale orde onmogelijk wordt zodra grootmachten zich niet aan hun afspraken houden, en dat bovendien ‘those countries that used to be exceptional and used to be unique, have to get used to the fact that they have a rival,’ zoals Henry Kissinger in 2019 ons allen eraan herinnerde:
Former US Secretary of State Henry Kissinger made prudent remarks recently when he said the United States is no longer a uni-power and that it must recognize the reality of China as an equal rival.
The furor over a new law passed by the US this week regarding Hong Kong and undermining Beijing’s authority underlines Kissinger’s warning.
If the US cannot find some modus vivendi with China, then the outcome could be a catastrophic conflict worst than any previous world war, he admonished.
Speaking publicly in New York on November 14, the veteran diplomat urged the US and China to resolve their ongoing economic tensions cooperatively and mutually, adding: ‘It is no longer possible to think that one side can dominate the other.’
In other words, he is negating (ontkent. svh) the erroneous consensus held in Washington which asserts that the US is somehow ‘exceptional,’ a ‘uni-power’ and the ‘indispensable nation.’ This consensus has grown since the early 1990s after the collapse of the Soviet Union, when the US viewed itself as the sole super-power. That morphed into a more virulent ideology of ‘full-spectrum dominance.’ Thence, the past three decades of unrelenting US criminal wars and regime-change operations across the planet, throwing the whole world into chaos.
Kissinger’s frank assessment is a breath of fresh air amid the stale and impossibly arrogant self-regard held by too many American politicians who view their nation as an unparalleled power which brooks no other…
Aptly, Kissinger’s caution about danger of conflict was reiterated separately by veteran journalist John Pilger, who warned in an exclusive interview for Strategic Culture Foundation this week that, presumed ‘American exceptionalism is driving the world to war.’
https://www.strategic-culture.org/news/2019/11/29/henry-kissinger-gets-it-us-exceptionalism-is-over/
Alleen gecorrumpeerde mainstream-opiniemakers als Hubert Smeets, Geert Mak, Bas Heijne, Caroline de Gruyter, en in mindere mate Ian Buruma -- allen verbonden aan NRC Handelsblad, (dat als beginsel onvoorwaardelijke steun aan de NAVO kent) -- blijven geloven dat, in de woorden van Mak:
in large parts of the world the United States is still the 'world’s indispensable nation' as Madeleine Albright once put it, the 'anchor,' the 'default power.’
Wat zij hiermee in feite bedoelen is dat de Amerikaanse elite boven de wet staat, dat daarnaast voor de westerse wereld het recht van de sterkste geldt, en dat het Pentagon, het Witte Huis en Wall Street ongestraft de rechtsorde kunnen blijven schenden ten koste van alles en iedereen. In een dergelijk misdadig bewustzijn spelen mondelinge- en schriftelijke afspraken geen doorslaggevende rol. Wat telt is grootscheeps geweld, de kracht van massavernietigingswapens, waardoor het ‘Westen de wereld overwon niet door de superioriteit van zijn ideeën of waarden, maar veeleer door zijn superioriteit in het toepassen van georganiseerd geweld,’ aldus de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington in zijn internationale bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996). Die ‘Wereld Orde’ is de afgelopen vijf eeuwen voor de overgrote meerderheid van de wereldbevolking een desastreuze kapitalistische wanorde geweest, de chaos van een parasitair systeem, waarvan allereerst en vooral de witte man profiteerde.
Deze ideologie staat vandaag de dag wereldwijd onder druk. Het probleem nu is dat de westerse elite en haar woordvoerders in de ‘corporate media’ geen direct belang hebben bij een rechtvaardigere wereldorde. Met als gevolg dat hun betogen, hun propaganda, almaar irrationeler zijn. De free-lance journalist Eric van de Beek wees erop dat de NAVO in het begrotingsjaar 2021 '$ 1,028 biljoen uit[geeft] aan haar militaire apparaat. Rusland $ 61,7 miljard. Dat is bijna 17 x minder dan de NAVO! Toch weten de media Rusland te verkopen als een groot gevaar. Knap hè?' Dit toont wederom aan hoe effectief de dagelijkse mainstream-media propaganda uitwerkt. Een ander voorbeeld van oorlogszuchtige propaganda is het feit dat opiniemaker Ian Buruma, vooruitlopend op het begin van de illegale agressieoorlog tegen Irak in 2003, in The Guardian stelde dat ‘If we want the Americans to sign up to the ICC’ -- het Internationaal Strafhof in Den Haag ook ‘wij’ in Europa ‘must do the dirty work, and take the risk of being held accountable,’ voor genocide, misdaden tegen de menselijkheid en/of oorlogsmisdaden. Kortom, als ‘wij’ willen dat de Amerikaanse strijdkrachten zich houden aan het internationaal recht dan moeten, volgens Buruma, ook ‘wij’ Europeanen, oorlogsmisdaden gaan plegen, waardoor 'wij,' in tegenstelling tot de Amerikanen, daarvoor veroordeeld kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten