NRC Handelsblad is van oordeel dat de:
gang naar de Amerikaanse rechter de enige juiste uitweg [is] uit het labyrint dat Assange om zich heen heeft geschapen. Hij zal zich publiekelijk, net als Manning, dienen te verantwoorden. En er op moeten vertrouwen dat ondanks alles de Amerikaanse rechterlijke macht, in alle openbaarheid, wel degelijk de rechtvaardigheid dient.
Het is tekenend dat de NRC, die claimt onderdeel te zijn van de ‘vrije pers,’ publiekelijk oproept om juist een kritische journalist te veroordelen voor het feit dat hij misdaden onthulde van de Amerikaanse staat, de grove schendingen van het recht die de machthebbers in de VS geheim probeerden te houden. Op die manier laat het avondblad zien dat het zijn Atlantisch Beginsel belangrijker acht dan de onthullingen van WikiLeaks over de misdadige politiek van Washington. Begin september 2020 wees de gezaghebbende Angelsaksische schrijver en maker van filmdocumentaires, John Pilger, ook nog op de volgende aspecten:
If the powerful lie to us, we have the right to know. If they say one thing in private and the opposite in public, we have the right to know. If they conspire against us, as Bush and Blair did over Iraq, then pretend to be democrats, we have the right to know.
It is this morality of purpose that so threatens the collusion of powers that want to plunge much of the world into war and wants to bury Julian alive in Trumps fascist America.
In 2008, a top secret US State Department report described in detail how the United States would combat this new moral threat. A secretly-directed personal smear campaign against Julian Assange would lead to ‘exposure [and] criminal prosecution.’
The aim was to silence and criminalize WikiLeaks and its founder. Page after page revealed a coming war on a single human being and on the very principle of freedom of speech and freedom of thought, and democracy.
The imperial shock troops would be those who called themselves journalists: the big hitters of the so-called mainstream, especially the ‘liberals’ who mark and patrol the perimeters of dissent.
And that is what happened. I have been a reporter for more than 50 years and I have never known a smear campaign like it: the fabricated character assassination of a man who refused to join the club: who believed journalism was a service to the public, never to those above.
Assange shamed his persecutors. He produced scoop after scoop. He exposed the fraudulence of wars promoted by the media and the homicidal nature of America's wars, the corruption of dictators, the evils of Guantanamo.
He forced us in the West to look in the mirror. He exposed the official truth-tellers in the media as collaborators: those I would call Vichy journalists. None of these imposters believed Assange when he warned that his life was in danger: that the "sex scandal" in Sweden was a set up and an American hellhole was the ultimate destination. And he was right, and repeatedly right.
Dat Assange ‘het bedrog blootlegde van de door de media toegejuichte oorlogen’ en tegelijkertijd ‘de officiële waarheidsvertellers in de media als collaborateurs’ ontmaskerde, is de reden waarom zeker de journalisten van de NRC hem zo intens haten. Het was immers de redactie van juist deze krant die op 20 maart 2003, de dag dat de illegale inval in Irak begon, de volgende oproep publiceerde:
Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun — en als het moet ook militaire.
Dit was openlijk verraad aan de geclaimde westerse normen en waarden, want tegelijkertijd lieten mijn collega’s van de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant’ weten: ‘[a]an de casus belli tegen Irak twijfelen we.’ Dus hoewel de VS, volgens de NRC, geen reden had om een oorlog te beginnen, moest die oorlog toch door Nederland politiek, en zo nodig ook ‘militair’ worden gesteund. En dit terwijl de NRC wist dat een zogeheten ‘agressieoorlog’ sinds het Neurenberg Proces in 1946 door de internationale gemeenschap beschouwd wordt als de zwaarste oorlogsmisdaad, op grond waarvan destijds de nazi-top ter dood werd veroordeeld. De belangrijkste reden van de oproep was het fundamenteel uitgangspunt van de NRC dat de krant pal achter de NAVO en haar militair-industrieel complex staat, maar daarentegen niet het internationaal recht als beginsel aanvaardt. Het is juist deze mentaliteit die door kritische journalisten aan de kaak wordt gesteld. Zo schreef John Pilger:
It is said that whatever happens to Julian Assange… will diminish if not destroy freedom of the press in the West. But which press? The Guardian? The BBC, The New York Times, the Jeff Bezos Washington Post?
No, the journalists in these organizations can breathe freely. The Judases on the Guardian who flirted with Julian, exploited his landmark work, made their pile then betrayed him, have nothing to fear. They are safe because they are needed.
Freedom of the press now rests with the honorable few: the exceptions, the dissidents on the internet who belong to no club, who are neither rich nor laden with Pulitzers, but produce fine, disobedient, moral journalism — those like Julian Assange.
Meanwhile, it is our responsibility to stand by a true journalist whose sheer courage ought to be inspiration to all of us who still believe that freedom is possible. I salute him.
http://johnpilger.com/articles/the-stalinist-trial-of-julian-assange-whose-side-are-you-on-
Pilger benadrukt dat de WikiLeaks-Affaire verstrekkende consequenties zal hebben ‘not only for American journalists,’ hoewel ‘the American First Amendment, the core of our form of government,’ is ‘being attacked,’ maar dat:
everybody has a stake in this. Meanwhile, if Julian is extradited to the United States to face these charges for doing the journalism that he has, the charges that are made against him, no journalist in the world is safe from life imprisonment in the United States of America.
Kortom, het interesseert de NRC-redactie niet dat hier ‘the possibility of freedom of the press, and thus of democracy, is at stake all over the world.’ Hierdoor wordt de weg geopend naar een totalitair bewind. Hoewel de NRC-journalisten lak hebben aan deze ontwikkeling, zijn er goddank nog steeds collega's die hiertegen blijven waarschuwen. Eén van hen is de journaliste Isabel Wilkerson, in 1994 de eerste Afrikaans-Amerikaanse vrouw die de Pulitzer Prize in Journalistiek won. In haar in 2020 verschenen boek Caste: The Origins of Our Discontents (2020) beschrijft zij in het hoofdstuk ‘The Euphoria of Hate’ hoe zij in een Berlijn’s museum historische filmbeelden bekijkt:
Hitler is returning to Berlin after the Germans have seized Paris in the Battle of France. The camera captures his arrival at Anhalter Station and follows the flower-strewn Strassen along the parade route to the Reich Chancellery. Hitler’s motorcade winds past people who are not just hurling confetti but are so tightly packed together that they themselves look like mounds of confetti thrown by the wind. Soldiers have to hold back the smiling, crying women, as would happen at Beatles concerts a generation from this moment. The roar of the crowd is not recognizably human but the rolling crash of ocean waves that recede and then batter the shore again. Church bells ring in the distance. The children and the men and the women flutter their own Nazi flags like bird wings.
The camera closes in, and you can begin to make out the individual Heils—the male Heils from the high-pitched female Heils. A boy is hoisted on a street sign-waving and heiling. A little girl is on a parent’s shoulder heiling. Soldiers’ heels press against the soil to keep their footing against the crowd, their jackboots braced against women’s pumps, the women swooning and pushing, the soldiers grinning at the futility of holding back Hitler’s screaming fans in a lighthearted tussle between pant cuffs and stockinged calves.
The camera cuts to the balcony and to the object of the throng’s uncontained rapture. You see him first from behind, the silhouette of Hitler set against a million dots that are his jubilant fans. He stands like a statue, arms rigidly forward. He leans over the balcony and lets escape a smile of satisfaction. You recall that you have never seen an image of evil smiling, a quarter second of human emotion. He surveys the waving, cheering base of his power, and nods. 'This is good,' the look on his face is saying.
People laugh in reverie, jubilation all around, from the balcony and along the parade route and on the packed Platz where it appears that every German alive has managed to squeeze themselves in. So many that they are fairly holding one another up and jumping and waving their Nazi flags, a million Nazi flags. The motorcade had only minutes ago wound beneath Nazi banners a story high, blowing from above on both sides of the street, every few feet a Nazi banner, rows and rows for miles. This is the worship service of the true believers, looking now like mounds of pebbles on a beach, a million indistinguishable bees in a hive.
The film played in a loop on the wall without comment. None was necessary. I sat mesmerized and repulsed, sickened but unable to get up. Perhaps if I stayed long enough, I might begin to comprehend it. In that moment, you are face-to-face with the force of willing susceptibility to evil. The Nazis could not have risen to power and done what they did without the support of the masses of people who were open to his spell. I could not stop watching it. The smiling, shining faces in this carpet of exuberant humanity—this massive number of people could not all be what we would consider evil. They are husbands, wives, mothers, fathers, children, uncles, nephews, all gathered at a ticker-tape parade on a brilliant, sunny day celebrating what we know to be a horror.
I thought to myself: did the German people know the carnage they were celebrating? Yes, it turns out, clips of bombing raids were shown during news reels before the feature film at the cinema. They knew that the French had been violently defeated. It was two years past Kristallnacht. They knew that Jewish friends and neighbors had been rounded up, publicly humiliated, taken away, never seen again. And the people in the crowd were smiling and happy. Everything that happened to the Jews of Europe, to African-Americans during the lynching terrors of Jim Crow, to Native Americans as their land was plundered and their numbers decimated, to Dalits considered so low that their very shadow polluted those deemed above them — happened because a big enough majority had been persuaded and had been open to being persuaded, centuries ago or in the recent past, that these groups were ordained by God as beneath them, subhuman, deserving of their fate. Those gathered on that day in Berlin were neither good nor bad. They were human, insecure and susceptible to the propaganda that gave them an identity to believe in, to feel chosen and important.
What would any of us have done had we been in their places? How many people actually go up against so great a tide of seeming inevitability? How many can see the evil for what it is, as it is occurring? Who has the courage to stand up to the multitudes in the face of a charismatic demigod who makes you feel better about yourself, part of something bigger than yourself, that you have been primed to believe?
Some of the witnesses and participants who heiled Hitler and laughed at humans being tortured in the Jim Crow South are still alive, cradling grandchildren to their bosom. The camera in Berlin panned the crowd and fixed its lens on the children, a little girl with a blond pageboy and a barrette in her hair, heiling Hitler, hoisted on her parent’s shoulders. She would be about eighty now, and this could be one of the earliest memories she carries inside her as a human being.
Germany bears witness to an uncomfortable truth — that evil is not one person but can be easily activated in more people than we would like to believe when the right conditions congeal. It is easy to say: if we could just root out the despots before they take power or intercept their rise. If we could just wait until the bigots die away… It is much harder to look into the darkness in the hearts of ordinary people with unquiet minds, needing someone to feel better than, whose cheers and votes allow despots anywhere in the world to rise to power in the first place. It is harder to focus on the danger of common will, the weaknesses of the human immune system, the ease with which the toxins can infect succeeding generations. Because it means the enemy, the threat, is not one man, it is us, all of us, lurking in humanity itself.
Vandaar het belang om in verzet te komen tegen onrecht, en tegen het cynisme van de elites en hun collaborateurs, gedreven door hun onverzadigbare behoefte aan aandacht en bevestiging. Wat bij de polderpers in het algemeen en de NRC in het bijzonder ontbreekt, is een sceptische houding tegenover de macht. Daardoor zou de polderpers minder gevaar lopen om gedachteloos misdadige politiek te bejubelen. Een tamelijk willekeurig voorbeeld van die collaboratie is het volgende: de Duitse geleerde Evelin Gerda Lindner, arts, psychologe en auteur, vooral bekend vanwege haar theorie over vernedering, wijst erop dat de ‘mensenrechten allereerst de menselijk waardigheid dienen.' Lindner's wetenschappelijk onderzoek, 'focuses on human dignity, and she believes that the humiliation of honor and dignity may be among the strongest obstacles on the way to a decent world community.' Dit feit is de oorzaak dat ‘De oorlog Europa bereikt' heeft, aldus de enigszins verbaasde constatering op de voorpagina van nrc.next van maandag 16 november 2015. Op pagina 5 van deze krant, die zich op jongeren richt, wordt in een zogeheten 'analyse' de vraag opgeworpen 'Hoe Europeanen zich weerbaar [kunnen] opstellen?' nu 'Europa de oorlog in Syrië niet op afstand [kan] houden.' Net als overal in de westerse mainstream-journalistiek is ook in nrc.next sprake van een geconditioneerd reflex: terroristen zijn altijd ‘de Anderen,’ nooit ‘wij.’ Een sfeertekening van de toenmalige NRC-correspondent in Parijs, Peter Vermaas, heeft als onderkop:
Na het 'blinde terrorisme' is de veerkracht van na de aanslag op Charlie Hebdo ver te zoeken. 'Ze kunnen iedereen pakken.'
Een beter voorbeeld van de blindheid voor de eigen terreur is nauwelijks denkbaar. Juist de journalist Vermaas zelf prees namelijk eerder het westerse 'blinde terrorisme' door unverfroren te stellen dat de 'voorzitter van de wereld,' zoals hij de Nederlandse 'topdiplomaat' Peter van Walsum in De Groene Amsterdammer noemde, 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland' is 'geweest.' In werkelijkheid was Van Walsum als 'voorzitter van de Irak-Sanctiecommissie,' mede-verantwoordelijk voor een beleid dat, aldus een officieel VN-rapport, de dood ten gevolge had van tenminste 500.000 Iraakse kinderen onder de vijf jaar. De Amerikaanse toenmalige ambassadeur bij de Verenigde Naties, Madeleine Albright, was van oordeel dat die half miljoen onschuldigen 'de prijs waard’ waren geweest om de Irak-politiek van Washington tot een 'succesvol' einde te brengen. Dit is één van de ontelbare voorbeelden van de wijze waarop de westerse beschaving haar ware gezicht laat zien aan de slachtoffers van 'het vredestichtende Westen.' Zijn NRC collega-opiniemaker Hubert Smeets mag dan wel van mening zijn dat het 'typisch Russisch [is], om altijd alles om te draaien,' maar dit wordt door de gedupeerden van de agressieve westerse hegemonie gezien als simpelweg 'de pot verwijt de ketel.' Overigens niet alleen de slachtoffers, maar ook westerse intellectuelen die hun integriteit niet hebben verkocht, zijn die mening toegedaan. Zo wees op 4 maart 2000 de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak, Denis Halliday, het westerse publiek erop dat de mensenrechten in Irak op grote schaal werden geschonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian:
Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheidsraad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.
Veelzeggend is tevens dat:
After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program. Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.
He was equally critical of the 'smart sanctions' policy a couple years later: 'What is proposed at this point in fact amounts to a tightening of the rope around the neck of the average Iraqi citizen. The so-called "new" sanction policy maintains the old bridgeheads of the current sanction regime: the oil escrow account remains with the UN, market-based foreign investment in Iraq will not be allowed and an oil-for-food program stays in the hands of the UN.’
In June 2005 he served as an expert on the World Tribunal on Iraq, convened in the spirit of the Russell Tribunal.
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_von_Sponeck
we will have to dispense with all sentimentality and daydreaming; and our attention will have to be concentrated everywhere on our immediate national objectives. We need not deceive ourselves that we can afford today the luxury of altruism and world benefaction…
We should dispense with the aspiration to 'be liked' or to be regarded as the repository of a high-minded international altruism. We should stop putting ourselves in the position of being our brothers' keeper and refrain from offering moral and ideological advice. We should cease to talk about vague and… unreal objectives such as human rights, the raising of the living standards, and democratization. The day is not far off when we are going to have to deal in straight power concepts. The less we are hampered by idealistic slogans, the better.
Als gevolg van dit uitgangspunt werden onder andere een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar vermoord, een oorlogsmisdaad die door de Nederlandse oud-diplomaat Peter van Walsum — de toenmalige voorzitter van de 'UN Sanctions Committee' inzake Irak — werd gerechtvaardigd met het begrip 'curative measure,' letterlijk vertaald een 'heilzame, geneeskrachtige maatregel,' waaraan hij kil toevoegde dat ‘ze natuurlijk pijn doen. Zij zijn net als een militaire maatregel.’ Met andere woorden, Van Walsum voerde een ‘genocidaal’ beleid uit dat was gericht tegen de allerzwaksten onder de burgerbevolking, kinderen jonger dan vijf jaar. Toen de Angelsaksische journalist John Pilger ‘het visitekaartje’ van Nederland vroeg: 'what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?' antwoordde Van Walsum: 'It's a very complex issue Mr Pilger.’ En op de vraag: 'Aren't the deaths of half a million children mass destruction?' was zijn reactie: 'I don't think you can use that argument to convince me.' Typerend voor de collaborerende houding van de polder-pers is dat Robert van de Roer als 'diplomatiek redacteur van de NRC' Van Walsum prees. Illustrerend is tevens dat deze journalist volhield dat voor 'hem engagement (in de zin van politieke kleur) in het werk vreemd,' was en dat hij 'de professionele distantie en objectiviteit [verkiest].' Van de Roer beweerde bovendien met een lachwekkende zelfoverschatting dat hij:
als journalist kennis haalt uit verschillende bronnen. Je moet je als journalist breed informeren zodat je de voors en tegens tegen elkaar kunt afwegen. Je moet als het ware vermijden dat je 'emotionele aandelen' bij een van de partijen in een onderwerp krijgt. Want dan ben je als journalist weg.
Dus kreeg een Schreibtischmörder, die volgens twee hoog geplaatste VN-functionarissen een genocidaal beleid uitvoerde, de kwalificatie van 'eigenzinnige denker,' terwijl de huidige chef opinie van NRC Handelsblad, Peter Vermaas, destijds in De Groene Amsterdammer Van Walsum prees zonder enige aandacht te besteden aan de marteldood van honderduizenden kinderen, die door zowel de diplomaat als de beide journalisten van de ‘vrije pers’ vakkundig onzichtbaar waren gemaakt, en wel omdat de slachtoffertjes gerekend werden tot de onvermijdelijke 'collateral damage.' Waren het daarentegen christelijke, witte kinderen geweest, dan zouden de Nederlandse mainstream-media (overigens terecht) hierover decennia-lang zijn doorgegaan, hetgeen nog eens onderstreept hoe racistisch het ontbreken van 'normen en waarden' kan uitwerken. Ik herinner de lezer aan Geert Mak's woorden in de NRC dat 'Wij, de elites van nu, noblesse oblige [missen],' aangezien de 'politiek-literaire elite' in de polder, tot wie hij zichzelf rekent, 'kwaliteit, empathie en courage,’ zouden moeten tonen, 'dat hebben wij, als elite, in deze tijd nodig. Maar de grootste van deze drie is courage.'
https://www.nrc.nl/nieuws/2015/04/18/wijde-elites-van-nu-missen-noblesse-oblige-1486017-a501879
Maar ‘moed’ zal men doorgaans vergeefs zoeken bij de ‘corporate press,’ die gebukt gaat onder al haar commerciële verplichtingen. Daarentegen stellen onafhankelijke journalisten, die veel minder te verliezen hebben, zich steeds kritischer op. Zo schrijft in de Media Editie van De Andere Krant de journalist Eric van de Beek dat:
Uit een recent onderzoek van Instituut Clingendael blijkt dat de angst voor Rusland nergens zo groot is als juist onder de lezers van NRC (op de lezers van het Reformatorisch Dagblad na). Geen wonder. Het komt door de manier waarop de redactie schrijft over Rusland: als een land waar een grote dreiging van uitgaat. En dat is precies het geluid dat ze bij de NAVO en in Washington willen horen. Want zonder geloofwaardige vijand verliest de NAVO haar bestaansrecht, is er geen rechtvaardiging voor Amerikaanse troepen op Europees grondgebied en komt de Amerikaanse wapenindustrie in de rode cijfers.
ook gretig gebruik maakt van thema’s als MH17 en ‘Russisch nepnieuws’ om de schrik erin te houden en de haat tegen het land verder aan te wakkeren. En toeval of niet: in 2017, drie dagen voordat minister Kajsa Ollongren het jachtseizoen opende op Russisch nepnieuws, verscheen in NRC een artikel waarin CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt ervan beschuldigd werd een podium te hebben gegeven aan een neogetuige van de ramp met MH17. Geheel ten onrechte, zoals later bleek, maar het gevolg was wel dat Omtzigt politiek kaltgestellt werd. Hij mocht niet langer namens zijn fractie het woord voeren over MH17. Tot grote teleurstelling van velen. Er was geen ander Kamerlid dat zich zo kritisch had getoond over de rol van het kabinet-Rutte bij het boven krijgen van de ‘onderste steen,’
zoals premier Rutte heeft toegezegd. Eric van de Beek maakt de lezers van De Andere Krant erop attent dat de:
karaktermoord van de NRC op de populaire Omtzigt niet op zichzelf [staat]. NRC publiceert sinds vorig jaar (2019. svh) het ene na het andere artikel over ‘Russische beïnvloeding.’ Nederlanders die een andere kijk hebben op MH17 of op andere aan Rusland gerelateerde onderwerpen, krijgen vroeg of laat NRC-journalisten Wilmer Heck en Andreas Kouwenhoven op hun dak. Niet uit interesse voor hun ideeën, maar om uit te vissen met wie ze in contact staan en waar ze hun geld vandaan halen. De achterliggende gedachte hierbij lijkt steeds te zijn dat deze mensen optreden als doorgeefluik van Russische propaganda zonder dat ze er zelf erg in hebben (de zogenaamde ‘nuttige idioten’), of omdat het Kremlin ze ervoor betaalt. Kortom: achter elke boom schuilt een Rus. Het is een vorm van paranoia die doet denken aan de donkere dagen van het Mccarthyisme in de VS, toen senator Joseph McCarthy een heksenjacht voerde op Amerikaanse burgers die hij verdacht van communistische activiteiten of sympathieën.
Er gaat een perfide tactiek schuil achter de hysterie over Russisch nepnieuws. Het is een manier om dissidente geluiden de kop in te drukken. Door alles wat tegen de gevestigde orde ingaat als Russische desinformatie te bestempelen, wordt aangestuurd op zelfcensuur en inperking van de persvrijheid.
Joseph McCarthy, the Junior Republican Senator from Wisconsin, ruled America like devil king for four years. His purges were an American mirror image of Stalin's purges, an unnoticed similarity.
Het ironische is nu dat juist de huidige D’66 minister van Binnenlandse Zaken, de 53-jarige Kajsa Ollongren, net als Stalin en McCarthy, wil bepalen wat de waarheid is, en in het kader daarvan de zogeheten sociale media wil zuiveren door het werk van dissidenten te censureren. Deze buitengewoon griezelige ontwikkeling wordt gesteund door de ‘corporate press,’ die met lede ogen moest toezien hoe internet haar monopolie op de berichtgeving en daarmee de waarheidsbepaling, teniet deed. Maar ondanks het feit dat gecorrumpeerde mainstream-journalisten blijven hameren op het zogeheten ‘nepnieuws’ van de sociale media, bleek in 2019 uit wetenschappelijk onderzoek van de Universiteit van Amsterdam dat er ‘Geen indicatie voor bestaan filterbubbels in Nederland’ bestaat en dat ‘Mensen die geïnteresseerd zijn in nieuws door het gebruik van sociale media juist meer nieuws [gaan] gebruiken. Hierdoor verhoogt de diversiteit van hun nieuwsgebruik alleen maar.’
Dat ‘het gebruik van sociale media’ juist ‘de diversiteit [verhoogt]’ van het ‘nieuwsgebruik’ van internetters, is juist het belangrijkste en meest essentiële probleem voor de commerciële kranten, tijdschriften en omroepen, want op die manier wordt de propaganda en nepnieuws van de reguliere pers telkens weer opnieuw aangetoond. Als blogger heb ik die ontwikkeling sinds 2005 gedocumenteerd laten zien. Elke keer heb ik ook de namen genoemd van collega’s die de werkelijkheid verdraaien, en ik heb daarnaast in alle openheid hun motieven toegelicht. Geen enkele keer heeft één van de door mij bekritiseerde journalisten, mijn argumenten en de feiten die ik aanvoerde, weerlegd, kennelijk omdat zij maar al te goed beseften dat zij geen serieus weerwoord bezitten. Ik ben dan ook tot de slotsom gekomen dat hun journalistieke werk grenst aan propaganda, of dit ook daadwerkelijk is. Zo hebben mijn oude vrienden een publieke discussie onmogelijk gemaakt. Het gevolg van dit treurige proces is dat bijvoorbeeld minister en vice-premier Ollongren, verantwoordelijk voor de politieke controle op de inlichtingendienst AIVD, een rapport heeft laten schrijven, getiteld: Politiek en Sociale Media Manipulatie (2019), geredigeerd door Richard Rogers and Sabine Niederer. Eerst genoemde meldt dat hij als ‘prof. dr. R.A. (Richard) Rogers’ het postmoderne vakgebied ‘Nieuwe media en digitale cultuur’ doceert, onderdeel van de gezagsgetrouwe ‘Faculteit der Geesteswetenschappen’ waarvan het personeelsbeleid op zijn zachtst gesteld opmerkelijk is. Meer hierover de volgende keer.
https://www.uva.nl/profiel/r/o/r.a.rogers/r.a.rogers.html?cb
Minister Ollongren wil de sociale media aan banden leggen, zodat alleen nog haar eigen 'waarheid' te vernemen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten