Wat drijft de Gele Hesjes al 24 weken de straat op?
Ze trekken gele hesjes aan om op te vallen, gehoord te worden en niet langer buitengesloten van het economische spel waarvan de gewone man het slachtoffer is. Dat doen ze al 24 weken door heel Frankrijk, in de grote steden maar ook in de kleine plaatsen. Maar wat drijft hen, welke kracht zorgt dat zij politiegeweld van rubber kogels, granaten, traangas, politiehonden, wapenstok en waterkanon trotseren? Week in week uit staan ze daar weer tot verrassing van vriend en vijand. Is het moed die hen drijft, boosheid, patriottisme? Het antwoord op deze vraag is verborgen, maar eigenlijk weten we het allemaal. Alleen wil eigenlijk niemand eraan herinnerd worden.
Opnieuw protesteren op 27 april, beter bekend als #Acte24, tienduizenden Gilets Jaunes tegen de verpauperingspolitiek van Macron. In tientallen plaatsen kleuren de straten weer geel.
In Parijs lijken de vakbonden serieus toenadering te zoeken met de Gele Gesjes, hier trekken ze samen op.
Eind december 2018 zoekt een cameraploeg van Euronews Gilets Jaunes op, ze lopen een week met hen mee, ze praten met de betrokkenen, leggen hun verhalen vast en hun voorspelling. Een zin die zij uitspreken blijft nagalmen:
‘Dit kan maanden doorgaan, we hebben niets te verliezen.’
Ieder jaar publiceert de EU via Eurostat armoedecijfers van de lidstaten. In Frankrijk leven bijna 11 miljoen mensen op of onder de armoedegrens (17% van de bevolking). Ze vertellen dit ook in de video van Euronews, zij moeten knokken om aan het eind van de maand nog voldoende eten te hebben. Gepensioneerden moeten baantjes zoeken om het hoofd boven water te houden. De lasten van het levensonderhoud gieren de pan uit. Een vrouw zegt dat ze met haar kind niet van haar inkomen kan rondkomen. ‘Ze nemen ons alles af,’ zegt een man boos.
Deze misère zorgt voor steeds meer boosheid die eens in de zoveel jaar de kop opsteekt. Deze keer is het een langdurige vreedzame volksopstand, die weleens zou kunnen ontaarden in een revolutie. Het is met andere woorden de armoede die de Gilets Jaunes drijft. Die hen voortstuwt om rotondes te bezetten, tolpoorten van de snelwegen open te zetten, massaal te protesteren. Ze doen dit in een uiterste poging zodat de zon ook voor hen zal gaan schijnen. Ze willen af van de duivel die armoede heet, hen nooit met rust laat, steeds weer in een andere gedaante opduikt en hen diep in de zorgen steekt. Het is een serieuze opgave om voor hun rechten op te komen omdat protesteren niet zonder gevaar is in Frankrijk.
Tegenover zich treffen de Gele Hesjes een nietsontziende politiemacht die straffeloos mensen letsel toebrengt. Het regime Macron geeft de verschillende politiediensten die de opstand neerslaan blijkbaar onbeperkte bevoegdheden. En daar gedragen de dienders zich ook naar. Dit is voor een zich democratie noemend land een vreemde omstandigheid. De vrijheid van meningsuiting wordt door het regime steeds meer ingeperkt met als excuus geweld van de Gilets Jaunes. Als de Franse media over de Gele Hesjes schrijven dan is dit op een badinerende toon en steeds benadrukken ze geel geweld, terwijl de werkelijke agressie afkomstig is van de politiediensten. Het is zelfs veroordeeld door de VN.
De roep om Revolutie wordt steeds sterker en steeds meer voelbaar in de straten van de Franse steden. De Gilets Jaunes hebben geen alternatief meer als er niet naar hen geluisterd wordt.
Ondertussen komt 1 mei steeds dichterbij. De dag van de Arbeid is traditiegetrouw in Frankrijk een roerige dag. Er zijn al verschillende oproepen uitgegaan om hiervan een gedenkwaardige dag te maken, want zeggen de Franse Gele Hesjes:
‘Wij schrijven geschiedenis en de rest geeft commentaar.’
Rob Vellekoop, 28 april 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten