In haar pleidooi voor een stedenband tussen het zogenaamd ‘linkse’Amsterdam en het vermeend ‘linkse’Tel Aviv, badplaats en uitgaanscentrum van de zionistische staat, voerde de zelfbenoemde ‘linkse jodin’ Anet Bleich, ondermeer het volgende argument aan:
Van links Nederland, dat zegt voor een tweestatenoplossing te zijn, mag ik toch wel verwachten dat het Israël niet als een hete aardappel laat vallen? En zeker van links Amsterdam…
Mokum, joods en niet-joods, stond in februari 1941 op de barricaden tegen de Grüne Polizei. Een reden voor eeuwige trots, ook al konden de Amsterdammers het afvoeren van de joodse medeburgers uiteindelijk niet verhinderen. Amsterdam, de stad waar de jaarlijkse herdenking van de Februaristaking het platform werd voor protest tegen nieuw opkomend racisme.
Zonder het te beseffen bewees Bleich hiermee het grote verschil tussen de Amsterdamse solidariteit met de onderdrukten en het schrijnend gebrek aan solidariteit in Tel Aviv met de verdreven Palestijnen. Nooit hebben de Joodse inwoners van Tel Aviv de gewelddadige verdrijving van ruim 70.000 Palestijnse burgers uit het huidige stadsdeel Jaffa herdacht, en dat terwijl Joodse milities uit Tel Aviv verantwoordelijk waren voor deze etnische zuivering. Hoewel de verdrijving van de Palestijnse inwoners exemplarisch was voor de wijze waarop ook de ‘linkse’ zionistische machthebbers en milities in 1948 te werk gingen, verzwijgt de al even ‘linkse’ zioniste Anet Bleich angstvallig het volgende:
Jaffa was the largest city in historic Palestine during the years of the British mandate, with a population of more than 80,000 Palestinians in addition to the 40,000 persons living in the towns and villages in its immediate vicinity. In the period between the UN Partition resolution (UNGA 181) of 29 November 1947, and the declaration of the establishment of the State of Israel, Zionist military forces displaced 95 percent of Jaffa’s indigenous Arab Palestinian population. Jaffa’s refugees accounted for 15 percent of Palestinian refugees in that fateful year, and today they are dispersed across the globe, still banned from returning by the state responsible for their displacement.
Jaffa was the epicenter of the Palestinian economy before the 1948 Nakba. Beginning in the early 19th century, the people of Jaffa had cultivated citrus groves, particularly oranges, on their land. International demand for Jaffa oranges propelled the city onto the world stage, earning the city an important place in the global economy. By the 1930s, Jaffa was exporting tens of millions of citrus crates to the rest of the world, which provided thousands of jobs for the people of the city and its environs, and linking them to the major commercial centers of the Mediterranean coast and the European continent.
With the success of its citrus exports, the city witnessed the emergence and growth of various related economic sectors, from banks to land and sea transportation enterprises to import and export firms, and many others. As the city grew, Jaffa’s entrepreneurs began to develop local industrial production with the opening of metal-work factories, and others producing glass, ice, cigarettes, textiles, sweets, transportation-related equipment, mineral and carbonated water, and various foodstuffs, among others.
In addition to commerce and industry, a third major pillar of Jaffa’s economy in the mandate years was tourism. Tens of thousands of tourists and pilgrims visited the historic city every year, both for its sites of historical and religious significance, its beautiful buildings, and the Christian holy sites scattered throughout the city. As Jaffa’s tourism industry grew, so too did its communications infrastructure, and the transportation network connecting it to the rest of Palestine and the Arab world. More investments and jobs were also created for Jaffa’s residents through the increasing number of hotels, transportation companies, and the growing number of tourism-related services.
Jaffa was also the cultural capital of Palestine, being home to tens of the most important newspapers and publication houses in the country, including the dailies Filastin and al-Difa’. The most important and ornate cinemas were in Jaffa, as were tens of athletics clubs and cultural societies. The headquarters of some of these societies, like the Orthodox Club and the Islamic Club, have themselves become historic sites still testifying to the city’s cultural history. During the Second World War, the British Mandate authorities moved the headquarters of the Near East Radio broadcast studios to Jaffa, the studios becoming a cultural hub in the city from 1941 to 1948. With the growing cultural importance of Jaffa came increasing cultural exchange and interconnection with the main cultural centers in the region such as Cairo and Beirut, which further established the city as a cultural minaret in the region — lovingly dubbed the Bride of the Sea.
The story of Jaffa’s ongoing Nakba is the story of the transformation of this thriving modern urban center into a marginalized neighborhood suffering from poverty, discrimination, gentrification, crime and demolition since the initial wave of mass expulsion in 1948 to the present day.
The early years of Jaffa’s Nakba
Zionist forces initiated a cruel siege on the city of Jaffa in March 1948. The youth of the city formed popular resistance committees to confront the assault. On 14 May 1948, the Bride of the Sea fell to the Zionist military forces; that same evening the leaders of the Zionist movement in Palestine declared the establishment of the state of Israel. Approximately 4,000 of the 120,000 Palestinians managed to remain in their city after it was militarily occupied. They were all rounded up and ghettoized in al-Ajami neighborhood which was sealed off from the rest of the city and administered as essentially a military prison for two subsequent years; the military regime under which Israel governed them lasted until 1966. During this period, al-Ajami was completely surrounded by barbed wire fencing that was patrolled by Israeli soldiers and guard dogs. It was not long before the new Jewish residents of Jaffa, and based on their experience under Nazism in Europe, began to refer to the Palestinian neighborhood as the ‘ghetto.’
In addition to being ghettoized, the Palestinians who remained in Jaffa had lost everything overnight: their city, their friends, their families, their property and their entire physical and social environment. Most had lost their homes as the Israeli military forced them into al-Ajami. Legislator, judge and executioner in the Ajami ghetto was the military commander; without his permission one could not enter or leave the ghetto, and rights to things like education and work were among those rights that Palestinians were denied. Arab states were classified as enemy states, and so making contact with the expelled family and friends, the refugees, was strictly prohibited. This was the nightmare lived by the Palestinians of Jaffa after the 1948 Nakba.
In the early 1950s, Jaffa was administratively engulfed by the Tel Aviv municipality that became known as Tel Aviv-Yafo; the Palestinians of Jaffa went from being a majority in their city and homeland to the two-percent “enemies of the state,” a minority of Israel’s main metropolis. The municipality immediately began drawing up plans for what they called the “Judaization” of the city, renaming the Arabic streets of the city after Zionist leaders, demolishing much of the old Arab architecture, and completely destroying the buildings in the surrounding neighborhoods and villages that were depopulated during the 1948 Nakba. The new curriculum introduced in Palestinian schools denied that the place had any Arab-Palestinian history at all, a facet of the Israeli education system that continues until today.
The largest armed robbery of the 20th century
After expelling most of Jaffa’s residents, militarily occupying the city and ghettoizing the remaining original inhabitants, Israeli authorities passed the Absentee Property Law (1950) through which it seized the property of all Palestinians who were not in possession of their immovable properties after the Nakba. Through the implementation of this unjust law, the state of Israel sent its operatives to all corners of the land, surveying the properties left behind by the expelled refugees, the internally displaced Palestinians banned from returning to their lands, and those relocated to the ghettos of Palestine’s cities. Title to these lands, buildings, homes, factories, farms and religious sites were then transferred to the state’s ‘Custodian of Absentee Property.’ This is how the Palestinians of Jaffa, the refugees and the ghettoized, had their properties “legally” stolen by the State of Israel.
In the interviews conducted for our research, we heard dozens of stories from Nakba survivors telling us about how their homes, often just meters away from the ghetto, were seized, and how they could do nothing about it. Many told us stories of how their homes were given to, or simply taken by, new Jewish immigrants, and how they would try to convince the new residents of their homes to give them back some of their furniture, or clothes, or documents, or photographs. In some of these cases, the house’s new resident would give back some of the items, in most of the cases the response was to consider the original Palestinian owner an intruder, and to call the police or report him to the military commander. Former residents of the al-Manshiyya neighborhood, one of the city’s wealthier areas before the Nakba, described the sorrow they felt as they walked past their old houses, and the pain of seeing what remained of the neighborhood demolished to be replaced by a public recreation area.
Some of the most difficult stories are those of the Palestinian farmers and peasants from the villages of the Jaffa district. They describe how they were forced off of their land, how they managed to stay in Palestine, how the Israeli government handed their land over to Jewish settlers, and how these settlers then hired the same Palestinian farmers to work on their own land as day laborers exploited for the personal profit of the Jewish settler off the produce of the land that Palestinians had cultivated for generations. In fact, after their properties and enterprises were seized or shut down, the vast majority of the Jaffa Palestinians who remained became cheap labor for Jewish employers. Their employment was contingent on their “loyalty” to the new state. And so it was that the people who ran the economic hub of Palestine before 1948, became its orphans feigning loyalty to the ones who orphaned them in order to feed their own children.
Palestinians from Jaffa attempt to take with them whatever they can as Zionist militias force them to leave the city, May 1948. (Palestine Remembered)
The daily violations of co-habitation
After the creation of the State of Israel on the ruins of Arab-Palestinian society, the fledgling state began absorbing thousands of new Jewish immigrants from around the world, masses of immigrants whom the state was not fully able to absorb. The state resolved this lack of capacity by distributing the homes of refugee and internally displaced Palestinians to the new immigrants. After all the Palestinian homes in Jaffa had been occupied, Israeli housing authorities began dividing the homes in the Ajami ghetto into apartments so as to provide housing for Jewish families. As such, an Arab family in Ajami, who had been displaced from their original home, and whose family and friends had been expelled, and who lived in a house with four rooms, for example, would have their new home divided into four apartments to absorb three Jewish immigrant families, and the four families would share the kitchen and bathroom.
This process was one of the most difficult for the Palestinian families; they were forced into ‘co-habitation’ with the people who had expelled them and, considering that many of the Jewish families included members who were serving in the army, people who were directly carrying out the ongoing violence suffered by the remaining Palestinian community.
The horrors of war, the loss of their country, the deep rupture in the social environment, the trauma of oppression, occupation, segregation and discrimination, the demolition or theft of their original homes before their own eyes, being forced to share their homes in the ghetto with the people who expelled them from their original homes, all combined to create an overall feeling of despair and impotence among the remaining community of Palestinians in Jaffa. This collective depression eventually led many of Jaffa’s ghettoized Palestinian residents down the path of dependency on drugs and alcohol as a way of escaping the burden of powerlessness in the face of colonial oppression. It was this form of colonial oppression that transformed the thriving Bride of the Sea to a poverty and crime-ridden neighborhood of Tel Aviv.
1951-1979: survival and self-improvement
The first generation of Nakba survivors faced immense hardship, and as such the main goal of that generation was survival in a milieu replete with fear of the Israeli authorities. The hope for a better life, for a return to how things once were, for freedom, became a motivating factor in their lives. This was especially true in the late 1950s and 1960s, when the Arab world went through the awakening epitomized by Nasserism. The ideas of Arab unity, Palestinian liberation, cultural revival and the hope entailed by these ideas found fertile ground in the Palestinian society within the “green line” (the 1949 armistice line between the State of Israel and the West Bank and Gaza Strip). This was the environment in which the second generation was raised.
The generation of the 1950s and 1960s grew up in an environment very different from that of their parents. This generation sought self-improvement, to work hard to provide for their families and educate their children by working the manual labor jobs that Jewish immigrants avoided. It was members of this youthful generation who filled the ranks of the Communist Party and the Nasserist Land Movement, among other political currents that aimed to challenge the prevailing oppression, poverty and landlessness of the Palestinian community to varying degrees.
In preparation for its occupation of the remainder of Palestine, and as internal opposition grew and information began to leak out that the ‘only democracy in the Middle East’ actually had two sets of laws for two sets of citizens, the Israeli government formally abandoned the regime of military rule in 1966. While systematic discrimination against Palestinian citizens continued unabated, the 1970s witnessed the emergence of a relatively powerful political and social movement of Palestinian citizens of Israel. In Jaffa, this movement culminated with the formation of the Association for the Care of Arab Affairs in 1979. The Association was formed by activists and intellectuals who aimed to protect what remained of the city’s Arab-Palestinian identity and heritage, to fight the systematic discrimination faced by the Palestinians of Jaffa, and to spearhead campaigns on important issues facing the Palestinian community, foremost among them housing and education.
It was in this same decade that ‘Judaization’ of areas within the green line became publicly known as official Israeli state policy. While the main theater of Judaization during the 1970s was the Galilee in the north of historic Palestine, the Palestinians of Jaffa continued to feel increasing pressure to leave their homes in the city through various discriminatory policies and practices, such as those banning Palestinians from renovating their homes since these properties were largely registered as absentee property with title held by the state. The municipal authorities had ignored the neighborhood, allowing many houses to collapse, and in some cases ordered the demolition of Palestinian homes. As a result of these deteriorating conditions, most of the Jewish residents of Ajami had moved to the city’s suburbs, and were beginning to move to the West Bank in the newly built illegal settlements where the cost of living was, and continues to be, heavily subsidized by the state.
Geen woord hierover in het larmoyante betoog van Anet Bleich. Haar stilte is de stilte van de schuldige, van een ‘linkse jodin’ die, zoals zij stelde, ‘zich verbonden’ voelt met de zionistische terreurstaat, waar haar zuster leeft, en haar vader overleed. En dan is het, in haar terminologie, ‘vervelend als’ het ‘land, waaraan je bent gehecht, grove fouten maakt. Dat geeft een onbehaaglijk gevoel, zelfs iets van plaatsvervangende schaamte.’ Haar gebruik van het begrip schaamte is veelzeggend, want:
schaamte is een onaangename psychosociale emotie waarvoor de angst om door anderen misprezen of zelfs niet meer door de groep geaccepteerd te worden bepalend is. Schaamte is daarmee een sterk cultureel bepaald fenomeen, dat ongeveer de tegenpool van het eergevoel vormt.
Met andere woorden: het is een emotie die wordt opgeroepen door het oordeel van anderen, allereerst van de 'peer group.’ Maar schaamte an sich is niets, het is doorgaans een kleinburgerlijk reflex, men krijgt er een rood hoofd van. Iemand die zich schaamt, maar volhardt in zijn of haar dwaasheid, ziet zichzelf bij gebrek aan een eigen identiteit, door de ogen van de ander. Berouw daarentegen is het persoonlijk besef van schuld, en een aansporing om te veranderen. Een journalist past geen schaamte, maar wel berouw, het oprechte besef dat men verkeerd heeft gehandeld. Schaamte heeft te maken met het verlies aan imago, berouw met inkeer. Van schaamte kan men niet leren, van berouw wel. Het was daarom onvermijdelijk dat Bleich niets van haar ‘onbehaaglijk gevoel,’ en haar ‘plaatsvervangende schaamte’ geleerd heeft. Zij blijft op een schaamteloze manier zichzelf centraal stellen, ten koste van de slachtoffers, de Palestijnse bevolking. Ook hier blijkt dat het bewustzijn van een slachtofferist bovenal wordt bepaald door een bodemloos narcisme. Vandaar ook dat de geprivilegieerde Bleich zonder enige gêne kan eisen dat ‘links Nederland, dat zegt voor een tweestatenoplossing te zijn,’ Israel ‘niet als een hete aardappel laat vallen,’ door tegen een stedenband tussen Amsterdam en Tel Aviv te stemmen. Ondertussen is haar eigen houding in deze volstrekt vrijblijvend en pedant. Mevrouw Bleich zou een voorbeeld kunnen nemen aan de Joods-Israelische mensenrechtenactivist Ronnie Barkan, die ‘al jaren een vooraanstaande rol [speelt] in het verzet tegen de systematische onderdrukking en discriminatie van de Palestijnen,’ en die vanuit ‘zijn huidige woonplaats Berlijn op[roept] tot druk op Israël door middel van boycots, desinvesteringen en sancties (BDS).’ Tegenover de mensenrechten advocate Adri Nieuwhof stelde Barkan zich als volgt voor:
Ik hoor bij de geprivilegieerde groep. Ik ben staatsburger van Israël. Mijn nationaliteit is volgens de wet Joods, niet Israëlisch. Palestijnse Arabische landgenoten hebben een heel andere wettelijke status. Mijn privileges als lid van de Joodse groep gaan ten koste van hen.
Het is zijn weerzin tegen ongelijkheid die ten grondslag ligt aan zijn activisme, licht Barkan toe. Die ongelijkheid, onderdrukking zelfs, kenmerkt de Israëlische samenleving al sinds de stichting van de staat Israël in 1948:
De inheemse Palestijnse bevolking werd in 1948 verdreven. Zo werd een Joodse meerderheid in het gebied geforceerd. De verdrevenen mochten nooit terugkeren. Zij die bleven werden op alle mogelijke manieren gediscrimineerd. Vanaf het begin is Israël ontworpen als apartheidsstaat.
Barkan wijst op een recent VN-rapport, waarin wordt geconcludeerd dat Israël zich schuldig maakt aan de misdaad van apartheid, zowel in bezet Palestina als in Israël zelf. De publicatie van het rapport maakte een Israëlisch-Amerikaanse storm van woede, laster en chantage los, waarna VN-chef Guterres met knikkende knieën besloot het rapport te laten intrekken.
Wat mankeert Anet Bleich? Alleen kritiek uiten op haar en haar overleden man, Max van Weezel, is immers onvoldoende. Men zal zich moeten verplaatsen in hun achtergrond en het tijdperk waarin zij beiden tot volle wasdom kwamen. Ik doe daarom een stapje terug. In zijn onovertroffen The History of the Decline and Fall of the Roman Empire (1776) verwijst Edward Gibbon naar de ‘sublime Longinus,’de veel geprezen Griekse literair criticus uit eerste eeuw van onze jaartelling, die ‘preserved the spirit of ancient Athens.’ Longinus, aldus Gibbon, observeert en beklaagt zich over de degeneratie van zijn tijdgenoten 'which debased their sentiments, enervated their courage, and depressed their talents.’ Vervolgens citeert de grote Britse historicus Longinus zelf:
In the same manner, says he, as some children always remain pygmies, whose infant limbs have been too closely confined; thus our tender minds, fettered by the prejudices and habits of a just servitude, are unable to expand themselves, or to attain that well-proportioned greatness which we admire in the ancients; who living under a popular government, wrote with the same freedom as they acted.
Wij zien nu hetzelfde degeneratieproces, dezelfde oppervlakkige sentimenten, hetzelfde gebrek aan moed en talent. Met de opkomst van de welvaartsmaatschappij, die parallel liep met de sociale opkomst van mijn generatiegenoten, ontstond een mateloze entitlement, het gevoel recht te hebben op van alles en nog wat, het doodnormaal vinden dat de wereld voor jou wijkt. Al in 1929, beschreef de Spaanse filosoof Ortega Y Gasset in De Opstand der Horden hoe de moderne tijd wordt gedomineerd door de middelmatigheid van de massamens, die in zijn angsten en geconditioneerde verlangens volstrekt gelijk geschakeld reageert. Hij stelde:
De zoon der kleine luiden heeft sinds de tweede helft van de negentiende eeuw geen maatschappelijke versperringen meer op zijn weg. Dat wil dus zeggen, dat hij… vrij van banden en beperkingen is… De wereld waarin deze nieuwe mens van zijn geboorte af geplaatst is, noodzaakt hem op geen enkele manier tot beperking, zij legt hem geen enkel verbod op en dwingt hem tot geen enkele onthouding. Integendeel, zij zweept zijn begeerten op, die in beginsel tot in het oneindige kunnen toenemen. Want een feit is, en dit is van groot belang, dat deze wereld… niet alleen de volmaaktheden en wijdten heeft die ze inderdaad bezit, maar bovendien nog haar bewoners de waan geeft dat zij morgen nog rijker, nog volmaakter en nog wijder zal zijn, alsof zij plotseling was gaan groeien en er aan haar expansiemogelijkheden geen grenzen waren gesteld… Dat wat men vroeger als een weldaad van het lot zou hebben beschouwd en waardoor men dankbaar gestemd zou zijn geweest ten opzichte van de verborgen bestiering van het leven, veranderde in een recht dat men niet dankbaar aanvaardt maar driest opeist.
Deze mentaliteit verklaart waarom Anet Bleich werkelijk meent dat de Palestijnse bevolking rekening moet houden met haar als ‘linkse jodin,’ ondanks het feit dat zij in vrijheid is geboren en getogen in Nederland, en nooit aanstalten heeft gemaakt naar Israel te emigreren. In 2015 beweerde Bleich in De Groene Amsterdammerover de joods-Nederlandse dichter Jacob Israël de Haan, die in 1924 door de Haganah, een linkse joodse militie, in Jeruzalem werd vermoord:
Hoewel zijn verbittering jegens de zionisten op het laatst zijn blik vertroebelde, waren zijn observaties soms ongemeen scherp. Zo schreef hij naar aanleiding van de botsingen tussen joden en Arabieren in 1921 in het Algemeen Handelsblad: ‘De Joden zijn geen moordenaars, geen plunderaars, geen brandstichters. Zij willen niets anders dan vreedzaam het land veroveren. Maar de Arabieren willen niet vreedzaam veroverd wezen. En daar zij economisch niet tegen de Joden op kunnen, proberen zij het met geweld.’ Het is een waarneming die een kleine eeuw later nog niets aan belang verloren heeft.
Met andere woorden: vanwege de kennelijk ingeboren Joodse superioriteit blijft de ‘Arabieren’ niets anders over dan naar de wapens te grijpen. Zo was het vroeger, zo is het nu, aldus Bleich’s hasbara-interpretatie, die in dit geval is gebaseerd op de in haar ogen ‘ongemeen scherpe [observaties]’ van een door Joodse zionisten vermoorde Jood, die beweerde dat ‘Joden geen moordenaars’ waren, en door Bleich zonder een greintje ironie als bewijs voor deze stelling wordt gebruikt, zonder te begrijpen hoe onlogisch haar opvatting is. Ook hier is sprake van het gecultiveerd slachtofferschap bij een bepaald milieu joden. Bovendien is kenmerkend voor haar voorstelling van zaken dat zij het volgende schrijft: ‘Op 30 juni 1924 werd Jacob, 42 jaar oud, in de Jaffastraat in Jeruzalem doodgeschoten in opdracht van de joodse zelfverdedigingsorganisatie Haganah die hem als een gevaarlijke verrader was gaan beschouwen.’ In werkelijkheid was de Haganah een ‘militante’ paramilitaire ‘organisatie’ die met terreur ‘in het offensief’ was gegaan:
tegen zowel Britten als tegen Arabische bewoners van Palestina, maar ook tegen andere tegenstanders van het zionisme: in 1924 werd in Jeruzalem op last van Ben-Zvi de Nederlandse schrijver Jacob Israël de Haan vermoord, die zich een uitdrukkelijke voorstander had betoond van een staat waarin Joden en Arabieren als gelijken zouden leven.
En juist dit laatste wilden de fanatieke linkse en rechtse zionisten absoluut niet. In 1944 waarschuwde dan ook de joods-Duitse politiek theoretica Hannah Arendt in haar essay Het Zionisme Bij Nader Inzien:
Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun — dat moge duidelijk zijn — de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing…
Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiële belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ‘hofjoden’ die vorsten financieel ten dienste stonden. svh), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen… Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn… Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt… Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?
Ook dit verzwijgt Bleich. Het probleem met deze mainstream-opiniemaakster is het probleem met iedere propagandist, alles dat niet past in zijn of haar simplistisch manicheïsme wordt er resoluut uit gefilterd. Om de zionisten af te kunnen beelden als de slachtoffers van het Palestijns geweld verzwijgt zij het feit dat lang voordat zionistische milities met geweld tenminste 750.000 Palestijnse burgers verdreven:
a passionate Zionist by the name of Ahad Ha-am (in Hebrew, meaning ‘One of the People' — the pen name of Asher Ginzberg) became prominent. He had assumed this pen-name in 1889 at the age of 33, when he began his career as a Hebrew writer. So he became well known as an eloquent voice opposed to the growing popular colonial nationalism that was festering around him. In an essay in which he discussed the role of Ahad Ha-am, the prominent American Jewish scholar Hans Kohn wrote of him:
‘From 1891 on, Ahad Ha-am stressed that Palestine was not only a small land but not an empty one. It could never gather, as the prayer-book demands, all the scattered Jews from the four corners of the earth.’
Ahad Ha-am pointed out that there was little untilled soil in Palestine, except for the stony hills or sand dunes. He warned that the Jewish settlers must under no circumstances arouse the wrath of the natives by ugly actions: must meet them rather in the friendly spirit of respect.
‘Yet what do our brethren do in Palestine? Just the very opposite! Serfs they were in the lands of the diaspora and suddenly they find themselves in freedom, and this change has awakened in them an inclination to despotism. They treat the Arabs with hostility and cruelty, deprive them of their rights, offend them without cause and even boast of these deeds.’
Furthermore, to assure that the point would not be overlooked (by Golda Meir and others of her persuasion), Ahad Ha-am also reported that it was difficult to find any uncultivated farmland there. In the plane of Esdraelon in 1883, ‘almost every acre was in the highest state of cultivation.’
Onder de kop ‘Another Descent Into Hell’ publiceerde de joods-Amerikaanse intellectueel Richard Lichtman, deze tekst op dinsdag 5 augustus 2014, op de kritische Amerikaanse website Truthout. Lichtman voegde hieraan toe:
These reflections of Ahad Ha-am led me to several important conclusions: that opposition to Zionist denigration of the Palestinians and proclamation of the expansionist needs of Zionism were very early on being challenged by Jewish voices; that the tendency to construct vast illusory historical data as Meir had long ago attempted was an aspect of the fantasy reconstruction of the Zionist cause; that the desire to colonize and eventually remove the Palestinians from their land had a very long history that predated the rise of Nazism, which was to be presented after the Holocaust as the major cause of the Israeli need to expel the Palestinians from Palestine and replace them with a site of their own.
In fact, as we have seen, the removal of the Palestinian people from Palestine was the intention of Zionism from its origin; and though there were voices such as those of Ahad Ha-am and others who adhered to a universal ethic of compassion and respect, they were to diminish significantly in time until only a handful is currently known to the Israeli public. In fact, as early as 1882, Vladimir Dubnow wrote from Palestine to his brother Simon:
‘My ultimate aim, like that of many others, is
greater, broader, incomprehensible but not
unattainable. The final goal is eventually to gain
control of Palestine and to restore to the Jewish
people the political independence of which it has
been deprived for two thousand years.’
However, I know many intelligent, informed, critical students of Israel who believe the Zionist war against the Palestinians began with the Holocaust, unaware of the fact that the intention to remove the Palestinians from the land they had inhabited for so very long was initiated by the Zionists in the middle of the 19th century.
Inversion has often been central to ideology and recurs today in the attempt of Israel to maintain that its vicious attack on the Palestinians is in retaliation for Gaza rockets rather than affirming what is obviously the opposite and true assertion: that the Palestinian missiles are born of long-standing Israeli occupation, humiliation and destruction.
To justify the depopulation of the Palestinians, the Zionists pursued a well-known course of delegitimation of Palestinians and validations of the Zionist right to the land, the only novelty of which was Golda Meir's denial of any population on the land that the Zionist movement coveted. The other steps: first, presenting the inhabitants of the territory as less than fully human, or at the very least, less human than the Jews, and then presenting itself as acting in accordance with God's will in reclaiming the land that God had granted them.
As time went on and the Palestinians found themselves constantly reduced in land holding and threatened with depopulation and the political loss of autonomy and identity that was dependent upon their physical being in this world, they began to resist physically and militarily. This permitted the militant Zionist movement to initiate a subsequent stage of ideological defamation by painting the Palestinians the color of violence and themselves the defenders of the rights of threatened Jewry. Inversion has often been central to ideology and recurs today in the attempt of Israel to maintain that its vicious attack on the Palestinians is in retaliation for Gaza rockets rather than affirming what is obviously the opposite and true assertion: that the Palestinian missiles are born of long-standing Israeli occupation, humiliation and destruction.
A full account of the rise of Zionist power would have to involve the many duplicitous agreements made with western powers such as England (the Balfour Declaration, etc.) and the United States for the sake of their own geopolitical interests. It would also be necessary to recount the rejection of the Zionist project by Jews of varying political and religious dispositions as well as other prominent figures who found the developing transformation of Palestine at the very least a political misadventure and most grievously, a blasphemy of the most serious proportions. This process would culminate at the time of the establishment of the state of Israel, with its criticism by such figures as Mahatma K. Gandhi as well as such prominent Jewish voices as those of Judah Magnes, Albert Einstein and Sigmund Freud. It has been carried forward to the present date by those Jewish scholars and political advocates who remain vehement critics of Israel's continuous self-constructed degeneration.
Het spreekt voor zich dat Anet Bleich de hierboven beschreven feiten blijft verzwijgen. In tegenstelling tot Richard Lichtman ontbreekt het haar aan intellectuele integriteit, onontbeerlijk om zo oprecht mogelijk de werkelijkheid te kunnen beschrijven. Hoewel Van Weezel en Bleich er niet voor terugdeinsden publiekelijk het gecultiveerd joods slachtofferschap als argument in te zetten om hun politiek gelijk te halen, zijn beiden niet in staat geweest de keerzijde van hun houding te schetsen, zoals joodse intellectuelen elders dit wel kunnen. Zo schrijft bijvoorbeeld Lichtman:
being Jewish meant not being gentile, so my identity, as perhaps all identities, was formed by negation, by coming to understand what I was not, and this sense is most acute when one cannot help but realize that one is weaker, subordinate and dependent upon another segment of the population… And this experience was paramount to me as a child and even long into by developing adulthood.
Now, in the midst of the chaos and terror that Israel is unleashing upon Palestine, I tend to think of myself neither as Jewish nor gentile, but as one horrified by what is occurring there as viewed not through the lens of any particular religion, but rather through an identity composed of a commitment to justice and mercy that continues to be eviscerated. This may seem pompous and grandiose, but it is my sense, and I bear it with very great sorrow.
It was in this context of negative identity that I came to the mysterious sense of the simultaneous superiority and inferiority of being Jewish, an awareness that I was only to grasp more fully in the Protestant world of college and the reading, later, of such writers as Phillip Roth, whose Portnoy, as I was to understand and as he was later to insist to his therapist, did not so much stick his penis into a variety of girls, but into ‘their backgrounds’ — particularly those who were gentile. What was this non-Jewish culture that my parents envied and detested in a single gesture of reference and comparative, negative identification? As to Arabs and Palestinians, they were at this time of my life beyond any functioning identity, simply without any identity at all.
Die onderhuidse angst voor de gojim, de morele chantage tegenover de niet-jood, de combinatie van jaloezie en afschuw van de niet-joodse cultuur, het onvermogen om de Palestijnen te zien als mensen zoals zijzelf, de onverschilligheid over het tragisch lot van degenen die hun land, hun steden en dorpen verloren, en daar nooit voor werden gecompenseerd door Israel, zijn kenmerkend geworden voor veel zionisten die zich joods voelen of het daadwerkelijk ook zijn. In zijn 102 pagina’s tellende essay How I Stopped Being A Jew (2014) zet de Israëlische hoogleraar Shlomo Sand uiteen dat:
[t]he first Zionist colonists, in the late nineteenth and early twentieth centuries, had shown a certain romantic empathy with Middle Eastern folklore, but an iron wall was quickly built, behind which the Zionist community dug in so as to avoid any amalgam with Arab civilization. Relations with the indigenous culture were ultimately shaped in accordance with the tendencies of the Western Orientalism in vogue during the colonial era. In his time, Theodor Herzl already saw the future Jewish state vis-à-vis Asia as ‘the advance post of civilization against barbarism,’ an ideological view that would be more or less shared by all the leaders of the Zionist enterprise.
Dit racisme vinden we in verholen vorm nog steeds terug bij Anet Bleich, wanneer zij, in al haar onwetendheid, beaamt dat aangezien de Arabieren ‘economisch niet tegen de Joden op kunnen, proberen zij het met geweld.’
Door Joods-Israeli's vermoord Palestijns Kind. Liberman calls critics of Israel as 'anti-Semitic supporters of terror'
In verband met de lengte, volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten