Onder de kop ‘Herkennen we de signalen voordat het te laat is?’ beweerde Ian Buruma in NRC Handelsblad van 2 augustus 2018:
zorgelijk is de neiging in bepaalde linkse kringen om te weigeren een wezenlijk verschil te zien tussen Trump en Hillary Clinton of Obama… Politici die angst en onbehagen behendig weten te bespelen hebben in een extreem verdeelde maatschappij meestal meer succes dan kalmere figuren die trachten te appelleren aan ons verstand (of zelfs ons eigenbelang). Partijen die weerstand moeten bieden aan de volksmenners zitten daarom gevangen in een dilemma. Met name jonge mensen willen actie. Maar als de gevestigde partijen zich in een te radicale richting laten stuwen, verliezen zij stemmen in het midden. En als zij voortmodderen in het oude stramien, dan lopen zij het risico om irrelevant te worden. Hoe dan ook zal vrijheid verdedigd moeten worden.
Over welke ‘linkse kringen’ mijn oude vriend het heeft, vertelt Buruma vreemd genoeg niet, en ik ken geen ‘linkse’ burgers die dit beweren. Ik weet wel dat er onpartijdige deskundigen zijn die waarschuwden voor het beleid van Hillary Clinton en andere opmerkelijk oorlogszuchtige, vooraanstaande Democraten. Daarmee wordt niet gesteld dat dat Trump ongevaarlijk is, zoals Ian als mainstream-opiniemaker suggereert. Er is wel degelijk ‘een wezenlijk verschil te zien tussen Trump en Hillary Clinton.’ Ik noem er één: uit haar beleid als minister van Buitenlandse Zaken viel op te maken dat mevrouw Clinton, financieel gesteund door de joodse pro-Israel lobby, bereid was om door een Syrische interventie het risico te lopen dat er een oorlog zou uitbreken tussen de NAVO en de Russische Federatie. In The Guardianvan 25 oktober 2016 werd uiteengezet:
Why Clinton's plans for no-fly zones in Syria could provoke US-Russia conflict
Many in national security circles consider the risk of a confrontation with Russia to be severe…
Retired senior US military pilots are increasingly alarmed that Hillary Clinton’s proposal for ‘no-fly zones’ in Syria could lead to a military confrontation with Russia that could escalate to levels that were previously unthinkable in the post-cold war world.
Een Derde Wereldoorlog tussen enerzijds de kernmachten de VS, Frankrijk en de UK en anderzijds de Russische Federatie leidt uiteindelijk tot een nucleair armageddon, omdat geen van de strijdende partijen zich een totale nederlaag kan veroorloven. Voor Europa zou een dergelijk gewapend conflict desastreus zijn, veel rampzaliger nog dan de Tweede Wereldoorlog. Hoe doortrapt mevrouw Clinton’s geopolitieke machinaties waren bleek toen een geheime 'memo' aan Hillary Clinton door ‘Wikileaks’ openbaar werd gemaakt. Desondanks ‘heeft' die memo ‘niet de aandacht gekregen die hij verdient,’ aldus de Amerikaan Daniel Lazare, een journalist die schrijft voor ‘a wide variety of publications from The Nation to Le Monde Diplomatique.’ Op de website van Consortium News, een ‘Independent Investigative Journalism and Political Review’ van zondag 13 januari 2019 herinnerde Lazare onder de kop ‘The Clinton Memo That Killed Half a Million People in Syria’ de lezer eraan dat ‘half the population (of Syria) has been displaced, while the World Bank has estimated total war damage at $226 billion, roughly six years’ income for every Syrian man, woman, and child,’ en dat een
memo sent to Hillary Clinton that WikiLeaks made public in 2016 has not gotten the attention it deserves. Now is the time. After President Donald Trump tweeted that he was pulling American troops out of Syria, Clinton joined his vociferous (luidruchtige. svh) chorus of critics who want more war in Syria.
‘Actions have consequences, and whether we’re in Syria or not, the people who want to harm us are there & at war,’ Clinton tweeted in response to Trump. ‘Isolationism is weakness. Empowering ISIS is dangerous. Playing into Russia & Iran’s hands is foolish. This President is putting our national security at grave risk.’
Actions indeed have consequences.
The memo shows the kind of advice Clinton was getting as secretary of state to plunge the U.S. deeper into the Syrian war. It takes us back to 2012 and the early phase of the conflict.
At that point, it was largely an internal affair, although Saudi arms shipments were playing a greater and greater role in bolstering rebel forces. But once the President Barack Obama eventually decided in favor of intervention, under pressure from Clinton, the conflict was quickly internationalized as thousands of holy warriors flooded in from as far away as western China.
The 1,200-word memo written by James P. Rubin, a senior diplomat in Bill Clinton’s State Department, to then-Secretary of State Clinton, which Clinton twice requested be printed out, begins with the subject of Iran, an important patron of Syria.
The memo dismisses any notion that nuclear talks will stop Iran ‘from improving the crucial part of any nuclear weapons program — the capability to enrich uranium.’ If it does get the bomb, it goes on, Israel will suffer a strategic setback since it will no longer be able to ‘respond to provocations with conventional military strikes on Syria and Lebanon, as it can today.’ Denied the ability to bomb at will, Israel might leave off secondary targets and strike at the main enemy instead.
Consequently, the memo argues that the U.S. should topple the Assad regime so as to weaken Iran and allay the fears of Israel, which has long regarded the Islamic republic as its primary enemy. As the memo puts it:
‘Bringing down Assad would not only be a massive boon to Israel’s security, it would also ease Israel’s understandable fear of losing its nuclear monopoly. Then, Israel and the United States might be able to develop a common view of when the Iranian program is so dangerous that military action could be warranted.’
Hillary Clinton waarschuwt Iran tijdens een bijeenkomst van AIPAC.
De enige partij die van een nieuwe, illegale, gewelddadige Amerikaanse interventie profiteert is Israel, de zelfbenoemde ‘Joodse staat,’ met zijn officiële doctrine die erop gericht is de Arabische wereld uiteen te laten vallen. Belangrijk is te weten dat de auteur van de oorlogszuchtige memo, James P. Rubin, niet alleen ‘een hoge diplomaat in Bill Clinton’s ministerie van Buitenlandse Zaken,’ was, maar tevens een joods Amerikaanse zionist is, wiens loyaliteit allereerst naar Israel uitgaat. Omdat zijn carrière typerend is voor de clan van joodse lobbyisten die al enkele decennia het Amerikaanse Midden-Oosten beleid vorm geeft, geef ik enige achtergrond. Ik citeer uit Wikipedia:
James Phillip ‘Jamie’ Rubin (born March 28, 1960) is an American former diplomat and journalist who served as U.S. Assistant Secretary of State for Public Affairs in the Clinton Administration from 1997–2000. He writes a regular column on foreign affairs for The Sunday Times of London, and is a contributing editor to The New Republic, writing regularly on foreign affairs. He was Visiting Scholar 2013–14 at the Rothermere American Institute, University of Oxford.
Having served in the State Department during the administration of President Bill Clinton, Rubin became a Sky News presenter with his own show called World News Tonight. The show was short-lived and after it was cancelled he became a commentator for the channel. In 2013, he moved from New York City to live permanently in London, England, with his wife, CNN Chief International Correspondent and anchor Christiane Amanpour, and their teenage son.
Rubin was born on March 28, 1960, into a Jewish family in New York City, and raised in the village of Larchmont, in Westchester County, New York. He is the son of Harvey Rubin, a publisher and President of Pindar Press, and his wife, Judith (née Lowe), who trained students specializing in psychiatry.
Rubin was educated at Phillips Exeter Academy, a boarding university-preparatory independent school in the town of Exeter, New Hampshire, from which he graduated in 1977, followed by Columbia College at Columbia University, from which he graduated with a BA in political science in 1982, and a Master of International Affairs (MIA) in 1984 from Columbia's School of International and Public Affairs. At Columbia, Rubin was a student of Zalmay Khalilzad, later U.S. Ambassador to Afghanistan, Iraq and the United Nations under President George W. Bush. Rubin also attended Boston University in Massachusetts.
Early in his career, Rubin was the Assistant Director of Research at the Arms Control Association.
Clinton administration
Rubin served under President Clinton as Assistant Secretary of State for Public Affairs and Chief Spokesman for the State Department from 1997 to May 2000. In the Clinton administration, he was considered Secretary Madeleine Albright's right-hand man.
2000–2006: academia and media
After leaving government, Rubin and his family relocated to London. He took on a portfolio career, becoming: a Visiting Professor of International Relations at the London School of Economics; a partner at communications consultancy Brunswick; and between 2002 and 2003, the host of PBS's Wide Angle series, a weekly international affairs program.
Returning to the United States, Rubin served as chief foreign policy spokesman for General Wesley Clark's presidential campaign from the launch of Clark's campaign in 2003 until Clark withdrew during the Democratic Party's 2004 Presidential Primaries, and then worked for Democratic nominee John Kerry during his 2004 Presidential Campaign, serving as a senior advisor for national security affairs. He quickly made a name for himself.
Returning to London, from October 2005 to July 2006 Rubin became lead news anchor on World News Tonight on Sky News.
Support for Hillary Clinton 2008 candidacy
After returning to the United States in 2007 in the run-up to the 2008 presidential election, Rubin was a member of Hillary Clinton's campaign team for the 2008 Democratic nomination. He caused some controversy when he described Lord Trimble, the Nobel Peace Prize-winner and former First Minister of Northern Ireland, as a ‘crankpot' (idioot. svh) for stating that Hillary Clinton's claim to have been ‘helpful’ in the Northern Ireland peace process was ‘a wee bit silly.’ Rubin also stated that Trimble's opinion was not important as he was ‘a Protestant,’ and so ‘traditionally conservative.’
During the 2008 campaign, Rubin was a guest on CNN's Late Edition with Wolf Blitzer in a foreign policy discussion with Susan Rice, who later became Barack Obama's nominee for Ambassador to the United Nations.
2009 to present
Rubin joined Bloomberg News in December 2010 and oversees editorial issues of Bloomberg News in Central and South America, Mexico, Europe, the Middle East, Asia and Africa. He also led Bloomberg View, a Bloomberg op-ed project, with David Shipley. After only 10 months he quit the position, appointed adjunct professor at Columbia University. Governor Andrew Cuomo appointed Rubin commissioner of the Port Authority of New York and New Jersey in 2011 as well as a counselor to the state's Empire State Development Corporation.
Rubin resigned all of his US-based positions on May 29, 2013, announcing that the family would return to London to work on several projects. Rubin is presently writing a book about America’s use of military force abroad, and was appointed scholar in residence at Oxford University's Rothermere American Institute.
Ons kent Ons. Politiek en Journalistiek. James Rubin, Madeleine Albright en CNN's Christiane Amanpour
Rubin’s carrière illustreert de alomtegenwoordige invloed van de joodse lobby op de Amerikaanse buitenlandse politiek. Die macht strekt zich tevens uit van het bestuurlijke apparaat en de ivy league universiteiten, tot aan de financiële wereld, de mainstream-media en de politiek. Ik blijf wat langer stilstaan bij James Rubin om de mentaliteit van dit slag Democratische beleidsbepalers te schetsen, die de financieel afhankelijke Clinton’s voor hun karretje wisten te spannen. Zo wees zaterdag 4 maart 2000 Denis Halliday, de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop dat de mensenrechten in Irak op grote schaal werden geschonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij tegenover The Guardian over de door de VS afgedwongen sancties:
Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheidsraad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.
Mei 1996 verscheen tijdens het presidentschap van Bill Clinton de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de Verenigde Naties, Madeleine Albright, in het befaamde CBS-televisieprogramma 60 Minutes. Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties, en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster Lesley Stahl voegde eraan toe:
Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?
Albright antwoordde:
Wij denken dat het de prijs waard is.
Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking:
Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.
Met andere woorden: Albright rechtvaardigde expliciet het vermoorden van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar, een schending van de mensenrechten op een zo'n grote schaal dat de terreurbeweging ISIS dit nooit zal kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright vanwege bewezen geschiktheid bevorderd tot Amerika’s eerste vrouwelijkeminister van Buitenlandse Zaken. Toen haar aanstelling bekend werd schreef de Israelische pers dat zij ‘één van ons’ was, doelend op haar joodse achtergrond. Vier jaar later confronteerde de gerenommeerde Australische journalist John Pilger de de inmiddels tot Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken opgeklommen James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.’ En in de visie van zowel de joodse Albright als de joodse Rubin spelen een half miljoen vermoorde Arabische kinderen onder de vijf jaar geen enkele rol zodra allereerst de belangen van de ‘Joodse staat’ behartigd moeten worden. Vanzelfsprekend zouden de westerse politici en de westerse mainstream-media het liquideren van een half miljoen Joodse kinderen in Israel ogenblikkelijk kwalificeren als een tweede holocaust, wat het in feite ook is. Dit racisme kenmerkt zich vandaag de dag door het selectief toepassen van de leuze: ‘Nooit Meer Auschwitz.’ Overigens was de plaatsvervangend secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Denis Halliday, niet de enige die opstapte. Zijn opvolger, de Duitse graaf Hans von Sponeck, deed hetzelfde: in 2000 nam Von Sponeck op zijn beurt ontslag uit onvrede met de sancties en de tekortkomingen van het olie-voor-voedsel-programma:
.
After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program. Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.
He was equally critical of the 'smart sanctions' policy a couple years later: 'What is proposed at this point in fact amounts to a tightening of the rope around the neck of the average Iraqi citizen. The so-called "new" sanction policy maintains the old bridgeheads of the current sanction regime: the oil escrow account remains with the UN, market-based foreign investment in Iraq will not be allowed and an oil-for-food program stays in the hands of the UN.’
In June 2005 he served as an expert on the World Tribunal on Iraq, convened in the spirit of the Russell Tribunal.
Degene die niet vertrok was Peter van Walsum, van 1999-2000 Nederlandse voorzitter van het Sanctie Comité voor Irak, die volgens eigen zeggen 'vreselijk veel zin in deze baan [had]' en die volgens NRC Handelsblad gerekend moet worden 'tot het beste dat Nederland in huis heeft' en 'zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].’
Dat mag dan wel de kwalificatie zijn van de polderpers, maar een onafhankelijke waarnemer krijgt toch een geheel andere indruk. In antwoord op de vraag van de gerenommeerde cineast/journalist John Pilger:
what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?
verklaarde Van Walsum:
It's a very complex issue Mr Pilger.
De Groene Amsterdammer stelde Van Walsum voor als de 'voorzitter van de wereld' die 'twee jaar lang het visitekaartje in het buitenland' is 'geweest.'
Op de vraag:
Aren't the deaths of half a million children mass destruction?
antwoordde de ‘scherpe tong’ Van Walsum:
I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990.
Onthullend was ook het volgende:
John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?
Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realize that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal? And obviously they hurt. They are like a military measure.
JP: But who do they hurt?
PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage.
JP: So an entire nation is collateral damage? Is that correct?
PW: No, I am saying that sanctions have (similar) effects. You understand we have to study this further.
JP: Do you believe that people have human rights no matter where they live or under what system?
PW: Yes.
JP: Doesn't that mean that the sanctions you are imposing are violating the human rights of millions of people?
PW: It's also documented that the Iraqi regime has committed very serious human rights breaches.
JP: There is no doubt about that. But what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?
PW: It's a very complex issue Mr Pilger.
JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?
PW: I don't think that's a fair comparison.
JP: Let's say the Netherlands was taken over by a Dutch Saddam Hussein, and sanctions were imposed, and the children of Holland started to die like flies. How would you feel about that?
PW: I don't think that's a very fair question. We are talking about a situation which was caused by a government that overran its neighbour, and has weapons of mass destruction.
JP: Then why aren't there sanctions on Israel which occupies much of Palestine and attacks Lebanon almost every day of the week. Why aren't there sanctions on Turkey which has displaced 3 million Kurds and caused the deaths of 30,000 Kurds?
PW: Well, there are many countries that do things that we are not happy with. We can't be everywhere. I repeat it's complex.
JP: How much power does the United States exercise over your committee?
PW: We operate by consensus.
JP: And what if the Americans object?
PW: We don't operate.
Met andere woorden: consensus betekent in de internationale politiek, datgene wat Washington en Wall Street en niet te vergeten de joodse pro-Israel lobby verordonneren. Zolang de massamoord van kinderen beperkt blijft tot landen die het Westen wil straffen, spreekt de als een ‘Schreibtisch-Mörder’ optredende Peter van Walsum van een ‘curative measure,’ oftewel een ‘geneeskrachtige maatregel.’ Alleen al de taal is in het Westen dermate vergiftigd dat de zelfbenoemde ‘kwaliteitskrant’ NRC Handelsblad deze ambtenaar kon prijzen als een ‘eigenzinnig denker met een scherpe tong.’ Woensdag 20 oktober 2010 kwam deze krant met nog meer ‘fake news’ door de oud-diplomaat Van Walsum onder de kop ‘Aanval op Iran is ophanden,’ te laten beweren:
Het lijkt onvermijdelijk dat de VS militair ingrijpen in Iran om te voorkomen dat het binnenkort een kernbom krijgt,
en wel omdat ‘VS vinden ingreep minder erg dan Iraanse kernbom.’ Dat de VS ook in dit geval geen mandaat had om Iran aan te vallen, was voor Van Walsum een te verwaarlozen detail, want:
Russische èn Chinese steun voor een daartoe machtigende Veiligheidsraadsresolutie lijkt nauwelijks denkbaar, dus de interventie zal hoogstwaarschijnlijk plaatsvinden zonder mandaat van de Veiligheidsraad,’
en dus zou ‘Nederland er beter aan doen zich vast te verdiepen in de vraag of die interventie Nederlands politieke steun verdient.’ Een misdadig standpunt aangezien Peter van Walsum lid was van de zogeheten Commissie-Davids, die begin 2010 een uitgebreid en gedocumenteerd rapport had uitgebracht over de Nederlandse deelname aan de agressieoorlog tegen Irak, en waarin werd geconcludeerd dat de ‘Veiligheidsresoluties over Irak uit de jaren '90 geen mandaat [gaven] voor de Amerikaans-Britse inval in Irak.’ Kortom, Nederland had deelgenomen aan een agressieoorlog tegen een soevereine staat en was daarmee juridisch aansprakelijk te stellen voor het leed dat het de Iraakse bevolking heeft aangedaan. Immers tijdens de Neurenberg Processen werd door de geallieerde rechters vastgelegd dat
[t]o initiate a war of aggression… is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.
Desondanks bleef Van Walsum een aanhanger van Chairman Mao’s uitspraak dat ‘politieke macht uit de loop van een geweer komt.’ Het absurde hierbij is dat de huidige NRC-hoofdredacteur, de Vlaming Peter Vandermeersch, eind 2018 zijn lezers waarschuwde dat ‘[w]e nog maar aan het begin van een tsunami aan nepnieuws [staan] dat ons zou kunnen overspoelen,’ daarbij doelend op... de sociale media. De Vandermeerschen doen denken aan wat de joodse rechtsfilosoof en vrijdenker Leo Polak ooit eens ‘de verstandige gluiperds’ heeft genoemd, de opportunisten en conformisten die altijd en overal de bevelen van hun machthebbers gehoorzamen. Het zijn alleen de dissidenten die nog de werkelijkheid durven te beschrijven. Laatst genoemden zijn te vinden op of via de sociale media die geen onderdeel zijn van het establishment. Juist daar wordt men met regelmaat geïnformeerd over bijvoorbeeld de nauwe financiële en politieke banden van de Clinton’s met de joodse lobby. De dissidente sociale media zetten uiteen dat de Rubin-memo:
[t]o initiate a war of aggression… is not only an international crime; it is the supreme international crime differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.
Desondanks bleef Van Walsum een aanhanger van Chairman Mao’s uitspraak dat ‘politieke macht uit de loop van een geweer komt.’ Het absurde hierbij is dat de huidige NRC-hoofdredacteur, de Vlaming Peter Vandermeersch, eind 2018 zijn lezers waarschuwde dat ‘[w]e nog maar aan het begin van een tsunami aan nepnieuws [staan] dat ons zou kunnen overspoelen,’ daarbij doelend op... de sociale media. De Vandermeerschen doen denken aan wat de joodse rechtsfilosoof en vrijdenker Leo Polak ooit eens ‘de verstandige gluiperds’ heeft genoemd, de opportunisten en conformisten die altijd en overal de bevelen van hun machthebbers gehoorzamen. Het zijn alleen de dissidenten die nog de werkelijkheid durven te beschrijven. Laatst genoemden zijn te vinden op of via de sociale media die geen onderdeel zijn van het establishment. Juist daar wordt men met regelmaat geïnformeerd over bijvoorbeeld de nauwe financiële en politieke banden van de Clinton’s met de joodse lobby. De dissidente sociale media zetten uiteen dat de Rubin-memo:
syncs (synchroon lopen. svh) with Clinton’s thinking on Syria, such as calling for Assad’s overthrow and continuing to push for a no-fly zone in her last debate with Donald Trump even after General Joseph Dunford had testified to the Senate Armed Services Committee that it could mean war with Russia,
aldus de Amerikaanse onderzoeksjournalist en auteur Paul Lazare op 13 januari 2019 in een Special to Consortium News. Hij voegde hieraan toe:
The memo was sent to her shortly before Clinton joined forces with then-CIA Director David Petraeus to push for an aggressive program of rebel military aid.
Needless to say, the memo’s skepticism about negotiating with Iran proved to be unwarranted since Iran eventually agreed to shut down its nuclear program. The memo, which Clinton twice asked to be printed out for her, underscores the conviction that Israeli security trumps all other considerations even if it means setting fire to a region that’s been burned over more than once.
But the memo illustrates much else besides: a recklessness, lack of realism and an almost mystical belief that everything will fall neatly into place once the United States flexes its muscle. Overthrowing Assad would be nothing less than ‘transformative,’ the memo says.
‘Iran would be strategically isolated, unable to exert its influence in the Middle East. The resulting regime in Syria will see the United States as a friend, not an enemy. Washington would gain substantial recognition as fighting for the people in the Arab world, not the corrupt regimes. For Israel, the rationale for a bolt from the blue attack on Iran’s nuclear facilities would be eased. And a new Syrian regime might well be open to early action on the frozen peace talks with Israel. Hezbollah in Lebanon would be cut off from its Iranian sponsor since Syria would no longer be a transit point for Iranian training, assistance and missiles.’
It was ‘a low-cost high-payoff approach,’ the memo says, that would eliminate one enemy, weaken two more, and generate such joy among ordinary Syrians that peace talks between Damascus and Tel Aviv will spring back to life. The risks appeared to be nil. Since ‘the Libyan operation had no long-lasting consequences for the region,’ the memo supposes, referring to the overthrow of strongman Muammer Gaddafi six months earlier, the Syrian operation wouldn’t either. In a passage that may have influenced Clinton’s policy of a no-fly zone, despite Dunford’s warning, the memo says:
‘Some argue that U.S. involvement risks a wider war with Russia. But the Kosovo example [in which NATO bombed Russian-ally Serbia] shows otherwise. In that case, Russia had genuine ethnic and political ties to the Serbs, which don’t exist between Russia and Syria, and even then Russia did little more than complain. Russian officials have already acknowledged they won’t stand in the way if intervention comes.’
So, there was nothing to worry about. Sixty-five years of Arab-Israeli conflict would fall by the wayside while Russia remains safely marginalized.
Het is niets anders dan magisch denken, virtual reality, en vooral zionistische propaganda, waardoor de VS biljoenen dollars verloor aan zinloze oorlogen, die landen uiteen hebben laten vallen, en meer dan een miljoen doden en totale chaos hebben achtergelaten. En de daders zijn er ongestraft mee weggekomen. Het is macht zonder enig verantwoordelijkheidsbesef. Zo kunnen de Clinton’s, de Rubin’s, de Albright’s, de Van Walsums, en hun pleitbezorgers in de ‘corporate media,’ ongestoord doorgaan met hun misdadige praktijken.
Toen Ian Buruma suggereerde dat mijn op feiten gebaseerde kritiek op de Amerikaanse en Israëlische politiek in feite neerkwam op de bewering dat beide landen de ‘kwaadaardigste en gevaarlijkste machten in de wereld zijn,’ en dat deze stelling vergelijkbaar was met een aanval op ‘Joods en Amerikaans materialisme,’ waaraan ‘de westerse beschaving ten onder [zou] gaan,’ begreep ik meteen dat hij als mainstream-opiniemaker geen discussie wenste over de wijze waarop het Westen zijn wil met geweld oplegt aan de rest van de wereld. En toch kunnen ook Buruma’s ‘urban elites’ zich niet langer meer verschuilen achter een theatrale voorstelling van zaken, en zijn zij in toenemende mate gedwongen zich bezig te houden met de reële toekomst. Niet alleen omdat de Amerikaanse hegemonie steeds sneller afbrokkelt, maar ook omdat anders een Derde Wereldoorlog almaar dichterbij komt. Wij leven aan het eind van de vijf eeuwen lange overheersing van de witte man. Terecht merkte de invloedrijke Amerikaanse neoconservatieve politicoloog Samuel P. Huntington, dat ‘Power remains strong when it remains in the dark; exposed to the sunlight it begins to evaporate.’ Daarom geldt in de huidige westerse oligarchie volgens hem het volgende: ‘you may have to sell [intervention or other military action] in such a way as to create the misimpression that it is the Soviet Union (nu Rusland. svh) that you are fighting. That is what the United States has been doing ever since the Truman Doctrine’ die aan het begin van de eerste Koude Oorlog werd geformuleerd. In zijn bestseller The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order (1996) vatte Huntington het allemaal nog eens kort samen:
The West won the world not by the superiority of its ideas or values or religion, but rather by its superiority in applying organized violence. Westerners often forget this fact, non-Westerners never do.
Maar nu de VS niet meer de enige wereldmacht is, en China en Rusland en India machtige kernwapenstaten zijn, de wereldbevolking sinds november 2018 tot meer dan 7.7 miljard zielen is opgelopen, en in 2050 bijna tien miljard zielen zal tellen, behoort de vanzelfsprekendheid van de westerse ‘superioriteit’ ook op het gebied van massaal geweld tot het verleden. Wederzijdse Verzekerde Vernietiging heeft een nieuwe wereldoorlog tot collectieve zelfmoord gemaakt. Met andere woorden: ‘The Clash of Civilizations’ heeft ‘the Remaking of World Order’ absoluut noodzakelijk gemaakt, wil de mens als soort overleven. Wanneer nu mijn oude vriend Ian Buruma stelt dat ‘we too must do the dirty work, and take the risk of being held accountable’ om allereerst de belangen van de oligarchie veilig te stellen dan is meteen duidelijk dat de zogeheten ‘progressieve liberals’ het waanidee koesteren dat er sprake blijft van ‘Business As Usual.’ Deze gevaarlijke misvatting typeert tevens hun gebrek aan verbeeldingskracht. Zij zijn niet in staat om een alternatief te bedenken voor het huidige economische, politiek en vooral culturele failliet van het neoliberale kapitalisme. Tegen wie moeten Buruma’s Europese strijdkrachten ‘the dirty work’ gaan uitvoeren en wie gaat profiteren van de biljoenen aan belastinggeld verslindende oorlogen? De man die in 2008 als ‘nieuwe kosmopoliet’ de Erasmusprijs ontving van de Nederlandse gevestigde orde, zwijgt hierover in alle talen. In feite gaat voor hem op wat hijzelf als volgt heeft verwoord: ‘reizen op zich maakt niemand tot een kosmopoliet. Denk aan Majorca, Benidorm, of zelfs de stranden van Thailand. Mensen komen even provinciaal terug als zij gegaan zijn.’ Ook als ‘nieuwe kosmopoliet’ blijft hij zich vastklampen aan het ‘provinciaal’ westers geloof dat de witte man de ‘master of the universe’ zal blijven. Laat ik daarom ingaan op zijn beschuldiging dat kritiek op de VS en Israel neerkomt op het stellen dat deze landen de ‘kwaadaardigste en gevaarlijkste machten in de wereld zijn’ en dat aan ‘Joods en Amerikaanse materialisme de westerse beschaving ten onder [zou] gaan.’
Bijna drie decennia geleden interviewde ik de Israelische hoogleraar Israel Shahak in zijn huis in Tel Aviv, waar hij temidden van opgestapelde boeken uiteenzette hoe de cyclus van geweld in zijn land mede voortkwam uit de weigering van de joods-Israeli’s om zichzelf als daders te zien. Hij zei:
De staat cultiveert het slachtofferschap. In dit land wordt het slachtofferisme geritualiseerd in allerlei vormen, op school, in de synagoge, op straat, in de media en de literatuur. De joden in Israël kunnen zich alleen definiëren als slachtoffer. Het is een bekend psychologisch fenomeen, de geschiedenis zit vol met daders die zichzelf als slachtoffer beschouwen. Het behoort tot het gebied van de pathologie. Het is een schizofrene reactie, die normaal menselijk gedrag onmogelijk maakt. De wereld moet de joods-Israeli’s dan ook niet vertroetelen, maar tot de orde roepen. Anders gaat hun geweld ongestoord door. Daders die zichzelf slachtoffer beschouwen zijn niet in staat de ander te zien. Ze kunnen zich niet verplaatsen in hun positie.
Voordat ik verder ga met professor Shahak, eerst enige achtergrondinformatie:
Israel Shahak (28 April 1933 – 2 July 2001) was an Israeli professor of organic chemistry, at Hebrew University of Jerusalem, a Holocaust survivor, a public intellectual of Liberal political bent, and a civil-rights advocate and activist on behalf of Jew and gentile. For twenty years, he headed the Israeli League for Human and Civil Rights (1970–90) and was a public critic of the policies of the governments of Israel.
In zijn op 13 juni 1982 verschenen artikel The Zionist Plan for the Middle East wees Shahak als eerste erop dat alleen Israel profiteerde van de Amerikaanse oorlogen in het Midden Oosten. Hiervoor was zelfs een plan ontworpen door de Joods-Israelische ‘former advisor to Ariel Sharon, and journalist for The Jerusalem Post,’ Oded Yinon. Israel Shahak vertaalde Yinon’s Plan en concludeerde daaruit:
1. The idea that all the Arab states should be broken down, by Israel, into small units, occurs again and again in Israeli strategic thinking. For example, Ze’ev Schiff, the military correspondent of Ha’aretz (and probably the most knowledgeable in Israel, on this topic) writes about the ‘best’ that can happen for Israeli interests in Iraq: ‘The dissolution of Iraq into a Shi’ite state, a Sunni state and the separation of the Kurdish part’ (Ha’aretz 6/2/1982). Actually, this aspect of the plan is very old.
2. The strong connection with Neo-Conservative thought in the USA is very prominent, especially in the author’s notes. But, while lip service is paid to the idea of the ‘defense of the West’ from Soviet power, the real aim of the author, and of the present Israeli establishment is clear: To make an Imperial Israel into a world power. In other words, the aim of Sharon is to deceive the Americans after he has deceived all the rest.
In verband met de lengte stop ik hier. Volgende keer meer over Shahak en het Yinon Plan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten