geen macht op aarde [is] die kan beletten dat de toenemende stands-gelijkheid de mens aanzet tot het zoeken naar het nuttige en elke burger ertoe brengt zich in zichzelf op te sluiten.
Het valt dus te verwachten dat het individueel belang meer dan ooit het voornaamste, zo niet het enige, motief wordt waarop de mensen hun daden baseren; maar de vraag blijft hoe elk mens zijn individuele belang zal begrijpen.
Als de mensen gelijk worden, maar ook onwetend en grof blijven, valt moeilijk te voorspellen tot welke stompzinnige excessen hun egoïsme hen kan aanzetten, en kan men evenmin voorspellen in welke schandelijke ellende zij zich zullen storten uit angst iets van hun welstand op te geven ten gunste van de voorspoed van hun medemensen. Ik geloof niet dat de doctrine van het eigenbelang, zoals men die in Amerika predikt, in al haar delen evident is, maar zij bevat wel een groot aantal dermate evidente waarheden dat het voldoende is de mensen te verlichten om hen die te doen zien. Verlicht hen dus tot elke prijs, want het tijdperk van blinde toewijding en instinctieve deugden ligt al ver achter ons en ik zie de tijd naderen waarin de vrijheid, de sociale vrede en de sociale orde zelf niet buiten verlichting kunnen.
Vanuit het perspectief van de Verlichting, met haar nadruk op rationalisme, had Tocqueville gelijk, maar de recente geschiedenis heeft aangetoond dat zijn geloof in 'de doctrine' van 'het welbegrepen eigenbelang,' waarbij egoïsme zou wijken voor altruïsme, onjuist was. Op de Amerikaanse website Truthdig van 27 december 2015 resumeert de voormalige New York Times-correspondent, Chris Hedges, onder de kop 'The Illusion of Freedom' de huidige stand van zaken in de VS:
The seizure of political and economic power by corporations is unassailable. Who funds and manages our elections? Who writes our legislation and laws? Who determines our defense policies and vast military expenditures? Who is in charge of the Department of the Interior? The Department of Homeland Security? Our intelligence agencies? The Department of Agriculture? The Food and Drug Administration? The Department of Labor? The Federal Reserve? The mass media? Our systems of entertainment? Our prisons and schools? Who determines our trade and environmental policies? Who imposes austerity on the public while enabling the looting of the U.S. Treasury and the tax boycott by Wall Street? Who criminalizes dissent?
A disenfranchised white working class vents its lust for fascism at Trump campaign rallies. Naive liberals, who think they can mount effective resistance within the embrace of the Democratic Party, rally around the presidential candidacy of Bernie Sanders, who knows that the military-industrial complex is sacrosanct. Both the working class and the liberals will be sold out. Our rights and opinions do not matter. We have surrendered to our own form of wehrwirtschaft. We do not count within the political process.
This truth, emotionally difficult to accept, violates our conception of ourselves as a free, democratic people. It shatters our vision of ourselves as a nation embodying superior virtues and endowed with the responsibility to serve as a beacon of light to the world. It takes from us the “right” to impose our fictitious virtues on others by violence. It forces us into a new political radicalism. This truth reveals, incontrovertibly, that if real change is to be achieved, if our voices are to be heard, corporate systems of power have to be destroyed. This realization engenders an existential and political crisis. The inability to confront this crisis, to accept this truth, leaves us appealing to centers of power that will never respond and ensures we are crippled by self-delusion.
Op de gehersenspoelde 'politiek-literaire elite' na, beseft elke zinnig mens in Nederland dat 'We do not count within the political process.' De macht is in handen gekomen van 'een klein aantal machtige en rijke individuen' dat 'zich meer op zichzelf concentreert' en terugschrikt voor het 'idee van zelfopoffering.' Het kapitalisme, zeker in zijn neoliberale vorm, kentslechts één dogma: steun aan het onverzadigbare Individu versus de Gemeenschap. De veronderstelling van Tocqueville dat het 'welbegrepen eigenbelang' weliswaar 'een niet zeer hoogstaande, maar wel een duidelijke en zekere doctrine' was, is onjuist gebleken, en wel omdat het kapitalisme geen rationeel systeem is. Integendeel zelfs, het voedt de vaak irrationele driften van de mens, de begeerte en daarmee de agressie. De democratie is tegen dit irrationalisme niet bestand geweest. En in plaats van dat de massamedia de waanzin van het westerse bestel aan de kaak stelde, verheerlijkte ze juist de ver doorgevoerde ongelijkheid, die heeft geleid tot het feit dat in 2016 de 'Richest 1% Will Have More Wealth Than Remaining 99%,' zo berichtte begin 2015 de International Business Times.
De 'vrije pers' heeft in dit proces een doorslaggevende rol gespeeld, haar belangrijkste taak is het rechtvaardigen van de bestaande machtsverhoudingen en de daaraan gekoppelde verschillen tussen rijk en arm, en zij is daarin tot nu toe uiterst succesvol geweest. Al in de eerste helft van de negentiende eeuw voorzag Tocqueville hoe belangrijk de massamedia zouden worden, door erop te wijzen dat
Wanneer er tussen mensen geen solide en permanente band meer bestaat, men van een groot aantal mensen niet [kan] verlangen dat zij gezamenlijk handelen, tenzij men iedereen die men nodig heeft ervan overtuigt dat zijn privé-belang hem verplicht zijn inspanningen vrijwillig met die van alle anderen te verenigen.
Dat kan gewoonlijk alleen met behulp van een krant gemakkelijk gebeuren; alleen een krant kan op hetzelfde ogenblik hetzelfde denkbeeld in duizenden geesten ingang doen vinden… zouden er geen kranten zijn, dan zou er bijna geen gemeenschappelijk handelen zijn… Een krant kan slechts blijven bestaan als daarin doctrines of gevoelens worden vertolkt die een groot aantal mensen gemeen heeft…
Hoe gelijker de standen worden, hoe minder sterk de mensen individueel zijn, des te gemakkelijker laten zij zich meeslepen door de massa en des te moeilijker houden zij als enigen vast aan een opvatting die door die massa is verlaten.
De krant vertegenwoordigt de associatie; men kan zeggen dat hij namens alle anderen tot zijn lezers spreekt en hen gemakkelijker overtuigt naarmate zij individueel zwakker zijn.
Het rijk van de kranten moet dus groeien naarmate de mensen gelijker worden,
Anno 2015 is het 175 jaar geleden dat Tocqueville stelde dat zodra er geen duurzame samenhang meer bestaat in een samenleving, de disciplinerende rol van de massamedia absoluut noodzakelijk is om interne cohesie te waarborgen. Het is waar dat een 'krant slechts [kan] blijven bestaan als daarin doctrines of gevoelens worden vertolkt die een groot aantal mensen gemeen heeft,' maar tegelijkertijd voorzag hij niet dat, zoals de bekende Amerikaanse journalist A.J. Liebling eens opmerkte, de 'Freedom of the press is guaranteed only to those who own one,' en dat er geen sprake kan zijn van ware persvrijheid 'When one millionaire has ten newspapers and ten million people have no newspapers,' zoals de Sovjet-staatsman Anastas Mikoyan in 1959 opmerkte. Daarentegen was Tocqueville's visie juist dat
Hoe gelijker de standen worden, hoe minder sterk de mensen individueel zijn, des te gemakkelijker laten zij zich meeslepen door de massa en des te moeilijker houden zij als enigen vast aan een opvatting die door die massa is verlaten.
Vandaar ook het belang van de westerse elite de massamedia in handen te hebben om de berichtgeving te kunnen sturen, een zaak die steeds problematischer wordt aangezien de inkomsten uit reclame almaar dalen. Omdat 'advertising pays for most of a newspaper's costs' en de publieke omroepen voor 'eenderde uit reclamegelden' worden gefinancierd, zal duidelijk zijn welk stempel de commercie op de berichtgeving kan drukken. Het 'privé-belang' van de elite kan en wordt ook beschermt tegen wat de mainstream-journalist ziet als de 'grillen' van de meerderheid. Zonder 'kranten' is 'gemeenschappelijk handelen' inderdaad onmogelijk. Naarmate de kennis en het inzicht van het individu verzwakt, des te ontvankelijker hij is voor de officieel verordonneerde 'waarheid.' Daaraan verbond Tocqueville de conclusie dat het 'rijk van de kranten' moest 'groeien.' Hoe groter de massa des te meer mensen onder het beheer van de media-propaganda moesten worden gesteld, om te voorkomen dat de samenleving onbeheersbaar zou worden, waardoor de belangen van de elite zouden worden geschaad. Steeds urgenter werd de vraag:
hoe men de orde in een grote groep mensen handhaaft en op welke manier men hen eensgezind en methodisch naar hetzelfde doel doet opmarcheren. Zij leren er hun wil te onderwerpen aan die van alle anderen en hun eigen inspanningen ondergeschikt te maken aan het gemeenschappelijk optreden,
aldus Tocqueville. Van centraal belang daarbij was en is nog steeds het bewaren van de zogeheten 'sociale vrede,' in een scherp gestratificeerde kapitalistische klassenmaatschappij. Daarbij ging Tocqueville ervan uit
dat een natie de burgers altijd het absolute recht kan verlenen om politieke associaties op te richten, en ik betwijfel zelfs of het in enig land en enig tijdperk wijs zou zijn geen grenzen te stellen aan de vrijheid van associatie.
Een volk, zo zegt men, kan de binnenlandse vrede niet handhaven, geen eerbied voor de wet afdwingen en geen duurzaam staatsbestel tot stand brengen, als het aan het recht van associatie geen zeer strikte beperkingen oplegt.
De aristocraat in Tocqueville bleef huiverig voor datgene wat een democratie behoort te zijn, de heerschappij van het volk. De vraag voor de politieke en economische elite is altijd:
hoe men de orde in een grote groep mensen handhaaft en op welke manier men hen eensgezind en methodisch naar hetzelfde doel doet opmarcheren,
en zodoende
hun eigen inspanningen ondergeschikt te maken aan het gemeenschappelijk optreden,'
wat in de praktijk wil zeggen: 'ondergeschikt aan' de belangen van degenen die de macht in handen hebben, en daarmee bepalen wat onder algemeen belang moet worden verstaan.
Tocqueville schreef dit alles toen de VS slechts 17 miljoen inwoners telde, nog geen 6 procent van het huidige bevolkingsaantal. Zijn boek wordt nog steeds in vele talen gelezen door de 'politiek-literaire elite,' zoals Hofland haar noemt, kreeg in de Nederlandse vertaling 'een uitgebreide nabeschouwing' van Andreas Kinneging, de conservatieve hoogleraar rechtsfilosofie aan de Universiteit Leiden, die ondermeer actief was als ghostwriter van de VVD-neoliberaal Frits Bolkestein, en wiens echtgenote in het televisieprogramma Buitenhof betoogde dat journalisten die als doel hebben politici belachelijk te maken, geweerd zouden moeten worden. Kinneging stelt dat
Tocqueville's invloed wereldwijd is. Zijn boeken zijn in alle grote en veel kleine talen vertaald, vaak meerdere keren. En overal op de wereld wordt zijn werk gelezen en wordt erover geschreven…
Edities die veelal indachtig worden gelezen of zelfs bestudeerd, in ieder geval ten dele, door mensen die invloed hebben of later zullen krijgen. Een aantal van hen schrijft zelf boeken, mede geïnspireerd door de lezing van Tocqueville. Boeken die soms invloedrijk zijn. Conclusie: Tocqueville is invloedrijk, maar hoe de lijnen precies lopen weten we niet zo goed.
Saillant in dit verband is dat professor Kinneging het volgende concludeert:
Net als de traditie geeft Tocqueville in zijn hart de voorkeur aan aristocratie boven democratie. Maar hij is ervan overtuigd dat de tijd van de aristocratie voorbij is. De toekomst is aan de democratie. Daar is niets aan te doen. Daarom moet men zich niet tegen de democratie verzetten, meent hij, maar nadenken over de vraag hoe men haar in goede banen kan leiden. Want democratie kan gemakkelijk ontaarden in een vorm van ochlocratie ofte wel tirannie van de massa. Veel van wat er in 'Over de democratie in Amerika' wordt gezegd, is door die angstige overtuiging ingegeven.
Met andere woorden: ook de huidige elite, die Tocqueville's studie lezen, staan huiverig tegenover de democratie en stellen alles in het werk om haar, ik citeer, 'in goede banen' te 'leiden,' wat dus in de praktijk betekent in de 'banen' die goed zijn voor de gevestigde orde, waarbij de politieke koers wordt bepaald door de financiële en economische neoliberale elite, daarbij geassisteerd door 'democratische' politici en de volgzame massamedia. Hoe knap en profetisch ook veel inzichten van Tocqueville zijn mogen, dat 'de toekomst aan de democratie' zou zijn, is een grote misvatting gebleken. Tenzij men wil volhouden dat de postmoderne burger een wezenlijke invloed uitoefent op de huidige neoliberale gang van zaken, waarbij het systeem in een permanente staat van oorlog verkeert met de mens en de natuur om zoveel mogelijk de belangen van de rijke elite veilig te kunnen stellen. En dan heb ik het nog niet eens over de enorme culturele deprivatie, die ertoe heeft geleid dat de massa zowel als de 'intelligentsia' in bijvoorbeeld Nederland niet in staat zijn een alternatief te bedenken voor de almaar uitdijende chaos. Nog geen 18 decennia na Tocqueville's voorspelling wordt de 'democratische' werkelijkheid in de VS door Chris Hedges als volgt beschreven:
The vast disconnect between the official narrative of reality and reality itself creates an Alice-in-Wonderland experience. Propaganda is so pervasive, and truth is so rarely heard, that people do not trust their own senses. We are currently being assaulted by political campaigning that resembles the constant crusading by fascists and communists in past totalitarian societies. This campaigning, devoid of substance and subservient to the mirage of a free society, is anti-politics.
No vote we cast will alter the configurations of the corporate state. The wars will go on. Our national resources will continue to be diverted to militarism. The corporate fleecing of the country will get worse. Poor people of color will still be gunned down by militarized police in our streets. The eradication of our civil liberties will accelerate. The economic misery inflicted on over half the population will expand. Our environment will be ruthlessly exploited by fossil fuel and animal agriculture corporations and we will careen toward ecological collapse. We are 'free' only as long as we play our assigned parts. Once we call out power for what it is, once we assert our rights and resist, the chimera of freedom will vanish. The iron fist of the most sophisticated security and surveillance apparatus in human history will assert itself with a terrifying fury.
In 2012, the New York Times confirmed that the CIA was sending weapons and other military materiel into the hands of anti-Assad forces from the Turkish side of the border, using their connections with the Muslim Brotherhood to do so. However, it has also come to light that Turkish intelligence has been front and center in the ongoing campaign to arm and resupply the terror groups such as the al-Nusra Front and others. This fact was exposed by Can Dündar, the editor-in-chief of the Cumhuriyet, who now faces a potential life sentence at the behest of President Erdogan, who himself called for Dündar to receive multiple life sentences.
What is the reason for the attack on Dündar and other opposition journalists? The Cumhuriyet, one of the most widely read Turkish dailies, published video footage confirming the widespread allegations that Turkish trucks, ostensibly loaded with humanitarian supplies, were actually filled with arms bound for terror groups fighting against Assad, and that those trucks were operated by Turkey’s National Intelligence Organization (MİT). But it goes much further than that.
Turkey has been directly involved on the ground in Syria both in active military and support roles. In fact, transcripts of wiretaps obtained by Cumhuriyet, and presented in Turkish courts, along with shocking video footage, have confirmed what numerous eyewitnesses have stated: Turkish security forces have been directly involved in shelling and support operations for Nusra front and other jihadi groups in and around Kassab, Syria, among other sites. This is a crucial piece of information because it explains just why those terror groups were able to successfully capture that region in 2014, and recapture it this year. Eyewitnesses in Kassab have confirmed what Syrian soldiers speaking on condition of anonymity had reported, namely that Turkish helicopters and heavy artillery were used in support of Nusra and the other terror groups during both the 2014 and the current campaign.
Of course this policy of alliance with anti-Assad terrorists has been part of Turkey’s modus operandi since the beginning of the conflict. In 2012, Reuters revealed that Turkey, 'set up a secret base with allies Saudi Arabia and Qatar to direct vital military and communications aid to Syria’s rebels from a city near the border… "It’s the Turks who are militarily controlling it. Turkey is the main coordinator/facilitator. Think of a triangle, with Turkey at the top and Saudi Arabia and Qatar at the bottom," said a Doha-based source.'
This information was confirmed by Vice President Joe Biden in his spectacular foot-in-mouth speech at Harvard University where he stated:
'Our allies in the region were our largest problem in Syria. The Turks were great friends… [and] the Saudis, the Emirates, etcetera. What were they doing?… They poured hundreds of millions of dollars and tens of tons of weapons into anyone who would fight against Assad — except that the people who were being supplied, [they] were al-Nusra, and al-Qaeda, and the extremist elements of jihadis who were coming from other parts of the world.'
Ondertussen laat H.J.A. Hofland als de meest gerespecteerde opiniemaker in de polder zijn publiek weten dat 'Wij geen spionnen [hebben] bij IS,' én dat daarom 'hun denkwereld ons volstrekt vreemd is.' Bovendien beklaagt hij zich erover dat een
indirect resultaat van de voortdurende crisis in het Midden-Oosten is dat in West-Europa een populistisch alarmisme wortel heeft geschoten. Het zaait angst, maar het heeft geen uitvoerbare oplossing. Die ligt in het Midden-Oosten, in de landen die voor het vredestichtende Westen onbereikbaar zijn geworden, zoals de praktijk heeft bewezen.
Het machteloze Westen. De Groene Amsterdammer. 17 juli 2013
En dat:
Zowel in West-Europa als in Amerika bij een zeer groot deel van het publiek de vaderlandslievende eerzucht en de strijdlust verloren [zijn] gegaan.
Mondiale krachtmeting. De Groene Amsterdammer. 12 maart 2014
Vertwijfeld constateert de slecht geïnformeerde grijze eminentie met betrekking tot de 'asymmetrische oorlog' tegen ' het terrorisme' dat:
hoe zo’n oorlog moet worden gewonnen, weten we nog steeds niet.
Een nieuw strategisch concept voor de NAVO. NRC Handelsblad. 10 februari 2010
En dit alles terwijl, volgens hem,
Dat het individu in het 'vrije' en 'vredestichtende Westen' nu zelf 'zijn eigen conclusies' kan 'trekken' heeft het journalistieke monopolitie op de waarheidsbepaling vernietigd, en 'voelt' het establishment, namens wie de 'beste journalist van de twintigste eeuw' spreekt, 'zich' vanzelfsprekend 'in het nauw gedreven.'
Nu de elite niet meer wordt beschermd door het monopolie op de berichtgeving van de 'vrije pers,' en daarnaast de dynamiek van de oorspronkelijke impuls, die tot 5 eeuwen westerse hegemonie leidde, uitgeput raakt, weet de 'gevestigde orde' niets anders te verzinnen dan een herhaling van zetten. Tevergeefs tracht zij oude beproefde methodes nieuw leven in te blazen. Hoewel ondertussen haar woordvoerder H.J.A. Hofland in De Groene Amsterdammer van 20 maart 2009 beweert dat een 'natie niet zonder een politiek-literaire elite [kan],' en dat 'Redacties van de serieuze media instituten [zijn] waar honderden specialisten werken. Met onverbiddelijke regelmaat leveren ze het product op basis waarvan de burgerij tot een gefundeerd politiek oordeel komt,' zijn deze claims niet meer dan zwakke pogingen om vooral zichzelf en het establishment moed in te spreken. In wezen blijkt hieruit hoe weinig de opiniemakers en hun publiek begrijpen van wat zich voor hun ogen voltrekt. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie is alles op losse schroeven komen te staan. In 1990 beschreef:
during a joint session of the US Congress, President George H. W. Bush his objectives for post-Cold War global governance in cooperation with post-Soviet states. He stated:
Until now, the world we've known has been a world divided — a world of barbed wire and concrete block, conflict and cold war. Now, we can see a new world coming into view. A world in which there is the very real prospect of a new world order. In the words of Winston Churchill, a 'world order' in which 'the principles of justice and fair play... protect the weak against the strong… A world where the United Nations, freed from cold war stalemate, is poised to fulfill the historic vision of its founders. A world in which freedom and respect for human rights find a home among all nations.'
Al snel bleek dat president Bush senior's als inspirerend bedoelde betoog niet meer inhield dan mooie woorden,terwijl zijn opvolgers, zowel president Bill Clinton en zeker zijn opvolger Bush junior, met gewelddadige interventies doorgingen die de Amerikaanse hegemonie veilig moesten stellen. Grondstoffen en markten zijn door de hele geschiedenis heen veel belangrijkere motieven voor naties geweest dan altruïsme. Alleen door geweld wordt men rijk en machtig. Bovendien geldt dat het neoliberale kapitalisme eenvoudigweg niet zonder groei kan, het zou anders in korte tijd volledig ineenstorten. In The Cancer Stage of Capitalism (2013) schreef de Canadese emeritus hoogleraar John McMurtry, onder de aanhef 'What Is Capital?':
Het parasitaire neoliberalisme en zijn permanente staat van oorlog met mens en natuur is vandaag de dag in rechtsregels en verdragen internationaal gecodificeerd, ten koste van de overgrote meerderheid van de wereldbevolking. De Amerikaanse onafhankelijke senator Bernie Sanders merkte in dit verband op:
One family in this country--the Walton family, the owners of Walmart--are now worth as a family $148 billion. This is more wealth than the bottom 40 percent of American society. Today the richest 400 Americans own more wealth than the bottom half of America, 150 million people. This is distribution of wealth--what we own… The top 25 hedge fund managers made last year over $24 billion. This is enough to pay the salaries of more than 425,000 public schoolteachers. Over the past decade, the net worth of the top 400 billionaires in this country has doubled by an astronomical $1 trillion in the last 10 years.
Een 'trillion' is een biljoen, oftewel een miljoen maal een miljoen. Terwijl de kloof tussen arm en rijk wereldwijd blijft toenemen, werd in oktober 2014 bovendien bekend dat:
For the second year in a row, America’s richest 14 individuals made more from their annual investments than the $80 billion provided for people in need of food. Nearly half of the food-deprived are children. Perversely, the food stamp program was CUT because of a lack of federal funding.
In a testament to the inability — or unwillingness — of Congress to do anything about the incessant upward re-distribution of America’s wealth, the richest 14 Americans increased their wealth from $507 billion to $589 billion in ONE YEAR from their investment earnings. As stated by Forbes, 'All together the 400 wealthiest Americans are worth a staggering $2.29 trillion, up $270 billion from a year ago.'
The Richest 14 Made Enough Money to Hire Two Million Pre-School Teachers or Emergency Medical Technicians
Billions of dollars of wealth, derived from years of American productivity, have been transferred to a few financially savvy and well-connected individuals who have spent a generation shaping trading rules and tax laws to their own advantage. It’s so inexplicably one-sided that the 2013 investment earnings of the richest 1% of Americans ($1.8 trillion) was more than the entire budget for Social Security ($860 billion), Medicare ($524 billion), and Medicaid ($304 billion).
Om dit onrecht mogelijk te maken hebben de volksvertegenwoordigers in de 'democratische rechtsstaten' belangrijke controlemaatregelen door middel van deregulering en privatisering afgeschaft, en om dit proces ongehinderd door te laten gaan zijn 'onze' politici en opiniemakers bereid om nieuwe oorlogen te propageren die de aandacht van de bevolking afleiden en de macht van het westerse militair-industrieel complex nog groter maken. Het is geenszins gechargeerd te stellen dat voor een groot aantal burgers dit systeem geen enkele geloofwaardigheid meer bezit. Wat eens zo enthousiast begon loopt nu op zijn laatste benen, nieuwe krachten laten van zich horen, opkomende wereldmachten weigeren de westerse hegemonie als vanzelfsprekend te beschouwen, het verzet blijft groeien, zelfs als de NAVO weer eens met massaal geweld dreigt. Degenen die voor de westerse rijkdom hebben gezorgd, zijn niet langer meer bereid door de knieën te gaan voor de witte, christelijke overmacht.
De VS is een agressieve reus op lemen voeten. Desondanks voorspelde de Amerikaanse neoconservatieve politicoloog Francis Fukuyama na de val van de muur het einde van de geschiedenis en toonde Geert Mak zich nog in 2014 verontwaardigd over de in zijn ogen Russische onbeschaamdheid om '[a]fter the collapse of the Soviet Empire' opnieuw 'history' te 'willen maken,' dat wil zeggen: zich niet gehoorzaam neerlegt bij het gewelddadige expansionisme van de enig overgebleven wereldmacht, waarvan de terreur geleid heeft tot de huidige grootscheepse chaos in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Net als Hofland en zijn 'politiek-literaire elite' in de polder gaan Mak en de Makkianen er blind vanuit dat alleen de witte westerling het alleenrecht bezit op de hegemonie in de wereld. Deze, door racisme gevoede, opvatting is zowel manifest bij Henk Hofland, de Rotterdamse zoon van een directeur van de Steenkolen Handels Vereniging, een Nederlands familieconcern dat ook tijdens de oorlog nauwe banden onderhield met de Duitse zware industrie in het Ruhrgebied, als bij Mak, de domineeszoon die van jongs af aan de superioriteit van het gereformeerde christendom is bijgebracht, zowel bewust als onbewust. Beide mainstream-opiniemakers zijn niet in staat zich te verheffen boven de materie waarover ze hun meningen spuien. Ze slagen er niet in een onafhankelijke positie in te nemen door een perspectief van bovenaf te geven, een meta-standpunt dat niet uitgaat van een manicheïsch simplisme. Een dergelijke onafhankelijke visie is te lezen in bijvoorbeeld de essaybundel Warlords, Inc. Black markets, broken states and the rise of the warlord entrepreneur (2015). In het voorwoord geeft de Amerikaanse politiek-wetenschapper Robert J. Bunker, 'an applied theorist on national security and other advanced concepts,' de volgende continuïteit van de hegemonie:
The first stage of this process is that of entrepreneurism and experimentalism. A weapons system was required to contend with the barbarian raiders that had plagued Western Europe for centuries. These raiders were greatly responsible for the destruction of the Roman Empire and precipitated the shift from the classical to the medieval age. By the Battle of Tours, it was apparent that heavy cavalry was the solution to this threat. This required taking infantry and mounting them on horseback. The Carolingians and other empires of the era — essentially lead by local warlords and strongmen who had seized power — had to go through a trial-and-error process to make this new system work. The entire arms and armor, training and organization, and logistical support system (like he mass breeding and sustaining of warhorses) had to be created from the ground up. As this system was established, heavy cavalry forces grew increasingly deadly.
The second stage in this process is institutionalization. In this stage, not only have 'things been worked out' but also standard operating procedures have developed. Mounted cavalrymen not only became the first line of defense for western Christendom but also gained position and privilege on their way to legitimacy within the new civilization that had formed. Lands were won, castles erected, and ultimately the knight allowed the empire and kingdoms of the West to go on the offensive in what vere essentially crusades in eastern Europe and the Holy Lands.
Ritualism characterizes the third stage of this process. The effectiveness of the knight on the battlefield began to be severely degraded as technological threats matured. Dogma and oppressive bureaucracy set in, with armor becoming heavier and heavier and with cumbersome ornamentation beginning to appear. In this stage things are done because that is te way they have always been done; process becomes more important than progress. Further, a climate of zero tolerance and risk aversion exists. Questions about the efficacy and logic of directives are suppressed while new and creative ideas are stifled.
The final and fourth stage of this historical process is satirical in nature. That visionary brute with a hunger in his eyes, quite willing to kill quickly and without remorse, who existed in the first stage has now been fully neutered (buiten spel gezet. svh). Strong arms and armor and a stout warhorse have given way to orders based on fluff (verkeerde inschatting. svh), the wearing of gaudy dress, and cushy saddles. Once heroic figures, embodied in images such as St. George the Dragon Slayer, devolved into old men on broken-down mounts fighting monsters made out of windmills. The time of knights had passed and to field them now in battle would be blatantly suicidal.
!n fact, the knight had been stalked for some time by a new visionary businessman and killer, one wielding early firearms and siege cannon. This warlord entrepreneur was not of polite society and was not an agent of the state; in fact, he was considered little better than a common criminal — if not worse, as his weapons smelled of fire and brimstone and suggested that dark and demonic forces were at play. His weapons were strange md disruptive, he had no stake in the prevailing status quo, and he would readily kill if disrespected or if the contract was lucrative enough. Against such entrepreneurs and their brethren, the technologically inferior knight was no more than prey and was eventually hunted into extinction.
Contrary to some earlier allegations, history has by no means come to an end. Social and political organizational change is constant — it is how human civilization advances. As this book will attest, this four-stage process has begun anew. Charles Tilly's (vooraanstaande Amerikaanse socioloog, politicoloog en historicus. svh) prosaic statement that organized crime is inherenly linked to war making and state making cannot be denied. El Chapo's (Mexicaanse drugsbaas en één van de rijkste mensen ter wereld. svh) story in Mexico, and the stories of millions of his lesser contemporaries across the globe — such as computer hackers, nihilist terrorists, or Chinese triad members — represent the emerging techno-warlords of our era. This is a new type of warlord, who is increasingly exploiting the deviant and dark forms of globalization and illicit economies hat have appeared, ranging from narcotics to organ harvesting to cyber crime and beyond. These are the violent entrepreneurs of which Martin van Creveld (Israelische militair historicus. svh) has said, 'In the future, war will not be waged by armies but by groups whom today we call terrorists, guerrillas, bandits and robbers, but who will undoubtedly hit upon more formal titles to describe themselves.'
And so, with their onslaught, comes the transition from the modern to the postmodern age, and with it, a rise in political instability, black markets, and transnational crime. This book, at a visceral level… examines such a future as it exists today, yesterday, and tomorrow. It is not a pretty one for the Westphalian state and its social and political form of organization. While it might be easy to overlook in the buzz of our daily lives, once you see, you can't un-see. Dark swarms are massing on the horizon.
De veronderstelling van de westerse mainstream-pers, en een deel van de academici, dat zij als het ware de geschiedenis kunnen stoppen, is gebaseerd op een ernstige vertekening van de werkelijkheid. De geschiedenis kent geen eeuwige winnaars en eeuwige verliezen, alles is in beweging, altijd. Niets in de oneindige tijd en ruimte is statisch, wat 'onze' ideologen ook mogen beweren en hopen. Volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten