Vluchtelingenstroom 40

De Pools-Britse socioloog van joodse afkomst, Zygmunt Bauman, stelt in zijn boek Modernity and The Holocaust (1989):

Richard L. Rubenstein has drawn what seems to me the ultimate lesson of the Holocaust. 'It bears,' he wrote, 'witness to the advance of I civilization.' It was an advance, let us add, in a double sense. In the Final Solution, the industrial potential and technological know-how boasted by our civilization has scaled new heights in coping successfully with a task of unprecedented magnitude. And in the same Final Solution our society has disclosed to us it heretofore unsuspected capacity. Taught to respect and admire technical efficiency and good design, we cannot but admit that, in the praise of material progress which our civilization has brought, we have sorely underestimated its true potential. 

'The world of the death camps and the society it engenders reveals the progressively intensifying night side of Judeo-Christian civilization. Civilization means slavery, wars, exploitation, and death camps. It also means medical hygiene, elevated religious ideas, beautiful art, and exquisite music. It is an error to imagine that civilization and savage cruelty are antithesis ... In our times the cruelties, like most other aspects of our world, have become far more effectively administered than ever before. They have not and will not cease to exist. Both creation and destruction are inseparable aspects of what we call civilization.'

Bauman wijst erop dat 

Rubenstein is a theologian. I have keenly searched the works of sociologists for statements expressing similar awareness of the urgency of the task posited by the Holocaust; for evidence that the Holocaust presents, among other things, a challenge to sociology as a profession and a body of academic knowledge. When measured against the work done by historians or theologians, the bulk of academic sociology looks more like a collective exercise in forgetting and eye-closing. By and large, the lessons of the Holocaust have left little trace on sociological common sense, which includes among many others such articles of faith as the benefits of reason's rule over the emotions, the superiority of rationality over (what else?) irrational action, or the endemic clash between the demands of efficiency and the moral leanings with which 'personal relations' are so hopelessly infused. However loud and poignant, voices of the protest against this faith have not yet penetrated the walls of the sociological establishment.

En al helemaal niet de muren van de commerciële massamedia, zoals telkens weer wordt gedemonstreerd door Hubert Smeets, Geert Mak, Henk Hofland, Michel Krielaars en alle andere zelfgenoegzame opiniemakers van de 'vrije' polderpers. Voor hen is de holocaust een eenmalige, unieke gebeurtenis geweest. Zij zijn niet in staat zich te realiseren dat de holocaust het onvermijdelijke dieptepunt was van de eeuwenlange genocidale praktijken van het christelijke Europa. Het interesseert ze niets dat hun haat-campagnes tegen Rusland, Syrië, Irak of welk ander land ook dat op een bepaald moment in aanmerking komt te worden gedemoniseerd, het gevaar loopt te worden vernietigd. Een opgewonden standje als Hubert Smeets van de NRC heeft niets geleerd van het feit dat zijn krant op 20 maart 2003, de dag dat de VS een agressieoorlog tegen Irak begon, het volgende meedeelde: 

Nu de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund. Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus politieke steun - en als het moet ook militaire.

En dit terwijl de inval in strijd was met het internationaal recht, een oorlogsmisdaad, zoals  tijdens de Processen van Neurenbergwerd bepaald. Maar omdat Washington en Wall Street lak hebben aan het recht, spoorde de 'kwaliteitskrant' het Nederlandse publiek en de polderpolitici aan om oorlogsmisdaden te begaan. Het gevolg is geweest vele honderdduizenden doden -- volgens sommige bronnen zelfs meer dan een miljoen doden, de overgrote meerderheid burgers -- miljoenen vluchtelingen, ontelbare geestelijk en lichamelijk verminkten, en een algehele chaos waaruit met steun van ondermeer de CIA de terreurorganisatie ISIS is voortgekomen. En hoewel zelfs de Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken, Henry Kissinger, zomer 2015 verklaarde dat 'Breaking Russia has become objective' voor de VS gaat Smeets onverdroten voort met het criminaliseren van'Poetin' in het bijzonder, en Rusland in het algemeen. 25 november 2015 verscheen zijn boek De wraak van Poetin. Rusland contra Europa. De uitgever beveelt het als volgt aan: 

Maart 2014: gewapenderhand wordt de Krim gescheiden van Oekraïne en 'herenigd' met Rusland. Die actie van Rusland is in strijd met het Helsinki-akkoord dat in 1975 de territoriale integriteit van alle staten in Europa heeft vastgelegd. Het blijft niet bij de Krim. Rusland wil zijn oude glorie als supermacht terug. Sindsdien woedt er oorlog in Europa. Hoe heeft het zover kunnen komen? Zonder oog voor personen als Gorbatsjov, Jeltsin en Poetin is de assertiviteit van dit nieuwe Rusland niet te begrijpen. Gorbatsjov opende met zijn glasnost een doos van Pandora. Jeltsin hervormde het land niet echt. Poetin profiteerde van hun falen en kon de staat weer in het centrum van de macht zetten. Maar er zijn ook structurele oorzaken voor het feit dat Rusland zich nu hard tegen Europa keert. Ondanks de privatiseringen en de opmars van een middenklasse in deze eeuw is Rusland een neo-feodale maatschappij. De mens is er onderdaan gebleven en nooit staatsburger geworden. Vandaar dat de ontvoogding, waar Oekraïne en andere voormalige satellieten nu naar streven, voor het Kremlin zo'n groot gevaar is dat het alles op alles zet om zijn invloedssfeer terug te winnen en zo Europa diep verdeelt. Hubert Smeets, die Rusland vanaf 1990 op de voet volgt, beschrijft de breuklijn in de Russische samenleving met een scherpe pen en een goed oog voor detail. Hubert Smeets (1956) is journalist bij NRC Handelsblad. Tijdens de ondergang van de Sovjet-Unie in 1991 was hij correspondent in Moskou. Van 2003 tot 2007 was hij hoofdredacteur van De Groene Amsterdammer. Hij won de Anne Vondelingprijs voor politieke journalistiek en schreef onder meer Gekrenkte zielen. Vrijheid in Rusland. 

http://www.athenaeum.nl/shop/details/De+wraak+van+Poetin/9789035143678 

Smeets is van mening dat president Poetin 'zijn eigen nationale ideaal [wil] uitdragen en opdringen,' en spreekt in dit verband van 'het Russische neo-imperialisme.' Al in het eerst hoofdstuk blijkt De wraak van Poetin niets anders te zijn dan een propagandawerkje, dat geheel in stijl van de bekende Koude Oorlogspropaganda is geschreven. Smeets' opgewonden werkstuk is een pleidooi voor een politiek waarvan alleen het militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower al in 1961 voor waarschuwde, profiteert. Het spreekt voor zich dat naar Smeets' oordeel de NAVO, het westerse militair bondgenootschap, nergens ter wereld 'zijn eigen nationale ideaal' wil 'uitdragen en opdringen,' en zich geenszins bezondigt aan 'neo-imperialisme.' Zijn houding is begrijpelijk, want Hubert staat bekend als een fervent Atlanticus, een NAVO-sympathisant, en het demoniseren van Poetin als een wraaklustig monster was de belangrijkste reden van het feit dat mijn collega Smeets als spreekbuis van de gevestigde orde in 2012 een gratis 'studiereis' kreeg aangeboden van de Atlantische Commissie, de propaganda-arm van deNAVO. Vooraanstaande Nederlandse opiniemakers accepteerden zonder enige bedenking dit door de gemeenschap gesubsidieerde aanbod. De fine fleur van de 'vrije pers' in de polder nam deel aan het snoepreisje; naast Smeets waren dit ondermeer de mallotige 'historicus' Dirk Jan van Baar voor De Volkskrant, Paul Brill, de gemankeerde NAVO-spreekbuis van De Volkskrant, de zionistische journalist Leonard Ornstein namens het televisieprogramma Buitenhof benevens gastdocent over de relatie media en krijgsmacht bij het Instituut Defensie, en niet te vergeten Robbert de Witt van Elsevier, die in zijn neoliberale weekblad de bezette Westbank kwalificeert als 'vermeend Palestijns gebied.' Kortom, top of the bill, allen bekende poortwachters van het neoliberale establishment. 
http://www.atlcom.nl/upload/Jaarverslag_2012.pdf  

Zelfs een terloopse blik op het werk van deze gecorrumpeerde journalisten toont onmiskenbaar aan hoe succesvol de gezaghebbende Amerikaanse media-ideoloog Walter Lippmann is geweest toen hij in zijn boek Drift and Mastery: An Attempt to Diagnose the Current Unrest (1914) de elite waarschuwde dat:

The chaos of too much freedom and the weaknesses of democracy are our real problem. The battle for us, in short, does not lie against crusted prejudice, but against the chaos of a new freedom. This chaos is our real problem. So if the younger critics are to meet the issues of their generation they must give their attention, not so much to the evils of authority, as to the weaknesses of democracy.

Dat is dan ook de ware functie geworden van de woordvoerders van de elite, zoals 'onze' Smeets, wiens zenuwtrekjes als graadmeter van onderhuidse spanning moeten worden gezien. Hubert is één van de kleinburgerlijke zielen in de journalistiek die alles op alles zet om gehoord te worden, en wiens plooibaarheid zo bruikbaar is voor de elite. Haar macht moet immers elke dag weer worden gelegitimeerd in een systeem dat voor 'democratie' doorgaat.  De achttiende eeuwse Verlichtingsfilosoof David Hume schreef met betrekking tot 'the easiness with which the many are governed by the few' en 'the implicit submission with which the men resign their own sentiments and passions to those of their rulers,' dat 

When we enquire by what means this wonder is brought about, we shall find, that as Force is always on the side of the governed, the governors have nothing to support them but opinion. It is therefore, on opinion only that government is founded; and this maxim extends to the most despotic and most military governments, as well as to the most free and most popular.

Vandaar het doorslaggevende belang van de financiële en economische macht om te kunnen beschikken over 'betrouwbare'woordvoerders, zoals journalisten en politici die een voor de plutocraten zo gunstig mogelijk beeld van de wereld schetsen.

Lippmann hamerde er keer op keer op dat de massa's 'have to take sides… and wrestle as the hero for the victory of good over evil.' Het resultaat is een geconstrueerde werkelijkheid om de massa en de massamedia in het gareel te houden. De Amerikaanse hoogleraar Media Studies, Stuart Ewen, schreef in zijn boek PR! A Social History of Spin (1996):

Raised in a world that looked toward fact-based journalism as the most efficient lubricant of persuasion, Lippmann turned toward Hollywood, America's 'dream factory,' for inspiration. Never before had an American thinker articulated in such detail the ways that images could be used to sway public consciousness. Appeals to reason were not merely being discarded as futile, they were being consciously undermined to serve the interests of power. It is here, at the turning point where Lippmann unqualifiedly abandoned the idea of meaningful public dialogue, that the dark side of his ruminations (overpeinzingen. svh) on the power of the image was most dramatically revealed.

Het is één van de talloze aspecten die Nederlandse opiniemakers als Geert Mak niet beseffen. De VS is een veel complexere samenleving dan mijn oude vriend beseft, met zijn 'geheime liefde' voor 'Amerika,' dat begon nadat er 'op een herfstdag' in de jaren vijftig 'een gratis Donald Duck opeens in de bus viel, en waarbij duizend horloges… werden verloot.' Om die complexiteit te kunnen beschrijven dient men de subtiliteit te bezitten van bijvoorbeeld D.H. Lawrence, één van de grootste auteurs van de twintigste eeuw, die in zijn essaybundel Studies in Classic American Literature (1923) het volgende opmerkt:

When you are actually in America, America hurts, because it has a powerful disintegrative influence upon the white psyche. It is full of grinning, unappeased aboriginal demons, too, ghosts, and it persecutes the white men, like some Eumenides (wraakgodin. svh), until the white men give up their absolute whiteness. America is tense with latent violence and resistance. The very common sense of white Americans has a tinge of helplessness in it, and deep fear of what might be if they were not common-sensical. Yet one day the demons of America must be placated, the ghosts must be appeased, the Spirit of Place atoned for. Then the true passionate love for American Soil will appear. As yet, there is too much menace in the landscape.

In dezelfde periode dat D.H. Lawrence dit schreef zei Chief Luther Standing Bear feitelijk hetzelfde met iets andere woorden:

because for the Lakota there was no wilderness, because nature was not dangerous but hospitable, not forbidding but friendly, Lakota philosophy was healthy -- free from fear and dogmatism. And here I find the great distinction between the faith of the Indian and the white man. Indian faith sought the harmony of man with his surroundings; the other sought the dominance of surroundings. In sharing, in loving all and everything, one people naturally found a due portion of the thing they sought, while, in fearing, the other found need of conquest.

Maar voor Mak en de Makkianen is de centrale vraag: 'wat is er in de afgelopen halve eeuw veranderd in Amerika, het droomland van mijn generatie?' Daarentegen steken de beschrijvingen van Angelsaksische intellectuelen mijlenver uit boven het simplisme van de polderpers. Ruim negen decennia na Lawrence's beschrijving sluiten de volgende opmerkingen van de Amerikaanse auteur Tom Engelhardt naadloos hierop aan:

In the muddled midst of last week’s mass killing in San Bernardino, California, a few words skittering across my Twitter feed gave me pause. 'On this awful shooting: Is U.S. culture evil? Enemy of our civilization? Must all Americans apologize? Should we bar U.S. tourists as dangerous?' asked Simon Kuper, a columnist with the Financial Times.

As information about the massacre was dribbling out, Kuper was surely making a larger point, but I got stuck on that word 'evil' and thoughts about American culture’s long, passionate relationship with violence. This is well-worn territory, of course, addressed in great depth and with much skill by many thinkers over the years. But whether we’re ruminating on all-American mass killings or slaughter by foreign terrorists, it’s worth recalling that America was incubated in a roiling storm of atrocity and birthed in savage cruelty. 
http://www.tomdispatch.com/blog/176078/ 

De westerse cultuur is het product van de joods-christelijke religie met haar oud-testamentische God der Wrake en haar nieuw-testamentische onverdraagzaamheid die zo kenmerkend is voor zowel katholieken als protestanten. Al snel rechtvaardigde deze godsdienst het Europees expansionisme, de slavernij, genocide, onderdrukking en uitbuiting. Het is dan ook niet vreemd dat de VS als erfgenaam van het eeuwenlange Europese geweld 'was incubated in a roiling storm of atrocity and birthed in savage cruelty,' en dat de joods-Amerikaanse ideoloog Walter Lippmann 

articulated in such detail the ways that images could be used to sway public consciousness. Appeals to reason were not merely being discarded as futile, they were being consciously undermined to serve the interests of power.

De christelijke cultuur is die van het gewelddadig streven naar macht die per definitie onverzadigbaar is. De NAVO is hiervan het symbool bij uitstek, het zinnebeeld van zowel de westerse beschaving als van de barbarij. Vandaar ook dat het moeiteloos het terrorisme van de 'Joodse staat' kan accepteren en Israel onderdeel heeft gemaakt van het gewelddadige bondgenootschap. 

In 1973, the French Marxist Maxime Rodinson's (joodse historicus. svh) book 'Israel: A Colonial Settler State?' required a questionmark in its title that Segev (Joods-Israelische historicus. svh) and Shepherd (Joods-Israelische historica. svh) would probably remove. In what he referred to as 'an obvious diagnosis,' Rodinson took Israeli statehood to be the 'culmination of a process that fits perfectly into the great European-American movement of expansion in the 19th and 20th centuries whose aim was to settle new inhabitants among other peoples or to dominate them economically and politically.'

In de London Review of Books van 31 mei 2001 schreef de Amerikaans-Britse auteur Charles Glass, gespecialiseerd in het Midden Oosten, in een recensie van de boeken One Palestine, Complete: Jews and Arabs under the British Mandate by Tom Segev en Ploughing Sand: British Rule in Palestine 1917-48 by Naomi Shepherd ondermeer het volgende:

Between 1948 and 1977, when the Labour party dominated politics and culture, the Israeli left disputed the notion that theirs was a colonial project. Rather, they argued, the settlers brought progress, socialism and ideas of equality to Jews and Arabs alike. The right was less reticent: they admitted their desire for more land and fewer Arabs. With British help, and then despite British interference, the Zionists got both.

The release of Israeli records over the last twenty years has led to a reappraisal of a century of Zionism by a new generation of Israeli historians — among them Ilan Pappe (Joods-Israelische historicus. svh), Avi Shlaim (Joods-Israelische historicus. svh) and Benny Morris (Joods-Israelische historicus. svh) — whose work is now entering the mainstream. In a sense, by focusing on the 'Mandate, Ploughing Sand and One Palestine, Complete' are considerations of Israel's debt to the British and Britain's injury to the Arabs. Shepherd writes that 'British rule protected the Zionist beachhead in Palestine during the most vulnerable, insecure period during the 1920s and 1930s. This was, politically, the main legacy of the mandate.' Similarly, Segev concludes: 'The British kept their promise to the Zionists… Contrary to the widely held belief in Britain's pro-Arabism, British actions considerably favoured the Zionist enterprise.'

At the fringe of Jewish life in the late 19th and early 20th centuries, the Zionist movement lacked popular support, an army and the money to buy significant tracts of land for the purposes of colonisation. To compensate, it sought powerful allies among the gentiles. 'The anti-semites will become our most loyal friends,' the father of modern political Zionism, Theodor Herzl, wrote. 'The anti-semitic nations will become our allies.' Segev depicts prominent British gentiles favouring Zionism, not because they hated Jews, but because they assumed that Jews controlled the world.

http://www.theguardian.com/books/2001/may/31/londonreviewofbooks 

Deze laatste overtuiging is nog steeds één van de overwegingen waarom de NAVO de zionistische staat in het militair bondgenootschap heeft geïntegreerd, overigens, zonder dat hieraan een democratisch debat is voorafgegaan. Israel is nu een onlosmakelijk onderdeel van de joods-christelijke cultuur die al vijf eeuwen lang met geweld overal ter wereld haar hegemonie afdwingt. 11 mei 2015 schreef de dappere Joods-Israelische journaliste Amira Hass, die als correspondente van de Israelische kwaliteitskrant Haaretz op de bezette Westbank woont, in haar dagblad: 

Israeli Colonialism, Plain and Simple

In two court decisions involving shoving Palestinians off their land, Supreme Court justices have confirmed what Israel’s critics are saying: that Israel has been a colonialist entity since 1948.

In two court decisions involving shoving Palestinians off their land, Supreme Court justices have confirmed what Israel’s critics are saying: that Israel has been a colonialist entity since 1948.

The justices dismissed the petition challenging the application of the Absentee Property Law in their case, thus continuing the tradition from the 1950s. That is when we coined the oxymoron 'present absentees' in order to facilitate the demolition of villages and robbery of land of Palestinians that remained, those that we failed to expel. In the justices’ consent to the demolition of Sussia and Umm al-Hiran, they have drawn a direct line linking 1948 to today. They have confirmed what Israel’s most virulent critics say about the country –- that it is a colonialist, dispossessing entity. The justices have parroted what the state has been screaming all along: It’s my right to dispossess, my right to expel, my right to demolish and crowd people into pens. I have demolished and will continue to do so. I have expelled and will continue to expel. I have crowded people in and will continue to do so. I never gave a damn and never will do.

http://www.haaretz.com/israel-news/.premium-1.655812

Amira Hass in Ramallah, 2001 (photo credit: Yossi Zamir/Flash90)

Desondanks, of beter nog, juist daarom is Israel nu een vooruitgeschoven basis van de NAVO en oefenen de met kernwapens uitgeruste zionistische strijdkrachten samen met het westers militair bondgenootschap dat, volgens eigen zeggen: 

is committed to the principle that an attack against one or several members is considered as an attack against all. This is the principle of collective defence, which is enshrined in Article 5 of the Washington Treaty.

http://www.nato.int/nato-welcome/index.html 

Beangstigend in dit verband is het volgende:

Oded Eran, Israel’s representative at NATO headquarters, alluding to the Alliance’s military assistance clause, was quoted by the same source as saying that what had been achieved was 'a multilateral umbrella… We don’t necessarily need article 5. The very fact we’re members of such an organization gives… a sort of guarantee.'

https://rickrozoff.wordpress.com/2010/01/17/israel-global-natos-29th-member/ 

Het kenmerkt de hypocrisie van de westerse macht, onder aanvoering van de VS en gesteund door 'journalisten' als Hubert Smeets van NRC Handelsblad, dat het voornaamste 'politieke' doel van de NAVO is het 'bevorderen van democratische waarden.' Het verraadt onmiddellijk wat de macht met 'democratie' bedoelt.

http://www.nato.int/nato-welcome/index.html  

Al in 1937 liet de zionistische vader des vaderlands, David Ben-Goerion, in een brief aan zijn zoon weten: 'We must expel Arabs and take their places.' 67 jaar later stelde de vooraanstaande Joods-Israelische historicus Benny Morris:

Ben-Gurion was right... Without the uprooting of the Palestinians a Jewish state would not have arisen here.

De etnische zuivering van een groot deel van het oude Britse mandaatgebied is uitgebreid beschreven in gedegen historisch onderzoek van gerespecteerde Joods-Israelische historici als onder andere Simha Flapan, Ilan Pappe, Tom Segev, Avi Shlaim en Benny Morris.  De gewelddadige verdrijving van naar schatting 75 procent van de Palestijnse bevolking begon al in 1947, dus vóór de stichting van de staat Israel, een feit dat volgens Benny Morris: 

is based on many documents... most of them from the Israel Defense Forces Archives. What the new material shows is that there were far more Israeli acts of massacre than I had previously thought. To my surprise, there were also many cases of rape. In the months of April-May 1948, units of the Haganah [the pre-state defense force that was the precursor of the IDF] were given operational orders that stated explicitly that they were to uproot the villagers, expel them and destroy the villages themselves.

En:

From April 1948, Ben-Gurion is projecting a message of transfer. There is no explicit order of his in writing, there is no orderly comprehensive policy, but there is an atmosphere of [population] transfer. The transfer idea is in the air. The entire leadership understands that this is the idea. The officer corps understands what is required of them. Under Ben-Gurion, a consensus of transfer is created... Ben-Gurion was a transferist. He understood that there could be no Jewish state with a large and hostile Arab minority in its midst. There would be no such state. It would not be able to exist.

Het zal duidelijk zijn dat het begrip 'transfer,' een eufemisme is voor wat vandaag de dag etnische zuivering heet, het met geweld verdrijven van een ieder die in etnisch opzicht afwijkend is. Een fatsoenlijk mens zal denken dat Morris walgt van de meedogenloze zionistische politiek die de oorzaak is van het nog steeds voortdurende geweld. Maar met schokkende eerlijkheid en openheid verklaarde hij vervolgens: 'under certain conditions, expulsion is not a war crime. I don't think that the expulsions of 1948 were war crimes. You can't make an omelet without breaking eggs. You have to dirty your hands.' Morris verklaarde naderhand zelfs:

Ik denk dat [Ben-Goerion] in 1948 een ernstige historische fout maakte. Hoewel hij het demografische vraagstuk begreep en de noodzaak van het vestigen van een joodse straat zonder een grote Arabische minderheid, werd hij tijdens de oorlog bang. Op het laatst aarzelde hij… Ik weet dat dit de Arabieren en de ruim-denkenden en de politiek correcte types verbijsterd. Maar mijn gevoel is dat deze plaats rustiger zou zijn en minder lijden zou kennen als de zaak eens en voor altijd opgelost was geweest… Als aan het eind van het liedje mistroostig blijkt te zijn voor de joden dan zal dit zijn omdat Ben Goerion de transfer in 1948 niet voltooide. Omdat hij een groot en veranderlijke demografische reserve op de Westbank en Gaza en binnen Israël zelf achterliet.

http://www.haaretz.com/survival-of-the-fittest-cont-1.61341 

Met 'demografische' bedoelt de zionistische historicus Morris de Palestijnse burgers die zich niet lieten verdrijven door de Joodse terreur-milities, maar terugvochten en zodoende nog steeds een struikelblok vormen voor de huidige generatie naar 'Lebensraum' strevende zionisten. Kortom, ook de laatste 150.000 Palestijnen hadden in 1948 verdreven moeten worden om een etnisch zuivere 'Joodse staat' mogelijk te maken. Dit zijn feiten zoals iedere zionist die kent, de rest is propaganda gericht op het verhullen van deze feiten. Alleen de westerse macht en de polderpers gelooft de eigen mythes nog, maar de rest van de wereld allang niet meer. De meesten van hen weten uit ervaring of overlevering dat de westerse terreur al in 1492 begon en uitmondde in Auschwitz en Hiroshima. Het punt is alleen dat de westerse propaganda niet voor hen is bedoeld, maar voor 'ons.' De propaganda over 'De wraak van Poetin. Rusland contra Europa' van Hubert Smeets is erop gericht om zo lang mogelijk de aandacht af te leiden van het feit dat het Westen zijn hegemonie met maximaal geweld probeert te handhaven. Overigens vergeefs. De in naam van de democratie en mensenrechten gepleegde westerse oorlogsmisdaden negeren ze. Muisstil zijn ze over de nauwe band tussen de EU/NAVO en Israel. Om dat te verhullen hebben ze een boeman nodig. Vandaar hun hetze tegen 'Poetin.' In 1957 al, de Koude Oorlogspropaganda draaide op volle toeren, verklaarde de beroemde Amerikaanse vijfsterren-generaal Douglas MacArthur: 

Our government has kept us in a perpetual state of fear-kept us in a continuous stampede of patriotic fervor-with the cry of grave national emergency. Always there has been some terrible evil at home or some monstrous foreign power that was going to gobble us up if we did not blindly rally behind it.

Om te zorgen dat de angst-hysterie de huidige NAVO-agressie kan blijven legitimeren zijn er gecorrumpeerde journalisten als Hubert Smeets nodig. Zijn functie is die van de propagandist van de neoliberale gevestigde orde, het bestel dat 'ons' steeds verder naar de afgrond schuift.  Er moet altijd een vijand vóór de poorten zijn om in crisistijd de interne cohesie te kunnen bewerkstelligen. En als poortwachter van de elite doet Smeets even braaf alsfanatiek zijn werk. Lakeien, degenen die 'plus royaliste que le roi' zijn, blijken telkens weer de allerergsten.