De redenen om mij niet publiekelijk (wel in mijn omgeving) uit te spreken tegen de oorlogsmisdaden van Israël zijn praktisch van aard. Ik volg de misdaden, met afschuw en ontzetting, als krantenlezer, en niet als expert (for what it’s worth). Er zijn – zo denk ik – veel mensen die veel meer weten van, en beter geëigend zijn om de publieke opinie op dit gebied te voeden dan ik.
Barbara Oomen. Woensdag 3 september 2014
Na een langdurige westerse mainstream propaganda-campagne tegen 'Poetin' als nieuwe bedreiging van het 'vrije Westen' kon De Telegraaf op zijn voorpagina zaterdag 6 september 2014 mededelen dat
NAVO: MEER GELD NAAR DEFENSIE. RUTTE STEUNT PLEIDOOI TIJDENS TOP IN WALES.
De NAVO-landen willen terug naar de norm van defensie-uitgaven van twee procent van hun bruto binnenlands product.
Het militair-industrieel complex, dat alleen al in de VS 58 procent van de beschikbare federale begroting opslokt, kan de komende decennia weer op volle toeren draaien. Ondertussen zijn de NAVO-interventies in Afghanistan, Irak, Libië, en de NAVO-betrokkenheid bij de burgeroorlogen in Syrië en Oekraïne uitgelopen op massale bloedbaden en grootschalige schendingen van de mensenrechten. Het moet allemaal aan Barbara Oomen en andere Nederlandse mensenrechten-deskundigen onmerkbaar zijn voorbijgegaan, tenminste als we afgaan op het feit dat ze zich muisstil houden. Terwijl overal in de mainstream media alle mogelijke praatjesmakers het hoogste woord voeren over Europa en de hernieuwde 'Koude Oorlog' wordt de massa voorbereid op nieuw geweld. Het Algemeen Dagblad liet enigszins opgelucht weten:
De Koude Oorlog… daar is hij weer. We dachten dat we in Europa onze zaakjes keurig voor elkaar hadden. Geen Berlijnse Muur meer, geen dreiging uit het oosten. Nu Vladimir Poetin van geen wijken weet in Oekraïne en de NAVO militairen naar Oost-Europa wil sturen, komen die oude tijden weer heel dichtbij. 'Het herbewapenen is begonnen.'
Is de Europese bevolking bang dat Rusland de 'vrije wereld' onder de voet zal lopen? Nee, maar dat is ook niet van belang, het is de zogeheten intelligentsia die het gelooft, of gelooft dat ze het gelooft. Zijn er concrete aanwijzingen dat 'Poetin' overweegt Europa aan te vallen? Nee, geen enkele. Desondanks zwijgt Hoflands 'politiek-literaire elite' in Nederland hierover. Sterker nog: ze voedt de paranoia. Zelf blijft de hoogbejaarde nestor van de polder-journalistiek zijn versleten Koude Oorlogsretoriek herhalen in De Groene Amsterdammer, dat vroeger te boek stond als een kritisch tijdschrift maar nu braaf de mainstream-versie van de werkelijkheid volgt. Tegelijkertijd laat het PVDA-Tweede Kamerlid John Kerstens, lid van de Commissie Buitenlandse Zaken, mij zonder een greintje ironie weten:
En dit in antwoord op de opmerkingen, die ik hem had gemaild, van Joseph Gerson 'director of Programs and Director of the Peace and Economic Security Program of the American Friends Service Committee's Northeast Region,' die op 6 september 2014 ondermeer het volgende had opgemerkt:
Friends, the Ukraine war reminds us that NATO is a nuclear alliance, that the dangers of a catastrophic nuclear exchange didn't disappear with the end of the Cold War. Despite growing calls for the withdrawal of US tactical nuclear weapons from Europe, last week in the pages of The Washington Post, elders of the US establishment urged that the summit reaffirm NATO as a nuclear alliance, ostensibly to deter Moscow's adventurism.
They ignore Russian memories of the catastrophic Napoleonic and German invasions, all from the West and across Ukraine. And, they've either forgotten or never learned the lessons of Common Security that led to the end of the Cold War. Clearly, the path to peace includes Ukraine becoming a neutral nation, like Austria during the Cold War, with considerable regional autonomy.
In the tradition of US exceptionalism, they argue that the US is a benign power that is simply defending European security. In fact, NATO's expansion to Russia's borders, US and EU aggressive policies in Ukraine, Washington's overwhelming superiority in so-called "conventional" weaponry, and US efforts to monopolize the militarization of space led to Moscow's seizure of Crimea and to Russia's increased and very dangerous reliance on its nuclear arsenal.
C. Wright Mills would have called this 'crackpot realism.'
'Rationality without Reason,' zoals Mills het eerder had samengevat, is de 'rationaliteit van malloten.' En inderdaad, het feit dat de sociaal-democraat Kerstens werkelijk gelooft dat 'Rusland oorlog wil,' en zelfs 'voert' illustreert de gekte onder westerse politici. Zonder enig bewijs, en dus zonder zich werkelijk verdiept te hebben in dit geopolitieke conflict, is John Kerstens ervan overtuigd dat Rusland het Westen bedreigt en niet andersom. Zijn gebrek aan logica is schrikbarend. Sinds de ineenstorting van de Sovjet Unie is de NAVO niet ontbonden, maar in ledenaantal bijna verdubbeld en verder oostwaarts opgerukt, richting Rusland. Bovendien is het defensiebudget van de VS sinds de val van de Muur verdubbeld, terwijl in 2013 de defensie-uitgaven van alleen al van NAVO-bondgenoten Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië tezamen ruim twee maal zo hoog waren als die van Rusland. http://en.wikipedia.org/wiki/Military_budget De VS besteedde vorig jaar volgens het onafhankelijke Stockholm International Peace Research Institute meer dan zeven keer zoveel geld aan het militaire apparaat dan Rusland, en toch meent Kamerlid John Kerstens van de Partij van de Arbeid bij zijn volle verstand dat 'Rusland oorlog wil' met de tot de tanden toe bewapende oorlogszuchtige NAVO. Nog afgezien hiervan gaat Rusland ondermeer gas leveren aan Europa, waarvan een deel in Nederland wordt opgeslagen. Waarom zou Moskou zijn Europese klanten op stang jagen door te dreigen met een invasie? De vraag is daarom: op grond waarvan is 'crackpot' Kerstens door de PVDA aangewezen om in de Commissie Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer zitting te nemen? Dit zal wel eeuwig onduidelijk blijven, maar dat die keuze volstrekt onverantwoordelijk is moet duidelijk zijn.
Oorspronkelijk afkomstig van de kappersvakbond is volksvertegenwoordiger John Kerstens evenwel niet de enige onnozele 'malloot.' Ook onder de polder-academici is de openlijk gedemonstreerde onwetendheid verdacht groot. Zo verklaarde Barbara Oomen, hoogleraar Sociologie van de Mensenrechten aan de faculteit Recht, Economie, Bestuur en Organisatie aan de Universiteit Utrecht, dat zij blijft zwijgen over de in haar ogen 'oorlogsmisdaden van Israel,' aangezien zij zich te weinig deskundig acht om het recentelijk vermoorden van bijna 500 Palestijnse kinderen door Israel in het openbaar te bekritiseren als… 'oorlogsmisdaden.' En omdat de intelligentsia in Nederland zwijgt, kan een 'crackpot' als PVDA-Kamerlid Kerstens onweersproken met stelligheid beweren dat 'Rusland oorlog… voert.' Het gevolg daarvan is weer dat de mogelijkheid van een alles vernietigende oorlog almaar dichterbij komt. Zowel Kerstens als Oomen zijn opgegroeid in een beeldcultuur, oorlog is voor hen geen realiteit. Voor hen is een film realistischer dan de realiteit. Wanneer ze geweld aan den lijve zouden ondervinden dan zou hun eerste indruk zijn in een film te zijn beland, of zoals Susan Sontag in Regarding the Pain of Others (2003) zo lucide opmerkte over de westerling:
a catastrophe that is experienced will often seem eerily like its representation.
Omgeven door veiligheid en comfort kunnen Kerstens en Oomen zich niet voorstellen wat een oorlog daadwerkelijk betekent. Zelfs de meest schokkende televisiebeelden of persfoto's zijn niet in staat de chaos en permanente angst en pijn over te brengen. Net zo min als een Nederlands parlementslid en een hoogleraar zich kunnen verplaatsen in de horror van een nazi-vernietigingskamp, zijn zij in staat hun leven in een synthetische virtuele wereld te ontstijgen. Ze zijn afgeschermd tegen de werkelijkheid, voor hen is de realiteit van de slachtoffers een niet doorleefde werkelijkheid. Het is iets waarover ze vrijblijvend kunnen babbelen en moeiteloos nonsens over kunnen verspreiden. Hoe moeten beiden beseffen dat bijvoorbeeld het 'Israelisch-Palestijns conflict' is 'invested with the meaning of larger struggles,' zoals Sontag het omschreef, en dat dit conflict model staat, exemplarisch is voor miljarden wereldbewoners die de dupe zijn van de westerse hegemonie en geacht worden zich daarbij neer te leggen. Zij vormen een leger van onzichtbaren, van mensen zonder stem die uit ervaring weten dat de westerse claims op beschaving, mensenrechten en democratie afkomstig zijn van doortrapte politici en academici die hieraan status en inkomen ontlenen.
Goya. 'Por Qué?'
'The iconography of suffering has a long pedigree,' schreef Sontag, maar die beeldtaal werkt niet meer in de huidige beeldcultuur en wel omdat de consument wordt overspoeld met beelden. Ook hier is sprake van inflatie. Het beeld is betekenisloos geworden, de massamens bezit onvoldoende verbeeldingskracht om zich in te leven in de positie van het slachtoffer. Men wendt zich af, zoekt afleiding, vergetelheid, een bepaalde verzadiging is opgetreden, een gelatenheid, voortgekomen uit de veronderstelling dat het toch niet gestopt kan worden, dat er hogere machten zijn die de dienst uitmaken. Dat de burgerbevolking, vrouwen en kinderen voorop, in Gaza en de Westbank 'een zeer hoge prijs' betalen voor het zionistisch fascisme is nu eenmaal een voldongen feit, want 'c'est la guerre,' zo mocht een Joods-Israelische hoogleraar in de NRC zelfgenoegzaam verklaren. En de bevolking van Afghanistan, Irak, Syrië, Libië, Oekraïne en alle anderen die een orgie van westers geweld over zich heen krijgen weten hoe waar dit is. Maar de Nederlandse politici en academici blijven hierover zwijgen. 'Por qué?' Door een mengeling van onverschilligheid en eigenbelang. De veronderstelling van de Amerikaans Mathew Brady, die als een van de eersten de slagvelden fotografeerde, dat 'the camera is the eye of history' is een grote misvatting gebleken. Alles went, ook horror. Dat de neoliberale macht de bevolking op grote schaal bedriegt, dat het Westen opnieuw het zinloze fascistische geweld heeft omarmd, blijft onbesproken. Net als de generatie van Oomen en Kerstens alle sociale verworvenheden, waarvoor hun voorouders hebben gevochten, zonder slag of stoot inleveren, zo leveren ze moeiteloos de normen en waarden in die hun leven tot nu toe zo gerieflijk hebben gemaakt. Het intellectuele niveau van de polder politici en academici is bedroevend laag. Het is het onvermijdelijke gevolg van het gecorrumpeerde poldermodel met zijn nepotisme en vriendjespolitiek. Meer later.
4 opmerkingen:
'Freedom of speech isn't something somebody else gives you. That's something you give to yourself.'
Dit schrijft Kurt Vonnegut, die zich in Dresden als krijgsgevange bevond toen het platgebombardeerd werd in WOII.
Prof. Dr Barbara Oomen voorziet zichzelf van een etiket als 'onnozelheid' om zichzelf vrij te pleiten wanneer ze, binnen haar omgeving ergens wel verstand van meent te kunnen hebben en daarbuiten niet. ja dan moet het wel of kan het bijna niet anders dan dat hiervoor een practische grondslag is. Het 'met afschuw en ontzetting volgen van bericht-gevende kranten' volstaat. Het staat los van haar professionele opdracht. Cognitieve dissonantie ten voeten uit.
Wanneer dus deze Prof. Dr. onlangs zelf een boek heeft geschreven met als titel 'R i g h t s F o r O t h e r s'..(an empirical study of what happens when international human rights are applied domestically in the Netherlands). Is het een beetje on-practisch geworden je in het openbaar uit te laten over mensenrechten schendingen buiten Nederland, of om je invloed aan te wenden natuurlijk.
(Lekker goedkoop boek trouwens!)
Maar goed, Stan zij schrijft dus dure boeken en jij niet. Jij blogt, zij niet. Knap hoe je er vaak in slaagt de gespletenheid van 'de intellectuele voorhoede'verkerend in hoge posities weet bloot te leggen door het simpelweg stellen van eenvoudige vragen.
Hier zal ze ook wel niets van vinden:, of althans in haar eigen omgeving wel eventueel: Drone firms bought influence at NATO summit
The proportion of Gaza's children who were killed should shock conscience of weapons-suppliers'
Beetje triest, meneer Van Houcke, om een inderdaad ironische reactie na een barrage van emails zo uit z'n verband te rukken en daar een aantal uit de lucht gegrepen (dis-)kwalificaties aan toe te voegen.
ironische reactie? barrage van emails? uit zijn verband rukken? uit de lucht gegrepen? ik vrees dat u toch iets concreter moet worden. wat heeft ironie te maken met een barrage van emails? heeft u niet bedoelt wat u bedoeld heeft of bent u door de dubbele bodem van de ironie gezakt?
Een reactie posten