Barbara Oomen en de Mensenrechten 5

Professor Barbara Oomen: 'Nederland heeft weinig aandacht voor mensenrechten.'

4 maart 2000 wees Denis Halliday, de voormalige VN-coördinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop dat de mensenrechten in Irak op grote schaal werden geschonden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian: 

Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.

Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS- televisieprogramma 60 Minutes. Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster Lesley Stahl voegde eraan toe: 

Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' 

Albright antwoordde: 

Wij denken dat het de prijs waard is. 

Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 

Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.

Met andere woorden: Albright rechtvaardigde expliciet het vermoorden van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar, een schending van de mensenrechten op een zo'n grote schaal dat de terreurbeweging ISIS dit nooit zal kunnen evenaren, laat staan overtreffen. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright vanwege bewezen geschiktheid bevorderd tot minister van Buitenlandse Zaken. Vier jaar later confronteerde de gerenommeerde Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.'

Assistant Secretary-General van de Verenigde Naties Denis Halliday was niet de enige die opstapte. Zijn opvolger, de Duitser Hans von Sponeck, deed hetzelfde:

De Duitse graaf Hans von Sponeck was van 1998 tot 2000 Humanitair Coördinator van de Verenigde Naties voor Irak. Hij was de opvolger van de Ier Denis Halliday, die ontslag nam uit protest tegen de gevolgen van de sancties op de Iraakse bevolking. Hij bestempelde die als "genocide".In 2000 nam von Sponeck op zijn beurt ontslag uit onvrede met de sancties en de tekortkomingen van het olie-voor-voedsel-programma.

After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program.[1] Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.

He was equally critical of the 'smart sanctions' policy a couple years later: 'What is proposed at this point in fact amounts to a tightening of the rope around the neck of the average Iraqi citizen. The so-called "new" sanction policy maintains the old bridgeheads of the current sanction regime: the oil escrow account remains with the UN, market-based foreign investment in Iraq will not be allowed and an oil-for-food program stays in the hands of the UN.'

In June 2005 he served as an expert on the World Tribunal on Iraq, convened in the spirit of the Russell Tribunal.

Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_von_Sponeck

Degene die niet vertrok was de Nederlandse voorzitter van het Sanctie Comité voor Irak, Peter van Walsum, die volgens eigen zeggen 'vreselijk veel zin in deze baan [had]' en die volgens de NRC gerekend wordt 'tot het beste dat Nederland in huis heeft' en 'zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].'

Dat mag dan wel de kwalificatie zijn van de polderpers, maar een onafhankelijke waarnemer krijgt een geheel andere indruk. In antwoord op de vraag van John Pilger

what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?

verklaarde Van Walsum: It's a very complex issue Mr Pilger.

En:

Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

Van Walsum: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990.
http://books.google.nl/books?id=MqrOh_kOVqgC&pg=PA92&lpg=PA92&dq=pilger+what+is+the+difference+in+principle+between+human+rights+violations+committed+by+the+regime+and+those+caused+by+your+committee?&source=bl&ots=cIlhDGV6QZ&sig=y2Si1hdJBH3CPoeVFuxXNSjDz-U&hl=nl&sa=X&ei=YlwNVIXLEs7APOahgPgI&ved=0CCgQ6AEwAQ#v=onepage&q=pilger%20what%20is%20the%20difference%20in%20principle%20between%20human%20rights%20violations%20committed%20by%20the%20regime%20and%20those%20caused%20by%20your%20committee%3F&f=false

Het vermoorden van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar was volgens Peter van Walsum geen 'argument dat mij overtuigt' om onmiddellijk te stoppen met deze oorlogsmisdaden. Immers, 'het is een zeer complex vraagstuk, meneer Pilger.' Daarentegen vroeg Hans von Sponeck zich na zijn vertrek in 2000 publiekelijk af: ‘For how long should the civilian population, which is totally innocent on all this, be exposed to such punishment for something they have never done?’ Inmiddels  weten wij het antwoord, de sancties duurden voort tot de NAVO, onder aanvoering van Washington, opnieuw het internationaal recht op mega-schaal schond door Irak binnen te vallen om zo een agressie-oorlog te beginnen. Daarbij dient de lezer het volgende te weten:

The International Military Tribunal at Nuremberg, which followed World War II, called the waging of aggressive war 'essentially an evil thing...to initiate a war of aggression...is not only an international crime; it is the supreme international crime, differing only from other war crimes in that it contains within itself the accumulated evil of the whole.' Article 39 of the United Nations Charter provides that the UN Security Council shall determine the existence of any act of aggression and 'shall make recommendations, or decide what measures shall be taken in accordance with Articles 41 and 42, to maintain or restore international peace and security.' 

http://en.wikipedia.org/wiki/War_of_aggression 

Het spreekt voor zich dat de VN-secretaris generaal weliswaar constateerde dat hier sprake was van een illegale inval, en dus een schending van het internationaal recht, maar dit leidde niet tot sancties tegen de daders. Zo werkt de macht nu eenmaal, degene die het meeste geweld kan genereren staat boven de wet, want geen enkele opportunistische politicus durft het gangsterdom tot de orde te roepen. Naarmate de geloofwaardigheid van de democratische politicus zienderogen afneemt, wordt de kritiek van de intelligentsia op de westerse mensenrechtenschendingen almaar belangrijker. Maar in tegenstelling tot het buitenland zwijgen de Nederlandse intellectuelen die in dit kleine land hun positie uitsluitend te danken hebben aan het establishment. In Discourse on Colonialism (1955) schreef de zwarte Franse dichter Aimé Césaire met betrekking tot de blanke christelijke elite dat onder haar

bourgeois swinishness is the rule. We’ve been on its trail for a century. We listen for it, we take it by surprise, we sniff it, we follow it, lose it, find it again, shadow it, and every day it is more nauseatingly exposed. Oh! The racism of these gentlemen does not bother me. I do not become indignant over it. I merely examine it. I note it, and that is all. I am almost grateful to it for expressing itself openly and appearing in broad daylight, as s sign. A sign that the intrepid class which once stormed the Bastilles is now hamstrung. A sign that it feels itself to be mortal. A sign that it feels itself to be a corpse.

Zo ervaart De Ander het, die door de blanke cultuur als onderklasse wordt gezien en als zodanig ook wordt behandeld. Net als de eigen blanke onderklasse in het Westen beseft de gekleurde intelligentsia uit de Derde Wereld, door ervaring wijs geworden, dat de blanke ‘bourgeois zwijnerij’ altijd al de norm is geweest. Of de repressie een schijn van rechtvaardiging gegeven wordt door de christelijke- dan wel de verlichtingsideologie maakt geen wezenlijk verschil uit voor de slachtoffers ervan. Weet de blanke ‘elite’ niet beter? Jawel, maar zoals Césaire een decennium na Auschwitz en Hiroshima  vaststelde:

One cannot say that the petty bourgeois has never read anything. On the contrary, he read everything, devoured everything. Only, his brain functions after the fashion of certain elementary types of digestive systems. It filters. And the filter lets through only what can nourish the thick skin of the bourgeois’s clear conscious.

Hoewel de ‘politiek-literaire elite’ met haar 'zuivere geweten' er zich niet of nauwelijks van bewust is, wordt De Gekleurde Ander voortdurend geconfronteerd met het onderhuids racisme van een aanzienlijk deel van de polder intelligentsia (ik beperk me even tot hen) en hun publiek. Aimé Césaire:

From the historians and novelists of civilization (it’s the same thing) – not from this one or that one, but from all of them, or almost all – their false objectivity, their chauvinism, their sly racism, their depraved passion for refusing to acknowledge any merit in the non-white races, especially the black-skinned races, their obsession with monopolizing all glory for their own race.

De blanke ‘elite,’ door coöptatie gevrijwaard van dissidente elementen, heeft zich nooit kunnen verplaatsen in de positie van Aimé Césaire, en wil dit ook niet! Meer dan een halve eeuw geleden merkte Césaire terecht op:

The Indians massacred, the Moslem world drained of itself, the Chinese world defiled and perverted for a good century; the Negro world disqualified; mighty voices stilled forever; homes scattered to the wind; all this wreckage, all this waste, humanity reduced to a monologue, and you think all that does not have its price? The truth is that this policy cannot but bring about the ruin of Europe itself, and that Europe, if it is not careful, will perish from the void it has created around itself. 

Precies dagene zien we zich nu voltrekken; de polder-intellectuelen verzuipen in hun eigen leegte, hun gebrek aan werkelijk doorleefde normen en waarden leidt ertoe dat ze sprakeloos zijn geworden. Ze zouden niet weten wat ze moeten zeggen zonder hun positie, hun status en inkomen in gevaar te brengen. En dus zijn ze muisstil en verontschuldigen ze zich met een vaag excuus als dat

de redenen om mij niet publiekelijk (wel in mijn omgeving) uit te spreken tegen de oorlogsmisdaden van Israël zijn praktisch van aard. Ik volg de misdaden, met afschuw en ontzetting, als krantenlezer, en niet als expert (for what it’s worth). Er zijn – zo denk ik – veel mensen die veel meer weten van, en beter geëigend zijn om de publieke opinie op dit gebied te voeden dan ik. 

Wel 'afschuw en ontzetting' over de 'oorlogsmisdaden van Israel,' maar dan alleen in de privésfeer, terwijl zij toch zelf als deskundige in 2011 zich verzette tegen het feit dat

Nederland weinig aandacht [heeft] voor mensenrechten

Dat haar pleidooi voor de naleving van de mensenrechten een loos gebaar was werd onder andere duidelijk toen Barbara Oomen in datzelfde 2011 als 'moderator' optrad tijdens een 'paneldiscussie' georganiseerd door The Hague Institute for Global Justice waaraan de eerder genoemde Madeleine Albright deelnam. In plaats van de haar te confronteren met de voor de hand liggende vraag hoe vanuit het oogpunt van de mensenrechten een Amerikaanse voormalige minister van Buitenlandse Zaken de dood van een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar kon rechtvaardigen, merkte professor Oomen op 'wat een eer' het was om Albright en de andere twee panelleden 'hier te hebben,' aangezien  ook Albright 'lived justice, worked on justice in many different ways in your career.' Als hoogleraar Sociologie van de Mensenrechten vroeg Oomen mevrouw Albright om allereerst 'één specifiek voorbeeld te geven waarbij naar haar oordeel het recht had gezegevierd.' Haar antwoord was het voor het Joegoslavië-Tribunaal brengen van Milošević. De grove en grootschalige Amerikaanse schendingen van de mensenrechten, het oorlogsrecht, de Geneefse Conventies, de misdaden tegen de menselijkheid etc. waartoe Washington nog steeds opdracht geeft, waren een te verwaarlozen detail geworden. Onder andere een half miljoen Iraakse kinderen onder de vijf jaar werden onzichtbaar gemaakt, de geschiedenis was herschreven, de slachtoffertjes bestonden niet meer, sterker nog: ze hadden nooit bestaan in de belevingswereld van mevrouw Madeleine Albright en Barbara Oomen, beiden moeder, beiden universitair geschoolde vrouwen, beiden brandend van ambitie, beiden bereid om van hun leven een leugen te maken, beiden angstvallig zwijgend over de westerse genocidale politiek in Irak. Waren daarentegen een half miljoen christelijke of joodse kinderen vermoord dan hadden de dames nooit gezwegen, en dit feit spreekt boekdelen. Later meer, dan over het zwijgen met betrekking tot het massaal gebruik door het Westen van verarmd-uranium wapens. 
https://www.youtube.com/watch?v=VIm-qrKae1k 
https://www.youtube.com/watch?v=R0WDCYcUJ4o

In Iraq the US has used chemical weapons, uranium weapons and other weapons that have long-term harmful effects on public health. The children of Fallujah are symbols for all the suffering children
http://www.brussellstribunal.org/article_view.asp?id=1142#.VA1Zw0thqzY