Syrie 295

Saoedi Arabië op een keerpunt? by willyvandamme Volgens een bericht op de website al Manar van de Libanese groep Hezbollah is het beleid van Saoedi Arabië in de kwestie Syrië ontnomen van prins Bandar bin Sultan al Saoed en in handen gegeven van een triumviraat bestaande uit Abdoelaziz Khoja, Abdoelaziz Bin Abdullah Al Saoed en Moekren Bin Abdoellah Al Saoed. De Moekhabarat Abdoelaziz Khoja is een gewezen diplomaat en ex-ambassadeur in onder meer de Sovjetunie en Libanon, een sleutelpositie voor het vorstendom. Hij is nu minister van Cultuur – de man is ook een dichter – en vooral minister van Informatie. Abdoelaziz Bin Abdullah Al Saoed is adjunct minister van Buitenlandse Zaken en de derde zoon van koning Abdoellah. Moekren Bin Abdoellah Al Saoed is een ander lid van de almachtige Saoedische koninklijke familie en op dit ogenblik de tweede vicepremier. Een positie die in het verleden steeds werd gegeven aan toekomstige koningen. Van 2005 tot juli 2012 was hij ook directeur-generaal van de Riasat al Istikhbarat al- Amah – ook Moekhabarat genoemd – de voornaamste Saoedische veiligheidsdienst die in essentie alleen in het buitenland actief is. Deze staat officieel nog onder leiding van prins Bandar bin Sultan al Saoed, de vervanger op die post van prins Moekren. Nog steeds volgens dat bericht zouden verklaringen hierover gedaan zijn tijdens een bijeenkomst dit weekend in Istanbul met de zogenaamde Nationale Raad van Syrische Revolutionaire en Oppositiekrachten, de verzameling Quislings die recent na maandenlange ruzies besloot om toch deel te nemen aan de vredesconferentie rond Syrië, genaamd Genève 2 die deze week start in de Zwitserse stad Montreux. Robert Ford, de officiële Amerikaanse ambassadeur voor Syrië en de grote strateeg achter de vernieling van het land. In 2010 benoemde Barack Obama hem tot Ambassadeur voor Syrië duidelijk ter voorbereiding van de al begin 2007 geplande oorlog. Het werd nog maar eens een flop met mogelijks meer dan 100.000 doden. Ruzie met Robert Ford Volgens een anonieme door al Manar geciteerde bron zou Robert Ford, officieel de Amerikaanse ambassadeur voor Syrië, aan de tegenspartelende aanwezigen daar gezegd hebben dat ze binnenkort een officieel bericht over de wijziging van het Saoedische beleid tegenover Syrië en Libanon mogen verwachten. Bandar zelf zou volgens dit bericht oververmoeid uitrusten in de VS. Daarbij werd aan de aanwezigen ook duidelijk gemaakt dat wie niet aan die conferentie deelneemt op de zwarte lijst van de VS komt. Desondanks gingen maar 58 van de 119 leden van die verzetsraad akkoord met dit voorstel, 44 bleven gewoon weg van die bijeenkomst, 14 stemden neen, 2 onthielden zich en 1 stemde blanco. Een fiasco voor de VS dus. Bandar was de man die in de zomer van vorig jaar naar de Russische president Vladimir Poetin trok en hem ettelijke miljarden beloofde in ruil voor het hoofd van Assad. En kreeg hij dat niet dan zouden er dan aanslagen komen van salafistische terreurbendes rond de Olympische Winterspelen in Sochi. Poetin wees hem echter de deur. Zowel Bandar en daarna Poetin lieten de inhoud van die geheime gesprekken uitlekken. Het moet er die dag tussen beiden dan ook erg tumultueus aan toe zijn gegaan. Zelden werd de inhoud van internationale diplomatieke gesprekken zo open en bloot op de straat gesmeten. Een diplomaat als Robert Ford zal er niet mee hebben kunnen lachen. Robert Ford is de man achter de oorlog tegen Syrië die hij in samenspraak met prins Bandar bepaalde. Robert Ford lijkt nu echter van Barack Obama de opdracht te hebben gekregen om die voor de VS op een reusachtige flop uitdraaiende oorlog op te kuisen. Tot woede van Bandar die zo te zien desnoods tot de laatste Arabier en jihadist wil verder vechten. Prins Bandar bin Sultan al Saoed lijkt in Saoedi Arabië op een zijspoor te zijn gezet en volgens geruchten nu ‘uit te rusten’ in de VS. Hij kent er de weg en was er van 1983 tot 2005 ambassadeur. Zijn vrouw financierde mee de aanvallers op de torens van het WTC in New York van 11 september 2001. Eventjes dreigde de Amerikaanse veroveringspoging van Syrië uit de draaien op een derde wereldoorlog. Zeker toen de Russen hun vloot voor de Syrische kust verzamelden en de VS Syrië wou bombarderen. Een gevolg van de vermoedelijke false flag met die gifgasaanval van 21 augustus. Obama heeft dat vermeden en stevent nu af op een akkoord met Assad, Iran en Hezbollah. Libanon Typerend is de evolutie in Libanon waar er al ettelijke maanden geen regering meer is en er zowel een ontslagnemende premier als een kandidaat premier is. Daar staat de door Saoedi Arabië gecontroleerde Maart 14 Beweging tegen die van Maart 8, geleid door Hezbollah. Deze houden elkaar in het Libanese parlement ongeveer in evenwicht. Bovendien dient elke regeringsvorming het akkoord te hebben van ‘s lands vier voornaamste religieuze bewegingen, de soennieten, de christelijke maronieten, de sjiieten en ook de druzen. Al die tijd weigerde de clan van gewezen premier Saad Hariri, de baas van de Maart 14 Beweging, in zee te gaan met Hezbollah bij de vorming van een nieuwe regering.   Daar is nu sinds een goede week plots verandering ingekomen en de soennieten van de clan Hariri, de sjiieten en de druzen van de clan Jumblatt lijken nu op weg naar een akkoord voor een regeringsvorming. En die koerswijziging van Saad Hariri kwam er duidelijk op bevel van Saoedi Arabië die vrij publiek hiervoor het licht op groen zette. Blijkbaar na druk van de VS. Alleen de Libanese Krachten van Samir Geagea en de clan van de familie Gemayel met de Kataeb partij spartelen voorlopig nog een beetje tegen. Zij vormen een deel van de maronitische beweging. Het waren die groepen die tekenden voor de in samenspraak met Israël georganiseerde slachtpartij in de Palestijnse vluchtelingenkampen van Sabra en Shatila. Goed voor een dodenaantal dat tussen de 762 en 3.500 lag. Ook stemde Saoedi Arabië in met het uitoefenen van druk op die Syrische Nationale Raad. De leider ervan is Ahmad Jarba die familie is van het huis van al Saoed, het Saoedische vorstendom dus. En Jarba stemde ermee in om naar Montreux te gaan om er met Bashar al Assad te gaan onderhandelen. En zonder steun van zijn Saoedische financiers zou hij dat uiteraard nooit doen. Robert Ford en Bandar Bin Sultan dachten medio 2012 dat ze bijna het hoofd van president Bashar al Assad hadden. Ook journalist Jorn De Cock opperde dat toen met een even grote zekerheid op de VRT in Terzake. Het werd noppes.  Geheime diensten Feiten los van het verhaal van al Manar lijken dus de beweringen van de website van Hezbollah te bevestigen. Het is natuurlijk nog afwachten wat Montreux gaat opleveren. Vermoedelijk weinig behalve het verder versplinteren en zo verzwakken van de gewapende opstand tegen Assad. Mogelijks zullen de leveringen van wapens en materiaal aan die groepen sterk afnemen. Ook zal men in de klassieke media nog negatiever gaan berichten over deze ‘vrijheidsstrijders’ en zullen ook Amnesty International en Human Rights Watch zich steeds meer tegen hen keren. Het taalgebruik van de Syrische regering zal door hen steeds vaker worden overgenomen. Het is hierbij typerend dat men de voorbije week zowel in Damascus als in de VS en enkele Europese hoofdsteden liet uitlekken dat er de voorbije maanden tot dan geheim gehouden contacten geweest zijn van de Syrische veiligheidsdiensten met die van onder meer Spanje, het Verenigd Koninkrijk, Duitsland, Italië en Frankrijk. Vooral de aanwezigheid van Frankrijk in dit lijstje is opvallend. Publiek haantje de voorste spelen bij het samen met Saoedi Arabië en die jihadisten kapot slaan van het Midden-Oosten en dan gaan praten met Assad. Weet men in Parijs nog wel wat men wil? Het verhaal zal bij die jihadisten zeker in het verkeerde keelgat geschoten zijn. Hen eerst bewapenen en daarna verraden! Typerend is ook de hier erg hypocriete houding van Londen die naar verluidt een gepensioneerde topman van de buitenlandse geheime dienst MI6 stuurde. Waardoor men officieel kon zeggen dat er tussen de Syrische en Britse spionagediensten geen contacten geweest zijn. De oorlog zal nog lang duren en de wederopbouw – ook en vooral mentaal – zal nog langer vergen. Maar dat de VS hier nog maar eens een fikse nederlaag heeft geleden hoeft men niet meer te betwijfelen. Het aantal politiek-militaire nederlagen van de VS sinds 1945, zoals recent nog in Egypte, Tunesië en Oekraïne, wordt steeds langer. Willy Van Damme