Geert Mak en de Kroning van 2013 (29)

In het tweede deel van Democracy in America stelde de Franse graaf Alexis de Tocqueville in 1840:

A nation which asks nothing of its governement but the maintenance of order is already a slave at heart, -- the slave of its own well-being, awaiting the hand that will bind it. By such a nation, the despotism of faction is not less to be dreaded than the despotism of an individual. When the bulk of the community are engrossed by private concerns, the smallest parties need not despair of getting the upper hand in public affairs. At such times, it is not rare to see upon the great stage of the world, as we see at our theaters, a multitude represented by a few players, who alone speak in the name of an absent or inattentive crowd: they alone are in action, whilst all others are stationary; they regulate everything by their own caprice; they change the laws, and tyrannize at will over the manners of the country; and then men wonder to see how small a number of weak and worthless hands a great people may fall.

Een treffendere beschrijving van de huidige VS is moeilijk denkbaar. De Canadese auteur Stefan Verstappen schreef in Defense Against The Psychopath. A Brief Introduction to Human Predators (2011) dat

in a street gang, sociopaths make the nest leaders and therefore most gangs have a sociopath at its head… he gang becomes a psychopathic entity… By joining the gang, the new recruit must also adopt the group’s twisted value system and behave accordingly thus becoming a secondary psychopath.

Conversely, at the other end of the scale we can see the same principle at work in corporations. The money and power of a corporation attracts the cerebral and narcissistic psychopaths. In a corporate environment they have many advantages over their non-psychopathic competitors for promotion. Not surprisingly most corporations end up being run by psychopaths. As with a criminal gang, a corporation’s culture adopts the twisted values of its leaders. Those who would seek employment must likewise adopt or at least appear to adopt the corporation’s essentially psychopathic mindset.

What is important to understand is that a mob has no conscience. Individual members may or may not have a conscience but when they are part of a mob, they will have none. Most organizations form street gangs to corporations are mobs. It would be a mistake to place your trust in them since they can turn predatory in a moment and deprive you of time, money, sanity and livelihood.

Verstappen omschrijft ‘the professional psychopath’ als ‘malevolent, narcissistic, and remorseless,’ en voegt eraan toe dat ‘they can be found in any profession but usually governments, corporations, and religions will be thick with them.’

Twee feiten:

1. A report released early this year by the organization Oxfam International revealed that the combined income of the richest 100 people in the world is enough to end global poverty four times over…

2. the richest 300 people on earth have as much wealth as the poorest 3 billion.

Dit is geen toeval, maar het product van ons neoliberale systeem dat bewust in stand wordt gehouden door de economische machthebbers en de politici die hen naast miljardensubsidies ook nog eens vrij spel geven, immers ‘those in power write the rules.’  Het gevolg is dat ‘the gap between rich and poor has exploded by some 60% in the last 20 years.’

Het moet toch abnormal zijn voor ieder fatsoenlijk mens dat de afgelopen halve eeuw de rijke landen 45 keer rijker zijn geworden dan de arme landen, en dat

according to UNICEF, nearly half the world's population lives on less than $2.50 a day. One billion children live in poverty, and 22,000 of them die each day because of it. More than one billion people lack access to adequate drinking water, and 400 million of those are children. Almost a billion people go hungry every day,

terwijl

the incomes of 100 people out of the seven billion on the planet could fix that, and then fix it again, and then fix it again, and then fix it again.

http://www.truth-out.org/opinion/item/16593-the-end-of-the-beginning-of-the-end

Het moet toch duidelijk zijn voor ieder fatsoenlijk mens dat

injustice needs no education. You feel it. Even the cat who is cornered will jump,

zoals een oude Bedoeiene vrouw eens verklaarde.

Have we drugged ourselves so completely with the trappings of modern life that we can no longer feel injustice? Have we come to tolerate it?

aldus de Amerikaanse klinisch psychologe en auteur Anne Wilson Schaef schreef in Native Wisdom For White Minds. Daily Reflections Inspired by the Native Peoples of the World. (1995)

Het moet toch mogelijk zijn voor ieder fatsoenlijk mens om te beseffen dat het onverzadigbare egoisme van de rijken een ziekelijk verschijnsel is dat niet bewonderd moet worden, maar bestreden dient te worden omdat het ondermeer 20.000 kinderen per dag aan de hongerdood opoffert.

Het kan voor ieder fatsoenlijk mens toch niet anders dan beschamend zijn dat een bestseller-auteur als Geert Mak met zijn ‘geheime liefde’ voor de VS durft te beweren dat het land als ‘vitale democratie’ de ‘ordebewaker en politieagent’ van de wereld is en dat Washington met ‘soft power’ de ‘agenda van de wereldpolitiek’ bepaalt. Hoe kan zo iemand in een democratische rechtstaat worden bewonderd als een rechtschapen ‘deskundige’? Hoe is het te verklaren dat na al het Amerikaanse geweld tegen bijvoorbeeld de Filipijnen en Latijns-Amerika niemand protesteert tegen Mak’s voorstelling van zaken dat het ‘Amerikaanse presidenten’ waren die ‘een begin van orde brachten in de mondiale politiek en economie’? Waarom kan deze jurist die zich als ‘con man’  gedraagt in de commerciele massamedia telkens weer onweersproken zijn propaganda bedrijven? Waarom wordt Mak’s provincialisme en eurocentrisme zo gemakkelijk geaccepteerd wanneer hij bijvoorbeeld beweert dat ‘Europa als economische eenheid ook een eind op weg [is],’ terwijl de kloof tussen arm en rijk almaar is toegenomen? Waarom telt bijna de helft van de wereldbevolking die van minder dan tweeënhalf dollar per persoon per dag moet zien te overleven, niet mee in dit wereldbeeld? Kent de postmoderne mens dan geen waardigheid, geen zelfrespect? Hoeveel leugens is de mens bereid te slikken en tegen welke prijs? Hoe ziek is onze samenleving? Welke vrijheid bezit het individu dat zijn hele leven lang is blootgesteld aan uitgekiende reclame en propaganda? Stefan Verstappen stelt dat

all societies promote simplistic and idealistic morality through schools and churches that teach such platitudes as, all men are created equazl, everyone has some good in them, everyone is special, and so forth. Such ideals more often serve as a cover behind which the true machinations of society can operate without ecoking suspicion of the mob.

Is dit de reden waarom in onze zieke cultuur van winner takes all de meerderheid alle nonsens blijft slikken? Het is waar: ‘In a psychopathic culture, everyone must adopt a ruthless attitude as a survival strategy,’ maar hoeveel slachtoffers moet dit systeem maken voordat mensen in verzet komen tegen de pathologische macht?

http://www.youtube.com/watch?v=MgGyvxqYSbE

Nadat in mei van 2013 een Nederlandse vader zijn twee kinderen had vermoord beweerde de Volkskrant-redacteur en historicus Peter Giesen op de voorpagina van zijn krant:

Meer dan ooit lijken mensen massaal mee te leven met de slachtoffers en nabestaanden van schokkende gebeurtenissen…. Critici doen doen soms een beetje schamper over de vluchtige kanten van dit medeleven, maar er zit toch een belangrijke morele kant aan. Vroeger werden verhalen over goed en kwaad in de kerk verteld, nu in de media.

Eerder schreef dezelfde Peter Giesen:

'Natuurlijk vertekenen de media... De media zijn gericht op extremen, niet op het saaie en alledaagse midden. Daarmee onderscheiden zij zich overigens niet van de gewone conversatie. Op verjaardagsfeestjes spreken mensen ook eerder over een neef die gaat scheiden dan over het huwelijk van oom en tante dat al tientallen jaren voortreffelijk marcheert.' 

Hij bewees zijn eigen stelling door naderhand te beweren dat

Veel mensen geloven dat de islam inherent gewelddadiger is dan het christendom.

Het is een treffende illustratie van het feit dat de commerciele massamedia niet in staat zijn om de morele taak van het geloof over te nemen en wel omdat de media commerciele instituten zijn die allereerst winst moeten maken en de adverteerders ,die meer dan de helft van de inkomsten van de krant genereren, tevreden te houden. Zonder enige wetenschappelijke onderbouwing aan te dragen, stelt de academisch geschoolde journalist Giesen dat ‘veel mensen geloven’ etc. Tegelijk weet hij dat ‘de media [natuurlijk] vertekenen.’ En dat verklaart tevens waarom ‘veel mensen geloven,’ want dat ‘geloof’ hebben ze aangereikt gekregen van de media, die, jawel, uit commerciele overwegingen ‘vertekenen.’ Hoe zou de massa anders deze mening hebben gekregen? Door het lezen van boeken? Door zich werkelijk te verdiepen in het onderwerp? Nee dus. Welnu, laten we de mening van Giesen onderzoeken dat ‘meer dan ooit mensen massaal [lijken] mee te leven met de slachtoffers en nabestaanden van schokkende gebeurtenissen.’ Klopt dit? Nee. Het klopt alleen als we ons beperken tot Nederland. En dan alleen wanneer het een autochtone Nederlander is, dat wil zeggen: blank en niet islamitisch, geen allochtoon dus. En wat de rest van de mensheid betreft, die valt helemaal buiten het empathische vermogen van de doorsnee poldermens. Het ‘medeleven’ beperkt zich tot eigen volk eerst. Vandaar dat de bestseller-auteur Geert Mak zonder enig protest kan beweren dat de VS na ‘45 ‘decennialang ordebewaker en politieagent’ is geweest terwijl alleen al 3,4 miljoen Zuidoost Aziaten tijdens de Vietnam oorlog om het leven kwamen, en overal op aarde de CIA ‘een spoor van vernieling’ achterliet, zoals de gelauwerde New York Times-correspondent Tim Weiner schreef, van Iran tot Chili, van Guatemala tot Kongo. Het leven van de gekleurde medemens telt in dit blanke, christelijke wereldbeeld niet mee. De slachtoffers met een andere huidskleur zijn slechts ‘collateral damage’ in het 'beschavingsoffensief' van het democratische Westen. Een te verwaarlozen detail dus. 

Het is juist het gebrek aan empathie die kenmerkend zijn voor Mak, zijn publiek en de commerciele massamedia. Vandaar dat een televisiepresentator als Twan Huys de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Madeleine Albright, niet durfde te vragen waarom voor haar de dood van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar ‘de prijs waard’ was geweest. In een enkel geval is het gebrek toe te schrijven aan het niet geinformeerd zijn. Zo liet de NOS-verslaggever Wouter Kurpershoek tijdens de illegale Amerikaanse en Britse inval in Irak in 2003 publiekelijk weten stom verbaasd te zijn dat de Britse troepen niet met gejuich en open armen in Basra werden ontvangen. Toen ik hem emailde dat de sjiietische bevolking tien jaar lang had geleden onder de Amerikaanse en Britse bombardementen en dat hun kinderen massaal waren gestorven door de vernietiging van de Irakese infrastructuur en de al een decennium durende door het Westen afgedwongen boycot, mailde hij me terug dat ik hem nu wel een domme journalist zou vinden. Maar het was niet zozeer domheid, als wel ongeinformeerdheid als gevolg van een gebrek aan belangstelling, omdat de meeste Nederlandse journalisten ervan uitgaan dat Nederland het centrum van de wereld is. Dit feit maakt Mak een bestseller-auteur, zijn oppervlakkige publicaties zijn op maat gesneden verhalen die gerust stellen, die in slaap wiegen in plaats van het publiek wakker schudden. En het allerergste is dat hij met onze geschiedenis aan de haal gaat. Dat is de voornaamste reden dat ik nu terug schrijf, overigens zonder dat Geert Mak hierop regeert, want dat is eveneens een typisch Nederlands karaktertrekje, zodra de leugen aan de kaak wordt gesteld, zwijgt de ‘con man.’ Alleen op die manier kan de status quo worden gehandhaafd, en daar draait het allemaal om.  

Kortom, we hebben hier te maken met de betrokkenheid en empathie van de kleinburger die vanuit de pastorale rust van zijn landelijk gelegen huis ineens tot de ontdekking komt dat zijn vertrouwde wereld ingrijpend is veranderd door het 

'grootkapitaal' waarin 'Ik nooit zo in geloofd [heb], maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!' Een werkelijkheid beheerst door onverzadigbare psychopaten die hij In Europa eerst nog ophemelde omdat zij via hun publicaties de Russen leerden

om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven.

Immers, zo liet Mak onweersproken vertellen:

Cosmopolitan toont de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de genoegens van de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen. 

Maar sinds kort beseft ook Mak dat de kapitalistische verlossingsleer een keerzijde kent en schrijft hij  nu met evenveel stelligheid:

Waar drie decennia geleden horen en zien je verging als je door het land liep, waar je nog maar een jaar of zeven geleden om half vijf wakker werd van de vogelherrie, daar hoor je nu nog slechts een enkele grutto of kieviet en, heel zelden, een leeuwerik.  De schokkende statistieken en voorspellingen van de vogeltellers zijn anno 2013 realiteit geworden.

Een soortgelijk proces speelt zich af als het gaat om het uiterlijk van het Friese landschap. Ook dat proces voltrekt zich grotendeels in stilte, ook dat proces wordt, zo valt te vrezen, pas door het grote publiek opgemerkt als het te laat is. Ik doel hiermee op de Brabantisering van Friesland, en met name het vlakke karakteristieke Friese weidelandschap, de zogenaamde Greidhoek. 

http://www.geertmak.nl/nl/Stad/Essays%20en%20lezingen/Silent%20spring/

Het is juist 'het grote publiek,' dat pas iets opmerkt 'als het te laat is,' voor wie Mak schrijft, maar die kennelijk door hem al die tijd in onwetendheid is gehouden omdat het belichten van de keerzijde van 'de genoegens van de postmoderne samenleving' voor hem tot nu toe niets anders was dan 'doemdenken' dat tegelijkertijd de 'hoop' en het 'optimisme,' die hij wil uitstralen, dwarsboomde. En zo vertelt Mak de ene dag dit en de volgende dag het tegenovergestelde. Terwijl de conclusie van zijn In Europa nog was dat het Avondland 'als economische eenheid ook een eind op weg [is]' blijkt nu ineens dat Mak niet meer zoals 'een jaar of zeven geleden om half vijf wakker werd van de vogelherrie,' en dat het 'grootkapitaal' een verpletterende stempel op de pastorale rust rond zijn huis heeft gedrukt.  Maar niemand in de polder confronteert Mak met zijn eigen hypocrisie, zijn provincialisme, eurocentrisme, egocentrisme, en zijn tegenstrijdigheden. Niemand heeft hem tot nu toe vertelt dat hij zich gedraagt als een volleerde 'con man.' Integendeel, zijn boeken zijn bestsellers. Een zieke cultuur produceert pathologische opiniemakers. Dat spreekt voor zich. Later meer.