Where
justice is denied, where poverty is enforced, where ignorance prevails, and
where any one class is made to feel that society is an organized conspiracy to
oppress, rob and degrade them, neither persons nor property will be safe.
-
Frederick Douglass. April 1886
Pas zeer recentelijk
beseft de mainstream opiniemaker Geert Mak dat
Er
machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het
klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in
geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen!
En dat vind ik buitengewoon beklemmend.
Rijkelijk laat wanneer
men weet dat hij in zijn -- in totaal bijna -- 1800 pagina's tellende boeken over Europa
en de VS nog uitgaat van de veronderstelling dat de koers van de westerse
samenleving door de volksvertegenwoordiging werd bepaald en niet door de economische macht.
Wanneer men een dergelijke fundamentele fout heeft gemaakt, dient een
journalist voortaan een toontje lager te zingen, maar van enige bescheidenheid
is bij Mak geen sprake. Terughoudendheid is ondenkbaar voor iemand met een
obsessieve drang om een blijde boodschap te verspreiden en in het kader daarvan zichzelf een werkelijkheid droomt.
Currently around 15,000 Brussels-based lobbyists (consultants, lawyers, associations, corporations, NGOs etc.) seek to influence the EU’s legislative process. Some 2,600 special interest groups have a permanent office in Brussels. Their distribution is roughly as follows: European trade federations (32%), consultants (20%), companies (13%), NGOs (11%), national associations (10%), regional representations (6%), international organizations (5%) and think tanks (1%).
In de moderne
massamaatschappij is de mens niet alleen van zijn omgeving vervreemd geraakt, maar ook
van zichzelf. Tegelijkertijd is het meeste van wat hij weet niet het resultaat
van eigen ervaring maar van horen zeggen. Dit systeem draait om vertrouwen, het
vertrouwen dat de 'deskundige' in de complexe technocratie weet
waarover hij het heeft en zijn eigen belang zonodig terzijde schuift. De 'confidence
man' is in onze samenleving de centrale figuur op elk gebied. Dat
beseft de 'con man' beter dan wie ook. Vandaar dat de
bedrieger een steeds centralere rol in het moderne leven is gaan spelen.
The
root of the matter is a peculiar sense of the self, at once buoyant and
practical, visionary and manipulative. To make a self -- such is the audacious
undertaking that brings one into a world of masks and roles and shape-shifters,
that requires one to manipulate beliefs and impressions, that elevates
technical facility and gives one the heady sense of playing a game,
aldus de Amerikaanse
auteur Gary Lindberg in zijn studie The Confidence Man in American
Literature, waarin hij in het hoofdstuk Benjamin Franklin and the Model
Self, het volgende schreef:
Benjamin
Franklin assembled the most influential model in American history -- the
do-it-yourself Self. For two centuries he has been the examplary self-made man.
Yet to approach Franklin through his motif is to be initially misled by a
popular stereotype that equates self making with the rise from rags to riches.
That stereotype developed in the nineteenth century and considerably narrowed
the overt basis of Franklin's popular appeal...
The
point is that the model self is going to make his way in a shifty world where
appearances are extremely important but also deceptive, where opportunity
expands as judgement becomes less stable.
In
such a world people have to keep their eyes on each other. The model self
operates in a field of competitors...
Door de economische,
militaire en culturele hegemonie van de VS heeft een aanzienlijk
deel van de wereld dit model overgenomen. We zien het in Europa waar de onderlinge
concurrentie van de werkzoekenden steeds feller wordt en het verschil tussen
arm en rijk almaar toeneemt, nu ook de middenklasse in zijn bestaan bedreigd
wordt. De rat-race scheidt de kleine groep winners van de grote groep losers.
Over Benjamin Franklin als rolmodel schreef Lindberg:
It
seems as if the model self needs the surrounding failures in order to savor his
own skills and self-control. He experiences his identity in comparing himself
with others. Although Franklin offers great promise to his would-be imitators,
the world he projects is largely peopled with incompetents...
Perhaps
it is the latent sense of a game in play that makes the model self experience
victory when he recounts another's inadequacy. In any case, the game does not
remain latent. Franklin delights in recounting diddles, tricks, and
impostures... While such instances are primarily amusing, the tendency of
people to take advantage of each other can be more serious... Thus the sense of
comparison with a vast field of competitors is often focused in a contest of
wits.
Keeping
one's eye on others can mean more than measuring oneself against them or
watching out for their cunning maneuvres. One can also enter the game, study
the motives of the other players, and try to take advantage oneself of these
motives. This, in fact, is the pattern of the classical confidence game, the
exploitation of people's wishes to get something for nothing, or to profit by
extralegal means...
In de praktijk werkt het desastreus vanwege het simpele feit dat dit systeem het egoisme, de begeerte, het egocentrisme, de repressie en meedogenloosheid beloont en burgerlijk fatsoen afstraft, met als
gevolg dat vandaag de dag
the
richest 300 people on earth have as much wealth as the poorest 3 billion. This
is no accident; those in power write the rules. Together, we have the power to
change those rules.
Zondag
26 mei 2013 wees de Amerikaanse kritische bestseller-auteur William Rivers Pitt
erop dat:
A report released early this year by the organization
Oxfam International revealed that the combined income of the richest 100
people in the world is enough to end global poverty four times over, and that
the gap between rich and poor has exploded by some 60% in the last 20 years.
Rather than hinder this division, the recent global economic crisis has
exacerbated it. Money does not disappear, you see, but tends to be translated
up the income ladder in times of financial distress.
According to UNICEF, nearly half the
world's population lives on less than $2.50 a day. One billion children live in
poverty, and 22,000 of them die each day because of it. More than one billion people
lack access to adequate drinking water, and 400 million of those are children.
Almost a billion people go hungry every day.
The incomes of 100
people out of the seven billion on the planet could fix that, and then fix it
again, and then fix it again, and then fix it again.
Het
zal duidelijk zijn dat een dergelijke economisch bestel een echte ‘democratie’
onmogelijjk maakt, zeker wanneer die ‘democratie’ ook nog eens van
binnenuit wordt uitgehold door omkoopbare volksvertegewoordigers zelf:
DEAL WITH THE DEVIL
Congress Enlisting Wall Street's Help To Write Financial
Bills
Om het corrupte systeem
te blijven legitimeren wordt logischerwijs de rol van een 'con man'
als Geert Mak steeds belangrijker voor de machtigen. Die moet in zijn publicaties
niet alleen beweren dat de VS een 'vitale democratie' is, maar
tevens moet hij zijn ‘bronnen’ laten verklaren
dat -- ik geef een willekeurig voorbeeld -- de Russische editie van het glossy
magazine
Cosmopolitan
een complete andere levensstijl [toont], met moderne en open verhoudingen
tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten.
En dat:
Cosmopolitan
de Russinnen nieuwe rolmodellen [toont]: ongebonden vrouwen, goed opgeleid,
werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het
zijn de overwinnaars van de mannen.
Tegelijkertijd laat Geert Mak een
andere 'con man,' de linkse multimiljonair Derk Sauer, onweersproken het volgende verkondigen: 'Dit blad
leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids
voor het nieuwe leven,' aldus de uitgever van de Russiche Cosmopolitan
en Playboy. En zelf laat Mak met grote stelligheid links en rechts weten
dat de VS in de ‘rol van machthebber en politieagent’ zo ‘goed’
was ‘omdat dat land heel royaal kon zijn.’ (Humo. 21 augustus 2012),
zonder dat Mak concrete voorbeelden geeft van deze filantropische gesteldheid
geeft. In elk geval hebben de tientallen volkeren die na 1945 onder de Amerikaanse
agressie hebben geleden daar niets van gemerkt. Ik vrees dat Mak ook hier weer
de rol van ‘con man’ speelt. Ik wordt in die gedachte gesterkt door Mak’s
eigen bekentenis tijdens de toespraak, getiteld: De woede van mijn oom Petrus, uitgesproken op 2 november 2012:
Waar blijft, in deze chaos van
telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus?
Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse
historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door
het uitbannen van onwaarheid.’ Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit
‘objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen – en dat betekent dat
geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal.
Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het
gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja,
om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en
verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg.
Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af. Op dit moment vindt op
Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die
grote consequenties heeft.
Hoewel
Mak zelf geen historicus is, heeft hij wel degelijk vele publicaties op zijn
naam staan die op zijn minst de pretentie hebben historisch juist te zijn. Het
feit dat hij zelf ernstig betwijfeld of hij serieus bezig is met het ‘uitbannen
van onwaarheid’ bevestigt mijn stelling dat Mak een ‘con
man’ is, oftewel in goed Nederlands: een bedrieger, iemand die kluit
belazerd uit zowel geldelijk gewin als om prestige te verwerven, een ‘con
man,’ exact in de betekenis die Amerikaanse intellectuelen eraan geven.
Daar waar geld de maat aller dingen is, bestaat alleen propaganda en reclame,
marketing, branding en packaging om een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Wij leven inderdaad 'in a shifty world where appearances are extremely important but also deceptive, where opportunity expands as judgement becomes less stable,' en daar maken opiniemakers misbruik van. Dit systeem draait om winst, duldt geen vrijheid en vormt een maatschappij van
maskers, waarbij
the
model self needs the surrounding failures in order to savor his own skills and
self-control. He experiences his identity in comparing himself with others.
Although Franklin offers great promise to his would-be imitators, the world he
projects is largely peopled with incompetents...
Het is de keiharde wereld
van de winners die ten koste van de losers leven. Oftewel, in de taal zoals van
Geert Mak die presenteert:
Cosmopolitan
toont de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid,
werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het
zijn de overwinnaars van de mannen.
Rolmodellen, reclame,
propaganda. Jaarlijks wordt niet voor niets wereldwijd rond de 500 miljard
dollar aan reclame besteedt, aan rolmodellen met perfecte lichamen en 'ongebonden' zielen, succesvolle vrouwen ook die immer en altijd geluk uitstralen. Het gevolg
van de propagandistische rolmodellen is onder andere dat
‘SIX out of ten women in the UK
are repulsed by the sight of their own naked bodies.’
En wat voor het Verenigd
Koninkrijk geldt, gaat op voor de hele westerse wereld, zoals bijna elke oudere
vrouw ons kan vertellen. Op die manier worden vrouwen eronder gehouden, terwijl
er voor mannen talloze andere methoden zijn ontwikkeld om hen klein te houden.
En ondertussen vertellen de ‘con men’ dat het Westen de oplossing
voor de mensheid in pacht heeft en dat bij ons ‘ongebonden vrouwen, goed
opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te
buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.’ Het spreekt voor zich
dat propagandisten als Mak hiervoor door de macht geprezen worden. Daarover
morgen meer.
Most women 'unhappy with their bodies'
Only 3% of women in the UK are totally happy with their body and 73% think about their size or shape every single day, a new survey has found.
The survey of 5,000 women, commissioned by REAL magazine, found that 91% of women were unhappy with their hips and thighs, 77% were dissatisfied with their waist and 78% said they had cellulite.
Three-quarters of British women were unhappy with their shape, 71% with their weight and six out of 10 said their body image made them feel depressed.
Some 65% of those surveyed felt their life would improve considerably if they were happy with their body.
The women who took part in the survey had an average age of 33 and more than half fell within normal weight limits for their height.
Read more: http://www.dailymail.co.uk/news/article-146021/Most-women-unhappy-bodies.html#ixzz2UTqfG373
Geen opmerkingen:
Een reactie posten