maandag 27 mei 2013

Geert Mak en de Kroning van 2013 (27)



Where justice is denied, where poverty is enforced, where ignorance prevails, and where any one class is made to feel that society is an organized conspiracy to oppress, rob and degrade them, neither persons nor property will be safe.
- Frederick Douglass. April 1886

Pas zeer recentelijk beseft de mainstream opiniemaker Geert Mak dat

Er machten aan de gang [zijn] boven Europa, ik zeg echt bóven Europa, het klassieke woord grootkapitaal doet hier zijn intrede. Ik heb er nooit zo in geloofd, maar nu wel, die ons totaal ontglipt en waar je niks tegen kunt doen! En dat vind ik buitengewoon beklemmend.

Rijkelijk laat wanneer men weet dat hij in zijn -- in totaal bijna -- 1800 pagina's tellende boeken over Europa en de VS nog uitgaat van de veronderstelling dat de koers van de westerse samenleving door de volksvertegenwoordiging werd bepaald en niet door de economische macht. Wanneer men een dergelijke fundamentele fout heeft gemaakt, dient een journalist voortaan een toontje lager te zingen, maar van enige bescheidenheid is bij Mak geen sprake. Terughoudendheid is ondenkbaar voor iemand met een obsessieve drang om een blijde boodschap te verspreiden en in het kader daarvan zichzelf een werkelijkheid droomt.

Currently around 15,000 Brussels-based lobbyists (consultants, lawyers, associations, corporations, NGOs etc.) seek to influence the EU’s legislative process. Some 2,600 special interest groups have a permanent office in Brussels. Their distribution is roughly as follows: European trade federations (32%), consultants (20%), companies (13%), NGOs (11%), national associations (10%), regional representations (6%), international organizations (5%) and think tanks (1%).

In de moderne massamaatschappij is de mens niet alleen van zijn omgeving vervreemd geraakt, maar ook van zichzelf. Tegelijkertijd is het meeste van wat hij weet niet het resultaat van eigen ervaring maar van horen zeggen. Dit systeem draait om vertrouwen, het vertrouwen dat de 'deskundige' in de complexe technocratie weet waarover hij het heeft en zijn eigen belang zonodig terzijde schuift. De 'confidence man' is in onze samenleving de centrale figuur op elk gebied. Dat beseft de 'con man' beter dan wie ook. Vandaar dat de bedrieger een steeds centralere rol in het moderne leven is gaan spelen.

The root of the matter is a peculiar sense of the self, at once buoyant and practical, visionary and manipulative. To make a self -- such is the audacious undertaking that brings one into a world of masks and roles and shape-shifters, that requires one to manipulate beliefs and impressions, that elevates technical facility and gives one the heady sense of playing a game,

aldus de Amerikaanse auteur Gary Lindberg in zijn studie The Confidence Man in American Literature, waarin hij in het hoofdstuk Benjamin Franklin and the Model Self, het volgende schreef:

Benjamin Franklin assembled the most influential model in American history -- the do-it-yourself Self. For two centuries he has been the examplary self-made man. Yet to approach Franklin through his motif is to be initially misled by a popular stereotype that equates self making with the rise from rags to riches. That stereotype developed in the nineteenth century and considerably narrowed the overt basis of Franklin's popular appeal...

The point is that the model self is going to make his way in a shifty world where appearances are extremely important but also deceptive, where opportunity expands as judgement becomes less stable.

In such a world people have to keep their eyes on each other. The model self operates in a field of competitors...


Door de economische, militaire en culturele hegemonie van de VS heeft een aanzienlijk deel van de wereld dit model overgenomen. We zien het in Europa waar de onderlinge concurrentie van de werkzoekenden steeds feller wordt en het verschil tussen arm en rijk almaar toeneemt, nu ook de middenklasse in zijn bestaan bedreigd wordt. De rat-race scheidt de kleine groep winners van de grote groep losers. Over Benjamin Franklin als rolmodel schreef Lindberg:

It seems as if the model self needs the surrounding failures in order to savor his own skills and self-control. He experiences his identity in comparing himself with others. Although Franklin offers great promise to his would-be imitators, the world he projects is largely peopled with incompetents...

Perhaps it is the latent sense of a game in play that makes the model self experience victory when he recounts another's inadequacy. In any case, the game does not remain latent. Franklin delights in recounting diddles, tricks, and impostures... While such instances are primarily amusing, the tendency of people to take advantage of each other can be more serious... Thus the sense of comparison with a vast field of competitors is often focused in a contest of wits.

Keeping one's eye on others can mean more than measuring oneself against them or watching out for their cunning maneuvres. One can also enter the game, study the motives of the other players, and try to take advantage oneself of these motives. This, in fact, is the pattern of the classical confidence game, the exploitation of people's wishes to get something for nothing, or to profit by extralegal means...

In de praktijk werkt het desastreus vanwege het simpele feit dat dit systeem het egoisme, de begeerte, het egocentrisme, de repressie en meedogenloosheid beloont en burgerlijk fatsoen afstraft, met als gevolg dat vandaag de dag

the richest 300 people on earth have as much wealth as the poorest 3 billion. This is no accident; those in power write the rules. Together, we have the power to change those rules.

Zondag 26 mei 2013 wees de Amerikaanse kritische bestseller-auteur William Rivers Pitt erop dat:

A report released early this year by the organization Oxfam International revealed that the combined income of the richest 100 people in the world is enough to end global poverty four times over, and that the gap between rich and poor has exploded by some 60% in the last 20 years. Rather than hinder this division, the recent global economic crisis has exacerbated it. Money does not disappear, you see, but tends to be translated up the income ladder in times of financial distress.

According to UNICEF, nearly half the world's population lives on less than $2.50 a day. One billion children live in poverty, and 22,000 of them die each day because of it. More than one billion people lack access to adequate drinking water, and 400 million of those are children. Almost a billion people go hungry every day.

The incomes of 100 people out of the seven billion on the planet could fix that, and then fix it again, and then fix it again, and then fix it again.

Het zal duidelijk zijn dat een dergelijke economisch bestel een echte ‘democratie’ onmogelijjk maakt, zeker wanneer die ‘democratie’ ook nog eens van binnenuit wordt uitgehold door omkoopbare volksvertegewoordigers zelf:

DEAL WITH THE DEVIL 
Congress Enlisting Wall Street's Help To Write Financial Bills


Om het corrupte systeem te blijven legitimeren wordt logischerwijs de rol van een 'con man' als Geert Mak steeds belangrijker voor de machtigen. Die moet in zijn publicaties niet alleen beweren dat de VS een 'vitale democratie' is, maar tevens moet hij zijn ‘bronnen’ laten verklaren dat -- ik geef een willekeurig voorbeeld -- de Russische editie van het glossy magazine

Cosmopolitan een complete andere levensstijl [toont], met moderne en open verhoudingen tussen mannen en vrouwen, chefs en ondergeschikten.

En dat:

Cosmopolitan de Russinnen nieuwe rolmodellen [toont]: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.

Tegelijkertijd laat Geert Mak een andere 'con man,' de linkse multimiljonair Derk Sauer, onweersproken het volgende verkondigen: 'Dit blad leerde de mensen om hun individualiteit weer uit te dragen. Het was hun gids voor het nieuwe leven,' aldus de uitgever van de Russiche Cosmopolitan en Playboy. En zelf laat Mak met grote stelligheid links en rechts weten dat de VS in de ‘rol van machthebber en politieagent’ zo ‘goed’ was ‘omdat dat land heel royaal kon zijn.’ (Humo. 21 augustus 2012), zonder dat Mak concrete voorbeelden geeft van deze filantropische gesteldheid geeft. In elk geval hebben de tientallen volkeren die na 1945 onder de Amerikaanse agressie hebben geleden daar niets van gemerkt. Ik vrees dat Mak ook hier weer de rol van ‘con man’ speelt. Ik wordt in die gedachte gesterkt door Mak’s eigen bekentenis tijdens de toespraak, getiteld: De woede van mijn oom Petrus, uitgesproken op 2 november 2012:

Waar blijft, in deze chaos van telkens botsende en elkaar tegensprekende verhalen, de rol van de historicus? Zijn werk is – en ik volg nu de definitie van de Amerikaans/Hongaarse historicus John Lukacs – in de eerste plaats ‘het streven naar waarheid door het uitbannen van onwaarheid.’ Geschiedschrijving kan, zo betoogt hij, nooit ‘objectief’ zijn zoals de exacte wetenschappen – en dat betekent dat geschiedenis geen gespecialiseerde methoden kent en geen eigen specifieke taal. Woorden zijn voor de historicus dan ook meer dan de verpakking van feiten: het gaat minstens zozeer om de formulering, om de associaties die ze opwekken, ja, om het verhaal… Doen we dat genoeg? Nemen wij, chroniqueurs van het heden en verleden, onze taak, het ‘uitbannen van onwaarheid’, serieus genoeg.  Zeker in deze tijd? Ik vraag het me af.   Op dit moment vindt op Europees en mondiaal niveau een misvorming van de werkelijkheid plaats die grote consequenties heeft.


Hoewel Mak zelf geen historicus is, heeft hij wel degelijk vele publicaties op zijn naam staan die op zijn minst de pretentie hebben historisch juist te zijn. Het feit dat hij zelf ernstig betwijfeld of hij serieus bezig is met het ‘uitbannen van onwaarheid’ bevestigt mijn stelling dat Mak een ‘con man’ is, oftewel in goed Nederlands: een bedrieger, iemand die kluit belazerd uit zowel geldelijk gewin als om prestige te verwerven, een ‘con man,’ exact in de betekenis die Amerikaanse intellectuelen eraan geven. Daar waar geld de maat aller dingen is, bestaat alleen propaganda en reclame, marketing, branding en packaging om een zo groot mogelijk publiek te bereiken. Wij leven inderdaad 'in a shifty world where appearances are extremely important but also deceptive, where opportunity expands as judgement becomes less stable,' en daar maken opiniemakers misbruik van. Dit systeem draait om winst, duldt geen vrijheid en vormt een maatschappij van maskers, waarbij

the model self needs the surrounding failures in order to savor his own skills and self-control. He experiences his identity in comparing himself with others. Although Franklin offers great promise to his would-be imitators, the world he projects is largely peopled with incompetents...

Het is de keiharde wereld van de winners die ten koste van de losers leven. Oftewel, in de taal zoals van Geert Mak die presenteert:

Cosmopolitan toont de Russinnen nieuwe rolmodellen: ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.

Rolmodellen, reclame, propaganda. Jaarlijks wordt niet voor niets wereldwijd rond de 500 miljard dollar aan reclame besteedt, aan rolmodellen met perfecte lichamen en 'ongebonden' zielen, succesvolle vrouwen ook die immer en altijd geluk uitstralen. Het gevolg van de propagandistische rolmodellen is onder andere dat

SIX out of ten women in the UK are repulsed by the sight of their own naked bodies.’


En wat voor het Verenigd Koninkrijk geldt, gaat op voor de hele westerse wereld, zoals bijna elke oudere vrouw ons kan vertellen. Op die manier worden vrouwen eronder gehouden, terwijl er voor mannen talloze andere methoden zijn ontwikkeld om hen klein te houden. En ondertussen vertellen de ‘con men’ dat het Westen de oplossing voor de mensheid in pacht heeft en dat bij ons ‘ongebonden vrouwen, goed opgeleid, werkend, in staat om de postmoderne samenleving ten volle uit te buiten. Het zijn de overwinnaars van de mannen.’ Het spreekt voor zich dat propagandisten als Mak hiervoor door de macht geprezen worden. Daarover morgen meer.



Most women 'unhappy with their bodies'


Only 3% of women in the UK are totally happy with their body and 73% think about their size or shape every single day, a new survey has found.
The survey of 5,000 women, commissioned by REAL magazine, found that 91% of women were unhappy with their hips and thighs, 77% were dissatisfied with their waist and 78% said they had cellulite.
Three-quarters of British women were unhappy with their shape, 71% with their weight and six out of 10 said their body image made them feel depressed.
Some 65% of those surveyed felt their life would improve considerably if they were happy with their body.
The women who took part in the survey had an average age of 33 and more than half fell within normal weight limits for their height.


Read more: http://www.dailymail.co.uk/news/article-146021/Most-women-unhappy-bodies.html#ixzz2UTqfG373 



Geen opmerkingen: