'Deskundigen' 108

The industrial way of life leads to the industrial way of death. From Shilioh to Dachau, from Antietam to Stalingrad, from Hiroshima to Vietnam and Afghanistan, the great speciality of industry and technology has been the mass production of human corpses.
Edward Abbey. A Voice Crying In The Wilderness. 1989

The issue of how a globally engaged America copes with the complex Eurasian power relationships – and particularly whether it prevents the emergence of a dominant and antagonistic Eurasian power – remains central to America’s capacity to exercise global primacy.
Zbigniew Brzezinski. The Grand Chessboard. American Primacy And Its Geostrategic Imperatives. 1997

Why hasn't this documented, irrefutable fact of JFK's acts for peace and the end to the Cold War not been widely disseminated by the mass media and its ‘respected’ journalists of any political leaning?

James Douglass. JFK and the Unspeakable: Why He Died & Why It Matters. 2008

Vijf maanden voordat John Kennedy als gevolg van een complot werd vermoord gaf de Amerikaanse president een aanzet om tot een beeindiging van de Koude oorlog te komen toen  hij tijdens een revolutionaire toespraak publiekelijk verklaarde de Koude Oorlog met de Sovjet Unie te willen beeindigen:

Not a Pax Americana enforced on the world by American weapons of war… I am talking about genuine peace, the kind of peace that makes life on earth worth living, the kind that enables men and nations to grow and to hope and to build a better life for their children - not merely peace for Americans but peace for all men and women, not merely peace in our time but peace for all time.

De handreiking aan de ‘evil empire,’ zoals president Reagan de Sovjet Unie twee decennia later nog noemde, veroorzaakte grote opschudding onder de Amerikaanse gevestigde orde en haar miljarden verslindend militair-industrieel complex, waarvoor twee jaar eerder president Eisenhower zijn landgenoten met klem had gewaarschuwd. De Sovjetleider Nikita Chroestsjov reageerde daarentegen verheugd op Kennedy's voorstel. Hij was net als president Kennedy geschokt geraakt door het feit dat de mensheid ten tijde van de Cuba Crisis op het nippertje aan de totale vernietiging was ontsnapt. Stone en Kuznick schrijven in The Untold History of the United States:

Nowhere was Kennedy’s speech more appreciated or more widely circulated than in the Soviet Union. Khrushchev considered it the best speech by a U.S. president since Roosevelt. Encouraged by what he heard, he publicly supported an atmospheric test ban treaty for the first time. On July 25, U.S., Soviet, and British representatives initialed the historic treaty. It was the first nuclear arms control agreement in history.

Passage by the U.S. Senate, however, was far from certain. The Joint Chiefs argued in April 1963 that ‘only through an energetic test program in all environments can the United States achieve or maintain superiority in all areas of nuclar weapons technology.’ The Public seemed to concur. Congressional mail was running fifteen to one against the treaty.

Na de dood van president Kennedy ging de wapenwedloop dan ook met volle kracht door. De moord veroorzaakte ook in de Sovjet Unie een grote schok. Dat was niet verwonderlijk. De toenmalige Amerikaanse minister van Defensie formuleerde het misschien wel het treffendst toen hij stelde dat Kennedy’s voorstel de koers van de geschiedenis zou veranderen. ‘The American University speech laid out exactly what Kennedy’s intentions were. If he had lived, the world would have been different. I feel quite confident of that,’ aldus McNamara.

Soon after Kennedy’s murder, a man Press Secretary Pierre Salinger described as ‘a high official of the Soviet Embassy in Washington’ told Salinger over a private lunch how Khrushchev had reacted to the assasination. He had first wept, then withdrew into a shell. ‘He just wandered around his office for several days, like he was in a daze,’ the Soviet official said,

zo schreef de Amerikaanse theoloog en auteur James W. Douglass in zijn 528 pagina’s tellende boek JFK and the Unspeakable: Why He Died and Why It Matters. Na uitgebreid onderzoek meldde hij over John Kennedy zelf:

He had known for some time he had more in common with his enemy, Nikita Khrushchev, than he had with his own people in the CIA and the Pentagon. Kennedy and Khrushchev knew their world had turned upside down following the Missile Crisis, making their outward belligerence a thin cover for their having become secret allies. They were still struggling on many fronts but now had a new, shared mission – to end a conflict, the Cold War, that neither wanted and that they now knew,  from their president’s ‘close ties to big business would bring many more of its representatives into the administration,’ whose adverse impact on hopes for peace Chairman Khrushchev would understand…

On Monday, November 25, 1963, Deputy Soviet Premier Anastas Milkoyan was Nikita Khrushchev’s personal representative at John Kennedy’s funeral in Washington. At the White House afterwards, Jacqueline Kennedy noticed Mikoyan moving toward her in the reception line – and as she recounted later, he ‘was trembling all over’ and ‘looked terrified.’

She reached out for his hand and greeted him warmly. There are two aacounts of what she said then to Mikoyan. As she recalled her words, they were: ‘Please tell Mr. Chairman President that I know he and my husband worked together for a peaceful world, and now he and you must carry on my husband’s work.

Secretary of State Dean Rusk’s memory of what Jacqueline Kennedy said to Mikoyan was more succinct: ‘My husband’s dead. Now peace is up to you.’                                                                                                                                                                                                                    

Hoe dan ook, de strekking van mevrouw Kennedy’s woorden blijft hetzelfde: het noodzakelijk streven naar een fundamentele verandering van het beleid, zodat de leiders van beide kernmachten niet meer in de positie zouden komen om te moeten beslissen of het moment was aangebroken om de mensheid uit te roeien. Toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Dean Rusk in September 1963 de Sovjet minister van Buitenlandse Zaken, Andrei Gromyko, in New York sprak, benadrukte Rusk nog eens de wens van John Kennedy om tot ontspanning te komen. Gromyko schreef in zijn in 1987 in het Engels verschenen Memoirs over deze ontmoeting:

He said: ‘The President wants to find ways of improving relations with the Soviet Union and reducing tension.’ He went on: ‘Could we go for a ride out of town and carry on our conversation.’

I realised something serious was afoot, and of course accepted.

We drove beyond the city limits, where Rusk reported the President’s message: ‘Kennedy is thinking of reducing the number of US forces in Europe.’

We discussed this walking along the side of the road.

It seemed to me that common sense about this issue had at last gained the upper hand in Washington. The question had been present, visibly or invisibly, at almost every Soviet-US meeting since the war, whenever NATO policy and remilitarization of West Germany were discussed. The Soviet view was that US forces and bases in western Europe represented an obstacle to peace. Kennedy’s idea therefore seized our attention.

I reported what Rusk had told me to Khrushchev, and said: ‘If the President has the political strength to carry out his idea, he’ll be doing a great thing for Europe, for the world and for the USA. Well, we’ll just have to wait and see.’

Sadly, however, the President’s days were numbered.

Twee maanden na deze wandeling in de open lucht -- waar ze niet afgeluisterd konden worden -- om precies te zijn op 22 november 1963, werd John Kennedy in Dallas dood geschoten. Volgens het in 1979 verschenen officiele rapport van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden door het toedoen van ‘two shooters, one of whom missed,’ zodat er dus sprake is geweest van ‘a conspiracy.’ Een samenzwering die onmiddellijk na de moord door alle belanghebbenden in de doofpot werd gestopt. En toen dat jaren later niet meer mogelijk bleek en de volksvertegenwoordigers concludeerden dat er sprake was van een complot werd dit feit niet verder onderzocht. Het is zeker niet ver gezocht om te vermoeden dat het militair-industrieel complex betrokken was bij de moord op zowel John Kennedy als zijn broer Robert.  Dit complex had gezien de plannen van de Kennedy’s het meeste belang bij de liquidaties. Het Amerikaanse militair-industrieel complex met al zijn vertakkingen in zowel de civiele als de militaire maatschappij is nu, een halve eeuw later, nog machtiger geworden en heeft nog meer belang bij het handhaven van de oorlogszuchtige koers van het imperium, het liefst onder de vlag van de NAVO. Het grote gevaar van elke organisatie is dat die ‘als zodanig heerst en onderwerpt,’ en dat ‘Elke organisatie, tot zekere perfectie gekomen en in gang gehouden door haar eigen mechanisme de neiging [heeft], haar doel in haar eigen bestaan en functie te verplaatsen,’ zo constateerde al in 1934 de historicus Johan Huizinga in zijn essay Crisis der cultuur, om eraan toe te voegen dat

Organisatie macht [betekent], en macht in zichzelf, niet geheiligd door een volwaardig doel, is een kwaad. Zij kan slechts heilzaam worden, indien zij gedragen wordt door persoonlijke zedelijke verantwoordelijkheid, en haar doel heeft buiten en boven de machtswil en het belang der dragers van die macht. Hierbij maakt het geen onderscheid, of het de macht van één of van miljoenen is.

Maatschappelijke organisatie blijft steeds onmisbaar, maar tegelijk is de technisch volmaakte organisatie van mensen altijd in zekere zin dodend. Zij kluistert de mens in een mechanisme, en ontslaat hem van een deel van zijn persoonlijke verantwoordelijkheid. Elke organisatie betekent stolling van de vrije geest, fixering van een geestelijk gemiddelde. Zij brengt een zekere rigiditeit der gedachte teweeg, die belemmerend kan gaan werken op een harmonische samenleving.

Bijna acht decennia later weten wij uit eigen ervaring wat Huizinga bedoelde, niemand voelt zich echt vrij, wij zitten gevangen in een moloch waarop niemand meer een greep heeft, terwijl wij steeds meer geconfronteerd worden met de dodelijke consequenties van het alles verslindende systeem. Ondertussen weten we ook intuitief dat degenen aan het stuur middelmatige mensen zijn, gedreven door conformisme en opportunisme. Daardoor is het nog steeds mogelijk dat slechts één dwaze president de mensheid kan vernietigen, en dat de NAVO zonder democratische tussenkomst telkens weer nieuwe oorlogen kan beginnen.

Het gevoel dat ze uitzonderlijk zijn, drijft ze voort. Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Geert Mak. Nu.NL. 22 augustus 2012

Gezien de consequenties voor de ontelbare slachtoffers van het Amerikaans expansionisme is het intens treurig dat een mainstream opiniemaker als Mak een dergelijke uitspraak doet. Zijn mening is gebaseerd op een mens- en wereldbeeld zoals dat zich heeft ontwikkeld sinds het begin van de Europese ontdekkingsreizen aan het eind van de vijftiende eeuw. De Amerikaanse hoogleraar Geografie Carl Sauer schreef daarover:

The course of colonial empire began with disregard of native rights and persons… The Colonial idea as it took shape in the fifteenth century was untroubled by any concern other than  to establish priority over other European nations.

En de auteur Wendell Berry schreef op zijn beurt in 1977 in zijn boek The Unsettling of America:

Economic exploitation and competition as we now know them were thus established at the beginning of American history… The new reaches of oceanic navigation, the discovery of new lands across what shortly before had been inconceivable distances, seem to have forced the European mind out of its old moral order… What appeared to the eyes of the discoverers was not one of the orders of Creation that required respect or deference for its own sake. What they saw was a great concentration of ‘natural resources’ – to be used according to purposes exterior to them. That some of those resources were human beings mattered not at all.

Mak’s opmerking‘als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn,’ getuigt hoe diep het kolonialisme in onze blanke protestants-christelijke cultuur geworteld is. Niemand aan onze kant van de streep die arm en rijk in de wereld verdeelt, stoort zich aan Mak’s zienswijze, het wordt als vanzelfsprekend aangenomen. Zo hebben wij blanke christenen altijd gedacht: we wilden ‘groots zijn’ omdat we ‘invloed en macht’ wilden hebben en daar zelfs recht op meenden te hebben aangezien wij behept zijn met ‘het gevoel… uitzonderlijk’ te zijn. Juist dat ‘drijft’ ons ‘voort.’ Mak heeft helemaal gelijk, alleen de vanzelfsprekendheid waarmee hij dit poneert deugt niet. Zeker niet wanneer de opiniemaker ook nog eens verklaart dat dit ‘iets [is] wat we in Europa van ze kunnen leren.’ Het probleem is bovendien dat de westerse massa graag wil vernemen dat wij beter zijn dan de rest van de wereld en dat wij, blanken uit een christelijke cultuur, daarom het recht hebben om de paupers in de rest van de wereld te dwingen onze belangen te dienen. Dit feit is ook de voornaamste reden waarom de westerse mainstream de keerzijde van hun Vooruitgangsgeloof niet wezenlijk analyseert. Het zou betekenen dat de westerlingen afscheid moet nemen van hun god van het materialisme, zoals ze eerder afscheid moesten nemen van hun christelijke god. Maar ditmaal krijgen ze geen verlossingsleer ervoor terug en zullen ze met lege handen achterblijven, nu is gebleken dat een paradijselijke orde op aarde niet maakbaar is. Wendell Berry:

The growth of what is called the Modern World has been, by turns, both the cause and the effect of the destruction of that old sense of universal order. The most characteristically modern behavior, or misbehavior, was made possible by a redefinition of humanity which allowed it to claim, not the sovereignity of its place, neither godly nor beastly, in the order of things, but rather an absolute sovereignity, placing the human will in charge of itself and of the universe.

And having thus usurped the whole Chain of Being, conceiving itself, in effect, both creature and creator, humanity set itself a goal that in those circumstances was fairly predictable: it would make an Earthly Paradise. The projected Paradise was no longer that of legend: the lost garden that might be rediscovered by some explorer or navigator. This new Paradise was to be invented and built by human intelligence and industry. And by machines. For the agent of our escape from our place in the order of Creation, and of our godlike ambition to make Paradise, was the machine – not only as instrument, but even more powerfully as metaphor. Once, the governing human metaphor was pastoral or agricultural, and it clarified, and so preserved in human care, the natural cycles of birth, growth, death, and decay. But modern humanity’s governing metaphor is that of the machine. Having placed ourselves in charge of Creation, we began to mechanize both the Creation itself and our conception of it. We began to see the whole Creation merely as raw material, to be transformed by machines into a manufactured Paradise.

Dit inzicht van een ontwikkelde Amerikaan staat diametraal tegenover de mainstream-bewering van Geert Mak dat ‘Amerika er over een halve eeuw beter voor[staat] dan Europa.’

Morgen meer.