In de Volkskrant van vandaag laat de auteur Arnon Grunberg de lezers het volgende weten:
'Hoe saaier de politiek, hoe gezonder de democratie,' en wel omdat een technocratische politiek geen
'bombastische retoriek' zou
kennen en ook geen '
symboolpolitiek.' Ik maak hieruit op dat hoe minder idealisme er is des te beter het voor de welvarende burgers is.
In soortgelijke bewoordingen liet Ikram Taouanza, student sociologie, die niet in het sociale is geinteresseerd, op de website
Joop weten:
'Ik heb geen behoefte meer aan Grote Idealistische Verhalen en politieke beloften, noch aan goedbedoelde noties als een ambassadeur van Hoffelijkheid of een ministerie van Vrede. Blasé is wellicht het goede woord om de huidige generatie te kenmerken; niet vatbaar voor dreigende doemscenario's noch voor utopische walhalla's.'
O, wat zal de ideologie van het gespeelde en zelfgenoegzame egocentrisme een onvoorstelbare dreun krijgen wanneer de neoliberale ideologie ineen stort. Wat zal deze
'Blasé' generatie schrijven wanneer ze ineens met de werkelijkheid wordt geconfronteerd?
2 opmerkingen:
A.G. is wantrouwig ten opzichte van elke ideologie die de wereld zegt te willen verbeteren. Hij heeft het Amerikaanse imperium "relatively benign" genoemd, en hebzucht als minder ellende veroorzakend dan ideologie. Hij is dus mogelijk niet voldoende bekend met de slachtoffers van het Amerikaans imperium en het geglobaliseerde kapitalisme.
Daarover gesproken, ik maak hierbij reclame voor het boek van Michael Parenti, Hoe de rijken de wereld regeren / The face of imperialism.
Zou Grunberg te jong zijn om te beseffen dat de politiek in de Sowjet-Unie of de DDR oersaai was?
Een reactie posten