Hans van den Doel

 In mijn koffiehuis las ik zojuist een VK-artikeltje over wijlen Hans van den Doel, een sociaaldemocratische econoom, die links begon en rechts eindigde. Onder de kop 'Dwarse denker in de PVDA en een kleurrijke econoom,' wordt Van den Doel als volgt geciteerd:


 'Ik ben nog steeds overtuigd dat als werknemers moeten kiezen tussen meer poen of meer werkgelegenheid, sociale zekerheid en gemeenschapsvoorzieningen, zij voor het laatste kiezen.'


Dat was vooral ook zijn eigen mening en illustreert het failliet van de sociaaldemocratie op een scherpe manier. Waarom? Wel, omdat deze zogeheten 'kleurrijke econoom' een schijntegenstelling schiep. Arbeiders hadden en hebben nog steeds niet de mogelijkheid om te kiezen tussen meer poen of meer werk. Dat wordt bepaald door de economische elite, braaf bijgestaan door sociaaldemocratische, christelijke en liberale politici. Dat blijkt   andermaal nu veel werk is verplaatst naar landen waar arbeiders nog minder 'poen' krijgen, en hier de werkgelegenheid, sociale zekerheid en gemeenschapsvoorzieningen daarvan de consequenties ondervinden. Let ook op het taalgebruik, arbeiders krijgen 'poen,' economen een honorarium. Van den Doel was geen 'dwarse denker,' maar vooral een dwaas, een tuinkabouter qua denken in een land waarin werkelijk kritisch denken verafschuwd wordt. De sociaaldemocraten in de polder hebben altijd geloofd in het poldermodel en nu het te laat is staan ze met lege handen terwijl de macht de handel nog verder uitverkoopt via deregulering en privatisering en de neoliberalen de regie in handen hebben, gesteund door de rancuneuze Wilders-aanhang, de 'werknemers' van Van den Doel die al jarenlang beseffen dat ze niets te 'kiezen' hebben.