Salomon Bouman 20

Onlangs kreeg ik deze e-mail van Salomon Bouman, 36 jaar lang de correspondent van de NRC in Israel:

"Beste Stan,

Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.

Salomon"


Ik heb hem deze e-mail gestuurd:

Beste Salomon,

Je schrijft: “Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel.” Mijn reactie hierop is deze: omdat je zoveel jaar als zionist het publiek van de NRC en soms de NOS hebt voorzien van selectieve informatie over Israel heb ik in het verleden je werk herhaaldelijk kritisch geanalyseerd en met feiten aangetoond hoe tendentieus die berichtgeving van je is geweest. Mocht ik daarbij fouten hebben gemaakt dan is het gebruikelijk in ons vak dat je mij dit met feiten aantoont. Maar in plaats van een feitelijke reactie reageer je met sentimenten, in dit geval zelfs ressentimenten. Je komt met kwalificaties en suggesties. Je doet nu opnieuw wat je ook in je berichtgeving aan de Nederlandse bevolking doet: suggereren, impliceren, demoniseren, criminaliseren.

Ter zake dus: waar in mijn kritiek op jouw werkwijze heb ik gebruik gemaakt van “verdraaingen en insinuaties”? Een opponent bestrijd je in een democratie met feiten, niet met ressentimenten. Feiten behoren tot het domein van de ratio en de dialoog, ressentimenten tot het domein van de propaganda en het geweld. Het was Joseph Goebbels die zei: “wij spreken [niet] om iets te zeggen, maar om een bepaald effect te bereiken.” Precies wat jij nu dus doet. Je gaat niet inhoudelijk in op mijn kritiek, maar je probeert een bepaald effect te bereiken door alleen maar te suggereren en te demoniseren. Ik citeer je: “Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk.” Laat ik opnieuw met feiten hierop reageren. Allereerst Salomon, hoe graag je het ook zou willen, jij spreekt niet namens “het joodse volk”. Je spreekt zelfs niet eens namens alle zionisten. Je spreekt namens een extremistische tak van het zionisme, die net als jij in de massale verdrijving van Palestijnen geen oorlogsmisdaad ziet. Er zijn talloze joden die walgen van dit soort zionisme en die zich er fel tegen verzetten, joden die in Nederland wonen en in Israel. Sterker nog: ik ken die mensen en heb ze geïnterviewd voor een boek dat in het najaar bij uitgeverij Atlas verschijnt. Ik doe dat onder andere om te voorkomen dat het publiek gaat denken dat alle joden dezelfde extremistische ideeën hebben als jij.

In de vorige e-mail heb ik je duidelijk proberen te maken dat van “pathologische haat” geen sprake is, maar dat ik als journalist en democraat me verzet tegen terreur. Ik wijs ik daarom het zionisme zoals jij die verdedigt met klem af. En ik heb in mijn teksten telkens weer met feiten aangegeven waarom ik deze vorm van zionisme afwijs, overigens in navolging van Hannah Arendt en andere al dan niet voormalige zionisten.

De eerste keer dat ik het zionisme in de praktijk zag, was bijna twee decennia geleden toen ik samen met de kleine, fragiele, dappere Anneke Jos Mouthaan, die later een van de oprichters was van Een ander joods geluid, en een joods-Israëlische vrouw door Gaza reisde. Ik stapte uit een auto om een aantal kinderen te interviewen, dat net uit school kwam, toen Israëlische militairen gericht het vuur op hen openden en wij allen de eerste de beste ruimte invluchten, terwijl ik in de gaten hield of mijn opname-apparatuur het schieten en de paniek goed registreerde. Ik ging naar Gaza omdat Nederlandse correspondenten in Israel zoals jij niet door de bezette gebieden reisden om er als journalist te kijken hoe de situatie er werkelijk was. Sterker nog, zoals ik al eerder liet zien, in tijden van grootschalig Israelisch geweld tegen de burgerbevolking herhaalde jij doorgaans alleen maar de Israëlische militaire propaganda, soms zelfs letterlijk. Waar jij ook nooit naartoe ging was bijvoorbeeld het grootste Palestijnse ziekenhuis in Oost-Jeruzalem waar jaren geleden de Nederlands sprekende anesthesist dr. Wahib Dajani mij naar het bed leidde van een 14-jarige jongen uit Hebron die staande op het balkon van zijn huis door drie hoge snelheidskogel was getroffen, twee in zijn buik, één in zijn schouder. Ik zag het geraamte van een scholier aan een infuus, zijn linkerarm kon hij niet meer bewegen, van de zeker 5 meter darm die een mens heeft had hij een klein stukje over, de rest was verwoest en operatief verwijderd. Hij was slachtoffer van een volwassen joods-Israelische scherpschutter die met een telescoopvizier over een afstand van maximaal 600 meter tot op een diameter van 15 centimeter raak kan schieten. Ik zag er ook een Palestijns kind sterven aan de gevolgen van een zogeheten rubber kogel, een stalen kogel met een rubber laagje eromheen. Zijn moeder stond met intens droevige ogen de dood van haar kind af te wachten. Voor zover ik weet heeft geen enkele Nederlandse correspondent tot nu toe een reportage gemaakt over dit ziekenhuis met zijn zwaar gewonde en stervende kinderen. Op zijn minst is dat wonderlijk, want ‘geen enkel land heeft zoveel correspondenten in Israël als Nederland,’ zoals de documentaliste Francine Püttmann van het Nieuw Israëlitisch Weekblad me destijds vertelde. Wel hadden Kamerleden van Groen Links dit hospitaal bezocht. Toen ze naderhand in Israel een persconferentie wilden houden bleek geen van de opgebelde correspondenten belangstelling te hebben, de een vierde Grote Verzoendag, de ander vond het kennelijk niet nieuwswaardig genoeg. ‘Wij hebben ons daar wel over verbaasd,’ verklaarde de voorlichter van de Kamerfractie desgevraagd. En ook een woordvoerder van Defence for Children International vertelde me een aantal jaren geleden dat geen enkele Nederlandse correspondent in Israel ooit aandacht had besteed aan het werk van DCI, het aandacht vragen voor de ernstige schendingen van in dit geval de rechten van Palestijnse kinderen. Letwel Salomon, het gaat hier om onschuldige kinderen. De joods-Israelische journaliste Amira Hass van Haaretz, die zelf in bezet gebied woont, wees erop dat “een ideologie die de wereld verdeelt in degenen die waardevoller zijn en degenen die minder waardevol zijn, in superieure en inferieure wezens niet de dimensies van de Duitse genocide [hoeft] te bereiken om fout te zijn,” een waarschuwing gericht aan zionisten zoals jij.

Oktober 2000, tijdens het begin van de Tweede Intifada, was ik voor de VPRO op de Westbank nabij Ramallah en zag hoe op enkele meters afstand van me een 13-jarig Palestijns kind door zijn hoofd werd geschoten en stervende of dood werd afgevoerd. Van Israëlische zelfverdediging was geen sprake, aangezien de IDF-scherpschutter met snelheidskogels schoot vanuit de bovenverdieping van een ontruimd hotel op een afstand van zeker 400 meter. Amira Hass die in tegenstelling tot de Nederlandse correspondenten vloeiend Arabisch spreekt en op de Westbank woont, interviewde in diezelfde tijd een van de scherpschutters over welke bevelen hij krijgt: “Wanneer de officieren te velde de scherpschutters opdracht geven te vuren, dan is de intentie om het hoofd te raken, want als hij schiet, doet hij dat om te doden… Twaalf jaar en ouder mogen we neerschieten,” aldus de militair, die overigens bekende dat het moeilijk is om leeftijden te schatten. “De richtlijnen… veranderen elke dag, soms zelfs meermalen per dag. Wanneer er aan Israëlische zijde doden vallen, mogen wij meer schieten.” Over het aantal Palestijnse doden zei hij: “Zes per dag is normaal, het kunnen er ook veel meer zijn.” Het alleen verwonden van kinderen wordt doorgaans als ondoeltreffend beschouwd, want “verwondingen hitsen de gemoederen veel meer op.” Allemaal misdaden die door jou verzwegen werden in je berichtgeving, Salomon, omdat het niet paste in de zionistische propaganda. Daarentegen zag ik het wel en concludeerde hieruit dat een staat die deze terreur uitoefent uit naam van het zionisme, een verwerpelijke ideologie aanhangt. Wederom, Salomon, dit constateren komt niet voort uit een “pathologische haat,” maar uit een respect voor mensenrechten en beschaving. Dat jij dat niet inziet, omdat je verblind bent door jouw interpretatie van het zionisme, is verklaarbaar, maar nog steeds afkeurenswaardig.

Jouw openlijk disrespect voor het internationaal recht is het product van... hoe zal ik het noemen… van niets anders dan “pathologische haat” tegen de gojim, tegen iemand als ik die - om jouw woorden aan te halen - “het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen” wat als het ware “een godsgeschenk” is. Wat op het eerste gezicht lijkt op een niet ter zake doende grove opmerking van je, blijkt bij nadere beschouwing toch een logica te bezitten. Je haat kennelijk de niet-joden zo erg Salomon dat je de wereld alleen nog kunt verdelen in joden en niet-joden. En zodra een goj kritiek heeft op Israel, dan is jouw suggestie van antisemitisme niets anders dan een reflex. Je kunt niet anders. Je zit vast in je tribalisme, en ook dit is het product van het eeuwenlange Europese antisemitisme.
Salomon, ik schrijf je morgen weer een e-mail.