Salomon Bouman 19

Een paar dagen geleden ontving ik deze email van Salomon Bouman, de voormalige correpondent van de NRC in Israel:

"Beste Stan,
Ik heb de moeite genomen naar je blog te kijken. Met reeksen citaten, verdraaingen en insinuaties voer je een venijnige campagne tegen Israel. Ik vraag me af hoe ik je pathalogische haat van Israel moet verklaren. Er zijn er meer in de geschiedenis geweest die met fabeltjes het joodse volk door eeuwen heen op Europese bodem hebben vervolgd. Dat je het geluk hebt dat er nog een jodin over is die met je wilde trouwen is een godsgeschenk. Je mag best tot in het diepst van je geest het zionisme verfoeien. De staat Israel bestaat echter. Je kan de geschiedenis niet terugdraaien en op basis van citaten Israel op elegante wijze van de kaart willen vegen. Ik raad je aan de moeite te nemen mijn boek ,,.Israel achter de schermen, zionisme op een dwaalspoor´´ te lezen. Ook al heb je met je talmoedische argumentaties gelijk, of denk je gelijk te hebben, rechtvaardigt dat nog niet je conclusies. Die gaan veeel te ver. Je bent uit naam van de mensenrechten een geobsideerde zionistische hater. Dit is mijn laatste mail, mijn laatste contact met jou. Zoveel liefdevolle haat van Israel heb ik niet eerder ontmoet.
Salomon"

Ik heb hem deze email gestuurd:

"Beste Salomon,

Dit mag dan wel jouw “laatste mail, mijn laatste contact met jou” zijn, maar dat weerhoudt mij niet om je iets duidelijk te maken dat je kennelijk niet begrijpt. Laat ik je allereerst in het kort vertellen wat de achtergrond is van waaruit ik werk. Zowel mijn vader als mijn moeder hebben vijf jaar lang tegen de nazi’s gevochten, mijn vader op een onderzeeboot van de Nederlandse marine, mijn moeder als Marva in Schotland. Zij was Schotse en ontmoette mijn vader toen zijn duikboot in een Schotse baai bunkerde. Mijn vader is vanwege zijn dapperheid meerdere malen door koningin en vaderland gedecoreerd. Zijn onderscheidingen heb ik na zijn dood aangetroffen in een klein blauw ijzeren kistje in een van de kasten. Hij droeg ze nooit, ook niet tijdens officiële bijeenkomsten. Hij heeft ook nooit met mij over de oorlog gesproken. Verzet tegen onrecht was voor mijn ouders net zo normaal als ademhalen. Daar sprak je niet over, dat deed je. Waren mijn ouders daarmee radicaal? Geenszins, het waren keurige burgers uit de middenklasse, die DS-70 stemden, omdat de PVDA te extreem voor hen was geworden. Hoewel ze niet expliciet daarover spraken, leerden ze mij toch dat verzet tegen onrecht een mens tot mens maakt.

Nu jouw email, je schrijft: “Ik vraag me af hoe ik je pathologische haat van Israel moet verklaren.” Kritiek op de Israelische terreur komt niet voort uit een “pathologische haat” Salomon, maar uit dezelfde gedrevenheid die mijn ouders hadden om tegen de toenmalige terreur van de nazi’s te strijden. Mijn niet aflatende kritiek op “de joodse natie,” waar eenvijfde van de bevolking Palestijns is, komt dus voort uit het besef dat hier sprake is van een groot onrecht tegen de Palestijnse bevolking. Dat besef bezit jij niet zo is me opgevallen aan zowel je artikelen als aan je verklaringen in het openbaar. Toen jij onlangs voor een academisch gezelschap in Den Haag zei dat het verdrijven van 83 procent van de Palestijnse bevolking uit wat nu Israel is geen oorlogsmisdaad was, omdat deze oorlogsmisdaad tijdens een oorlog plaatsvond, toen bleek ineens dat je niets van het internationaal recht weet en begrijpt. En misschien erger nog, totaal niet beseft dat etnisch zuiveren onrechtvaardig is. En toch ben je als zionist 36 jaar lang correspondent geweest in Israel voor de NRC, een krant die zichzelf aanprijs als de slijpsteen voor de geest.

Laat ik mijn standpunt tegenover het zionisme duidelijk maken. De toen nog zioniste Hannah Arendt, een van de grootste joodse politieke denkers van de twintigste eeuw schreef in het essay Het Zionisme Bij Nader Inzien in oktober 1945, dus twee jaar voor Het VN-Verdelingsplan: “Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ‘vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.’ Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.”

De zionistische gedachte was dus dat de oorspronkelijke bewoners, de Palestijnen, “de keuze” hadden tussen “vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap” om voor jou, jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. Uiteindelijk werd het een gewelddadige verdrijving van meer dan 750.000 Palestijnse burgers uit hun land, iets dat volgens het internationaal recht een oorlogsmisdaad is, maar volgens jou dus niet, omdat je kennelijk niet in het recht gelooft. Onmiddellijk na die etnische zuivering werden de Palestijnse dorpen met de grond gelijk gemaakt om te voorkomen dat de vluchtelingen zouden terugkeren, een optie die de Vernigde Naties in een resolutie vastlegde. Nooit zijn deze vluchtelingen ook maar op enigerlei wijze gecompenseerd voor het miljardenverlies aan bezittingen. En nog steeds Salomon gaat de landroof, en de dagelijkse terreur van een bezetting en belegering door om voor jou en jouw kinderen en alle andere joden in de wereld ruimte te maken. En jij hebt al die jaren als correspondent de context van dit conflict verzwegen. Jij en andere zionisten hadden verwacht dat de Palestijnen hun strijd zouden opgeven, zich zouden neerleggen bij de voldongen feiten die het Israelische geweld leek te creeren. Voor jezelf en je lezers en luisteraars schiep je een schijnwereld waarbij Israel en de joden afgebeeld werden als de slachtoffers en de Palestijnen de daders, of zoals de joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit Hallahmi het stelt: ‘’Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurt dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israelisch-Palestijns conflict.” En omdat de Europeanen zich schuldig voelen vanwege het christelijk antisemitisme speelden ze dit spel mee.

De Palestijnen werden zo het slachtoffer van wat heette “het joodse vraagstuk,” waarmee "de Europese beschaving" al die eeuwen heeft geworsteld. Maar kijk, Salomon, ik voel me wat dit betreft nergens schuldig aan, mijn ouders hebben zich verzet, terwijl de meeste Europeanen in meerdere of mindere mate collaboreerden of de andere kant opkeken terwijl hun joodse buren werden gedeporteerd. Ik probeer het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan zonder enig complex aan de kaak te stellen. Niet vanwege een “pathologische haat” tegen Israel, maar om de simpele reden dat het door Europa geschapen onrecht opgelost moet worden. Het zionistische Israel heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een levensgevaarlijke schurkenstaat, die niet gesteund, maar geboycot moet worden om het te dwingen zich aan de internationaal afgesproken rechtsregels te houden. Het bezetten en stelen van andermans land moet gestopt worden. De zionisten in Israel moeten gedwongen worden, ook voor hun eigen bestwil, om zich beschaafd te gedragen. Mensen zoals jij Salomon moeten gaan leren dat het verdrijven van 83 procent van de bevolking wel degelijk een oorlogsmisdaad is, zoals iedere deskundige je kan vertellen. Een beschaving kan niet tolereren dat een Israelische onderminister van Defensie de Palestijnse bevolking letterlijk bedreigd met een holocaust! Dat begrijpen de meeste westerse politici niet, maar wel de Europese bevolking die in Israel de grootste bedreiging zien van de wereldvrede. Ondanks alle pro-Israel propaganda weten gewone mensen maar al te goed wie David en wie Goliath is. In een geglobaliseerde wereld van meer dan zes miljard mensen kan niet geaccepteerd worden dat een staat als Israel publiekelijk dreigt een ander land aan te vallen, of ook daadwerkelijk binnenvalt. Dat doen alleen schurkenstaten.

Salomon, 3 miljard mensen op aarde is jonger dan 18. Een aanzienlijk deel van hen leeft in bittere armoede, maar weet wel dat wij schatrijk zijn. Die mensen kijken naar hoe het Westen de Israelische terreur steunt, en vragen zich af: "Is dat nu democratie en mensenrechten, waar de westerlingen de mond van vol hebben?" Ook daarom zullen we Israel aan banden moeten leggen. Het land vormt een gevaar voor de wereldvrede. Probeer eens te kijken naar Israel niet vanuit een tribaal oogpunt, maar vanuit een kosmopolitisch standpunt, zoals ik hieronder probeer te schetsen:

In een studie over terrorisme en demografie schrijft Gunnar Heinsohn, hoofd het Raphael-Lemkin Instituut voor Vergelijkend Genocide Onderzoek van de Universiteit van Bremen, over de vrees van westerse beleidsbepalers en in het bijzonder die in Washington voor de vele honderden miljoenen werkloze “overtolligen” in de wereld. Citaat: “Hun grootste angst is nu dat er tegenover de Amerikaanse jongens (dertig miljoen onder de vijftien jaar), die niet alleen veelal enig zoon zijn, maar ook zijn opgegroeid met de gedachte van vriendschap tussen de volkeren, 25 keer zo veel zonen staan in de derde wereld. Deze jongens, die tot gezinnen met meerdere zonen behoren, zijn redelijk goed gevoed en opgeleid. Voor zover ze niet kunnen emigreren zullen zij hun geboorteland destabiliseren omdat ze er geen bestaan kunnen opbouwen dat aan hun verwachtingen voldoet. Ze leven in meer dan honderd landen. Wellicht dat 10 van de 25 zullen overgaan tot geweld buiten de eigen grenzen in een poging kleinere of grotere imperia te veroveren. Daar hebben ze massavernietigingswapens voor nodig. De westerse supermacht bereidt zich voor op conflicten met deze landen. Irak is slechts een van de vele voorbeelden van het nieuwe type tegenstander, dat ondanks massale verliezen steeds meer jonge mannen in de strijd kan werpen.” Het merendeel van de jonge derde wereldbewoners leeft in verpauperde metropolen, die in omvang en tempo schrikbarend blijven toenemen. Bijna tweederde van de jongeren uit de bevolkingsexplosie die sinds 1950 gaande is komt in de grote steden terecht, waarvan de bevolking in totaal met een miljoen baby’s per week toeneemt. Sinds 1980 is daar het aantal werkzoekenden meer dan verdubbeld. Iets meer dan een halve eeuw geleden waren er 86 steden in de wereld die meer dan een miljoen inwoners telden, vandaag de dag zijn dat er 400, en in 2015 zullen dat er tenminste 550 zijn. Er zullen steden zijn van meer dan 30 miljoen inwoners. Sinds 2008 leeft de meerderheid van de bevolking op aarde in een stedelijke omgeving en is dus niet langer meer in staat haar eigen eten te produceren. Volgens een VN-Habitat rapport zal driekwart van de toekomstige groei van de wereldbevolking in stedelijke conglomeraten terechtkomen waar ‘‘er weinig of geen planning bestaat om deze mensen op te vangen of te voorzien van diensten.’’ Honderden miljoenen, zo niet miljarden mensen, worden aan hun lot overgelaten. De trek naar de steden wordt gedreven door bittere armoede en niet door een aanbod van werk. De exodus werd veroorzaakt en versnelt door de IMF- en de Wereld Bank politiek van deregulering van de landbouw en grootscheepse bezuinigingen op sociale uitgaven. De Amerikaanse historicus Mike Davis schrijft in Planet of Slums: “In plaats van steden van licht die naar de hemel oprijzen, zal een groot deel van de stadsbevolking van de 21ste eeuw in misère ondergedompeld zijn, omgeven door milieu verontreiniging, uitwerpselen, en verval. De één miljard stedelingen die de postmoderne achterbuurten bewonen zouden wel eens jaloers kunnen terugkijken naar de ruines van de stevige lemen huizen van Çatal Hüyük in Anatolië, gebouwd aan het begin van het stedelijk leven 9000 jaar geleden.” Feit is dat de afgelopen halve eeuw de kloof tussen arm en rijk wereldwijd is verdubbeld, waardoor een conflict tussen rijk en arm, machtig en machteloos niet lang meer kan uitblijven, hoe bezeten ook de Europese politici de werkelijkheid aan hun voordeur proberen te negeren.

Lees vanuit deze achtergrond eens wat de vooraanstaande zionist en joods-Israelische emeritus hoogleraar Yehezkel Dror onlangs in Forward, de joodse krant van New York, schreef. Wanneer, volgens hem, de “dreiging groot genoeg is, zal de inzet van massavernietigingswapens door Israel gerechtvaardigd zijn zodra dit noodzakelijk lijkt te zijn voor het verzekeren van de overleving van de staat, ondanks de bittere prijs van een groot aantal gedode onschuldige burgers… In het kort, de bestaansnoodzaak moet prioriteit worden gegeven over andere aangelegenheden – hoe belangrijk die ook mogen zijn – met inbegrip van liberale en humanitaire waarden, steun aan mensenrechten en democratisering.”

De joods-Canadese hoogleraar Yakov Rabkin, die mij attent maakte op dit extremisme, schreef me: “Dror is eerlijk over het opgeven van moraliteit en het zich concentreren op wat hij meent dat het overleven van het joodse volk is. Voor hem is het joodse volk een seculier denkbeeld, en hij associeert het met de overleving van de staat Israel. Maar we weten dat de joden in meer dan één staat hebben overleefd. Ik blijf ervan overtuigd dat de toekomst van de joden niet afhankelijk is van enige staat, maar van hun verbondenheid met de thora, hoe ze die ook mogen interpreteren. Dror is ook eerlijk wanneer hij de mythe van de ‘zuiverheid van de wapens’ doorprikt, die zionistische propaganda over het optreden van de Israelische militairen. Hij zegt openlijk wat de meeste Israelische leiders al lang in de praktijk brengen. Sommige geleerden hebben het Samson-complex van de Israelische politieke en militaire elite helder beschreven. Als de staat Israel ten onder dreigt te gaan, dan zullen zijn nucleaire wapens het in staat stellen om een groot deel van Europa en het Midden Oosten met zich mee het graf in te trekken. Naar verluidt is dit een belangrijk doel van Israel’s nucleair arsenaal. Vandaag de dag wordt Israel niet geconfronteerd met een geloofwaardige dreiging en toch verkeren veel Israëli’s in paniek en wanhoop. Ik kan niet anders dan denken aan de bijbelse vervloeking in Leviticus 26:17: ‘Gij zult vluchten, zonder dat iemand u vervolgt’. Dror pleit al lange tijd voor het prijsgeven van morele gewetensbezwaren. Zijn aansporing heeft duidelijk gehoor gevonden bij de Israelische militairen die openlijk onverschillig staan tegenover burgerslachtoffers onder de Arabieren, of die nu Israelische ingezetenen zijn of Palestijnen in bezet gebied. Wat nieuw is, is dat de oproep tot immoraliteit nu openlijk geuit wordt, nieuw is niet de toepassing ervan door Israelische soldaten.”

Salomon, morgen schrijf ik je weer een email. Misschien lees je het, misschien gooi je het weg, maar als journalist en schrijver heb ik alleen de taal om mensen te overtuigen en om te overleven in een wereld waarin de machtigen denken dat wapens en geweld de mens overtuigen.