Het Jodendom is Kitsch Geworden

De moderne Westerse beschaving en haar geclaimde, op regels gebaseerde, wereldorde heeft zich nooit weten te verheffen boven het genocidale kapitalistische systeem dat de rijken almaar rijker maakt, en de armen nog verder laat verpauperen. Recentelijk bereikte dit systeem een nieuw dieptepunt tijdens de zionistische genocide van de Palestijnse burgerbevolking in ondermeer Gaza. Rond de 70 procent van de inmiddels ruim 50.000 vermoorde burgers bestaat er uit vrouwen en kinderen, hoewel ‘vele analytici en mensenrechten-groeperingen ervan uit gaan dat het ware aantal veel hoger is,’ aldus Al Jazeera, die hieraan toevoegde: ‘Ondanks wereldwijde veroordelingen en pleidooien van internationale organisaties en mensenrechtenorganisaties, heeft Israël een collectieve strafcampagne voortgezet tegen de belegerde enclave, waar de helft van de bevolking jonger is dan 18 jaar. Daarmee heeft Israël meerdere generaties families uit het bevolkingsregister verwijderd.’ Onder de tussenkop ‘Meer dan 100.000 mensen gewond’ berichtte op 15 januari 2025 Al Jazeera:

Minstens 110.265 mensen zijn in Gaza gewond geraakt als gevolg van de oorlog. Dat is één op de twintig mensen.

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie heeft bijna een kwart van de gewonden, naar schatting 22.500 mensen, levensveranderende verwondingen die revalidatie vereisen, maar niet ontvangen. Ernstige verwondingen aan ledematen zijn de belangrijkste verwondingen die revalidatie nodig hebben.

Volgens UNRWA, het VN-agentschap voor Palestijnse vluchtelingen, verliezen elke dag tien kinderen een of beide benen door operaties en amputaties die met weinig of geen anesthesie worden uitgevoerd als gevolg van de Israëlische blokkade.

Al Jazeera Arabic werd op 1 november 1996 gelanceerd door de regering van Qatar. De zender werd opgericht nadat BBC Arabic Television werd gesloten vanwege censuurconflicten met zijn Saoedische partner. Veel voormalige BBC Arabic-journalisten sloten zich aan bij Al Jazeera en brachten westerse onderzoeksjournalistiek naar de Arabische wereld.

Al Jazeera, bekend om zijn journalistieke professionaliteit, vooral in vergelijking met andere Arabische nieuwsorganisaties, verwierf populariteit in de Arabische wereld als alternatief voor het eerdere landschap van grotendeels lokale staatsomroepen, met een vroege berichtgeving die openlijk kritiek leverde op autocratische leiders in de regio, en een breed scala aan standpunten presenteerde, en geloofwaardigheid verwierf door zijn uitgebreide berichtgeving aan de frontlinie over de Tweede Intifada en de oorlog in Irak. Al Jazeera Arabic is redactioneel onafhankelijk van Al Jazeera English.

Al Jazeera Engels (AJE) werd op 15 november 2006 gelanceerd als de Engelstalige tegenhanger van Al Jazeera Arabisch. Het positioneert zich als een alternatief mediaplatform ten opzichte van de dominante westerse media zoals CNN en BBC, en richt zich op verhalende verslaggeving waarbij onderwerpen hun eigen verhalen presenteren. Al Jazeera staat bekend om zijn diepgaande en frontlinieverslaggeving, met name in conflictgebieden zoals de Arabische Lente, het conflict tussen Gaza en Israël en andere. Al Jazeera's verslaggeving over de Arabische Lente leverde het netwerk talloze prijzen op, waaronder de Peabody Award.

https://en.wikipedia.org/wiki/Al_Jazeera_Media_Network#:~:text=Al Jazeera Arabic was launched, disagreements with its Saudi partner.    

Mede dankzij het ontstaan van Al Jazeera werd al snel duidelijk hoe bevooroordeeld de westerse commerciële pers berichtte en hoe corrupt de overgrote meerderheid van mijn westerse collega’s in allereerst Brussel en Washington zijn. De Nederlandse media zijn zo mogelijk nog slechter en schaamtelozer. Zij steunen sinds het ontstaan van de zelfbenoemde Joodse staat de zionistische terreur. Ik heb hier op deze weblog talloze voorbeelden gegeven van hoe de corruptie van de Nederlandse pers werkt. Laat ik in dit artikel slechts één willekeurig voorbeeld geven, te weten de joods zionistische ‘correspondent’ Salomon Bouman die bijna 4 decennia uiterst gekleurde berichten uit Israel verzorgde, maar nauwelijks tot niet de bezette gebieden durfde te betreden, en daarom, net als de meeste Nederlandse journalisten in het ‘geroofde land,’ lange tijd niet doorhad dat er geen enkele sprake was van een ‘Vredesproces,’ waar hij en de joodse Vrij Nederland-journalisten Max van Weezel en Leonard Ornstein lange tijd de mond vol van hadden tot ook zij — ondermeer door mijn verslaggeving en mijn interviews met vooraanstaande Joods Israelische intellectuelen — beseften dat er geen enkele sprake kon zijn van ‘Vrede’ omdat domweg het Joods Regime heel Eretz-Israel wil veroveren, van de Nijl tot aan de Eufraat,  zonder ook maar één enkele Palestijn. 

Daar moeten Joden leven, in angst voor de buitenwereld van de niet-Joden, 'op heilige grond,' omringd door muren, hekken, prikkeldraad, als in een echte, ouderwetse Europese getto, waar elke Joodse inwoner zich 24 uur per dag Joods kon gedragen en Joods kon voelen, wat dit ook mocht betekenen. Dit belooft weinig goeds als we tenminste afgaan op de waarschuwingen van niet-gecorrumpeerde Joodse schrijvers en journalisten. Al in de negentiende eeuw begon het Judaïsme namelijk een leugen te worden, dat wil zeggen: een niet doorleefde werkelijkheid. Leest u in alle rust het volgende essay uit ‘Future of Jewish,’ een nieuwsbrief van en voor mensen die geïnteresseerd zijn in het jodendom en Israël.

Dit is een gastessay van Sam Mitzmann, die de nieuwsbrief "Still Jewish" schrijft.

‘Velen van ons zijn opgegroeid met "Fiddler on the Roof.”¹

Zingen. Dansen. "Traditie!"

Het voelde als ons verhaal. Een warm, nostalgisch beeld van het oude land. De koppelaarster van de stad. Een dochter die droomt van een eenvoudig leven. Een bruiloft waar de hele shtetl verschijnt. Bekende liedjes. Bekende worstelingen. Een gemeenschap die probeert zichzelf bijeen te houden.

Voor velen voelt dat beeld nog steeds mooi. Voor anderen is het getint met iets harders. Omdat we weten hoe het afloopt. De stad is leeg. Families zijn verspreid. En de meeste mensen lopen weg met de gedachte: Dat is gewoon wat ons volk is overkomen. Tragisch, ja – maar toch onvermijdelijk.

Maar wat als dat niet zo was? Wat als de ontmanteling niet met de pogrom was begonnen? Wat als de teloorgang – van familie, geloof, gemeenschap – al vanaf het begin gaande was? En wat als die gestopt had kunnen worden? Waar staat Tevje werkelijk voor?

Tevje roept "Traditie!" alsof het het antwoord op alles is. Maar als je echt naar zijn leven kijkt, wat bouwt hij dan eigenlijk op?

Hij zingt. Hij danst. Hij maakt grapjes met God. Maar het is geen vreugde. Het is gewoonte. Het is overleven. Hij klampt zich vast aan melodie als een man die zich afschermt van de waarheid. Hij zegt dat als hij rijk was, hij eindelijk zou gaan zitten en studeren. Maar er is geen leren. Geen helderheid. Geen visie.

"Als ik een rijk man was..." is geen doel. Het is een ontsnapping – aan het stellen van de moeilijke vragen. Als zijn paard kreupel wordt, bindt hij zichzelf vast en trekt de wagen. Dat is veerkracht. In het begin.

Maar weken later sleept hij hem nog steeds voort. Nog steeds vastgeketend. Overleven in plaats van oplossen. Zelfs als hij gewaarschuwd wordt voor een aanstaande pogrom, doet hij niets. Dat is Tevje's patroon. Het systeem niet repareren. Gewoon de pijn absorberen. Het plan niet heroverwegen. Gewoon doorgaan en hopen dat het werkt.

Maar pijn zonder richting maakt ons niet sterk. Het put ons uit. De dochters lieten zich niet zomaar meeslepen; ze leerden van wat niet geleerd werd. Tzeitel. Hodel. Chava.

Eén dochter wilde liefde – met een goede man. Hardwerkend. Nederig. Ambitieus. Tevje verzet zich, niet uit principe, maar uit angst. Een oude weduwnaar, een slager, bood veiligheid, dus Tevje gaf bijna de toekomst van zijn dochter op voor de illusie van veiligheid.

Eén dochter volgde een revolutionair. Een jongen vol passie. Vuur. Grote woorden over rechtvaardigheid. Maar waar ging het allemaal naartoe? Waar was het in geworteld?

Het is een klassieke fout die Joden al generaties lang maken: proberen de wereld te verbeteren zonder geworteld te blijven in wie we zijn. Hij had geest – maar geen wortels. Hij wist wat hij wilde afbreken, maar niet wat het waard was om te behouden.

En één dochter ging nog verder: trouwen buiten het geloof, onder een kruis.

Bij elke stap buigt Tevje. Niet uit mededogen, maar uit verwarring. Hij weet niet wat de moeite waard is om vast te houden – en wat kan veranderen. Hij verwart angst met wijsheid, traditie met waarheid. En uiteindelijk is alles weg. Niet alleen door de ballingschap. Omdat niets hen meer overeind hield. Als een boom die er nog steeds hoog uitziet, maar van binnenuit verrot. Er is maar één harde wind nodig – en alles stort in.

Het begon niet met de pogrom. En het eindigt niet met het verhaal.

Er is hier een dieper patroon, een patroon dat we nog steeds volgen: Eerst verzwakt het spirituele fundament, dan vallen de culturele banden uiteen, dan brokkelt de fysieke veiligheid af. Dat is geen bijgeloof. Dat is geschiedenis. Steeds weer opnieuw.

Wanneer een volk vergeet wie het is, houdt het niet lang stand. Klinkt dat bekend?

We doen dit nog steeds. We zingen de liederen, vieren de feestdagen, vertellen verhalen. Maar te vaak vragen we ons niet af wat het allemaal werkelijk betekent. Het voelt Joods, maar het bouwt niets op. Wat begint als traditie, wordt nostalgie. En wat we doorgeven, wordt steeds lichter.

Het is niet genoeg om je Joods te voelen. We moeten Joods leven. Vandaag de dag hebben we alles waar Tevje naar verlangde: vrijheid, comfort, kansen. Geen pogroms. Geen ballingschap. Niemand die ons dwingt te verbergen wie we zijn.

Maar als we niet iets meer doorgeven – echte Joodse betekenis, echte structuur, echte helderheid – dan bouwen we op zand.

Voor velen is het jodendom cultureel behang geworden. Wat sommigen Seinfeld-jodendom zouden noemen. Grappig. Herkenbaar. Zelfs geruststellend. Maar zonder doel. Als al kinderen ironie, bagels met gerookte zalm en een paar feestdagen erven, moeten we dan echt verbaasd zijn als dat vervaagt?

Op een gegeven moment moeten we ons afvragen: is dit wat we onze kinderen willen meegeven? Een cultuur van herinneringen – of een leven vol betekenis?

Tevje faalde niet omdat hij niet van zijn kinderen hield. Hij faalde omdat hij ze niet opvoedde. Hij vertrouwde erop dat de cultuur alles zou dragen. Vertrouwde erop dat de traditie zonder uitleg standhield. Hij gaf een onverankerde revolutionair een platform om te onderwijzen en vroeg nooit wat er werd onderwezen. Hij liet iemand anders de geest van zijn dochter vormen en controleerde nooit wat ze leerde.

Dat was niet zomaar een klein foutje. Dat was zijn hele taak. Zijn vrouw was niet anders. Ze bedoelde het goed, maar haar opvoeding kwam neer op klusjes, huwelijksdruk en geschreeuw vanuit de keuken. Genoeg activiteit. Geen begeleiding.

En hun dochters? Ze leerden veel, maar niet van hun ouders. Dat is het stille gevaar waar we nog steeds mee te maken hebben. Onze kinderen leren altijd van hun vrienden, van hun school, van hun schermen, van een cultuur die voortdurend waarden hervormt. De vraag is niet: Leren ze? De vraag is: Van wie?

Joodse opvoeding gaat niet alleen over informatie; het gaat over vorming. Het is de basis die een kind helpt te weten wie het is, voordat de wereld het vertelt wie het moet zijn. De eerste jaren zijn het belangrijkst: de kleuterschool, de basisschool. Daar vormt zich de identiteit. Daar blijft alles hangen. Daar beslissen ze: is jodendom iets wat ik ben, of gewoon iets wat mijn ouders waren?

Maar waar je ook bent, het is nooit te laat om te groeien. Want je kinderen luisteren niet alleen naar wat je zegt; ze kijken naar wat je kiest, wat je prioriteit geeft, wat je nastreeft. Ze luisteren misschien niet altijd naar je woorden, maar ze worden wat je voordoet, dus laat ze iets echts worden.

Niet alleen een traditie om te citeren, maar een toekomst om te leven, een leven met betekenis, een gezin met richting. Als je sterke Joodse kinderen wilt, bouw dan een sterk Joods leven op. En laat ze daarin opgroeien.

P.S. Zit je kind nog op de kleuterschool of basisschool, dan is dit het moment; de jaren waarin identiteit zich vormt, alles blijft hangen en jij de basis kunt vormen van wie ze zijn en wie ze zullen worden. Hoe eerder je begint, hoe sterker de basis.

Deze keer wachten we niet tot het dak eraf valt. We hebben een kans om te herbouwen – met kracht, met helderheid en met liefde. Begin nu, nu de basis nog van jou is om te vormen.’

Door hun propagandistische berichtgeving hebben joods-Nederlandse correspondenten in Israel meegewerkt aan de radicalisering van zowel Joden in Israel als joden in Nederland. Een voorbeeld: mei 2008 sprak Salomon Bouman tijdens een bijeenkomst georganiseerd door het Institute of Social Studies in Den Haag. Naar aanleiding daarvan schreef Salomon Bouman in een column in het Nieuw Israëlitisch Weekblad ondermeer het volgende: 

Mijn verweer dat het een nutteloze extremistische opvatting is David Ben Goerion als een oorlogsmisdadiger te bestempelen lokte scherpe antireacties uit de zaal uit… Mijn woorden lokten hoongelach uit.

Dit is een aperte leugen zoals de aanwezigen, onder wie ik, kunnen bevestigen. In werkelijkheid gebeurde het volgende: de voormalige correspondent van de NRC in Israel verklaarde dat zijn opponent, de Palestijnse intellectueel Omar Barghouti 'een zeer grote extremist' was vanwege zijn opmerking dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden -- in 1948 gepleegd -- door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag had moeten worden berecht. Omdat de voorzitter verzuimde Bouman te vragen zijn belediging tegenover een uitgenodigde gespreksgenoot toe te lichten, stelde ik na verloop van tijd de volgende vraag: 

'Meneer Bouman, u zei dat meneer Barghouti een extremist was omdat hij heeft verklaard dat Ben-Goerion voor oorlogsmisdaden had moeten worden veroordeeld. Begrijp ik nu goed dat u suggereert dat de massale verdrijving in 1948 geen oorlogsmisdaad was?'

Bouman was een tijdje stil en zei toen: 

'Dat is een scherpe vraag... Ik beschouw het geen oorlogsmisdaad. '

Ik vroeg hem uit te leggen waarom 'het verdrijven van tenminste 750.000 burgers geen oorlogsmisdaad volgens u is, terwijl niet allereerst meneer Barghouti, maar het internationaal recht dit tot een oorlogsmisdaad bestempelt? Waarom is meneer Barghouti een "extremist" wanneer hij iets zegt dat door het internationaal recht als zodanig bepaald wordt.'

Bouman antwoordde: 

'Ik ken natuurlijk het internationaal recht en ik weet wat oorlogsmisdaden waren... maar in 1948 was er een oorlog dat door de Arabische landen was begonnen en de Israëli's waren toen in de positie om hun gebied uit te breiden.'

Bouman weigerde met deze kromme redenering Barghouti's terechte opmerking te accepteren dat het wezenlijke kenmerk van een oorlogsmisdaad nu juist is dat zij tijdens een oorlog wordt gepleegd, vandaar ook de naam oorlogsmisdaad. Volgens Bouman was er geen sprake van oorlogsmisdaden en 'ik weet wat ze gedaan hebben en wat ze dachten in 1938 en ik weet wat Rabin heeft gedaan, maar hij heeft ook de hand geschud van Yasser Arafat, don't forget it.'

Met deze woorden reageerde hij op het feit dat Rabin in opdracht van Ben-Goerion na een bloedbad alle bewoners had verdreven van twee grote Palestijnse steden die door de Verenigde Naties aan de Palestijnen waren gegeven, maar die de zionisten vanwege hun strategische ligging in beslag namen. Daarvoor lagen plannen gereed, nog voordat de stichting van de staat was uitgeroepen. Ben-Goerion, vader des vaderlands van ‘de Joodse natie,’ had daarover al in 1938 verklaard: 

''Na de vorming van een groot leger, zullen we de verdeling afschaffen en ons uitbreiden naar heel Palestina.'

En een jaar eerder, had hij aan zijn zoon Amos geschreven: 

'Geen zionist kan afstand doen van ook maar het kleinste gedeelte van het land van Israël. Een joodse staat in een deel van Palestina is geen einde, maar een begin.

Het voorlopig accepteren van een eigen stuk grondgebied was, volgens hem, doorslaggevend, want juist 'daardoor vergroten we onze macht en elke machtstoename maakt het mogelijk het land in zijn geheel in handen te krijgen. Het vestigen van een [kleine] staat… zal dienen als een zeer krachtig instrument in onze historische inspanning om het hele land te bevrijden...'

Tijdens het Israëlische geweld in 2001 in de bezette gebieden gaf Bouman op Radio I de Israëlische legerpropaganda letterlijk door. Dat ging als volgt: 

'Met de arrestatie van twee daders van de aanslag op de Israëlische minister van Toerisme Rahavem Ze'evi is voor premier Ariel Sharon de weg vrijgekomen om het Israëlische leger eervol uit de Palestijnse steden terug te trekken.' 

Het is een illustrerend voorbeeld van hoe een decennialang verblijf in Israel tot tendentieuze journalistiek kon leiden voor mensen die daar emotioneel gevoelig voor zijn. Wat tevens opviel aan het  bericht was het volgende: 

Palestijnen worden gedood, de ongewapende Palestijnse burgers die vermoord werden, spelen dus geen rol in deze vorm van verslaggeving, alleen de Israëlische minister werd vermoord, de rest werd neutraal gedood. Er zouden 'twee daders' zijn opgepakt die 'te maken hebben' met 'de aanslag.' Hoe kan dat? Waren die twee verdachten al berecht? Zolang dat niet was gebeurd, bleven zij verdachten. Maar in de ogen van de zionisten zijn het ‘Arabieren,’ dus sowieso al verdacht. Desalniettemin was Bouman op dat moment journalist en volgens de journalistieke regels blijven verdachten nu eenmaal 'verdachten.' Een dag later schreef Bouman vanuit het veilige Tel Aviv voor zijn krant: 

'De Israëlische veiligheidsdiensten maakten gisteren bekend dat twee handlangers van de twee moordenaars van deze minister zijn gearresteerd.' 

De 'daders' en hun 'handlangers,' maar nog steeds weigerde Bouman ze verdachten te noemen wat ze in een democratische rechtstaat als Nederland wel genoemd zouden worden. Maar niet in Israel, aangezien daar 'de veiligheidsdiensten' de waarheid 'bekend [maakten].' Overigens is dit een willekeurig voorbeeld van de wijze van verslaggeving vanuit 'het beloofde land.' De Israëlische terreur wordt verkocht als militaire acties. Het begrip 'eervol' is ook saillant. In wat voor een ideologische termen dacht de journalist van de 'kwaliteitskrant'? ‘Eervol’? Wat is er eervol aan een terugtrekking na een bloedige inval? Zijn hele werkzame leven lang heeft Salomon Bouman propaganda bedreven voor het inmiddels fascistische zionisme.

http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=salomon+bouman+zionist

Het is één van de ontelbare voorbeelden van hoe ook het Jodendom in kitsch is ontaard. Volgende keer meer.