De Geheimtaal van de Elite die de Armageddon Inluidt

Er bestaat een geheimtaal, waarvan de kleinburger niet op de hoogte is:

When you’re lost in the rain in Juarez

And it’s Easter time too

And your gravity fails

And negativity don’t pull you through

Don’t put on any airs

When you’re down on Rue Morgue Avenue

They got some hungry women there

And they really make a mess outta you

Donderdag 23 februari 2023 ontstond in Hilversum enige ophef vanwege de propaganda die de televisie-journalist Twan Huys vanuit Kiev verspreidde:

Kijkers lovend over Media Inside met keiharde kritiek op Twan Huys

Twan Huys zorgde dit weekend voor nogal wat woede toen hij voor Buitenhof vanuit Kyiv een filmpje bomvol onwaarheden de lucht in slingerde. In Media Inside maakt Marcel van Roosmalen gehakt van Twan en dat kunnen de kijkers wel waarderen.

Door Eveline van Gils

27 februari 2023, 00:24

Het was NOS-correspondent Kysia Hekster die er als eerste achter kwam dat Twan in een filmpje van nog geen twee minuten, vier 'leugens' vertelde. Op twitter deelde ze haar bevindingen. Zo ging er helemaal geen luchtalarm af, zoals Twan stelt, en zijn de inwoners van Kyiv ook zeker niet lamgeslagen:

Zie dit nu pas @Twan_Huys Paar feitelijke onjuistheden: 1. Er waren in Kyiv afgelopen dagen geen oproepen om thuis te bijven. 2. Als luchtalarm afgaat betekent dat niet automatisch dat raketten afgevuurd worden op de stad. Vaak omdat er vliegtuigen opstijgen in Belarus (1/2)

Huys had laten weten:

@Twan_Huys

Luchtalarm nu in Kyiv. Buitenhof vanavond 22.20 NPO 2.

10:58 PM · Feb 25, 2023

Macaber figuur

Marcel (van Roosmalen) is geen fan van Twan. ‘Wat een macaber figuur is dat eigenlijk, hij reist naar gebieden waar hij niets van weet, hij stapt uit, hoort een luchtalarm, begint zichzelf te filmen en doet verslag,’ aldus Marcel ‘Je weet niets, maar gaat toch duiden, dat is Twan Huys,’ vervolgt hij. Die ‘continue neiging’ van de Buitenhof-presentator vindt hij heel vreemd. Het is maar goed dat Twan H. een keer door een collega op de vingers is getikt, want ‘wanneer stopt dit.’

https://www.veronicasuperguide.nl/nieuws/kijkers-lovend-over-media-inside-met-aanval-op-twan-huys?referrer=https://www.google.com/&referrer=https://stanvanhoucke.blogspot.com/ 

Ook de sociale media bekritiseerden het optreden: ONTLEDING VAN TWAN HUYS' LEUGENACHTIGE OORLOGSPROPAGANDA

https://www.blckbx.tv/livestreams/blckbx-today-2023-03-01

Woensdag 1 maart 2023

In de uitzending van vanavond onder andere:

Fake news en desinformatie in tijden van oorlog; in het televisieprogramma Buitenhof zet men zich ertegen af. In de praktijk maakt het programma zich er echter zelf schuldig aan. Redacteur David Boerstra staat vanavond aan tafel en ontleedt de oorlogspropaganda van presentator Twan Huys. 

https://www.blckbx.tv/livestreams/blckbx-today-2023-03-01 

Dat Huys propaganda bedreef was voor mij geen nieuws, aangezien ik hem voor het eerst zag opereren als stagiaire bij Stad/Radio Amsterdam, waar hij als fris gewassen provinciaal uit Limburg naar binnen stapte. Destijds waren er meer van dit soort ambitieuze types die bij STAD wilde werken, omdat deze locale Amsterdamse omroep de ruimte bood te experimenteren met een veel vrijzinnigere berichtgeving, die regelmatig ophef veroorzaakte, zoals ikzelf ondervond. Ik herinner me Twan’s zachte ‘G’ en zijn gênante bewondering voor een ieder die beroemd leek in het kleine Nederland. Al snel ontdekte ik dat hij het daarom niet zo nauw met de waarheid nam, hetgeen ik destijds toeschreef aan zijn katholieke verleden. Dus dat hij naderhand in Hilversum ging solliciteren, verbaasde me niets, want Huys was het tegenovergestelde van wie ik was. Hoewel ook ik in Hilversum terechtkwam, was dit niet omdat ik had gesolliciteerd maar omdat ik door de VPRO gevraagd werd. Ik kwam uit de jaren zestig en wist dat: 

It’s either fortune or fame

You must pick up one or the other

Though neither of them are to be what they claim

en dat: 

If you’re lookin’ to get silly

You better go back to from where you came

Because the cops don’t need you

And man they expect you say     

Alleen al Bob Dylan’s poëtische geheimtaal in Just Like Tom Thumb’s Blues was voor de relatief talrijke buitenstaanders van mijn generatie voldoende om te beseffen dat de bourgeois-wereld schijn en corruptie betekende, en dat de wereld van de Twan Huysen absoluut fake was.

Nu de cirkel bijna rond is, en de jaren gaan tellen, de energie verdwijnt, en het hele lichaam pijn doet, blijkt dat de collaborateurs met de macht die de journalistiek waren binnengedrongen om de vitale posten te bezetten, de petite bourgeois voorbereid op een finale oorlog, want nu de hele westerse samenleving is gestrand, en de chaos zich  ophoopt, beseft een oprecht mens tenslotte dat de mensheid aan de vooravond staat van de finale afrekening.

Het gruwelijke gebeurt nu, op dit moment en is vanaf het begin onvermijdelijk geweest, want hier geldt dat wanneer je verloren bent geraakt in een nat geregende doodlopende straat in één of ander gat, en de ernst van de situatie je totaal ontgaat, er alleen nihilisme overblijft. En juist naar dat nihilisme greep Huys, zo zag het verveelde publiek tijdens de uitzending op 1 maart 2023 van het NPO-programma Buitenhof. Tijdens een persconferentie van president Zelensky met grote stelligheid beweerde Twan dat ‘uit Nederlands onderzoek is gebleken dat president Poetin besloot om MH-17 neer te schieten.’ Maar in werkelijkheid bestaat hierover geen wettig en overtuigend bewijs, zo meende het Openbaar Ministerie. ‘Daarom worden op dit moment geen nieuwe rechtszaken gestart,’ aldus persofficier van justitie Digna van Boetzelaer tijdens een eerdere persconferentie waarbij bekend werd gemaakt dat ‘MH17 Onderzoeksteam geen mogelijkheid’ zag ‘voor verdere vervolging’ van bijvoorbeeld president Poetin. Maar omdat zijn pathologische ambitie voorkwam dat Twan zich realiseerde dat  ‘If you’re lookin’ to get silly, You better go back to from where you came,’ kunnen nu ook zijn collega’s en zeker zijn kijkers zien dat hij met oorlogszuchtige ‘fake news’ probeert zijn bekendheid in het kleine land te handhaven. Twan Huys kan namelijk nooit meer terug naar daar waar hij vandaan kwam, te weten: de provincie. Dat zou zijn dood betekenen.

Aan de vooravond van een nieuw facisme, in de vorm van een totalitaire technocratie, functioneren de ‘nobodies,’ niet beschikkend over een doorleefde werkelijkheid, als een gevaar voor de mensheid, net als de nazi’s in het interbellum een gevaar voor de wereld betekenden. Terwijl ‘Het Rode Kruis de voedselhulp in Nederland uitbreidt,’ omdat ‘het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft’ blijft toenemen, evenals ‘de voedselprijzen,’ doen mijn mainstream-collega’s er alles aan om via bedrog de winsten van het militair-industrieel complex nog verder te laten stijgen. Deze houding is ronduit misdadig, en biedt geen enkele oplossing. Het feit dat zij niet meer aan hoor en wederhoor doen, is tekenend voor hun vooringenomenheid. Dissidenten mogen niet aan het woord komen. Een voorbeeld geeft HP/DE TIJD nr. 4 van dit jaar. In een 7 pagina’s bestrijkend interview met ‘oud-commandant der strijdkrachten Mart de Kruif (64)’ staat slechts één werkelijk opzienbarend feit, te weten zijn opmerking ‘Tot een week voor de oorlog uitbrak, dacht ik vrij zeker te weten dat Poetin het niet ging doen. Dat de prijs te hoog zou zijn.’ Maar in plaats dat de interviewer deze bekentenis van de voormalige ‘hoogste baas van de ISAF-troepen in Afghanistan’ onderzocht, stelde de journalist Frans van Deijl de onzinnige vraag of ‘er geheime agenten in Moskou’ actief zijn. Hoe zou De Kruif dit kunnen weten, gezien het feit dat hij tot op het laatst meende dat de Russische leiding niet aan deze uitgelokte ‘proxy war’ zou beginnen? Het interview demonstreerde opnieuw de pijnlijke onkunde van zowel de polder-autoriteiten als de polderpers, en hoe beschamend beperkt hun bronnen zijn. Die beperking is bewust, om te voorkomen dat zij uit de pas gaan lopen bij de officiële versie van bewerkelijkheid. Het gevolg is dat afgaande op zijn eigen woorden, ook Mart de Kruif niet begrijpt wat de strategie en de tactieken van de Russische militairen zijn, en dat hij nog steeds denkt dat de Oekraïners de oorlog gaan winnen, en wel omdat ‘Poetin er ook niet’ in zal slagen ‘de wil van de Oekraieners te breken. Zijn (Poetin’s. svh) eigen moreel en dat van zijn troepen zullen veel eerder breken.’ Zijn mening staat loodrecht tegenover de veel reëlere analyse van de gerespecteerde Amerikaanse kolonel buiten dienst Douglas MacGregor, ‘the former advisor to the Secretary of Defense in the Trump administration, a decorated combat veteran,’ en ‘the author of five books.’ Onlangs waarschuwde hij dat ‘Ukraine Spells Doom for Western Hegemony.’ Op 14 maart 2023 schreef hij een opmerkelijk artikel in The American Conservative, een tweemaandelijks tijdschrift ‘that opposes unchecked power in government and business alike; promote the flourishing of families and communities through vibrant markets and free people; and embrace realism and restraint in foreign affairs based on America's national interests, otherwise known as paleoconservatism.’ 

MacGregor, die nauwe contacten onderhoudt met de Amerikaanse militaire top, en wiens analyses uitgaan van een veel breder kader dan die van de polder-autoriteiten, stelt dat:

The crisis of American national power has begun. America’s economy is tipping over, and Western financial markets are quietly panicking. Imperiled by rising interest rates, mortgage-backed securities and U.S. Treasuries are losing their value. The market’s proverbial ‘vibes’ — feelings, emotions, beliefs, and psychological penchants — suggest a dark turn is underway inside the American economy.

American national power is measured as much by American military capability as by economic potential and performance. The growing realization that American and European military-industrial capacity cannot keep up with Ukrainian demands for ammunition and equipment is an ominous signal to send during a proxy war that Washington insists its Ukrainian surrogate is winning.

Russian economy-of-force operations in southern Ukraine appear to have successfully ground down attacking Ukrainian forces with the minimal expenditure of Russian lives and resources. While Russia’s implementation of attrition warfare worked brilliantly, Russia mobilized its reserves of men and equipment to field a force that is several magnitudes larger and significantly more lethal than it was a year ago.

Russia’s massive arsenal of artillery systems including rockets, missiles, and drones linked to overhead surveillance platforms converted Ukrainian soldiers fighting to retain the northern edge of the Donbas into pop-up targets. How many Ukrainian soldiers have died is unknown, but one recent estimate wagers between 150,000-200,000 Ukrainians have been killed in action since the war began, while another estimates about 250,000.

Given the glaring weakness of NATO members’ ground, air, and air defense forces, an unwanted war with Russia could easily bring hundreds of thousands of Russian Troops to the Polish border, NATO’s Eastern Frontier. This is not an outcome Washington promised its European allies, but it’s now a real possibility.

In contrast to the Soviet Union’s hamfisted (logge. svh) and ideologically driven foreign policymaking and execution, contemporary Russia has skillfully cultivated support for its cause in Latin America, Africa, the Middle East, and South Asia. The fact that the West’s economic sanctions damaged the U.S. and European economies while turning the Russian ruble into one of the international system’s strongest currencies has hardly enhanced Washington’s global standing.

Biden’s policy of forcibly pushing NATO to Russia’s borders forged a strong commonality of security and trade interests between Moscow and Beijing that is attracting strategic partners in South Asia like India, and partners like Brazil in Latin America. The global economic implications for the emerging Russo-Chinese axis and their planned industrial revolution for some 3.9 billion people in the Shanghai Cooperation Organization (SCO) are profound.

In sum, Washington’s military strategy to weaken, isolate, or even destroy Russia is a colossal failure and the failure puts Washington’s proxy war with Russia on a truly dangerous path. To press on, undeterred in the face of Ukraine’s descent into oblivion, ignores three metastasizing threats: 1. Persistently high inflation and rising interest rates that signal economic weakness. (The first American bank failure since 2020 is a reminder of U.S. financial fragility.) 2. The threat to stability and prosperity inside European societies already reeling from several waves of unwanted refugees/migrants. 3. The threat of a wider European war.

War-monger and head of the European Commission, the German politician Ursula von der Leijen, after hearing that she and other European politicians are not invited to attend the peace-talks between Russia and the USA. 

Inside presidential administrations, there are always competing factions urging the president to adopt a particular course of action. Observers on the outside seldom know with certainty which faction exerts the most influence, but there are figures in the Biden administration seeking an off-ramp (afslag. svh) from involvement in Ukraine. Even Secretary of State Antony Blinken, a rabid supporter of the proxy war with Moscow, recognizes that Ukrainian President Volodymyr Zelensky’s demand that the West help him recapture Crimea is a red line for Putin that might lead to a dramatic escalation from Moscow.

Backing down from the Biden administration’s malignant and asinine (stupide. svh) demands for a humiliating Russian withdrawal from eastern Ukraine before peace talks can convene is a step Washington refuses to take. Yet it must be taken. The higher interest rates rise, and the more Washington spends at home and abroad to prosecute the war in Ukraine, the closer American society moves toward internal political and social turmoil. These are dangerous conditions for any republic.

From all the wreckage and confusion of the last two years, there emerges one undeniable truth. Most Americans are right to be distrustful of and dissatisfied with their government. President Biden comes across as a cardboard cut-out, a stand-in for ideological fanatics in his administration, people that see executive power as the means to silence political opposition and retain permanent control of the federal government.

Americans are not fools. They know that members of Congress flagrantly trade stocks based on inside information, creating conflicts of interest that would land most citizens in jail. They also know that since 1965 Washington led them into a series of failed military interventions that severely weakened American political, economic, and military power.

The Mice that Roared. De Coke-snuiver Zelensky en  Vice-President of the European Commission in the second von der Leyen Commission.

Far too many Americans believe they have had no real national leadership since January 21, 2021. It is high time the Biden administration found an off-ramp designed to extricate Washington, D.C., from its proxy Ukrainian war against Russia. It will not be easy. Liberal internationalism or, in its modern guise, ‘moralizing globalism,’ makes prudent diplomacy arduous (moeizaam. svh), but now is the time. In Eastern Europe, the spring rains present both Russian and Ukrainian ground forces with a sea of mud that severely impedes movement. But the Russian High Command is preparing to ensure that when the ground dries and Russian ground forces attack, the operations will achieve an unambiguous (ondubbelzinnig. svh) decision, making it clear that Washington and its supporters have no chance to rescue the dying regime in Kiev. From then on, negotiations will be extremely difficult, if not impossible.

https://www.theamericanconservative.com/the-gathering-storm/ 

Er bestaat een wereld van verschil tussen de goed geïnformeerde kolonel Douglas Macgregor en Mart de Kruif, oud luitenant-generaal van een klein land, met een klein legertje, dat Amerikaanse bevelen uitvoert, of zoals De Kruif het zelf verwoordde: ‘Toen de Amerikanen vertrokken, moesten ook wij, want wij kunnen zelf niks meer. We zijn volledig afhankelijk van de VS. Nu opnieuw, hè, met onze lege voorraden moeten we toch weer bij de Amerikanen aankloppen. Ik schaam me kapot voor dat vertrek uit Afghanistan.’ Bovendien heeft De Kruif, In tegenstelling tot MacGregor, ‘nooit echt’ in ‘een vuurgevecht heeft gezeten.’ Toch meent hij dat het ‘niet echt’ moeilijk is de proxy war in Oekraïne ‘te duiden,’ want hij heeft zo zijn ‘bronnen’ die ‘uit de gebruikelijke open kanalen’ bestaan waaruit iedereen kan putten.’ Daarnaast valt hij terug op ‘onderzoek van een denktank in Duitsland die gelieerd [is] aan de Bundeswehr,’ en ‘de denktank Rusi — die verbonden is aan Whitehall.’ 

Douglas Macgregor’s kennis en inzicht gekoppeld aan jarenlange ervaring maakt van hem een betrouwbare bron. Hij zei te vrezen dat de NAVO-bondgenoten weinig begrijpen van de Amerikaanse buitenlandse politiek. Hetzelfde geldt voor de situatie in de Verenigde Staten zelf. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Nederlandse militaire elite weet de militaire top van de VS wel degelijk hoe de kaarten geschud zijn. Het was de bekendste geo-politicus van de 20ste eeuw, de joods-Amerikaanse dr. Henry Kissinger, oud Veiligheidsadviseur en voormalig minister van Buitenlandse Zaken ten tijde van president Nixon die publiekelijk in 2015 voor het volgende waarschuwde: ‘de militaire strategie van Washington om Rusland te verzwakken, te isoleren of zelfs te vernietigen is een kolossale mislukking en de mislukking brengt de proxy-oorlog van Washington met Rusland op een echt gevaarlijk pad.

‘mensen die de uitvoerende macht zien als het middel om de politieke oppositie het zwijgen op te leggen en de permanente controle over de federale regering te behouden.

‘Amerikanen zijn niet gek. Ze weten dat Congresleden op flagrante wijze aandelen verhandelen op basis van voorkennis, waardoor belangenconflicten ontstaan die de meeste burgers in de gevangenis zouden doen belanden. Ze weten ook dat Washington’s politiek sinds 1965 het land heeft meegetrokken in een reeks mislukte militaire interventies die de Amerikaanse politieke, economische en militaire macht ernstig hebben verzwakt.’

Het Prototype van de Polder-journalist: Twan Huijs

‘De witte man predikt, doseert, vaccineert, vermoordt en ontvangt (van hemzelf) absolutie. Met zijn psalmen, zijn toespraken, zijn waarborgen voor vrijheid, gelijkheid en broederschap probeert hij het lawaai van zijn machinegeweren te overstemmen. Het heeft geen zin hiertegen in te brengen dat deze periodes van roof slechts een noodzakelijke fase zijn en de weg vrijmaken, in de woorden van de aloude formule, “voor een tijdperk van welvaart gebaseerd op een nauwe en intelligente samenwerking tussen de inboorlingen en de metropool!” Het heeft geen zin om collectieve verontwaardiging en slachting door juryleden in de nieuwe koloniën te verzachten door ons uit te nodigen na te denken over de oude orde en de vrede en welvaart die ze zo lang hebben genoten.’ 

“‘Het grote risico’ waar Europa mee te maken heeft,” zo citeerde Politico president Macron, is dat het “verstrikt raakt in crises die niet de onze zijn, waardoor het zijn strategische autonomie niet kan opbouwen.”‘

En dan dit:

“De paradox zou zijn dat we, overmand door paniek, denken dat we slechts volgelingen van Amerika zijn. De vraag die Europeanen moeten beantwoorden… is het in ons belang om [een crisis] op Taiwan te versnellen? Nee. Het ergste zou zijn om te denken dat wij Europeanen volgelingen moeten worden op dit gebied en ons moeten laten leiden door de Amerikaanse agenda en een Chinese overreactie.”

“Als de spanningen tussen de twee supermachten oplopen,” concludeerde Macron, “zullen we niet de tijd of de middelen hebben om onze strategische autonomie te financieren en zullen we vazallen worden.”

“Terwijl ik de afgelopen weken door Europa heb gereisd, is het mij volkomen duidelijk dat de publieke opinie op het continent zwaar overhelt in het voordeel van het soort Europa waar Macron voor spreekt… Correspondent Cohen, die een terecht goede reputatie geniet, merkt hier op dat Macron de termen ‘multipolair’, ‘vazallen’, ‘Koude Oorlogsmentaliteit’ en andere dergelijke termen gebruikt alsof het schokkende overtredingen zijn. Dit is wat er nodig is om naar de hondenhokken van het imperium te worden gestuurd, denk ik. Zielig.

“Over zielig gesproken, ik kan deze gedachte niet afsluiten zonder Liz Truss te noemen, de Britse premier die vorig jaar 44 dagen lang met haar ogen knipperde en je miste haar. Nadat ze zich in schijnbare schaamte had teruggetrokken nadat ze met een stok van het podium was gerukt, is Truss nu terug om haar Margaret Thatcher-imitatie te herhalen.

"Het was een vergissing van westerse leiders om president Xi te bezoeken en hem te vragen in te grijpen om een ​​oplossing te vinden voor het conflict in Oekraïne," zei Truss vorige week bij de Heritage Foundation, een van de weinige plekken waar Truss nog serieus wordt genomen. "Ik denk dat dat een teken van zwakte was. Daarom heeft president Macron het ook mis om te suggereren dat Taiwan niet direct van belang is voor Europa."

Liz Truss. Ik bedoel, echt. Het komt hierop neer. Dit zijn het soort en kaliber mensen die ons verontrustend in de richting van een wereldwijd conflict leiden.

Ik weet niet wat Macron van plan is met de waardige standpunten die hij verwoordde toen hij in China met Xi sprak en naar de industriële basis van dat land keek. Als het verslag een leidraad is, is ons antwoord niet veel.

Maar ik hoop iets. Het was een Franse anarchist in de 19e eeuw die zei: "Om te leiden moest ik volgen." Vergeet dat maar. Blijf bij je gedachten over deze vragen, als het jouw gedachten zijn.’

https://consortiumnews.com/2023/04/17/patrick-lawrence-macrons-europe/?eType=EmailBlastContent&eId=f795d6aa-2bf1-49a0-9326-6bebe88327b0

Boris Johnson, een andere westerse politicus die nooit een oorlog van nabij heeft meegemaakt, maar wel graag oorlogsje speelt.

Een vooraanstaande Amerikaanse intellectueel als Patrick Lawrence, ‘a longtime columnist, essayist, critic, and lecturer, whose most recent books are Somebody Else’s Century: East and West in a Post-Western World and Time No Longer: America After the American Century. His website is patricklawrence.us' wordt nooit uitgenodigd door de polderpers. In het progressieve Amerikaanse maandblad The Nation van 2 november 2018 schreef Lawrence:

Een vriend vertelde me onlangs over een boek dat hij moest recenseren en dat ik moest lezen. Toen hij de titel noemde, Republic in Peril: American Empire and the Liberal Tradition, bestelde ik het meteen. Na nog geen hoofdstuk wist ik dat ik de auteur wilde opnemen in deze reeks vragen en antwoorden.

David Hendrickson is een fervent criticus van het Amerikaanse buitenlandse beleid: onze avonturenoorlogen en de veronderstelling van een exceptionalistische status, onze onverschilligheid voor het internationale recht, de holle aanroepingen van Amerikaanse idealen, de hypocrisie en dubbele standaarden. Wat Hendrickson’s denken onderscheidt, is de historische ballast die hij meeneemt in zijn betoog. Hij besteedt alle aandacht aan de anti-imperialistische traditie in de Amerikaanse geschiedenis en herleidt het "liberale pluralisme" (zijn term) dat hij voorstaat als een alternatief Amerikaans standpunt terug naar Jefferson, Hamilton en anderen onder de "founding fathers.” In ons interview roept hij op tot een "nieuw internationalisme.”

Andrew Bacevich, de bekende criticus van het Amerikaanse beleid in het buitenland, vertelde me een aantal jaar geleden voor het eerst over Hendrickson, die lesgeeft aan Colorado College. Ik begreep al snel waarom: ze geloven allebei dat het Amerikaanse verleden de sleutel is tot een gereconstrueerde toekomst; ze tonen allebei een conservatieve inslag die openstaat voor 'transpartijdige' samenwerkingen om een ​​alternatief buitenlands beleid te bevorderen dat ze allebei als dringend noodzakelijk beschouwen. Als er een beter moment is om van een schrijver met dit perspectief te horen, kan ik me niet voorstellen wanneer dat zou kunnen zijn.

In Republic in Peril is Hendrickson streng kritisch op hedendaagse gebeurtenissen, wat dit het levendigste van zijn boeken maakt. Het maakt een trilogie compleet, de twee vorige delen zijn Peace Pact: The Lost World of the American Founding (2003) en Union, Nation, or Empire: The American Debate Over International Relations, 1789–1941. We spraken in een kantoor in het midden van Manhattan dat ons voor de gelegenheid was geleend, en daarna via de telefoon. Zoals altijd bedank ik Michael Conway Garofalo voor zijn zorgvuldige werk om de audio-opname om te zetten in een transcript. Deze versie van ons gesprek is bewerkt om de lengte te verbeteren; een transcript van het volledige interview is beschikbaar op IR and All That.

Patrick Lawrence: Eén van de leerzame kenmerken van de trilogie van boeken die ik net heb uitgelezen, is de taxonomie die je geeft om de verschillende aspecten van het Amerikaanse denken over buitenlands beleid te begrijpen. De drie belangrijkste zijn internationalisme, imperialisme en nationalisme.

Hoe zou je het buitenlands beleid van de regering-Trump omschrijven, gebruikmakend van je eigen nomenclatuur? Aanvullende vraag: Maak je onderscheid tussen Trump en de mensen om Trump heen? Zijn buitenlands-politieke bewakers, zoals ik ze noem. Ik kan Trump niet plaatsen.

David Hendrickson: Hij is een extreme nationalist die neigt naar imperialisme, met een bovennatuurlijke afkeer van alles wat naar internationalisme riekt. Trumps idee van internationalisme is dat het een spelletje is voor sukkels. Je loopt altijd het risico om beetgenomen te worden. Multilateralisme, dat in de meeste contexten synoniem is met internationalisme, is een manier om de machtsdrift te temperen. Het richt zich meer op principes dan op macht, en daarom geeft Trump de voorkeur aan onderhandelingen die in een bilaterale setting plaatsvinden, waar de ongelijkheid in macht waarschijnlijk het meest in het voordeel van de hegemon zal uitpakken. Hij staat duidelijk vijandig tegenover traditionele opvattingen over internationalisme.

Wat Trump en zijn adviseurs betreft, ja, je moet onderscheid maken tussen hen. Het is buitengewoon verontrustend dat hij figuren als John Bolton [nationaal veiligheidsadviseur] en Mike Pompeo [minister van buitenlandse zaken, voormalig CIA-directeur] heeft aangesteld. Als er een figuur in het nationale veiligheidsbeleid is die gevaarlijker is geweest in zijn aanbevelingen dan John Bolton, kan ik hem niet bedenken. Zoals ik de regering zie, heb je een soort groot debat tussen Bolton en Pompeo aan de ene kant en Mattis [James Mattis, minister van Defensie] aan de andere kant, waarbij Mattis de voorzichtigere kijk vertegenwoordigt met betrekking tot het gebruik van geweld. "Mad Dog" Mattis is de laatste hoop van de pacifisten. Dat is onze wereld.

PL: Waar plaats je Obama's buitenlandse beleid in het lange verhaal? Je maakt in het nieuwe boek niet veel onderscheid tussen Obama en de tweede regering van Bush.

DH: Nou, ik begin het boek met een lange litanie van de manieren waarop Obama continuïteit met Bush vertegenwoordigde. Het is zeker opvallend dat hij werd gekozen op het idee dat hij de oorlogen zou beëindigen. Ik en ik denk dat veel anderen onder de indruk waren dat hij, praktisch de enige onder de Amerikaanse politici, tegen de oorlog in Irak was.

PL: Ze waren ook onder de indruk in Oslo. [Obama kreeg in 2009 de Nobelprijs voor de Vrede.]

DH: Misschien een beetje voorbarig. [Lacht] Obama kwam naar voren als een gevangene van de veiligheidsconsensus – “de Blob” of “het Washington Playbook,” zoals hij het noemde in zijn interview met Jeffrey Goldberg [in The Atlantic, april 2016]. Obama was doorgaans de gematigdere stem bij beslissingen over het gebruik van geweld, maar ook hij benoemde adviseurs die een meer geavanceerd standpunt voorstonden, dus hij was vaak alleen en klem gezet.

Ik heb veel respect voor Obama. Het contrast in karakter tussen hem en Trump is duidelijk en behoorlijk ontmoedigend. Ik denk dat Obama pacifistisch ingesteld was. Maar, zoals ik in het boek betoog, dat iemand die zo pacifistisch ingesteld is, uiteindelijk zo vaak geweld gebruikte als hij deed, spreekt boekdelen over het diepgewortelde karakter van de Washington consensus. Ik was vooral teleurgesteld over zijn beslissingen in Libië, Syrië en Oekraïne. Je zou denken dat hij, op basis van zijn verzet tegen de oorlog in Irak, zich tegen die strategie van omverwerping zou hebben verzet, maar hij ging er helemaal in mee.

PL: Hoe identificeer je Obama's primaire fout? Voor mij heeft het te maken met middelen en doelen. Obama sleutelde aan de middelen van het buitenlands beleid — meer drones, minder directe interventies, een glanzendere diplomatie, voorzichtige omgang met tegenstanders, een zeer verzwakte multipolariteit — maar hij liet de doelen van het beleid niet onderzoeken. Methode, geen objectief. Wat vind je ervan?

DH: Dat is een redelijke manier om het te zeggen. Zeker, er was geen grote heroverweging van de doelen. Hij heeft een andere redenatie voor interventie in Libië en Syrië dan de regering-Bush had bij de invasie van Irak, één die gericht was op humanitaire interventie. Maar beide soorten interventies hebben catastrofaal gefaald om de gevolgen van staatsverwerping te overwegen en wat het betekent voor de mensen in die landen waar de staat niet meer bestaat. Ze hadden deze visie dat er onvermijdelijk iets goeds of beters zou volgen op de omverwerping van dictators, en zoals we hebben gezien, is het een catastrofe die volgt. Dat is een zeer betreurenswaardig falen om de voor de hand liggende gevolgen van het vernietigen van deze staten niet te voorzien.

Tussen haakjes, Obama's staat van dienst in Syrië wordt zo vaak afgeschilderd als “non-interventie," maar dat is een totale verkeerde interpretatie van wat de Verenigde Staten deed. We hebben de sluizen van een enorme hoeveelheid wapens naar verschillende jihadistische groeperingen gefaciliteerd, en de meeste van die wapens belandden in de handen van mensen met een ideologische achtergrond die niet zo ver van Al Qaeda af stond.

PL: De eerste termijn van George W. Bush lijkt mij een van de meest noodlottige in ons leven. Wat is uw analyse van zijn regering, met name in de context van die van zijn vader? Hoe past het in het historische kader dat u hebt geconstrueerd?

DH: Bush senior [George H.W. Bush] was monumentaal belangrijk. Hij zette de basisparameters van het Amerikaanse buitenlandse beleid en de grote strategie aan het einde van de Koude Oorlog uiteen. De diplomatie die ze onder leiding van [minister van Buitenlandse Zaken] James Baker voerden, was naar mijn mening zeer staatsmanachtig in het beëindigen van de Koude Oorlog in Europa. Ze deden een reeks toezeggingen die de Verenigde Staten vervolgens introkken met betrekking tot de uitbreiding van de NAVO.

Het geweldige dat hij deed, wat echt de toon zette en een reeks nieuwe problemen voor de Verenigde Staten creëerde, was zijn gedrag in de eerste Golfoorlog. Dat was enorm belangrijk bij het creëren van het terrorisme-probleem van Amerika in zijn moderne vorm... De voetafdruk van de Amerikaanse militaire macht in het Midden-Oosten was eigenlijk vrij beperkt tijdens de Koude Oorlog... Pas in 1980, met de ontwikkeling van de Rapid Deployment Force en de Carter Doctrine, begon je voor het eerst een substantiële militaire voetafdruk te krijgen, maar die was voornamelijk offshore.

Het gebruik van geweld op zo'n overweldigende manier was een catastrofe voor de burgerbevolking van Irak: de vernietiging van de infrastructuur, het bombarderen van een Arabische hoofdstad, alles wat daarbij hoorde. Ik denk dat Al Qaeda en bin Laden een soort logisch gevolg daarvan waren…

PL: En dus naar George W. Bush

DH: Bush junior was duidelijk een gevaarlijker personage dan zijn oude man, en ik denk dat hij een veel roekelozere kijk had op het gebruik van geweld... Met betrekking tot zijn strategische doctrine is de regering van George W. Bush ongetwijfeld veel gevaarlijker. Voor het eerst krijgen we een reeks strategische doctrines die echt de dominantie van het internationale systeem ondermijnen: een nadrukkelijke bewering van de Amerikaanse militaire suprematie die zo groot zou zijn dat niemand er zelfs maar aan zou denken om deze aan te vechten; doctrines van preventieve oorlog, die het VN-Handvest schaamteloos schenden; het opleggen van democratie met geweld, in strijd met de traditionele Amerikaanse doctrine; unilateralisme, of onverschilligheid voor de mening van bondgenoten en de grotere wereld; en, ten slotte, de enorme uitbreiding van het universele panopticum en de surveillancestaat.

Die vijf doctrines verschillen wat mij betreft echt van de visie van zowel Bush senior als Clinton. Ze wijzen op een veel revolutionairere benadering van de Verenigde Staten in de wereld, en werden aangenomen in de oven van wrok die werd gecreëerd door 9/11, die in bepaalde opzichten nieuw leven is ingeblazen door de regering van Trump.

PL: Republic in Peril sluit een trilogie af, maar het lijkt tegelijkertijd los te staan ​​van de andere twee. In het eerste was je een constitutioneel historicus en een politicoloog; in het tweede een historicus die schreef met, zoals je het zelf noemt, "een beetje afstandelijkheid.” Er zit veel meer van jou in het nieuwe boek, lijkt het mij, wat volgens mij de bron is van zijn uitzonderlijke kracht, zijn belang. Als ik het goed heb, wat was dan de aanleiding voor die verschuiving?

DH: Die twee eerdere boeken zijn geschreven in een meer academische stijl, in mijn dubbele rol als historicus en politicoloog. Ik denk dat het grote verschil tussen de twee is dat Republic in Peril zich vooral richt op de huidige problemen van het Amerikaanse buitenlandse beleid. Tegelijkertijd zijn alle centrale argumenten in mijn huidige werk ontleend aan die eerdere werken. Er zit veel anti-imperialisme in, maar ook een langdurig onderzoek naar internationalisme, wat aantoont dat het een leugen is om die vrede-bevorderende filosofie te identificeren met de Bush-doctrine.

In die twee vorige boeken probeerde ik het argument te diagnosticeren en mensen te helpen begrijpen wat het was. Ik had het gevoel dat er veel aspecten van dat traditionele verhaal verkeerd waren begrepen of verwaarloosd, en het was belangrijk voor mij om in een historische modus te spreken en vaak een stem te geven aan mensen met wie ik het misschien oneens was, maar die een vorm van het grote argument naar voren brachten dat ik probeerde te ontwikkelen.

PL: Ik wil je iets vertellen over 11 september, en waarom ik denk dat dat een beslissend moment was dat verder ging dan de tragedie van het geheel. Het leek me achteraf dat de echte, diepe verwonding die Amerikanen leden psychologisch was. We verloren die ochtend onze voorzienigheidsimmuniteit. We stonden niet langer buiten de geschiedenis. Naar mijn mening eindigde de Amerikaanse eeuw die ochtend. Sindsdien bevinden we ons in een verzwakte positie. Het wekte wat nu neerkomt op een onverzadigbare aandrang op totale veiligheid... Wat zijn jouw gedachten in reactie op deze framing?

DH: Het gaf een enorme boost aan al die krankzinnige doctrines van overheersing en, zoals jij het zegt, van absolute veiligheid. Ik weet niet zeker of ik het idee zou accepteren dat het de Amerikaanse eeuw ten einde bracht. In zekere zin introduceert het een reeks doctrines en neigingen die dat vrijwel zeker zullen doen, omdat het een enorme boost gaf aan die ideeën van overheersing die alleen maar slecht kunnen aflopen, gezien de werkelijke middelen van het land.

Dus ja, het was een beslissend moment... Met het einde van de Koude Oorlog schreef Krauthammer [de overleden Charles Krauthammer] [een neoconservatieve publicist. svh)] dit essay dat eindigde met de woorden: Als we op zoek zijn naar een nieuwe strategische doctrine, stel ik voor dat we helemaal doorzetten en mikken op niets minder dan universele overheersing. [Lacht]

PL: Dat heeft hij op papier gezet, toch?

DH: Ja, dat deed hij. Die ambities werden aangekondigd op het moment dat de Sovjet-Unie zich terugtrok uit Oost-Europa... De grote ironie van het huidige moment met betrekking tot deze kwestie van veiligheid is, denk ik, dat bijna altijd al deze projecten die worden voorgesteld in naam van het verzekeren van de veiligheid van de Verenigde Staten, het tegenovergestelde doen. Dat geldt niet alleen voor onze militaire verplichtingen, maar ik denk dat dit het meest dramatisch geldt voor deze doctrines van bewaking en cyberoorlogvoering.

De EU en de NAVO-landen ereageren nu geschikt dat president Trump het Westen niet langer meer op sleeptouw wil nemen.

De Verenigde Staten waren decennialang van mening dat als we de systemen van andere staten en volkeren konden binnendringen, alles konden leren wat we konden over hen, een Stasi-achtig model konden aannemen voor het verzamelen van inlichtingen, dat we dan een grote voorsprong zouden hebben op andere volkeren... Wat we uiteindelijk hebben gehad, is een domein in cyberspace dat extreem kwetsbaar is. Onze poging om anderen binnen te dringen heeft een internetinfrastructuur opgeleverd waarin iedereen kwetsbaar is. Dat is een perfect symbool voor dit grotere fenomeen waarin de zoektocht naar absolute veiligheid het tegenovergestelde oplevert.

Zoals ik al zei, ik denk dat dat geldt voor onze militaire verplichtingen over de hele wereld. Dat zou zelfs waar zijn als we defensieve doctrines hadden, want zelfs onder die omstandigheden, als we onszelf positioneren in het buitenland van andere grootmachten en een militaire doctrine hebben die rust op militaire suprematie, creëert dat onvermijdelijk een patstelling waarin één verkeerde, domme zet kan leiden tot een ramp... Als je een strategische doctrine hebt die rust op ideeën van escalatie, dominantie, ben je nog maar een paar stappen verwijderd van een ernstige ramp... Zoals je suggereert, worden ze gedreven door het idee dat het mogelijk is om absolute veiligheid te bereiken. En dat is het niet, het grote gevaar is dat absolute veiligheid voor jou absolute onzekerheid voor anderen betekent.

PL: Ik was erg blij om het lange afsluitende hoofdstuk in Republic in Peril te zien, dat je gaf aan een alternatief buitenlands beleid. Het is goed, gedetailleerd materiaal. Kun je de these samenvatten en vooral aangeven wat volgens jou het startpunt is voor zo'n project? Je noemt het een Nieuw Internationalisme.’

Patrick Lawrence is a longtime columnist, essayist, critic, and lecturer, whose most recent books are Somebody Else’s Century: East and West in a Post-Western World and Time No Longer: America After the American Century. His website is patricklawrence.us.

https://www.thenation.com/article/archive/david-hendrickson-foreign-policy-interview/

Europese politici nemen graag het risiso dat hun continent eruit gaat zien als Gaza. Het is een misdadige politiek, omdat het om honderden-miljoenen mensenlevens gaat.

En met geen woord spreken de westerse autoriteiten over de genocide van de Joodse staat. Mensenrechten en het internationaal recht in het algemeen spelen voor hen geen rol.